Kazimierz Laskowski

Hektor Blau, bohater opowieści wchodzi do akcji z przytupem: kiedy do Warszawy wiosna wita, rybacy wyciągają jego ciało z Wisły. To jeden z dwóch faktów, które pozwalają nam zapoznać się z jego burzliwym i obrzydliwym życiem. Drugim jest cudem odnaleziony jego notatnik. Blau to osobowość niezwykła: inteligencja godna pozazdroszczenia, do tego zmysł obserwacji rodem z powieści SF i genetyczne ciągoty ku przestępstwu. To funkcjonariusz policji śledczej, który maksymę „cel uświęca środki” przesunął daleko poza granice tolerancji. Ma raptem dwa cele w życiu: jako człowiek chce żyć szybko i bogato, jako śledczy chce być „Wielki”. Jedno i drugie osiąga niezwykle łatwo idąc najprostszą drogą do celu. Zastrasza, szantażuje, wywiera presję psychiczną i fizyczną (a lubi to ponad miarę). Wierchuszka przymyka na to oko, bo nie jest w tym procederze odosobniony, a jego sukcesy co i rusz studzą emocje. Do czasu aż skrzywienie psychiczne tłumi rozsądek i rozwagę, którymi do tej pory – acz niechętnie – się kierował. I tak z Wielkiego Śledczego staje się przestępcą, z przestępcy skazanym, a ze skazanego... Laskowski w mistrzowski sposób buduje postać i fabułę wokół niej. Blau to żadna pozytywna postać, to kanalia, która zachwyca nie swoją osobowością, ale skutecznością w tym co robi. Ale nie byłaby to powieść doskonała gdyby nie język. Dialogi Skomłowskiego i Mejtełesa z Blau'em to perełki autentyzmu i subtelnego humoru. Szyderstwo, kpina które szerokim potokiem płyną z ust Blau'ma stają się... atrakcyjne na swój pokrętny sposób. Świetne pióro, doskonale zawiązana fabuła i postać...