Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli Tybetańczyk zapragnie coś zrobić, podejmie się tego z pełnym zaangażowaniem, lecz gdy straci do tego serce, całkowicie wyrzuci to z gł...

Jeśli Tybetańczyk zapragnie coś zrobić, podejmie się tego z pełnym zaangażowaniem, lecz gdy straci do tego serce, całkowicie wyrzuci to z głowy. (...) Inną cechą typową dla wszystkich Tybetańczyków jest upodobanie do wędrówek i biwakowania. Tybetańczycy zdają się mieć wrodzony gen nomady i najszczęśliwsi są, wędrując, jadąc konno lub - w przypadku biedniejszych - przemierzając pieszo niezamieszkane tereny, w bliskim kontakcie z nieujarzmioną naturą. Szybkie przemieszczanie się nie byłoby prawdziwą podróżą, ponieważ obniżałoby jakość przeżywanego doświadczenia. To znów pokazuje, iż określony styl życia ułatwia wypracowanie sobie nawyku autorefleksji oraz swoistego poczucia braterstwa ze zwierzętami, ptakami i drzewami, tak głęboko zakorzenione w tybetańskiej duszy.