Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografia Ryszarda Serafinowicza twórcy i pierwszego prowadzącego teleturnieju „Wielka Gra”, bijącego w swoim czasie rekordy popularności. To też książka o romantycznym okresie lat sześćdziesiątych w telewizji, gdy politycy jeszcze nie odkryli jej potęgi propagandowej, wszystkie programy nagrywane były na żywo, pracownicy stanowili jedną wielką rodzinę, a o reklamach na ekranie nikomu się nie śniło. Książka przynosi masę ciekawych faktów i anegdot z tego okresu i, mimo że mocno przegadana, jest bardzo ciekawym przyczynkiem do historii telewizji. Książka jest biografią Ryszarda Serafinowicza, twórcy polskich teleturniejów: `Kółko i krzyżyk`, `20 pytań' i wreszcie 'Wielkiej Gry', która odniosła wielki sukces i stała się dosyć szybko teleturniejem kultowym, jak byśmy to teraz powiedzieli. Olbrzymia popularność 'Wielkiej Gry' jest teraz trudna do pojęcia, bo był to teleturniej elitarny, który premiował specjalistyczną wiedzę, wygrywało się w nim dzięki inteligencji, erudycji, wiedzy, zaś zwycięzcy zyskiwali wielką popularność, nieledwie status celebrytów. Serafinowicz miał życiorys typowy dla inteligenta swojego pokolenia (urodził się w 1923r.). Jezuicka szkoła (Chyrów),konspiracja w czasie wojny, dziennikarstwo po wojnie, wreszcie praca w telewizji, która przyniosła mu olbrzymią popularność i status gwiazdy. A potem wymuszona emigracja po marcu 1968 roku. Może najciekawsze są w książce opowieści o pierwszych latach telewizji, latach 60. kiedy to nie niepokojona przez polityków (którzy jeszcze nie dostrzegli jej siły propagandowej) 11 muza: „edukowała, poszerzała horyzonty i – kto dziś tego zwrotu nawet używa? - krzewiła kulturę.” To z tych czasów pochodzi niezapomniany Kabaret Starszych Panów i właśnie Wielka Gra. Był to też czas siermiężności technicznej, wszystkie programy nagrywano na żywo, a z 10 lat telewizyjnej kariery Serafinowicza zachowało się jedynie 10 sekund przypadkowego nagrania. W samym teleturnieju królowała grzeczność, wręcz galanteria, wysoka kultura, żadna tam wyniszczająca walka, dość powiedzieć, że zwycięzcy gratulują sukcesu pozostali uczestnicy. Sporo tam ciekawych anegdotek, i tak wysokość głównej nagrody ustalił ponoć sam Gomułka, wynosiła dwadzieścia pięć tysięcy złotych i równała się średniej rocznej płacy robotnika (nie mogła być za wysoka). Zaś zwycięzcy konkursu zdobywali wielką popularność, o jednym z nich reportaż napisała sama Hanna Krall... A potem, po marcu 1968 roku, atmosfera w telewizji zrobiła się nie do wytrzymania, i Serafinowicz wyemigrował do Kanady, gdzie szybko umarł na białaczkę. I tyle. Autor wykonał olbrzymią robotę, dotarł do niewielu jeszcze żyjących członków rodziny Serafinowicza, jego kolegów i przyjaciół. Niemniej trochę się dłuży ta książka, zbyt szczegółowa jest, zbytnio wchodzi w detale. Ale w sumie bardzo ciekawa.