Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obrazująca z detalowością codzienną egzystencję mieszkańców XVII-wiecznego Zamościa. Akcentująca służalczą rolę kobiet, całkowicie zależnych od swoich opiekunów. Wnikająca w meandry rodzinnych więzi i statusu, przyzwalających na subtelne przekraczanie ram społecznych konwenansów. „Zamojski złotnik” to historia osnuta na płaszczyźnie powieści obyczajowej, która drobiazgowo oddaje tło historyczne tamtej epoki. Spacer z realizmem oddanymi zamojskimi uliczkami, wizyty w osadzonych na nich domiszczach oraz obcowanie z panującymi w nich zwyczajami, tradycjami i nieustannie podkreślaną moralnością zapewnia doznania zaspokajające pasjonatów rzetelnie nakreślonych scenerii. Pani Monika Rzepiela zadbała o każdy szczegół przybliżonych realiów – zaznajamia czytelnika nawet z genezą ulokowanego w treści kupieckiego wręcz miasta. Pozwala zatem dosłownie odczuć ducha minionych lat! I przytacza ustami swoich bohaterów oderwane od fabuły opowiastki, które intensyfikują i tak wyraźny już polski klimat. To iście efektowna podróż w odmęty przebrzmiałych pejzaży terenu, który mianowano miastem idealnym. Autorka buduje literacką przestrzeń książki na fundamencie familii patrycjuszowskiej Dantyszków – portretów tytułowego złotnika, jego żony i dzieci. Jawne upomnienie się duchów przeszłości o uzyskanie sprawiedliwości w uosobieniu tajemniczego przybysza, prowadzi do tragicznego incydentu, a zarazem staje się wyraźnym impulsem do kreacji losów młodego pokolenia. Historię utkano bowiem perspektywą Korneliusza, dziedzica ojcowskich dokonań, mężczyzny, który porzuca malarski pędzel na rzecz złotniczego cechu, jego brata, Rafała, kształcącego się na lekarza oraz Magdaleny i Anny – jednej zatraconej w literaturze i nauce, drugiej zafascynowanej muzyką. To barwna panorama dramatycznych kolei życia, naznaczona nie tylko miłosnym szczęściem, ale i goryczą otulającą głos rozsądku. Prozę dnia zanurzono w smutku chorób oraz radości narodzin kolejnych członków rodziny Dantyszków. Kompilacja całej palety uczuć, które rozpisano z prostotą, wiedzie do zatrważającego finału wprowadzającego w stupor swoją wymową i realną ostatecznością. To kompozycja, przez którą sunie się z lekkością, z łatwością możliwa do eksploracji, ale zarazem traktująca o istocie praw kobiet w tamtym okresie historycznym. Tak tłamszonych, ograniczanych, wręcz śmiało wyśmiewanych! Autorka z jaskrawością eksponuje miałkie znaczenie niewiast, ich całkowite uzależnienie od męskiego rodu i próby delikatnej konfrontacji z wymuszonymi na nich decyzjami. To zaaranżowany z pasją i sentymentem spektakl nieokiełznanych porywów serca oraz uległego pogodzenia się ze społecznymi barierami, odgrywany z zauważalnymi emocjami niepewności małżeńskiego pożycia i macierzyńskiej troski. Niewątpliwie to treść wyzuta z obszerności, jednak obfitująca w zawiłe losy patrycjuszowskiej rodziny. Skupiająca się na wiernym odmalowaniu środowiskowej materii polskiego miasta w XVII wieku, oscylując przede wszystkim wokół jego mieszkańców. I uwydatniająca na swoich kartach fabułę niezależną od pozostałych tomów wydanych w serii „Dwór w Czartorowiczach”, sposobna zatem do zgłębienia bez znajomości poprzednich części.