Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludobójstwo – temat kontrowersyjny, niewyobrażalny i daleki dla naszej kultury. Jednak w odległych od nas rejonach do dnia dzisiejszego spotyka się akty zabijania ludzi w imię idei, religii czy pochodzenia. Nie mogę pojąć ile człowiek można znieść i wycierpieć upokorzeń, bólu i strachu. Jest to dla mnie niepojęte. Właśnie temat ludobójstwa porusza książka „Jeszcze żyjemy” autorstwa Annick Kayitesi. Jest to emocjonalna, skrupulatnie opowiedziana prawdziwa historia dziewczyny, która przeżyła okres ludobójstwa. Widziała mord na jej rodzinę, a sama cudem uniknęła śmierci. Annick poznajemy kiedy ma już uporządkowane życie, jest szczęśliwą kobietą po trzydziestce. Nic nie wskazuje na to, że ta dziewczyna przeżyła piekło na ziemi. A to co w swoim życiu przeżyła budzi przerażenie rodem z horroru. Annick to dziewczyna z plemienia Tutsi, która otarła się o śmierć podczas ludobójstwa w Ruandzie w 1994 roku. Jej ojciec był lekarzem, dzięki czemu cała rodzina miała dość wysoki status biorąc pod uwagę miejsce ich zamieszkania. Fatum rodziny dziewczyny rozpoczyna się od wypadku jej matki, potem choroba siostry i pożar, w którym ginie ów siostra i ich ojciec. Widzi także gwałt i zabójstwo swojej matki. Annick pomimo wszystkich okrucieństw jakich była świadkiem nie poddała się. Walczy sama ze sobą i z demonami przeszłości. Obecnie stara się żyć normalnie i zapomnieć o obrazach i wspomnieniach w niej osadzonych. Annick swoją historię rozpoczyna od opisu trzech grup zamieszkujących Ruandę: Tutsi, Hutu i Twa. Choć te grupy teoretycznie miały wszystko wspólne, to jednak pieniądze i władza ich poróżniły. Konflikty między ludźmi spowodowały akty agresji wobec przeciwników. Ponieważ książka oparta jest na faktach i opowiadana przez uczestnika wydarzeń bije z niej autentyzm i prawda. Opowieść oczywiście skłania do przemyśleń i potrząsa czytelnikiem. Osobiście nie mogłam zrozumieć ile jeden człowiek jest w stanie wytrzymać upokorzeń, śmierci i tragedii i zadawałam sobie pytanie: gdzie są granice ludzkiej wytrzymałości. Może sama książka nie jest idealna, ale nie jest to ważne. Wartościowa jest sama historia mądrej, silnej i odważnej dziewczyny, która chciała podzielić się swoją opowieścią. Może jako forma terapii, może jako oczyszczenie, a może po to, aby świat się dowiedział jak wygląda życie w niebezpiecznych zakątkach. Książkę polecam dla osób, którzy interesują się konfliktami w Ruandzie, motywem ludobójstwa oraz tym, którzy lubią silne kobiece postacie. Dla mnie opowieść ta wywołuje dwa sprzeczne odczucia. Z jednej strony czuje obrzydzenie do osób stosujących wszelaką przemoc, ale z drugiej strony książka napawa mnie nadzieją, a losy Annick pokazują, że z każdej opresji można wyjść zwycięsko. Pokazuje jak silną, zdeterminowaną i wytrwałą człowiek jest istotą.