Pierwsze wydanie fragmentów "Parergów i Paralipomen" prof. Jana Garewicza, które było kontynuowane w dalszych latach i zaowocowało pełnym tłumaczeniem.
W oryginale książek Schopenhauera w j. niemieckim miało być 5 tomów, "2x Die Welt, 2x Parerga und Paralipomena, 1x Rozprawka o etyce składająca się z dwóch tomów" a do tego chyba praca o woli w naturze i korzeń (praca wstępna).

Żadnych popierdolonych heglowskich erystyk, tylko filozofia i metafizyka. A to nie jest aktualne tłumaczenie tj. najnowsze.

Pierwsze wydanie fragmentów "Parergów i Paralipomen" prof. Jana Garewicza, które było kontynuowane w dalszych latach i zaowocowało pełnym tłumaczeniem.
W oryginale książek Schopenhauera w j. niemieckim miało być 5 tomów, "2x Die Welt, 2x Parerga und Paralipomena, 1x Rozprawka o etyce składająca się z dwóch tomów" a do tego chyba praca o woli w naturze i korzeń (praca...

Bez wątpienia jest to najlepsza praca Schopenhauera, z jaką się zapoznałem. Tytuł dzieła w pełni oddaje jego treść - jest ona wprost naszpikowana mądrością. Tylko taką swoistą, charakterystyczną dla sposobu postrzegania świata przez niemieckiego myśliciela, a co za tym idzie, mogącą się albo w pełni spodobać, albo zostać odrzuconą, jako zbyt krytyczną, pesymistyczną i odzierającą człowieka i jego otoczenie z wszelkich złudzeń.
Żeby zrozumieć co ma do powiedzenia w swej twórczości filozof z Gdańska, należy zapoznać się z jego "Aforyzmami". Wydaje się, że jeśli ta książka kogoś wciągnie, to może spokojnie dalej studiować Schopenhauera, dlatego też warto od niej zaczynać przygodę z jego wizją rzeczywistości.
Jako, że żadne słowa nie oddadzą tego, z czym mamy tu do czynienia, zaproponuję kilka wybranych "aforyzmów", które w mojej ocenie są reprezentatywne dla całości:
"W ostatniej instancji o naszym szczęściu lub nieszczęściu decyduje to, co wypełnia i czym zajęta jest nasza świadomość. Tutaj na ogół każde zajęcie czysto intelektualne da umysłowi, który jest do niego zdolny, znacznie więcej niż prawdziwe życie, gdzie powodzenie przeplata się nieustannie z niepowodzeniem i towarzyszącymi mu klęskami i plagami";
"Aby żyć całkiem rozważnie i wyciągać z własnego doświadczenia całą naukę, jaka w nim jest zawarta, trzeba często wracać myślą wstecz i rekapitulować to, co się przeżyło, zrobiło, czego się doświadczyło i co się przy tym odczuwało, trzeba też porównywać poprzedni własny sąd z obecnym, zamiary i dążenia z ich rezultatem i przyjemnością, jaką przyniosły";
"Inteligentne słowa lub pomysły są na miejscu tylko w towarzystwie inteligentnym; zwykłe ich nie cierpi; aby jemu się spodobać, człowiek musi być płaski i głupi. W takim towarzystwie trzeba więc z bolesnym samozaparciem poświęcić trzy czwarte własnej osobowości, aby upodobnić się do innych";
"Prawda, że uprzejmość jest o tyle trudnym zadaniem, iż wymaga okazywania dużego szacunku wszystkim ludziom, podczas gdy większość z nich w ogóle na to nie zasługuje, a ponadto wymaga udawania wielkiego zainteresowania nimi, gdy powinniśmy być szczęśliwi, że nic nas nie obchodzą. - Pogodzić uprzejmość z dumą - oto sztuka";
"Nie kwestionujcie niczyjej opinii, zważcie, że aby wyperswadować ludziom wszystkie bzdury, w jakie wierzą, nie wystarczy dożyć wieku Matuzalema. Należy też powstrzymać się w rozmowie od wszelkich uwag krytycznych, bo łatwo ludzi urazić, a trudno ich poprawić, jeśli to w ogóle możliwe. (...) Kto przyszedł na świat, by na serio oświecać go co do spraw najważniejszych, ten może mówić o szczęściu, jeśli wyniesie skórę cało".
Schopenhauer stawia wysoko poprzeczkę na wielu polach. Mimo to warto spróbować przejąć się jego słowami.

Bez wątpienia jest to najlepsza praca Schopenhauera, z jaką się zapoznałem. Tytuł dzieła w pełni oddaje jego treść - jest ona wprost naszpikowana mądrością. Tylko taką swoistą, charakterystyczną dla sposobu postrzegania świata przez niemieckiego myśliciela, a co za tym idzie, mogącą się albo w pełni spodobać, albo zostać odrzuconą, jako zbyt krytyczną, pesymistyczną i...

Wymęczona książka.
Niby jej intencją było przedstawianie pewnych prostych myśli a nie systematycznej filozofii, jednak słuchanie rad od takiej ofiary życiowej jak Artur Schopenhauer jest podobne do słuchania Petersona w jaki sposób żyć czy też Korwina o tym jak zakładać biznes. Książka pełna anegdotek o tym jak rozmawiać z ludźmi, czego się wystrzegać, jak rozmawiać w towarzystwie, jacy ludzie ciągną ku jakim a wszystko jest poparte najzwyczajniejszą obserwacją Artura Schopenhauera.
Może w gimnazjum (czy w XVIII wieku) praca ta byłaby czymś nowym, ciekawym, ale na te chwilę przypomina pouczenia gimnazjalisty w sekcji komentarzy na YT/FB. Nie polecam, tylko dla fascynatów Schopenhauera, albo ludzi którzy nie wyrośli z poradników typu „jak żyć”

Wymęczona książka.
Niby jej intencją było przedstawianie pewnych prostych myśli a nie systematycznej filozofii, jednak słuchanie rad od takiej ofiary życiowej jak Artur Schopenhauer jest podobne do słuchania Petersona w jaki sposób żyć czy też Korwina o tym jak zakładać biznes. Książka pełna anegdotek o tym jak rozmawiać z ludźmi, czego się wystrzegać, jak rozmawiać w...

Dziwny zbiór

Dziwny zbiór

prv

prv

Czy komuś naprawdę trzeba polecać Schopenhauera?

Mistrz stylu, wirtuoz ironii, pokrzepiciel samotników, bystry mizogin, przyjaciel rozczarowanych - czy można chcieć więcej?

Te fragmenty z "Paregra i paralipomena" są doskonałe jako na pierwszy kontakt charakterystycznym piórem filozofa. Przejrzyste, eseistyczne w stylu, pięknie przetłumaczone.

Czy komuś naprawdę trzeba polecać Schopenhauera?

Mistrz stylu, wirtuoz ironii, pokrzepiciel samotników, bystry mizogin, przyjaciel rozczarowanych - czy można chcieć więcej?

Te fragmenty z "Paregra i paralipomena" są doskonałe jako na pierwszy kontakt charakterystycznym piórem filozofa. Przejrzyste, eseistyczne w stylu, pięknie przetłumaczone.

Wbrew powszechnemu mniemaniu, nie smuta.

Wbrew powszechnemu mniemaniu, nie smuta.