Dwa opowiadania, których głównym tematem są refleksje powstające, w związku ze zwiedzaniem miejsc, ujawniających skalę nazistowskiego okrucieństwa II wojny światowej. Niestety mało tego głównego tematu ogółem w tej Brychtowskiej fabule, zdecydowaną jej większość tworzą wątki poboczne, związane bezpośrednio z codzienną egzystencją młodego chłopaka. Taki styl prowadzenia fabuły nadaje książce typowo młodzieżowy charakter, ma zaciekawić, ma utożsamiać przemyślenia i uczucia głównego bohatera z czytelnikiem i co najistotniejsze ma tymi zabiegami wprowadzać czytelnika w główny temat i wychowywać. Autor stara się wzbudzić w odbiorcy wyobrażenie okrucieństwa wojny tak jakby miało ono dotyczyć go na własnej skórze, nauczyć go zachowywać pamięć tamtych wydarzeń w sposób nie umniejszający wielkości tamtej tragedii w spojrzeniu na nią przez pryzmat nowego świata. Pod kątem czasów w jakich powstała ta książka z pewnością była niezwykle dobra, nie podlega wątpliwości, że Brycht pisał dobrze, ciekawie, zwięźle i krótko. Nie brakowało tam jednak typowego dla autora wyostrzonego opiniowania niemieckich potomków nazistów, co, o ile w ustroju komunistycznym było powszechne, w dzisiejszym odbiorze powoduje niesmak. Należy zadać sobie więc pytanie czy nasza młodzież potrafi go odpowiednio poczuć, czy chcemy przedstawiać im prawdę w takiej formie, czy to uznajemy i czy nam nie przeszkadza? Warto zapoznać się więc z uważaniem Brychta osobiście i ocenić tą kwestię indywidulanie.

Dwa opowiadania, których głównym tematem są refleksje powstające, w związku ze zwiedzaniem miejsc, ujawniających skalę nazistowskiego okrucieństwa II wojny światowej. Niestety mało tego głównego tematu ogółem w tej Brychtowskiej fabule, zdecydowaną jej większość tworzą wątki poboczne, związane bezpośrednio z codzienną egzystencją młodego chłopaka. Taki styl prowadzenia...

Bardzo urzekł mnie sposób prowadzenia narracji i budowania zdań. Niesamowicie oddawało to emocje bohatera, jego zagubienie w świecie i w kontaktach z Anką.
Także dialogi, które niekiedy wydawały się wypaczone z emocji i wręcz "suche" oddawały to, co tak naprawdę się działo.
Jeśli chodzi o samych bohaterów - Anka to typowa kokietka, która mnie lekko irytowała, ale jej styl bycia, prowadzenia się, mówienia sprawiał, że nie mogłam jej winić za jej lekkomyślność i brak wyczucia w kontaktach z bohaterem.
Sam narrator przypominał mi mocno zagubionego chłopaka i chociaż o tym głośno nie mówi, na jego życie i jego postrzeganie ogromny wpływ miała strata rodziców. W pewien sposób zauroczył mnie swoją niewinnością i nieporadnością. Jednak w wielu momentach potrafił być stanowczy w wyznaczonych przez siebie granicach. Jedynie co go zgubiło to zauroczenie Anką i brak wpływu na jej wybory...
Polecam

Bardzo urzekł mnie sposób prowadzenia narracji i budowania zdań. Niesamowicie oddawało to emocje bohatera, jego zagubienie w świecie i w kontaktach z Anką.
Także dialogi, które niekiedy wydawały się wypaczone z emocji i wręcz "suche" oddawały to, co tak naprawdę się działo.
Jeśli chodzi o samych bohaterów - Anka to typowa kokietka, która mnie lekko irytowała, ale jej styl...

"...Jak to bieda robi z człowieka kogoś całkiem innego. Ale po kolei. Należy powiedzieć, jakie cuda wyprawiał ze mną brak pieniędzy na odpowiednie spędzenie urlopu. Urlop — to złe słowo. Ja zawsze mam urlop. Tak szczęśliwie mi się w życiu układa. Młody literat — w świadomości spo­łecznej stwór to nieokreślony a groźny..."

Andrzej Brycht ciekawa postać lat 60.XX wieku, której literatura zawdzięcza świetne opowiadania, naturalność i czerpanie z tożsamości i korzeni, których początek miał miejsce na łódzkich Bałtach.
Bałuty to najsłynniejsza łódzka dzielnica, po której strach chodzić po zmroku jej uliczkami. Choć dawniej mówiono: Nie tykaj bałuciarza, bo bałuciarz katuje i serca wyjmuje, a leżącego kopano do oporu, bo może wstanie i odda! Czy jednak rzeczywiście Bałuty są tak niebezpieczne? Wielu łodzian jest dumnych, że mieszka właśnie w tej dzielnicy...
Nasz pisarz, którego popularność w latach 60.XX wieku po publikacji "Dancing w kwaterze Hitlera. Opowiadania" w 1966 roku i "Raport z Monachium. Szkice" w 1967 roku piętnujące antyniemieckie stosunki, sytuację polityczną i społeczną naznaczającą, które to musiało bardzo odpowiadać ówczesnej władzy gomułkowskiej.
Poeta, prozaik, reportażysta, laureat Nagrody Kościelskich za 1962 rok otarł się w życiu o epizod wojskowy, miał problemy z prawem i ciężką rękę, i więzienne epizody, a praca fizyczna w kopalni i wykidajło w knajpie.
W 1957 przeniósł się do Warszawy, gdzie został członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Kierunki" i dwutygodnika „Współczesność".
Debiutował w 1954 roku w czasopiśmie „Łódź Literacka" wierszem pt. "Biblioteka". Należał do Pokolenia "Współczesności", opowiadania krytyka często porównywała z tekstami Marka Hłaski i Marka Nowakowskiego. Debiutem książkowym był tomik wierszy "Czas bez Marii", którego tytuł nawiązywał do książki Tadeusza Borowskiego.
W latach 1971-87 przebywał za granicą, najpierw w Belgii, potem w Kanadzie.

Opowiadania wydane w 1966 roku.
"Dancing w kwaterze Hitlera" przenosi nas...
Do Kętrzyna położonego obok miejscowości Gierłoż. Adolf Hitler wybudował tam swoją główną kwaterę wojenną „Wilczy Szaniec”-„Wolfschanze”, której nazwa była pseudonimem. Miejsce, z którego wychodziły decyzje dotyczące wszystkich obszarów życia i losów podbitych narodów.

Kwaterę o powierzchni 2,5 km2 ulokowano w gęstwinie lasu, którą od wschodu chronił system Wielkich Jezior Mazurskich, uniemożliwiając dostęp nieprzyjacielowi. Rejon umocniony fortyfikacjami i twierdzami, bliska lokalizacja lotniska w Wilamowie i linia kolejowa łącząca Kętrzyn z Węgorzewem. Na terenie Wilczego Szańca powstało około 200 budynków, w tym 80 obiektów ceglano-betonowych, poza tym drewniane baraki, 2 lotniska, elektrownia, dworzec kolejowy, wodociągi, dwie centrale . W Wilczym Szańcu Hitler wraz ze swoim sztabem spędził ponad dwa lata, a wśród odwiedzających byli m.in. włoski dyktator Benito Mussolini oraz ambasador Japonii hrabia Hiroshi Oshima.

20 lipca 1944 roku pułkownik hrabia Claus Schenk von Stauffenberg dokonał w tym miejscu nieudanego zamachu na Hitlera....
W cieniu i na zgliszczach betonowych pozostałości rozgrywa się historia trójkąta miłosnego Ani, Waldka i Hansa, pewnego turysty niemieckiego. Dwie płaszczyzny czasowe, lata 60.XX wieku z szaloną bananową młodzieżą, okres wojenny i wspomnienia miłości, która zaczeła się i niestety brutalnie zosteje przerwana.
Bananowa młodzież wywoływała konflikt pomiędzy inteligencją a robotnikami, zamożność i świetne ciuchy, rozbijanie się samochodami i skuterami...a trudno dostępne w Polsce banany były symbolem luksusu.
Niezwykle tło psychologiczne budującej się relacji dwojga młodych ludzi w beztroskiej podróży rowerami nad mazurskie jeziora. Atmosfera lekkości i beztroski, ale i zdemoralizowania, którą wprowadza bananowa młodzież. Wątek wojenny przytłacza drastycznością obozowej rzeczywistości. Mieszanka beztroski i drastyczności stanowi tło dla piękna mazurskich jezior, ciągnących się lasów i piękna natury, które powoli wyłaniają niewinność i tkliwość uczuć, bezbronność i obnażenie wstydu, poszukiwanie wartości i zderzenie z cynicznym konsumpcyjno - komercyjnym światem.
Od pierwszych stron wchodzimy w klimat cudownych lat 60.XX wieku, w tle Gomułka, strajki i koloryt imprez i wina, literatury, czarno-białych filmów. Obowiązkowo trzeba zobaczyć film z 1972 roku "Dancing w kwaterze Hitlera" z doskonałą muzyką psychodeliczną przeplataną przebojami z list przebojów, świetne zdjęcia i natura i trio aktorskie Wodecka - Łukaszewicz - Łapicki, epizod mistrza drugiego planu Z. Maklakiewicza wybitny. Hedonizm bananowej młodzieży. Psychologiczne tło pełne niedopowiedzeń, zagęszczającej się atmosfery, niewinność i wstydliwość bohaterów. Film urzeka klimatem, odwzorowanie tamtych czasów i tęsknotą za takimi Mazurami....


W marcu 1968 r. termin ten posłużył reżimowej propagandzie do dyskredytowania protestujących studentów. Sugerowano, że bananowcy to utracjusze i w przeciwieństwie do klasy robotniczej – próżniacy. W rozmaitych paszkwilach ogłaszanych w mediach, a także podczas wystąpień przedstawicieli władzy sugerowano, że bananowa młodzież jest oderwana od rzeczywistości, nie dotykają jej problemy przeciętnego Polaka. Chociaż byli studentami, z racji prowadzonego stylu życia mieli nie znać też problemów dotyczących szkolnictwa wyższego. W związku z tym – zdaniem władz – nie posiadali mandatu, by wypowiadać się w kwestiach politycznych i społecznych.
Drugie opowiadanie dotyka problemu jednostki społecznej, która pozornie zagubiona w hedonistycznym marazmie...wybiera się na wycieczkę w nieznane.
Andrzej Muller poszukuje bodźców, receptorów, stymulacji, która pomoże w napisaniu kolejnej książki. Warszawa 63', upał i wreszcie pojawia się ona, basenowa znajomość, która zaczyna się z czasem zmieniać w coś poważnego. Jola z kociaka na jedną noc staje się przepustką do normalnego życia, lepszego świata. Egzystencjalny ból i jestestwo pisarz odczuwa w trakcie konfrontacji z obozem koncentracyjnym, wejście na plan filmowy i uczestniczenie w kadrze, staje się retrospekcją z obozową rzeczywistością, wojenną traumą.
Zderzenie dwóch światów i szok, który pisarz zaczyna odczuwać w stosunku do pokolenia wojennego i ludzi, którzy go otaczają, wewnętrzna przemiana, bo przestało literata bawić obecne życie, by za jakiś czas znów horyzontów nie kierował w inną stronę, bo coś się znudziło...
Na tle czarnego plakatu wyłaniają się dwie postaci pisarz i dziewczyna rozdzielone drutem kolczastym...czerwony kwiatek
Na podstawie opowiadania powstał film "Wycieczka w nieznane" z 1967 roku w reżyserii Jerzego Ziarniaka, który wspólnie z pisarzem współpracował przy scenariuszu. Zdjęcia czarno - białe oddają klimat Warszawy lat 60.XX wieku z doskonałą muzyką Jerzego Maksymiuka.
Aktorki duet Niemirska - Filipski dobrzy, ze wskazaniem na doskonałą kreację Małgorzaty Niemirskiej, która Joli nadała rys czegoś więcej niż "kociak na jedną noc". Wewnętrzna przemiana kontra kadry obozowo - wojenne są mocnym akcentem psychologicznym filmu. Zdzisław Maklakiewicz mistrz drugiego planu, mistrz epizodu pojawia się na kilka minut, widoczny i niezapomniany. Kilkuminutowy debiut Małgorzaty Braunek na ekranie stał się faktem, miło usłyszeć głos Jana Machulskiego.

"...Jak to bieda robi z człowieka kogoś całkiem innego. Ale po kolei. Należy powiedzieć, jakie cuda wyprawiał ze mną brak pieniędzy na odpowiednie spędzenie urlopu. Urlop — to złe słowo. Ja zawsze mam urlop. Tak szczęśliwie mi się w życiu układa. Młody literat — w świadomości spo­łecznej stwór to nieokreślony a groźny..."

Andrzej Brycht ciekawa postać lat 60.XX wieku,...

Tytuł książki bardziej kojarzy się zapewne z filmem o takim samym tytule, który powstał na podstawie prozy Brychta.
"Dancing" to jedna z pierwszych książek, którymi zasłynął autor. Wcześniej pojawił się tom opowiadań "Suche trawy". Książki przyniosły autorowi sławę, a "Raport z Monachium" - pieniądze i uznanie ówczesnych władz. Dowodem wdzięczności za zaangażowanie w sprawy komunistycznego kraju był przydział w 1968 na alfę romeo od władz. Fanatyk motoryzacji Brycht czuł się spełniony, choć był to początek końca dobrze zapowiadającego się pisarza. Zamiast pisać, wojażował po całej Polsce z odczytami, które przynosiły mu duże dochody. Po "Raporcie" żądano od Brychta literatury na zamówienie, a pisać na zamówienie nie potrafił. Życie Brychta było bogate i same w sobie było literaturą, z której Brycht brał garściami. Kanwę utworów stanowiły jego własne doświadczenia i przeżycia. I tylko tak potrafił pisać.

"Dancing w kwaterze Hitlera" zawiera dwie nowelki - tytułowy "Dancing..." i "Wycieczkę Auschwitz-Birkenau". Pierwsza z nowel dzieje się w Wilczym Szańcu pod Kętrzynem, gdzie autor przebywał na wakacjach w 1962 roku. Bohater nowelki poznaje dziewczynę, która odłącza się od swojej paczki i kontynuuje wędrówkę rowerową z bohaterem opowiadania. W Wilczym Szańcu pod Kętrzynem poznają bogatego Niemca, który odbywa podróż do rodzinnych stron, gdzie wychowywał się przed wojną. Niemiec imponuje dziewczynie luksusowym mercedesem i pieniędzmi, więc zdradza z nim zakochanego w niej towarzysza podróży.
Nowelka jest atakiem na bananową młodzież. Brycht zawsze czuł się źle w takim towarzystwie, brak pieniędzy, szybkich samochodów, odpowiednich ciuchów budził w nim kompleksy.

Drugie opowiadanie to odbicie podróży Brychta do Oświęcimia z Grochowiakiem i Chęcińskim w roku 1961. Kręcono tam film "Pasażerka" w reżyserii Andrzeja Munka.
Do Oświęcimia bohaterowie noweli podróżują samochodem, by obserwować kręcenie dokumentu o obozie zagłady. Obrazy z historii obozu mieszają się ze współczesnością - "polowaniem" na dziewczyny, pijaństwem, rozrywką. Zestawienie to jest wymowne, by nie powiedzieć drastyczne, robi wrażenie.

Oba opowiadania to znaczące utwory w twórczości tego autora. Widać w nich talent i słuch literacki autora, zmysł obserwacji, doskonały styl. Perełkę w "Dancingu..." stanowi scena, kiedy przewodnik oprowadza po Wilczym Szańcu wycieczkę szkolną. Przeczytana przez lektora Adam Sikora pokazuje w całej krasie majstersztyk warsztatu autora i choć autor nie kojarzy się dobrze, to tę książkę polecam z całą odpowiedzialnością.

Tytuł książki bardziej kojarzy się zapewne z filmem o takim samym tytule, który powstał na podstawie prozy Brychta.
"Dancing" to jedna z pierwszych książek, którymi zasłynął autor. Wcześniej pojawił się tom opowiadań "Suche trawy". Książki przyniosły autorowi sławę, a "Raport z Monachium" - pieniądze i uznanie ówczesnych władz. Dowodem wdzięczności za zaangażowanie w sprawy...

Dwa opowiadania duszne, ciężkie, męczące, niejasne, pełne skrótów w miejscach niepotrzebnych, pełne zachowań przewidywalnych, dramatów niezrozumiałych. Pierwsze opowiadające o nieplanowanej wycieczce do Oświęcimia miało jak mniemam pokazać kontrast pomiędzy lekceważącym nastawieniem bohatera do miejsca, które zwiedzał, a przemianą jaką w nim wspomnienie obozu wywołało. Niestety opis zwiedzania nie pozwala poczuć czytelnikowi tego co przeżył bohater więc koszmary i męczarnie psychiczne nawiedzające go po powrocie do Warszawy sprawiają wrażenie sztucznych i przerysowanych. Drugie i tytułowe opowiadanie nieco bardziej logiczne i konsekwentne- nawet momentami wciągające mimo wszystko pozostawia pytanie czym tak na prawdę jest ten wielki wstyd bohatera? Niestety mimo majaków na horyzoncie nie odkryłem tej tajemnicy. Jeżeli już ktoś sięga po tę lekturę proponuję wcześniej naocznie zapoznać się z obozami w Oświęcimiu- Brzezince oraz z ruinami bunkrów w Wilczym Szańcu.

Dwa opowiadania duszne, ciężkie, męczące, niejasne, pełne skrótów w miejscach niepotrzebnych, pełne zachowań przewidywalnych, dramatów niezrozumiałych. Pierwsze opowiadające o nieplanowanej wycieczce do Oświęcimia miało jak mniemam pokazać kontrast pomiędzy lekceważącym nastawieniem bohatera do miejsca, które zwiedzał, a przemianą jaką w nim wspomnienie obozu wywołało....

Autor - Andrzej Brycht - zupełnie mi nie znany. Książka zawiera dwa dłuższe opowiadania: "Wycieczka: Auschwitz - Birkenau" oraz tytułowy "Dancing w kwaterze Hitlera". Po tytule sądziłam, że akcja będzie się toczyć podczas wojny. Autor jednak osadze akcję w latach 1964-65, sobie współczesnych, a narracja w pierwszej osobie sprawia, że można by się tu dopatrywać wątków autobiograficznych.
Opowiadania są całkiem, dobre, wiele przemyyśleń na temat zaglady Żydów, bestialstwa hitlerowców, godzenia się z obecnością współczesnych Niemców w powojennej Polsce, rozterkipisarza i młodego niedoświadczonego w miłości chłopaka.
Główna myśl tych utworów to fakt, że wojna już dawno się skończyła, a nadal trwa w świadomości nawet młodych ludzi, którzy nie doświadczyli jej na własnej skórze. Warte przeczytania.

Autor - Andrzej Brycht - zupełnie mi nie znany. Książka zawiera dwa dłuższe opowiadania: "Wycieczka: Auschwitz - Birkenau" oraz tytułowy "Dancing w kwaterze Hitlera". Po tytule sądziłam, że akcja będzie się toczyć podczas wojny. Autor jednak osadze akcję w latach 1964-65, sobie współczesnych, a narracja w pierwszej osobie sprawia, że można by się tu dopatrywać wątków...

Gdy znalazłam tę książke nie wiedziałam czego sie spodziewać.Wątek ciekawy,zaskakujący.Niewiele fragmentów historycznych a byłam ciekawa ile tytuł ma wspólnego z całością, otóż tylko troszkę :D Nie zawiodłam się ale też nie była to książka według mnie szczególnie wyjątkowa,warto jednak przeczytać

Gdy znalazłam tę książke nie wiedziałam czego sie spodziewać.Wątek ciekawy,zaskakujący.Niewiele fragmentów historycznych a byłam ciekawa ile tytuł ma wspólnego z całością, otóż tylko troszkę :D Nie zawiodłam się ale też nie była to książka według mnie szczególnie wyjątkowa,warto jednak przeczytać

Sentyment do książki, sentyment do filmu, sentyment do miejsca...

Sentyment do książki, sentyment do filmu, sentyment do miejsca...