Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka trafiła do mnie po promocyjnej cenie - symbolicznych 5 zł, jako dodatek do większych zakupów. W innej sytuacji raczej bym jej nie wybrała. No, ale skoro mam, to czytam. Po pierwszym rozdziale zaczęłam się jednak zastanawiać, czy powinnam czytać dalej. Bo treści w niej zawarte są przerażające. Czy chcę o tym wszystkim wiedzieć? Może lepiej żyć w nieświadomości? Plastykowe opakowania, puszki do konserw, teflon, odzież przeciwdeszczowa, zabawki dla dzieci, farba z paragonów, pestycydy, kosmetyki i środki antybakteryjne, ryby morskie - TRUCIZNA! ZWIĄZKI RAKOTWÓRCZE! Właściwie wszystko, z czego korzystam często lub częściej - zawiera toksyczne środki mające wpływ na otyłość, problemy prokreacyjne, rozwój nowotworów itp., itd. Cóż, stwierdziłam, że może lepiej jednak doczytać do końca, a nuż okaże się w ostatnim rozdziale, że to jakiś żart. Niestety - żartem nie było, a ja z przerażeniem spoglądam na wszelkie podejrzane plastykowe pojemniki, opakowanie pizzy, krem do twarzy, odświeżacz powietrza. I nadal nie wiem, co robić. Owszem, autorzy podsuwają sensowne sposoby na ograniczenie trujących substancji, ale są to sposoby dobre dla Amerykanów. Gdzie łatwiej wydać kilka dolarów więcej na ekologiczną żywność, gdzie można wybierać między szklanymi i plastykowymi opakowaniami produktów spożywczych, gdzie firmy produkujące te świństwa zostają zmuszone poprzez stosowne przepisy do wyeliminowania z produkcji środków trujących. W Polsce, niestety, pewnie mało osób tę książkę przeczyta, jeśli nawet to zrobią, to może przymkną oko, machną ręką, zapomną o sprawie? Pozostaje mi więc żyć ze świadomością, że wszyscy jesteśmy zatruwani tymi świństwami i nie sposób pozbyć się tego problemu, bo gdy nawet trujące substancje znikną z naszego życia, wkrótce pojawią się kolejne, które je zastąpią. Można jedynie czasem pomyśleć o tym i wybrać w sklepie keczup w słoiku, zamiast plastykowej butelki.