Nowa Fantastyka 323 (08/2009)

Opowiadania zagraniczne

„Wieża kości poranka” Hal Duncan

Dosyć dziwny tekst. Początkowo zdaje się przedstawiać niepowiązane ze sobą epizody z codziennej egzystencji pewnego miasta. Zdarzenia nie układają się z żadną zwięzłą całość i tworzą wrażenie wyrwanych z kontekstu. Przez to opowiadanie czyta się dosyć ciężko. Ciekawiej robi się wraz z ujawnieniem prawdziwej natury świata przedstawionego – pojawia się pewna refleksja na temat odpowiedzialności twórczej i kierunku w jakim zmierza ludzkość. Ogólnie jednak wyszedł z tego dosyć ciężkostrawny dziwoląg.

„Więź Erdmanna” Nancy Kress

Pierwsza część dłuższego. tekstu. W pewnym domu starców pensjonariusze wykształcają między sobą coś w rodzaju telepatycznej więzi, która pozwala im doświadczać niesamowitych wizji. Zarys fabuły brzmiał niezwykle interesująco, ale niestety większa część opowiadania skupia się na śledztwie lekarskim, gdzie w sumie powtarzane są w kółko te same pytania. Tekst ratuje różnorodność charakterów samych pensjonariuszy, którzy muszą ze sobą współpracować. Jak na razie zmarnowany potencjał, ale może druga część tekstu w następnym numerze to wynagrodzi.

Opowiadania polskie

„Łżer” Ewa Białołęcka

Dziwne porwanie. Początkowo tekst sugeruje, że opowiada o mężczyźnie, który uprowadził młodą dziewczynę i negocjuje z jej ojcem. Jednakże sam porywacz zachowuje się dosyć dziwacznie wobec swojej ofiary i można mieć pewne wątpliwości. Przy tej okazji czytelnik stopniowo poznaje świat przedstawiony, gdzie ludzka ewolucja poszła w dosyć niebezpiecznym kierunku. Sam finał sprawia, że dotychczasowe zdarzenia nabierają nowych znaczeń, a w sugerowanej mrocznej przyszłości pojawia się iskierka nadziei. Ogólnie polecam.

„Osiedle cudów – Skrawki” Piotr Rogoża

Zagadka kryminalna na blokowisku. Na pętli tramwajowej zostaje znalezione martwe ciało. Dwóch młodzieńców najprawdopodobniej wpada na trop sprawcy. Opowiadanie mogło być naprawdę ciekawe, ze względu na wymieszanie elementów grozy i kryminału – mogło powstać coś w stylu filmu „Opętanie” z 1999 r. Niestety zbyt wiele miejsce poświęca się tu rubasznym rozmowom bohaterów, a sama tajemnica i manifestacje sił nadprzyrodzonych zdają się schodzić na drugi plan. Znowu szkoda zmarnowanego potencjału.

Publicystyka

„W oku patrzącego – Estetyka jako filar gatunków” Michał R. Wiśniewski

Ciężko powiedzieć o czym jest to tekst. Autor wspomina tutaj różnorodne teksty kultury poczynając od twórczości Philipa K. Dicka po japońskie anime czy aktorskie seriale science-fiction. Przy czym gdzieś w tym w wszystkim co jakiś czas wspomina się o estetyce, a podsumowanie jest bardzo ogólnym stwierdzeniem na temat celu fantastyki samej w sobie. Nic nie wyniosłem z tego tekstu poza poczuciem ogólnego chaosu. Moim zdaniem jest to jakiś wypadek przy pracy.

„Zapomniana magia słuchowisk” Michał Hernes

Krótkie omówienie wybranych słuchowisk science-fiction. Autor poświęca uwagę zarówno polskim słuchowiskom, jak i zagranicznym. Miło się dowiedzieć, że Polacy mieli na tym polu parę sukcesów, ale wielka szkoda, że dostęp do tego wszystkiego jest bardzo ograniczony ze względu na problemy z prawami autorskimi czy niezrozumiałych działań stacji radiowych. Moim zdaniem tekst trochę zbyt pobieżnie traktuje temat i kończy się w momencie, kiedy można byłoby jeszcze poruszyć parę ciekawych tematów. Przy tym dosyć ironiczne jest finałowe stwierdzenie, że „nic nie wskazuje na to, że słuchowiska znowu staną się popularne” zważywszy na obecną dużą popularność audiobooków. Ogólnie jednak warto się zapoznać.

„Przepowiednie z lamusa czyli wojna w szklanej kuli” Agnieszka Haska, Jerzy Stachowicz

Tym razem autorzy nie opowiadają tu o dawnej literaturze, a o roli jasnowidzów podczas największych konfliktów zbrojnych. Okazuje się, że nie był to wcale relikt starożytności, a również w XX w. korzystano z ich usług. Okazuje się, że w pierwszej połowie ubiegłego stulecia w pewnym momencie panowała w Polsce duża moda na przepowiednie i wychodził nawet miesięcznik ezoteryczny. Naprawdę bardzo ciekawy artykuł.

Opowiadania zagraniczne

„Wieża kości poranka” Hal Duncan

Dosyć dziwny tekst. Początkowo zdaje się przedstawiać niepowiązane ze sobą epizody z codziennej egzystencji pewnego miasta. Zdarzenia nie układają się z żadną zwięzłą całość i tworzą wrażenie wyrwanych z kontekstu. Przez to opowiadanie czyta się dosyć ciężko. Ciekawiej robi się wraz z ujawnieniem prawdziwej natury...