Lubię Gwiazdkę. Ale jeszcze bardziej lubię fakt, że w moim własnym domu jej nie celebruję za bardzo. Nie myję z tej okazji okien, nie sprzątam szafek, nie trzepię dywanów, których i tak nie mam. Nie ubieram też choinki, a lampki (białe i kolorowe) wiszą u mnie cały rok. Moje świętowanie ogranicza się do kupienia, zapakowania i wręczenie prezentów - to lubię najbardziej - pójścia na Wigilię do rodziców oraz ugotowania kilku wegańskich wigilijnych dań, żebym miała co jeść. W związku z tym, że omija mnie cała przedświąteczna bieganina i sprzątanie mam normalnie czas na czytanie, bądź słuchanie, książek. W ten weekend trochę czasu spędzę na dachach współnie z Sophie i jej opiekunem, i przyjacielem, Charlesem. W tę magiczną opowieść porwie mnie Katherine Rundell oraz Gordon Griffin, który czyta oryginalnego audiobooka. W Polsce powieść ukazała się pod tytułem Dachołazy (ang. „Rooftoppers”) nakładem Wydawnictwa Poradnia K, w przekładzie Tomasza Bieronia. Mimo wszystko wolę poznać tę historię po angielsku, tym bardziej, że początek, który przesłuchałam wczoraj, zapowiada smakowitą, magiczną i porywajacą historię czytaną z brytyjskim akcentem. Co z tego, że historia jest skierowana do dzieci? Moje wewnętrzne dziecko już nie może się doczekać aż wyjdę z biura, założę słuchawki i dowiem się, czy Sophie odnajdzie w Paryżu swoją matkę... 

Dużo czytam w pracy, dużo czytam też po pracy. Dlatego tym razem na weekend wybieram wyjątkowo coś z niewielką ilością słów, za to z dużą ilością obrazów. Nie, to nie komiks. Zgubiona dusza z tekstem Olgi Tokarczuk i ilustracjami Joanny Concejo to wydany przez wydawnictwo Format picturebook. Temat, wydawałoby się, idealnie nadaje się na czas przedświątecznej bieganiny. „Zgubiona dusza” opowiada historię człowieka, który w wyniku pośpiechu zostawia gdzieś za sobą swoją duszę. „Bez duszy żyło mu się nawet dobrze – spał, jadł, pracował, prowadził samochód, a nawet grał w tenisa. Czasem jednak miał wrażenie, że wokół niego jest zbyt płasko, jakby poruszał się po gładkiej kartce z zeszytu do matematyki, kartce, którą pokrywają równiutkie kratki…” – pisze Tokarczuk. Słowom autorki towarzyszą piękne ilustracje, dopełniające tę opowieść o czekaniu i cierpliwości. Przede mną więc uczta dla oka i umysłu. Ale obawiam się jednego. Że towarzyszyć mi będzie – podejrzewam, że z każdą stroną coraz bardziej dojmująca – chęć obejrzenia się przez ramię.

Zbliża się koniec roku, więc czas na małe podsumowanie. Z lekkim niepokojem zerkam na moją półkę „Przeczytane”, a tam... aż 48 książek (dla mnie to „aż”, dla innych czytelników pewnie niezbyt wiele). I to dzięki audiobookom.

W tym roku przekonałam się do słuchania książek. Najpierw stały się miłym urozmaiceniem powrotów z pracy, a przy trzeciej wysłuchanej książce okazało się, że to już nałóg. Nie potrafię jechać tramwajem bez książki na uszach, sprząta się też jakoś lepiej, gdy w tle pan przyjemnym głosem czyta mi o drzewach czy pionierach internetu. Dzięki słuchaniu mam na półce o 7 książek więcej (w tym jednego „grubasa”, ponad 20 godzin słuchania). A to jeszcze nie koniec!

Dziś rozpoczynam Wybawiciela w wersji audio, w interpretacji Mariusza Bonaszewskiego. Potowarzyszy mi przy pakowaniu prezentów i przedświątecznych porządkach. Swoją przygodę z audioookami rozpoczęłam właśnie od Nesbø, jestem w połowie cyklu o Harrym, może nawet uda mi się jeszcze przed końcem roku wysłuchać dwóch kolejnych tomów. Weekendzie przybywaj, bo już się nie mogę doczekać kolejnej zagadki kryminalnej!

Jakie są wasze plany na weekend?