Andrzej Brycht

"...Jak to bieda robi z człowieka kogoś całkiem innego. Ale po kolei. Należy powiedzieć, jakie cuda wyprawiał ze mną brak pieniędzy na odpowiednie spędzenie urlopu. Urlop — to złe słowo. Ja zawsze mam urlop. Tak szczęśliwie mi się w życiu układa. Młody literat — w świadomości spo­łecznej stwór to nieokreślony a groźny..." Andrzej Brycht ciekawa postać lat 60.XX wieku, której literatura zawdzięcza świetne opowiadania, naturalność i czerpanie z tożsamości i korzeni, których początek miał miejsce na łódzkich Bałtach. Bałuty to najsłynniejsza łódzka dzielnica, po której strach chodzić po zmroku jej uliczkami. Choć dawniej mówiono: Nie tykaj bałuciarza, bo bałuciarz katuje i serca wyjmuje, a leżącego kopano do oporu, bo może wstanie i odda! Czy jednak rzeczywiście Bałuty są tak niebezpieczne? Wielu łodzian jest dumnych, że mieszka właśnie w tej dzielnicy... Nasz pisarz, którego popularność w latach 60.XX wieku po publikacji "Dancing w kwaterze Hitlera. Opowiadania" w 1966 roku i "Raport z Monachium. Szkice" w 1967 roku piętnujące antyniemieckie stosunki, sytuację polityczną i społeczną naznaczającą, które to musiało bardzo odpowiadać ówczesnej władzy gomułkowskiej. Poeta, prozaik, reportażysta, laureat Nagrody Kościelskich za 1962 rok otarł się w życiu o epizod wojskowy, miał problemy z prawem i ciężką rękę, i więzienne epizody, a praca fizyczna w kopalni i wykidajło w knajpie. W 1957 przeniósł się do Warszawy, gdzie został członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Kierunki" i dwutygodnika „Współczesność". Debiutował w 1954 roku w czasopiśmie „Łódź Literacka" wierszem pt. "Biblioteka". Należał do Pokolenia "Współczesności", opowiadania krytyka często porównywała z tekstami Marka Hłaski i Marka Nowakowskiego. Debiutem książkowym był tomik wierszy "Czas bez Marii", którego tytuł nawiązywał do książki Tadeusza Borowskiego. W latach 1971-87 przebywał za granicą, najpierw w Belgii, potem w Kanadzie. Opowiadanie ukazało się w 1966 roku i dotyka problemu jednostki społecznej, która pozornie zagubiona w hedonistycznym marazmie, niekończącego się dnia sukcesu wybiera się na wycieczkę w nieznane. Andrzej Muller poszukuje bodźców, receptorów, stymulacji, która pomoże w napisaniu kolejnej książki. Warszawa 63', upał i wreszcie pojawia się ona, basenowa znajomość, która zaczyna się z czasem zmieniać w coś poważnego. Jola z kociaka na jedną noc staje się przepustką do normalnego życia, lepszego świata. Egzystencjalny ból i jestestwo pisarz odczuwa w trakcie konfrontacji z obozem koncentracyjnym, wejście na plan filmowy i uczestniczenie w kadrze, staje się retrospekcją z obozową rzeczywistością, wojenną traumą. Zderzenie dwóch światów i szok, który pisarz zaczyna odczuwać w stosunku do pokolenia wojennego i ludzi, którzy go otaczają, wewnętrzna przemiana, bo przestało literata bawić obecne życie, by za jakiś czas znów horyzontów nie kierował w inną stronę, bo coś się znudziło... Na tle czarnego plakatu wyłaniają się dwie postaci pisarz i dziewczyna rozdzielone drutem kolczastym...czerwony kwiatek Na podstawie opowiadania powstał film "Wycieczka w nieznane" z 1967 roku w reżyserii Jerzego Ziarniaka, który wspólnie z pisarzem współpracował przy scenariuszu. Zdjęcia czarno - białe oddają klimat Warszawy lat 60.XX wieku z doskonałą muzyką Jerzego Maksymiuka. Aktorki duet Niemirska - Filipski dobrzy, ze wskazaniem na doskonałą kreację Małgorzaty Niemirskiej, która Joli nadała rys czegoś więcej niż "kociak na jedną noc". Wewnętrzna przemiana kontra kadry obozowo - wojenne są mocnym akcentem psychologicznym filmu. Zdzisław Maklakiewicz mistrz drugiego planu, mistrz epizodu pojawia się na kilka minut, widoczny i niezapomniany. Kilkuminutowy debiut Małgorzaty Braunek na ekranie stał się faktem, miło usłyszeć głos Jana Machulskiego.