Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia jednych wakacji. Tak najogólniej można opisać tę historię. Byłoby to jednak nadmierne spłaszczenie i niesprawiedliwość względem głębszego zamysłu autora. On sam w ostatnich słowach, jakie znajdujemy w książce pisze, że jego zamierzeniem było przybliżenie depresji , jako choroby, na którą zapada coraz więcej osób dorosłych ale także dzieci i młodzieży. Bohater książki to młody Amerykanin pochodzący z rodziny mieszanej: niemiecko-irańskiej. Domyślamy się, że jego imię – Darius, to proste nawiązanie do postaci wielkiego perskiego władcy, a tym samym do kultury kraju pochodzenia jego matki. Chłopca poznajemy w jego miejscu pracy, w herbaciarni. W tym samym miejscu dowiadujemy się, że jest on prześladowany przez rówieśników, ma trudności w kontaktach koleżeńskich, choć skomplikowana relacja łączy go również z ojcem, którego prześmiewczo nazywa Übermensch’em , czyli nadczłowiekiem. Darius ma poczucie, że ojciec nie akceptuje go, ponieważ jest niedoskonały, ma nadwagę, słabe wyniki sportowe, problemy z cerą i to co powoduje jego największe zażenowanie – depresję., choć tę ostatnią przypadłość , jak dowiadujemy się również - dziedziczy po ojcu. Rodzina u progu wakacji otrzymuje wiadomość, że choroba nowotworowa irańskiego dziadka nie rokuje najlepiej. W obliczu tych negatywnych informacji rodzina decyduje się na wspólny wyjazd na kilka tygodni do Iranu, by móc się z nim spotkać, a jednocześnie pożegnać. Dla Dariusa i jego młodszej siostry Laleh jest to szansa na pierwsze zetknięcie się na żywo z krajem i rodziną matki. Do tej pory wszyscy irańscy bliscy byli jedynie postaciami z komputera, które rozmawiały z nimi online. Chłopiec na miejscu odkrywa perską część swojej natury, okazuje się, że jego nieco egzotyczny wygląd w Ameryce, w Iranie jest czymś zupełnie normalnym, co więcej dostrzega podobieństwo miedzy sobą z rodziną matki. Kluczowe jest jednak poznanie Sohraba, z którym stają się dla siebie pierwszymi w życiu przyjaciółmi. Irański przyjaciel znajduje się w nieco podobnej sytuacji, ma poczucie alienacji ze względu na religię wyznawaną przez jego rodzinę, jak również przez fakt, że ojciec skazany omyłkowo przez reżimową władzę odbywa karę ciężkiego więzienia. Budowanie tej wyjątkowej relacji między Dariusem i Sohrabem to osobny wątek książki. Są tu wzloty i upadki, euforia i poczucie zawodu, radość i smutek. Uważny czytelnik znajdzie jednak puentę napisaną pomiędzy wierszami: przyjaciele nie powinni się ranić, powinni być dla siebie oparciem, winni są sobie szczerość i uczciwość a także lojalnośc. Obaj ofiarowują sobie najcenniejszą rzecz: prawdziwą przyjaźń, która ma to do siebie, że wiąże się z zaufaniem, pełną akceptacją, bez względu na potencjalne niedoskonałości. Pobyt w Iranie zmienia Dariusa, a zbudowana dzięki przyjacielowi pewność siebie pozwala mu po powrocie stawić czoła trudnościom. Książka pełna jest zapachów: róż, jaśminu, kardamonu, herbaty i mięty. Czytając ją poczujemy skwar irańskiego lata, klimat małych sklepików wciśniętych gdzieś w osiedlowe uliczki, radość rodzinnych radosnych spotkań. Jest ona również niezwykłą opowieścią o jednym z najciekawszych i najbardziej tajemniczych kulturowo krajów jakim jest współczesny Iran. Autor przybliża wiele ciekawostek związanych z krajem ale i językiem farsi, uchyla drzwi do świata tej niezwykle barwnej i starej kultury. Jest to jednak przede wszystkim kronika trudnych relacji rodzinnych, międzyludzkich, zmagań z chorobą i opowieścią o tym, jak prawdziwa przyjaźń potrafi zmienić życie.