Jakie to było cudowne!

Darius mieszka w Ameryce, jego mama pochodzi z Iranu. Z powodu choroby dziadka wraz z rodzicami i młodszą siostrą odwiedzają rodzinę w Iranie.

To, co najbardziej urzekło mnie w tej książce to klimat. A dokładnie wszystkie opisy Iranu. Czytelnik może odbierać ten kraj wszystkimi zmysłami. Jest mnóstwo jedzenia, parzenia herbaty, jest poranny chłód i popołudniowy zaduch, jest kurz, oślepiające słońce, są opisy architektury. I oczywiście język farsi. Urzekł mnie również opis imprezy Nouruz (irański Nowy Rok obchodzony 21 marca). Ta książka jest niczym podróż do Iranu. Dowiedziałam się mnóstwo ciekawych rzeczy o kulturze tego kraju.

Dowiedziałam się również jak to jest mieć tak różne pochodzenie. Darius od urodzenia mieszka w Ameryce, w języku farsi zna niewiele słów, to jego pierwsza podróż do Iranu. Jako że w połowie jest Persem chciałby również poznać tamtą kulturę i zrozumieć skąd pochodzą jego przodkowie. Jak można się domyślić, nie jest to taka prosta sprawa. Książka świetnie pokazuje jak to jest mieć różne korzenie i przynależeć do różnych kultur. Jak to jest poszukiwać swojej tożsamości.

Relacje rodzinne przedstawione w niesamowicie realistyczny sposób. Autorowi udało się przepięknie to wszystko opisać. Do tego Darius jest przekochanym bohaterem.

Darius jest fanem „Star Treka” i opowieści Tolkiena, czyli tego za czym ja osobiście nie przepadam, więc wszelkie odniesienia do tych dzieł były dla mnie ciężkie do odszyfrowania. Natomiast kocham herbatę, więc momenty z herbatką były cudowne <3

Wydaje mi się, że właśnie takich książek brakuje na rynku. Chętnie sięgnęłabym po coś podobnego i odkryła kolejny zakątek świata. Wciąga, wzrusza, bawi i przytula czytelnika. Zdecydowanie warta przeczytania!

Jakie to było cudowne!

Darius mieszka w Ameryce, jego mama pochodzi z Iranu. Z powodu choroby dziadka wraz z rodzicami i młodszą siostrą odwiedzają rodzinę w Iranie.

To, co najbardziej urzekło mnie w tej książce to klimat. A dokładnie wszystkie opisy Iranu. Czytelnik może odbierać ten kraj wszystkimi zmysłami. Jest mnóstwo jedzenia, parzenia herbaty, jest poranny chłód i...

Książka to tom 1. opowieści o Dariusie Kellnerze, nastolatku chorującym na deprxsję kliniczną. Autor wykorzystał własne doświadczenie w walce z tą chorobą, chcąc pokazać, "jak deprxsja może wpłynąć na życie, nie rządząc nim, oraz że "może być tak samo trudna, gdy jest się jej świadkiem (...)", gdyż "to frustrujące: kochać kogoś i nie być w stanie mu pomóc." Na deprxsję choruje również ojciec Dariusa. Obaj nie potrafią się w tej sytuacji odnaleźć. Główny bohater jest pół-Persem; mieszka w Stanach; jego matka pochodzi z Iranu. Nie nauczyła go jednak mówić w farsi, ale jego młodszą siostrę tak. Darius czuje się z tym źle; w trakcie internetowych rozmów z rodziną w Iranie czuje się jedynie "gościem", nie należąc do tamtej rzeczywistości. Ale ma też pasję - jest nią herbata! [nie zgadzam się, że pu-erh smakuje jak "tygodniowe sushi"😁]. Wraz z siostrą i rodzicami jedzie pierwszy raz do Iranu - jego dziadek, którego nie spotkał dotąd inaczej niż on-line, ma raka mózgu. Czytając, śledzimy odkrywanie Iranu przez Dariusa, jego korzeni ze strony matki. Początkowo nie czuje się tam dobrze, nie mogąc porozumiewać się w farsi i nie wiedząc, jak się zachować zgodnie z danym zwyczajem. Musi też zmierzyć się z tamtejszym postrzeganiem depresji. Poznaje jednak Sohraba, z którym się zaprzyjaźnia (ale czy "tylko"?). "Sohrab mnie rozumiał. I ja go rozumiałem. A to była praktycznie najbardziej niesamowita rzecz na świecie." W Internecie można spotkać porównanie do historii Ariego i Dantego (🧐); powieść wielokrotnie nagradzano i tłumaczono. Warto ją przeczytać.

Książka to tom 1. opowieści o Dariusie Kellnerze, nastolatku chorującym na deprxsję kliniczną. Autor wykorzystał własne doświadczenie w walce z tą chorobą, chcąc pokazać, "jak deprxsja może wpłynąć na życie, nie rządząc nim, oraz że "może być tak samo trudna, gdy jest się jej świadkiem (...)", gdyż "to frustrujące: kochać kogoś i nie być w stanie mu pomóc." Na deprxsję...

Szukacie książki, która wypełni waszą pustkę po skończeniu “Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata? To idealnie trafiliście, bo jestem pewna, że zakochacie się również w historii Dariusa.

Darius jest pół-irańczykiem, który mieszka w Ameryce. Bardzo lubi herbatę i oglądanie ze swoim ojcem Star Treka. Jednak nie do końca potrafi sobie poradzić z odkryciem tego, kim jest. Kiedy dowiaduje się, że jego dziadek ma guza mózgu, wraz z rodziną wybiera się odwiedzić go w Iranie. Wtedy też ma okazję połączyć się ze swoją kulturą i odkryć czym dla niego jest. Spotyka tam Sohraba, który sprawia, że Darius czuje się jak w domu.

W książce znajdziesz:
-prawdziwą kulturę, tradycje i wycieczki po Iranie
-cały przekrój relacji rodzinnych, w tym trudne więzi ojca z synem czy bezwarunkową miłość babci do wnuka
-prawdziwą przyjaźń (a może coś więcej?)
-odnajdywanie miejsca i części siebie w swojej kulturze
-miłość do herbaty
-prawdziwe zachowania nastolatków
-dużo emocji i uczuć

Jest to jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku i mam nadzieję, że nie będziemy musieli czekać na drugi tom tej cudownej historii. Nie mogę się doczekać, aż dacie szansę Dariusowi i zakochacie się w nim tak, jak ja.


ig: @dwieksiazki

Szukacie książki, która wypełni waszą pustkę po skończeniu “Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata? To idealnie trafiliście, bo jestem pewna, że zakochacie się również w historii Dariusa.

Darius jest pół-irańczykiem, który mieszka w Ameryce. Bardzo lubi herbatę i oglądanie ze swoim ojcem Star Treka. Jednak nie do końca potrafi sobie poradzić z odkryciem tego,...

Historia jednych wakacji. Tak najogólniej można opisać tę historię. Byłoby to jednak nadmierne spłaszczenie i niesprawiedliwość względem głębszego zamysłu autora.
On sam w ostatnich słowach, jakie znajdujemy w książce pisze, że jego zamierzeniem było przybliżenie depresji , jako choroby, na którą zapada coraz więcej osób dorosłych ale także dzieci i młodzieży.
Bohater książki to młody Amerykanin pochodzący z rodziny mieszanej: niemiecko-irańskiej. Domyślamy się, że jego imię – Darius, to proste nawiązanie do postaci wielkiego perskiego władcy, a tym samym do kultury kraju pochodzenia jego matki.
Chłopca poznajemy w jego miejscu pracy, w herbaciarni. W tym samym miejscu dowiadujemy się, że jest on prześladowany przez rówieśników, ma trudności w kontaktach koleżeńskich, choć skomplikowana relacja łączy go również z ojcem, którego prześmiewczo nazywa Übermensch’em , czyli nadczłowiekiem. Darius ma poczucie, że ojciec nie akceptuje go, ponieważ jest niedoskonały, ma nadwagę, słabe wyniki sportowe, problemy z cerą i to co powoduje jego największe zażenowanie – depresję., choć tę ostatnią przypadłość , jak dowiadujemy się również - dziedziczy po ojcu.
Rodzina u progu wakacji otrzymuje wiadomość, że choroba nowotworowa irańskiego dziadka nie rokuje najlepiej. W obliczu tych negatywnych informacji rodzina decyduje się na wspólny wyjazd na kilka tygodni do Iranu, by móc się z nim spotkać, a jednocześnie pożegnać. Dla Dariusa i jego młodszej siostry Laleh jest to szansa na pierwsze zetknięcie się na żywo z krajem i rodziną matki. Do tej pory wszyscy irańscy bliscy byli jedynie postaciami z komputera, które rozmawiały z nimi online.
Chłopiec na miejscu odkrywa perską część swojej natury, okazuje się, że jego nieco egzotyczny wygląd w Ameryce, w Iranie jest czymś zupełnie normalnym, co więcej dostrzega podobieństwo miedzy sobą z rodziną matki. Kluczowe jest jednak poznanie Sohraba, z którym stają się dla siebie pierwszymi w życiu przyjaciółmi. Irański przyjaciel znajduje się w nieco podobnej sytuacji, ma poczucie alienacji ze względu na religię wyznawaną przez jego rodzinę, jak również przez fakt, że ojciec skazany omyłkowo przez reżimową władzę odbywa karę ciężkiego więzienia. Budowanie tej wyjątkowej relacji między Dariusem i Sohrabem to osobny wątek książki. Są tu wzloty i upadki, euforia i poczucie zawodu, radość i smutek. Uważny czytelnik znajdzie jednak puentę napisaną pomiędzy wierszami: przyjaciele nie powinni się ranić, powinni być dla siebie oparciem, winni są sobie szczerość i uczciwość a także lojalnośc.
Obaj ofiarowują sobie najcenniejszą rzecz: prawdziwą przyjaźń, która ma to do siebie, że wiąże się z zaufaniem, pełną akceptacją, bez względu na potencjalne niedoskonałości. Pobyt w Iranie zmienia Dariusa, a zbudowana dzięki przyjacielowi pewność siebie pozwala mu po powrocie stawić czoła trudnościom.
Książka pełna jest zapachów: róż, jaśminu, kardamonu, herbaty i mięty. Czytając ją poczujemy skwar irańskiego lata, klimat małych sklepików wciśniętych gdzieś w osiedlowe uliczki, radość rodzinnych radosnych spotkań. Jest ona również niezwykłą opowieścią o jednym z najciekawszych i najbardziej tajemniczych kulturowo krajów jakim jest współczesny Iran.
Autor przybliża wiele ciekawostek związanych z krajem ale i językiem farsi, uchyla drzwi do świata tej niezwykle barwnej i starej kultury.
Jest to jednak przede wszystkim kronika trudnych relacji rodzinnych, międzyludzkich, zmagań z chorobą i opowieścią o tym, jak prawdziwa przyjaźń potrafi zmienić życie.

Historia jednych wakacji. Tak najogólniej można opisać tę historię. Byłoby to jednak nadmierne spłaszczenie i niesprawiedliwość względem głębszego zamysłu autora.
On sam w ostatnich słowach, jakie znajdujemy w książce pisze, że jego zamierzeniem było przybliżenie depresji , jako choroby, na którą zapada coraz więcej osób dorosłych ale także dzieci i młodzieży.
Bohater...

Właśnie skończyłam czytać te historie i powiem jedno - to było PRZECUDOWNE! Czytajcie to bo warto

Właśnie skończyłam czytać te historie i powiem jedno - to było PRZECUDOWNE! Czytajcie to bo warto

Darek po polsku?!

Czytałam tę książkę w oryginale jakiś czas temu i nawet nie wiedziałam, że były plany tłumaczenia jej. Jednakże bardzo się z tego cieszę, ponieważ bardzo podobała mi się ta powieść i uważam, że może wnieść na polski rynek wiele dobrego.

Po pierwsze - bardzo podoba mi się tłumaczenie tytułu. "Darius the Great Is Not Okay" prawdopodobnie było ciężkim orzechem do zgryzienia, lecz "Darius Wspaniały Niedoskonały" jest chwytliwe i oddaje charakter Dariusa. Gratulacje dla tłumaczki.

"Darius Wspaniały Niedoskonały" opowiada o nastoletnim chłopaku o irańskich korzeniach i imieniu, które niesie za sobą legendę. Darius czuje jednak, że do niej nie dorasta. Nie zna języka farsi, nie jest obeznany z irańską kulturą, a w dodatku zmaga się z depresją i nękaniem w szkole. Przełomowym momentem w jego życiu jest kilkutygodniowy pobyt w Iranie, dokąd jedzie, by spotkać się z chorym na rak mózgu dziadkiem. Tam poznaje perskie tradycje, miłego chłopaka z sąsiedztwa Sohraba, a także próbuje zacieśniać relacje z rodziną.

Darek (pozwolę sobie zdrabniać, przywiązałam się do niego) jest świetnie wykreowanym nastolatkiem. Brzmiał i zachowywał się naturalnie, a jego humor nie był młodzieżowy na siłę. Ponadto jego zainteresowania faktycznie odbijają się w jego charakterze, sposobie postrzegania rzeczywistości i osobistej historii. Jest bohaterem, którego bardzo łatwo polubić, i do tej pory żywię do niego bardzo ciepłe uczucia.

Osobowość Dariusa i jego zmagania wysuwają się na pierwszy plan książki. Darek czuje się wyobcowany i wśród Amerykanów, i wśród Irańczyków. Nie pomaga trudna relacja z ojcem, z którym zdaje się nigdy nie grać na tych samych falach. Nękanie w szkole nie pomaga Darkowi znaleźć pozytywnych cech w sobie, choć według zapewnień mamy, babci czy nowo poznanego Sohraba ma ich wiele. Relacje rodzinne w tej książce są pisane z sercem. Nie zawsze jest przyjemnie, prawie nigdy nie jest łatwo, ale nie brakuje momentów, w których bohaterowie zacieśniają więzy rodzinne. W szczególności doceniam łagodne rozwiązanie konfliktów z ojcem i to, że próbował je naprawić. Doceniam również reprezentację zmagającego się z depresją rodzica i to, że Darek mógł z nim otwarcie rozmawiać o zdrowiu psychicznym. Darius i jego ojciec przyjmują leki na depresję i nie jest to zagadnieniem; podoba mi się takie znormalizowanie tematu. Mam nadzieję, że stanie się to trendem przy dyskusjach o zdrowiu psychicznym w książkach.

Ważnym wątkiem była również relacja z Sohrabem. To była urocza przyjaźń, która ma szanse rozwinąć się w coś więcej w drugim tomie. Sohrab to niesamowicie ciepły chłopak, który nie wstydzi się swojej uczuciowości. Uwielbiam go za to, a autora za walkę z toksyczną męskością. Bohaterowie potrafią przyznać się do swoich błędów i bardzo to doceniam.

Niesamowicie intrygowały mnie również wszelkie wątki związane z perskością Darka i jego rodziny: tradycyjne świętowanie, zwiedzanie zabytków, jedzenie i uprzejmościowe przepychanki. To perspektywa kulturowa, o której czytałam po raz pierwszy, a była bardzo ciekawa.

Ta książka ma wiele do zaoferowania. Piękno kultury, odkrywania swojej tożsamości, a także dbania o relacje rodzinne i przyjacielskie. Destygmatyzuje takie rzeczy, jak branie leków czy przeżycia imigrantów i ich dzieci. A poza tym, to wciągająca, urocza historia, która będzie i świetną rozrywką, i nośnikiem wartości.

Darek po polsku?!

Czytałam tę książkę w oryginale jakiś czas temu i nawet nie wiedziałam, że były plany tłumaczenia jej. Jednakże bardzo się z tego cieszę, ponieważ bardzo podobała mi się ta powieść i uważam, że może wnieść na polski rynek wiele dobrego.

Po pierwsze - bardzo podoba mi się tłumaczenie tytułu. "Darius the Great Is Not Okay" prawdopodobnie było ciężkim...

LADYMARGOT.PL

(...)

Musicie mieć świadomość, że to naprawdę WYJĄTKOWA i NIEZAPOMNIANA książka… 

To powieść dla osób walczących ze smutkiem, z przeciwnościami losu, potrzebujących na już! otuchy, ciepła, wsparcia i ogromu, ogromu dobroci i pozytywnych emocji.

Dawno nie czytałam pozycji tak przepełnionej uczuciem, dobrocią serca, tak wypełnionej po brzegi cudownymi postaciami. I chociaż przewijają się w niej trudne tematy, jak brak akceptacji, czy nawet depresja, podczas lektury „Dariusa Wspaniałego Niedoskonałego” nieustannie gościł na mojej twarzy OGROMNY, SZCZERY UŚMIECH.

To z jednej strony prosta opowieść o pół-irańskim nastolatku, mieszkającym w Ameryce, miłośniku Star Treka i hobbitów, który nie do końca czuje się dobrze we własnej skórze (każdy z nas ma te doświadczenia za sobą),z drugiej zaś strony, to naszpikowana emocjami, głęboka refleksja nad własną tożsamością, potrzebą przynależności.

Wspaniała, absolutnie wspaniała powieść, którą obowiązkowo powinien przeczytać każdy młody człowiek.
I dorosły, który zdążył już zapomnieć, jak to jest dojrzewać, szukać siebie. 

Ta pozycja uwrażliwia na drugiego człowieka.

Polecam z całego serca.

(...)

LADYMARGOT.PL

(...)

Musicie mieć świadomość, że to naprawdę WYJĄTKOWA i NIEZAPOMNIANA książka… 

To powieść dla osób walczących ze smutkiem, z przeciwnościami losu, potrzebujących na już! otuchy, ciepła, wsparcia i ogromu, ogromu dobroci i pozytywnych emocji.

Dawno nie czytałam pozycji tak przepełnionej uczuciem, dobrocią serca, tak wypełnionej po brzegi cudownymi...

"Darius the Great is Not Okay" to książka, na którą trafiłam przypadkiem, wcześniej o niej nie słysząc. Jednak ten tytuł od razu mnie zaintrygował i chociaż opis nie wskazywał do końca na coś co z reguły czytam, musiałam poznać tą historię, i naprawdę się cieszę, bo było warto.

Od razu powiem wam, że to nie jest książka pełna akcji, ale pełna emocji i uczuć. Nie znajdziecie tu wartkiej fabuły i zwrotów akcji, jednak i w tej spokojnej historii poczujecie wiele.

Główny bohater, Darius, jest w połowie Persem. Jego rodzina pochodzi z Iranu, jednak on wychował się w Stanach. Darius, tak jak jego ojciec, zmaga się z depresją. A oprócz tego nie ma lekko w szkole i jest dość samotny.

Gdy jego rodzina dowiaduje się, że dziadek Dariusa ma guza mózgu i nie zostało mu zbyt wiele czasu, wyruszają do Iranu, by dzieci zdążyły poznać swojego dziadka. Dla Dariusa i jego siostrzyczki jest to pierwszy raz gdy zobaczą swoją rodzinę, Babou, Mamou, wujków i kuzynów. W końcu mają szansę by poznać swoje korzenie. Jednak czego Darius nigdy by się nie spodziewał, to że oprócz tego pozna świetnego przyjaciela.


Tak bardzo potrafiłam zrozumieć Dariusa w wielu sytuacjach - jego wątpliwości i lęki były tak świetnie opisane, że głęboko je odczułam. Kilka razy się wzruszyłam i aż poleciały mi łzy, a w wielu innych momentach ta książka rozgrzewała serducho. Jest to opowieść o odkrywaniu siebie, szukaniu swojego miejsca. Oprócz tego mówi o życiu z depresją, o zmaganiach z brakiem poczucia przynależności i odkrywaniem swojej tożsamości.

A do tego dzięki tej książce czuję, że poznałam odrobinę kulturę Iranu - a szczerze, nie czytałam nigdy książki związanej z nią. Bardzo cieszę się z tej możliwości, z poznania niektórych ich świąt i tradycji, możliwości przeczytania więcej o Irańskiej społeczności w i poza Iranem.

To jedna z tych książek, które wywołują emocje. Czytanie o Dariusie poznającym swój dom, o jego przyjaźni z Sohrabem, oraz jego wewnętrznej bitwie z własnym lękami naprawdę pozwalało się zatracić i sprawiało, że chciało się czytać więcej, Mogę spokojnie polecić każdemu, kto szuka jakiejś pięknej historii do przeczytania. To naprawdę piękne przedstawienie rodzinnych relacji, Perskiej kultury, oraz wielu małych, ale walecznych codziennych chwil.

"Darius the Great is Not Okay" to książka, na którą trafiłam przypadkiem, wcześniej o niej nie słysząc. Jednak ten tytuł od razu mnie zaintrygował i chociaż opis nie wskazywał do końca na coś co z reguły czytam, musiałam poznać tą historię, i naprawdę się cieszę, bo było warto.

Od razu powiem wam, że to nie jest książka pełna akcji, ale pełna emocji i uczuć. Nie...

Ostrzeżenia co do tematyki depresji i szkolnego znęcania się (bez przemocy fizycznej).

Darius mieszka w Ameryce, jest pół-Persem, nie ma przyjaciół, ale za to ma depresję. Rodzinę ma całkiem fajną, gdyby tylko ojciec mógłby być bardziej wyrozumiały i nie cisnąć chłopaka, by był bardziej "normalny". Jego dziadek z Iranu (którego zna tylko ze Skype'a) jest poważnie chory, tak więc całą rodziną postanawiają pojechać w odwiedziny do Yazd, rodzinnej miejscowości matki, do dziadków. Tam m.in. Darius poznaje Sohraba, chłopca, z którym bardzo szybko się zaprzyjaźnia.

Ta książka bierze całkiem dużo na tapetę - tematy tożsamości, depresji, rodziny, różnic kulturowych i dorastania - i ogarnia wszystko bardzo zacnie. Narracja Dariusa jest zwięzła, ale w punkt; powiem szczerze, że przyzwyczajona do literatury młodzieżowej pisanej przez kobiety aż zaskoczona byłam, jak bardzo było można wyczuć, że to jednak pisał facet, i jak zachowanie i myśli Dariusa pasowały mi do tego, co sama zaobserwowałam będąc młodsza. Ta cała lakoniczność wypowiedzi (wieczne "umm") czy brak słów na wyrażenie swoich emocji i myśli to coś, co sprawia, że Darius nagle staje się bardzo realistyczny.
Jednocześnie, przez tą prostą narrację bardzo dobrze widzimy, jak wpływa na jego odbiór świata depresja, jakie Darius ma problemy z przynależeniem gdziekolwiek, jak w małych gestach odczytuje wielkie emocje. Jak Iran się różni od Ameryki, jak Darius czuje się u siebie, a jednocześnie nie na miejscu. Jakie ma problemy z komunikacją. Jak bardzo czuje się niedobrze, gdy ludzie go pytają, czy coś złego wydarzyło się w jego życiu, że ma depresję (nic się nie wydarzyło, zła chemia w mózgu). Temat depresji zresztą jest tutaj naprawdę bardzo dobrze poruszony - Darius genetycznie odziedziczył depresję po ojcu, który też ją ma, więc pomoc w jej sprawie dostał w miarę szybko; jednocześnie to nie jest tak, że terapia i leki załatwiają sprawę. I wbrew pozorom depresja to nie jest coś, co zbliża do siebie ojca i syna.

Przy czym, to jest młodzieżowa powieść obyczajowa, którą bardzo szybko się czyta, która ma dużo wyrozumiałości dla swoich bohaterów, i pomimo przemycania dosyć ciężkich tematów podnosi na duchu. Nie będąc przy tym nudną. Ach, naprawdę mi się spodobała.

Ostrzeżenia co do tematyki depresji i szkolnego znęcania się (bez przemocy fizycznej).

Darius mieszka w Ameryce, jest pół-Persem, nie ma przyjaciół, ale za to ma depresję. Rodzinę ma całkiem fajną, gdyby tylko ojciec mógłby być bardziej wyrozumiały i nie cisnąć chłopaka, by był bardziej "normalny". Jego dziadek z Iranu (którego zna tylko ze Skype'a) jest poważnie chory,...