Bogumiła Dziekan

Piękny język, mnóstwo emocji. Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Koniec szczęśliwej epoki" o adoptowanym, niepełnosprawnym chłopcu, o wszechogarniającej miłości jego matki, która zrobi dla dziecka wszystko... Powtarza się w całej książce motyw choroby psychicznej, wnoszący dużo smutku i cierpienia. No i jest jeszcze mini powieść "Podwójne urzeczenie"- napisana pięknie, wciągająca, a jednak dla mnie mało zrozumiała, zupełnie nie wiem jaki związek miała mieć pierwsza część z drugą. Pierwsza to opowieść Misi, druga Ady, dziewczynki spotkały się przelotnie, dla Ady było to mocno zapadające w pamięć spotkanie, w obu częściach pojawia się ciotka Wikta, a jednak nie rozumiem jak mam w głowie spleść obie te części, czemu miało to służyć. Podobnie było zresztą z wiekszością opowiadań, kończyłam kolejne i zastanawiałam się "ale o co chodzi......". Nie żałuję że przeczytałam, nie mam uczucia straty czasu, ale pozostał mi jakiś niedosyt i zupełne niezrozumienie.