Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Lan, czyli Orchidea" jest autobiografią Marzeny Wilkanowicz, byłej redaktor naczelnej polskiej edycji Elle. Jej życie zaiste było (jest) barwne i na pewno nie można by go było nazwać przeciętnym. Dziennikarka ma egzotyczne korzenie, jej mama pochodzi bowiem z Wietnamu, z rodziny blisko skoligaconej z rodem królewskim. Ojcem z kolei jest Stefan Wilkanowicz, krakowski dziennikarz, blisko związany ze środowiskiem „Tygodnika Powszechnego” oraz „Znaku”. Marzena Wilkanowicz dużo pisze o swoim ojcu, to jego postać właśnie dała jej impuls do napisania Orchidei. Książka naznaczona jest bardzo wyraźnie duchem katolicyzmu. Znak to przecież chrześcijańskie wydawnictwo, rodzice autorki są głęboko wierzącymi katolikami (mama też, bo wywodzi się z katolickiego środowiska w Wietnamie!. Wilkanowicz niejako „zdradziła” to środowisko podejmując pracę we „frywolnym” piśmie. Mam co do tej autobiografii mieszane uczucia. Autorka, jak przystało na dziennikarkę ma lekkie pióro, więc czyta się ją szybko i bez wysiłku. Przez karty tej książki przewija się cała masa znanych nazwisk: polityków, intelektualistów, artystów i innych celebrities. Oczywiście nie ma tu miejsca na żadne niedyskrecje, o wszystkich mówi się wyłącznie dobrze. Generalnie książka ta jest przykładem typowej propagandy sukcesu, na którą tak często możemy natknąć się w pismach kobiecych: bohaterka jest chodzącym ideałem, a jej życie wygląda jak bajka. Wszystko układa się jej jak po sznurku, posiada piękny dom, ciekawą pracę, podróżuje po całym świecie. Otoczona jest – obowiązkowo – kochającą rodziną oraz sporą gromadą niezawodnych przyjaciół. Jeśli w tym życiu pojawiają się jakieś problemy, to są one raczej incydentami, o których nie warto dłużej mówić. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie... Taka biografia niestety sprawia wrażenie polukrowanej i nieszczerej, a do tego jakże oderwanej od rzeczywistości, od życia szarego, przeciętnego człowieka. Z drugiej strony fragmenty o redagowaniu pisma, świecie mody, są naprawdę interesujące. Jest w nich coś z atmosfery "Diabeł ubiera się u Prady". Najbardziej jednak podobał mi się rozdział o zakręconym życiu w Paryżu, o ulubionych miejscach autorki, o księgarniach, do których można wpaść i po północy... Jej opowieść o paryżankach to lekcja dobrego stylu. Z książki bije pozytywna energia autorki, która chce być tą, która coś zmienia. W myśl zasady: jeśli nie ja, to kto, jeśli nie teraz to kiedy. Tak została wychowana przez ludzi, którzy również angażowali się w to, żeby w Polsce żyło się lepiej. Dziennikarka wszędzie czuje się u siebie, lansuje kosmopolityzm. I zdaje sobie sprawę, że otrzymała w prezencie od życia dużo.