Powiada się czasem o człowieku, który żyje sam, że nie lubi towarzystwa. Często jest to tak, jak gdyby mówiono o kimś, że nie lubi spacerów,...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Sébastien-Roch Nicolas Chamfort
4
6,3/10
Pisze książki: filozofia, etyka, satyra
Urodzony: 06.04.1741Zmarły: 13.04.1794
Chamfort Nicolas Sébastien, właściwie Sébastien Roch Nicolas, zwany de Chamfort (1741-1794),francuski pisarz, członek Akademii Francuskiej. Zwolennik rewolucji francuskiej, twórca jej hasła: Wojna pałacom, pokój chatom. Sławę zdobył jako autor aforyzmów Charaktery i anegdoty (1803, wydanie polskie 1910). Popularność przyniosły mu wystawiane na scenach dworskich balety i komedie.
6,3/10średnia ocena książek autora
47 przeczytało książki autora
62 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Maksymy i myśli. Charaktery i anegdoty. Małe dialogi filozoficzne
Sébastien-Roch Nicolas Chamfort
7,1 z 27 ocen
76 czytelników 5 opinii
2010
Maksymy i myśli. Charaktery i anegdoty
Sébastien-Roch Nicolas Chamfort
6,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1995
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Są osoby, które jedynie w doskonałej przyjaźni roztaczają wszystkie zalety ducha i umysłu. Zwykłe towarzystwo pozwala im na rozwijanie tylko...
Są osoby, które jedynie w doskonałej przyjaźni roztaczają wszystkie zalety ducha i umysłu. Zwykłe towarzystwo pozwala im na rozwijanie tylko niektórych wdzięków. Są to piękne owoce, które dojrzewają jedynie w słońcu, w cieplarni zaś wydałyby tylko kilka kwiatów przyjemnych i bezużytecznych.
4 osoby to lubiąWiększość czytelników gromadzi książki w swej bibliotece, a większość pisarzy umieszcza swą bibliotekę w swych książkach.
3 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Charaktery i anegdoty Sébastien-Roch Nicolas Chamfort
6,0
De Chamfort (1741 – 1794) – uważany przez współczesnych za następcę Woltera.
Tadeusz Boy – Żeleński w przedmowie "Od tłumacza" pisze o nim:
"...Protest Chamforta przeciw porządkowi społecznemu rozpoczął się — z jego urodzeniem. Był nieprawym synem, co więcej synem księdza. Urodzony w 1740 w pobliżu Clermont, ojca nie znał nigdy; matkę kochał z podwójną czułością. Oddany pod nazwiskiem Nicolas do kolegium jezuickiego, zdobywa wszystkie nagrody, w szczególności za łacińskie wiersze. Wychowawcy chcą go zatrzymać; namawiają go, aby został księdzem, wróżą świetną przyszłość; młody Nicolas odmawia — kocha życie, swobodę. Wyszedłszy z kolegium, klepie biedę, fabrykuje artykuły i kazania na sprzedaż, jest nauczycielem domowym; śliczny chłopiec rychło ściąga sympatię i zainteresowanie kobiet. „Myślicie, że to Adonis, a to Herkules”, mówi o nim z uznaniem jedna z dam. W owym płochym wieku osiemnastym, gdzie kobiety rządzą wszystkim, taka rekomendacja to los! Niestety, zachodzi fakt, który podcina życie młodzieńca: nabawia się choroby, która będzie go nękać, mimo iż z przerwami, całe życie, choroby upokarzającej, okrutnej, która każe mu stronić od tego, co sercu jego było najdroższe. Choroba ta, obok rany nieprawego urodzenia, to wielkie źródło mizantropii Chamforta....
...Żywszą pozostała owa część pośmiertnej spuścizny pisarza, którą zebrano pod tytułem 'Charaktery i anegdoty' i którą daję oto czytelnikom 'Biblioteki Boya'. Trudno o lepszy obraz epoki na tak szczupłej przestrzeni. Można by niemal rzec, że gdyby wszystko z owego schyłku XVIII wieku zaginęło, dało by się odtworzyć go sobie z tych anegdot Chamforta, równie celnie dobranych, jak świetnie zredagowanych. Król, dwór, duchowieństwo, wielki świat, kobiety, finanse, polityka, intrygi, fawory — wszystko przeplatane tą samą pesymistyczną filozofią, ale mniej tu nużącą, bo bardziej odżywioną faktem i rozjaśnioną dowcipem. Koniec epoki, ginący świat — i ginący sprawiedliwie! Ten tom anegdot stał się dokumentem; ten mały tomik uczynił Chamforta najczęściej cytowanym z autorów i dał mu faktyczną nieśmiertelność, której nie zdołałaby mu zapewnić tytularna nieśmiertelność akademicka...."
Po takim wstępie ograniczam swoją rolę do paru cytatów:
„Publiczność, publiczność.. ...ilu trzeba głupców, aby stworzyć publiczność?”
„Miłość, powiadał N…, powinna być rozkoszą jedynie subtelnych dusz. Kiedy widzę ludzi pospolitych biorących się do kochania, mam ochotę powiedzieć: — Czego wy tutaj szukacie? Karty, żarcie, ambicja, to dla was, kanalie!”
„Moje pojęcia i zasady, powiadał N…, nie nadają się każdemu: to tak jak pewne lekarstwa, niebezpieczne dla wątłych natur, a bardzo zbawienne dla silnych”
„Trzeba, powiadał N…, schlebiać ludziom albo budzić w nich lęk. To są małpy, które skaczą tylko w nadziei orzecha, albo z obawy bata”
"...ludzie rozumni popełniają wiele błędów przez to, że nigdy nie mają innych za dość głupich, za tak głupich jak są"
„Czytałem gdzieś, że nie ma nic gorszego dla ludów, niż zbyt długie panowanie. Słyszę, że Bóg jest wieczny; to wszystko tłumaczy”
Pewien mąż mówił do żony o jej kochanku: „Ten człowiek ma prawa do ciebie, ubliżył ci w mojej obecności, tego nie ścierpię. Niech cię maltretuje, kiedy jesteście sami; ale w mojej obecności, to mnie ubliża”.
„Codziennie pomnażam listę rzeczy, o których już nie mówię. Największym filozofem jest ten, którego lista jest najdłuższa”.
„W świecie, powiadał pan N…, masz trzy rodzaje przyjaciół: przyjaciół, którzy cię kochają; przyjaciół, którzy gwiżdżą na ciebie; przyjaciół, którzy cię nienawidzą”.
„Jedynie bezużyteczność pierwszego potopu sprawia, że Bóg nie zsyła drugiego”.
„Dwie rzeczy zawsze kochałem do szaleństwa: kobiety i bezżeństwo. Straciłem pierwszą namiętność, trzebaż zachować drugą”.
"....zużył całą swoją pobłażliwość, a tę odrobinę, która mu została, zachowuje dla siebie. "
„Trzeba wybierać: albo kochać kobiety, albo je znać; nie ma środka”.
Wymawiano panu N… jego upodobanie w samotności; odparł: „Lepiej znoszę swoje wady niż cudze”
„Ludzie, odparł, nie mogą dla mnie uczynić nic, co by było warte zapomnienia o nich”
„Człowiek, powiadał N…, to jest głupie bydlę, jeśli mam sądzić po sobie”.
„Szczęście, powiadał N…, nie jest rzeczą łatwą. Bardzo trudno jest znaleźć je w sobie, a niepodobna gdzie indziej”
„Można uciąć Samsonowi włosy, ale nie trzeba go namawiać, aby kładł perukę”.
Dziewczyna, spowiadając się, rzekła: „Wyróżniłam pewnego młodego człowieka. — Wyróżniłaś! Ile razy?” spytał ksiądz.
„Ty ziewasz, mówiła żona do męża. — Moje dziecko, odparł, mąż i żona to jedno; a ja, kiedy jestem sam, nudzę się”.
„Ateusze są dla mnie lepszym towarzystwem, powiadał pan D…, niż wierzący. Wobec ateusza wszystkie liche dowody istnienia Boga przychodzą mi na myśl; na widok wierzącego wszystkie liche dowody przeciw jego istnieniu cisną mi się tłumem”.
„Umiem sobie wystarczyć, powiadał N…, a w ostateczności umiałbym się obejść i bez siebie”
„Życie towarzyskie to byłaby urocza rzecz, gdyby jeden człowiek obchodził cokolwiek drugiego”.
Pytano dziecka: „Czy Bóg-ojciec jest Bogiem? — Tak. — Czy Syn Boży jest Bogiem? — Jeszcze nie, o ile wiem; ale po śmierci ojca to go nie minie”
Dostępne na: https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/charaktery-i-anegdoty.html#f337
Dobrej zabawy! 8/10
Maksymy i myśli. Charaktery i anegdoty. Małe dialogi filozoficzne Sébastien-Roch Nicolas Chamfort
7,1
Francuski literat Sébastien-Roch Nicolas, zwany de Chamfort żył w latach 1741 – 1794. Był autorem licznych komedii, tekstów politycznych, wierszy, listów i pism krytycznych. Jego Maksymy i myśli zostały wydane pośmiertnie w 1803, natomiast Charaktery i anegdoty uważane są za jedne z lepszych zbiorów aforyzmów doby nowożytnej. Owe teksty Chamforta wraz z Małymi dialogami filozoficznymi ukazały się w jednym tomiku nakładem wydawnictwa Iskry. Każda część zbiorku została przetłumaczona przez innego tłumacza i w innym nieco stylu: Charaktery i anegdoty przez Boya Żeleńskiego, Małe dialogi filozoficzne przez Ryszarda Engelkinga, a Maksymy i myśli przez Konrada Drzewieckiego.
Charaktery i anegdoty to krótkie zapiski dotyczące życia codziennego francuskiej arystokracji. W krótkich miniaturach odnaleźć można poprzez zastosowanie osobliwego dowcipu, główne cechy przedstawianej postaci czy też sedno zdarzenia. Każda powiastka zakończona jest zaskakującym sformułowaniem podkreślającym sens wypowiedzi, której rozszyfrowanie należy do czytelnika. Chamfort w sarkastyczny sposób wyśmiewa się z ludzi, piętnuję ich wady i potępia naganne zachowanie. Znaleźć w nich można osobliwe powiedzonka ludzi znanych i mniej znanych. Po za tym odnajdziemy tu wypowiedzi pana N…, który przez Boya Żeleńskiego uważany jest za sobowtóra Chamforta.
Małe dialogi filozoficzne to zapis krótkich rozmów między arystokracją, arystokracją a służbą, kochankami czy przyjaciółmi. Często rozmówcy plotkują na temat osoby nieobecnej. Swoją treścią mogą przypominać współczesny dowcip.
Natomiast w Maksymach i myślach odnajdziemy teksty, które w swej treści odnoszą się między innymi do społeczeństwa, samotności, kobiet, cnót charakteru, wad ludzkich, uczonych i literatów, małżeństwa, moralności, miłości, wolności i niewoli we Francji przed i po rewolucji. W krótkich formułkach można zobaczyć bystrość psychologiczną samego autora.
Świat przedstawiony przez Chamforta przeszedł do historii, ale nadal nieustannie ciekawi. To świat niedostępnej dla biedaków warstwy arystokracji, która zaciągała długi i ciągle knuła intrygi. To swego rodzaju dokument, w którym odnajdziemy obraz życia codziennego francuskiej arystokracji XVIII wieku. Twórczością Chamforta należy się delektować, czytać powoli i często do niej powracać. To teksty będące maksymami, złotymi myślami i anegdotami, których sens można odnieść niejednokrotnie do czasów nam współczesnych i należy na pewno przemyśleć.
Godne polecenia.
http://slowemmalowane.blogspot.com/2010/06/chamfort-charaktery-i-anegdoty-mae.html