Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co za dziwna manga. I to nie w straszny sposób. Jedną rzeczą, której nauczyłem się, czytając więcej o Junji Ito, jest to, że szczerze mówiąc, nie jest on zbyt silnym gawędziarzem. Jest przede wszystkim artystą, który wbija horror w sposób, w jaki w zasadzie żadna inna kreatywna osoba na tej planecie nie jest w stanie tego zrobić. Oprawa wizualna i koncepcja Reminy nie mają sobie równych. Powstaje zła planeta, pozornie w parze z narodzinami młodej i dobrze zapowiadającej się pop-idolki, która zyskała sławę dzięki temu, że planeta została nazwana jej imieniem. Kiedy jednak planeta postanawia zniszczyć całe istnienie, sprawy nie układają się dobrze dla nikogo w to zaangażowanego. Brzmi niesamowicie prawda? Oto sedno. Podobnie jak Uzumaki, podczas gdy Remina wyróżnia się koncepcją i przedstawieniem artystycznym, całkowicie zawodzi w realizacji swojej narracji. Sporo krytyki, z jaką spotkałem się pod adresem powieści, dotyczy tego, że wydaje się, że żadne z głównych założeń tej historii nie ma celu. Planeta po prostu istnieje i robi te wszystkie okropne rzeczy? I dlaczego? Nie podano powodu. Uważam jednak, że jest to najmocniejsza część tej historii. Ponieważ chwyta ten nieuchwytny, lovecraftowski, nihilistyczny pogląd na świat: czasami straszne rzeczy dzieją się bez powodu i nie ma szczęśliwych zakończeń. To jest ta część, którą lubię w Reminie. Część, której nienawidzę w Reminie, to dosłownie cała reszta. Dlaczego całe globalne społeczeństwo nagle popada w szaleństwo? Bo spisek! W jaki sposób zła kabała łowców czarownic, którzy szukają śmierci Reminy, nagle zyskuje władzę nad całą ludzkością? Bo ktoś musi być antagonistą! Dlaczego ci ludzie myślą, że zabicie Reminy w jakiś sposób zatrzyma postęp planety, bez żadnych dowodów? Ponieważ daje głównej obsadzie coś do roboty! Dlaczego Remina zostaje złapana w miłosny trójkąt między ludźmi próbującymi ją uratować? Cóż, bez tego historia byłaby o wiele krótsza, a to daje powód, by ludzie ją zdradzili. Więc spiskuj! Oto problem: koncepcja jest dobra, dopóki historia się nie rozkręci. Jeśli koncepcja jest świetna, ale narracja przeciętna, cierpi na tym cała historia. Najciekawsze części – poznawanie złej planety śmierci, obserwowanie upadku społeczeństwa, wczuwanie się w bohaterów – które schodzą na dalszy plan przez brutalistyczne przedstawienia przypadkowej przemocy i po prostu ludzi zachowujących się trochę jak szaleni. Jest to spotęgowane przez charakterystykę centralnej obsady. Motyw „damy w opałach”, na którym opiera się wiele opowieści o Ito, powraca z pełną mocą. Remina jest głównym bohaterem, ale brakuje mu jakiejkolwiek agencji w historii. Wbrew swojej woli zostaje wepchnięta w gwiazdę popu, nawet aktywnie wyrażając, że tego nie chce; jest celem dosłownie całego świata na śmierć; i przez większość fabuły jest dosłownie ciągnięta przez mężczyzn w jej życiu. W żadnym momencie Remina nie robi niczego sama. Nigdy nie ma heroicznej chwili, nigdy nie walczy z siłami, które zamierzają ją skrzywdzić; ona po prostu tam jest, jako główna bohaterka, szarpana przez dosłownie wszystkich wokół niej. W opowieści o utracie kontroli i sprawczości może mógłbyś zracjonalizować ten styl bohatera. Niestety wszystkie pozostałe postacie są jednowymiarowe. Zgadnij, co robi tchórzliwy fanboy? Zachowuje się tchórzliwie i jest fanboyem. Zgadnij, co robi dojrzały i odważny facet? Działa odważnie i dojrzale. Zgadnij, co robi defensywny i obsesyjny facet? Działa defensywnie i obsesyjnie. Gdyby było więcej niuansów w ludziach otaczających Reminę, może można by powiedzieć, że Reminie brak sprawczości jest w porządku. Ale rzeczywistość jest taka, że ​​wszyscy główni bohaterowie tej historii nie zmieniają się w trakcie całej historii i są niewiele więcej niż pojazdami, którymi Remina może przemieszczać się z jednego punktu fabuły do ​​drugiego. Krótko mówiąc, człowieku, Junji Ito jest bardzo niechlujnym autorem. Ale chciałbym, żeby historia o złej planecie śmierci miała więcej wspólnego ze złą planetą śmierci, a nie z nieuzasadnioną przemocą bezradnego bohatera, z którym nie mogę się utożsamić ani z którym nie mogę się utożsamić.