Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie spodziewałam się tyle dobrego po tej książce, jednak okazało się, że kelnerzy, barmani i reszta obsługi z branży gastronomicznej ma wiele do powiedzenia. No tak, w końcu pracują z ludźmi dla dla ludzi, a ludzka natura jest przecież mocno zróżnicowana. Autorka zaznacza na wstępie, że zachowała oryginalność wypowiedzi swoich rozmówców, co zaliczam na plus, gdyż od razu można rozpoznać szacunkowy wiek bohatera a także realia i ogólne tło, w którym przyszło mu pracować. Jedyne, co uznałam za zbędne w tej książce, to cytowanie książki Konrada Lassoty, który nie zgodził się rozmawiać z Pobiedzińską na potrzeby jej książki. Te fragmenty nic nie wniosły do całości opowieści, a temat wcale nie został wyczerpany. Jako całokształt książkę oceniam jednak pozytywnie.

Nie spodziewałam się tyle dobrego po tej książce, jednak okazało się, że kelnerzy, barmani i reszta obsługi z branży gastronomicznej ma wiele do powiedzenia. No tak, w końcu pracują z ludźmi dla dla ludzi, a ludzka natura jest przecież mocno zróżnicowana. Autorka zaznacza na wstępie, że zachowała oryginalność wypowiedzi swoich rozmówców, co zaliczam na plus, gdyż od razu...

Do sięgnięcia po "Ja nie mam duszy" Natalii Budzyńskiej skłonił mnie przeprowadzony z autorką wywiad na temat siostry Barbary Ubryk i powstawania książki. Już samo nakreślenie zarysu tej historii skłoniło mnie do zachcenia poznania bliżej Barbary i jej zaprzepaszczonego życia. Miałam nadzieję, że poznam szczegóły jej choroby, motywy postępowania karmelitanek, a także dalszą historię jej życia i leczenia. Autorka nie zawiodła, do sprawy zbadania losów zamkniętej na 20 lat klasztornej celi siostry podeszła solidnie i z największą szczegółowością. Nie powstrzymało jej milczenie (po dziś dzień) zakonnic, przestudiowała w miejsce archiwum zakonnego wiele dokumentów z przebiegu sprawy sądowej, artykułów z ówczesnej prasy, monografii i innych. Czytelnik ma wrażenie, że Budzyńska realnie i dogłębnie przejęła się losem Ubryk (co właściwie potwierdza ostatnimi słowami zawartymi w książce). Podjęła też próbę zrozumienia sposobów działania zakonu, jego przełożonych, medyków i wszelkich osób w sprawę uwikłanych. Dzięki temu historia siostry Barbary nie jest jedynie opisem faktów, lecz porusza głęboko i wzbudza uczucia współczucia, niedowierzania, oburzenia. Dzięki Natalii Budzyńskiej przemawia do czytelnika Barbara Ubryk, zagubiona i opuszczona przez ludzi i Boga karmelitanka bosa: ja naprawdę byłam, ja naprawdę żyłam, choć nikt mnie wiele lat nie widział, cierpiałam i nikt nie przyszedł mi z pomocą, zasługuję na to, by pamięć o mnie pozostała żywą.

Do sięgnięcia po "Ja nie mam duszy" Natalii Budzyńskiej skłonił mnie przeprowadzony z autorką wywiad na temat siostry Barbary Ubryk i powstawania książki. Już samo nakreślenie zarysu tej historii skłoniło mnie do zachcenia poznania bliżej Barbary i jej zaprzepaszczonego życia. Miałam nadzieję, że poznam szczegóły jej choroby, motywy postępowania karmelitanek, a także dalszą...

Jeszcze nie dokończyłam, ale tak mnie wciągnęła ta książka, że muszę o niej napisać. Historie tych kobiet to prawdziwe dramaty. One czują się ofiarami mężczyzn, którzy potraktowali je jako przykrywkę. Często mają z nimi dzieci, wspólne domy, interesy. W momencie, kiedy odkrywają prawdę, na głowę wali im się cały świat. Nie rozumieją, dlaczego właśnie one - czy były wystarczająco niekobiece, by spodobać się gejowi? Podobno w Polsce 60% gejów w wieku dojrzałym jest żonatych. To przerażająca statystyka. Z pozostałych 40% wielu pewnie schroniło się w zakonach. Autorka książki docieka i udziela głosu także im - żonatym gejom. I w tym momencie, kiedy powiesiłam najgorsze psy na tych oszustach, dojrzałam drugą stronę dramatu. Dramatu braku tożsamości, poczucia samotności, niezrozumienia, nietolerancji i nieakceptacji, strachu przed ostracyzmem. I uwierzyłam, że mimo, iż ich żony nie pociągają, oni wciąż, przez wiele lat małżeństwa, je kochali... Niektórzy odnalezli swoje szczęście, inni cierpią z powodu porzucenia, samotności. Geje i ich żony. Nie wiadomo, komu współczuć, kogo zrozumieć.

Czytając te historie opowiedziane przez kobiety byłam wściekła na tych oszustów, ale dopiero kiedy głos zabrali panowie, poryczałam się mocno. Te sytuacje są tak poryte, że jednak trudno kogoś oceniać i przypisywać mu złą wolę.

Ogromny podziw dla autorki, za wytrwałość w dociekaniu i chęci zrozumienia.

Jeszcze nie dokończyłam, ale tak mnie wciągnęła ta książka, że muszę o niej napisać. Historie tych kobiet to prawdziwe dramaty. One czują się ofiarami mężczyzn, którzy potraktowali je jako przykrywkę. Często mają z nimi dzieci, wspólne domy, interesy. W momencie, kiedy odkrywają prawdę, na głowę wali im się cały świat. Nie rozumieją, dlaczego właśnie one - czy były...