Jesień patriarchy

Kolejny "Marquez" przeczytany ciurkiem. Lubię jego ogląd ludzkiej natury. Zmusza do refleksji. Niezwykłe są te polityczne ambicje niektórych ludzi, wpierw by zdobyć władzę, a potem za wszelką cenę ją utrzymać. Wspinają się na samą górę, a im wyżej, tym gorzej.

Kolejny "Marquez" przeczytany ciurkiem. Lubię jego ogląd ludzkiej natury. Zmusza do refleksji. Niezwykłe są te polityczne ambicje niektórych ludzi, wpierw by zdobyć władzę, a potem za wszelką cenę ją utrzymać. Wspinają się na samą górę, a im wyżej, tym gorzej.

Nizka ocena, przez ciężki styl pisma

Nizka ocena, przez ciężki styl pisma

Dawno temu usłyszałam utwór muzyczny, który był długą prozatorsko - poetycką melorecytacją. Ta forma tekstu zrobila na mnie ogromne wrażenie. Potem udało mi się trafić na bardzo długi tekst pisany w podobnym stylu. To połączenie formy poetyckiej z prozą mocno utkwiło mi w pamięci. Często myślałam o tym, jak byłoby przeczytać książkę w całości napisaną w tym stylu. Aż pewnego dnia trafiłam na "Jesień patriarchy" i moje marzenie się spełniło.
"Jesień patriarchy" pisana jest stylem, który określiłabym jako mocno eksperymentalny. Coś pomiędzy prozą, poezją a strumieniem świadomości. Brak akapitów i niekończące się zdania najpierw trochę mnie zaskoczyły i obawiałam się, czy ta lektura mnie nie zmęczy. Było jednak wręcz odwrotnie. Książka niesamowicie mnie wciągnęła. Marquez ma talent do angażowania czytelnika. Człowiek podczas lektury caly czas chce wiedzieć co będzie dalej. I tak samo było i w tym przypadku.
Czytając "Jesień patriarchy" przeżywałam masę emocji. Śmiałam się, płakałam, czasami byłam przerażona.
Zdaję sobie sprawę, że ta lektura nie każdemu się spodoba. Forma tekstu jest bardzo oryginalna. Natomiast dla osób uwielbiających literackie eksperymenty przeczytanie "Jesieni patriarchy" będzie wielkim przeżyciem.
Jeśli chodzi o treść to jest to bardzo brutalny obraz upadku dyktatora. Miejscami książka trochę kojarzyła mi się z "Cesarzem" Kapuścińskiego.
O ile "Sto lat samotności" opowiada o grupie osób, to "Jesień patriarchy" koncentruje się na jednostce, jej myślach i najbardziej prywatnych przeżyciach.
Jeśli zastanawiamy się co czują dyktatorzy, to tu znajdziemy próbę odpowiedzi. Czują głównie strach i samotność.

Dawno temu usłyszałam utwór muzyczny, który był długą prozatorsko - poetycką melorecytacją. Ta forma tekstu zrobila na mnie ogromne wrażenie. Potem udało mi się trafić na bardzo długi tekst pisany w podobnym stylu. To połączenie formy poetyckiej z prozą mocno utkwiło mi w pamięci. Często myślałam o tym, jak byłoby przeczytać książkę w całości napisaną w tym stylu. Aż...

Ze smutkiem stwierdzam, że książka jest absolutnie niestrawna. Wybrałam "Jesień patriarchy" ze względu na tematykę, która do mnie przemawiała. Byłam też po lekturze "Stu lat samotności", która mi się podobała, i do głowy by mi nie przyszło, że druga książka Márqueza, po którą sięgnę, okaże się tak zła. Zdania trwające nawet po dziesięć stron (nie, nie wyolbrzymiam, liczyłam!),treść często poprzeplatana wulgaryzmami, brak jakichkolwiek akapitów i rozdziały po pięćdziesiąt stron sprawiają, że nie da się tego czytać. Nie rozumiem co autor chciał osiągnąć, pisząc w ten sposób. Żaden w tym artyzm. Jedyne co osiągnął, to to, że po kilkudziesięciu stronach rzuciłam tę książkę. Szkoda, naprawdę szkoda, bo miałam dużą ochotę ją przeczytać.

Ze smutkiem stwierdzam, że książka jest absolutnie niestrawna. Wybrałam "Jesień patriarchy" ze względu na tematykę, która do mnie przemawiała. Byłam też po lekturze "Stu lat samotności", która mi się podobała, i do głowy by mi nie przyszło, że druga książka Márqueza, po którą sięgnę, okaże się tak zła. Zdania trwające nawet po dziesięć stron (nie, nie wyolbrzymiam,...

Niezwykle trudno przebić się przez gęstą materię tej powieści naszpikowanej środkami stylistycznymi o nieskończenie długich zdaniach. Niepotrzebne są tylko wtrącane gdzieniegdzie przekleństwa. Historia despotycznego i okrutnego władcy opisanego ze szczególami nawet ordynarnymi, powiedziałoby się naturalistycznymi jakoś przedziwnie wciąga.

Niezwykle trudno przebić się przez gęstą materię tej powieści naszpikowanej środkami stylistycznymi o nieskończenie długich zdaniach. Niepotrzebne są tylko wtrącane gdzieniegdzie przekleństwa. Historia despotycznego i okrutnego władcy opisanego ze szczególami nawet ordynarnymi, powiedziałoby się naturalistycznymi jakoś przedziwnie wciąga.

Podczas czytania człowiek się męczy, gubi, jest zaganiany przez wojska dyktatora, albo przez niego samego, w kąt, do sali, na plac do gabinetu, rzucany w przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, ma dość, wydaje się, że nie przebrnie, że za dużo tych wątków w rozwleczónych na kilkanaście stron pojedyńczych zdaniach, a potem... a potem okazuje się, że te wątki, postacie, epizody, zostają w głowie na zawsze. Książka więc starzeje się i dojrzewa, zostawia ślad w myślach i pamięci. Jest więc po prostu wybitna.

Podczas czytania człowiek się męczy, gubi, jest zaganiany przez wojska dyktatora, albo przez niego samego, w kąt, do sali, na plac do gabinetu, rzucany w przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, ma dość, wydaje się, że nie przebrnie, że za dużo tych wątków w rozwleczónych na kilkanaście stron pojedyńczych zdaniach, a potem... a potem okazuje się, że te wątki, postacie,...

Miejscami nie miałam bladego pojęcia co się dzieje w fabule, jak poprzedni wątek wpływa na kolejny - skąpie stosowane znaki interpunkcyjne również nie pomogły w zrozumieniu fabuły. Nie umniejsza to jednak wartości utworu.
Książka ta czytana wieczorem gwarantuje szybkie zaśnięcie!

Miejscami nie miałam bladego pojęcia co się dzieje w fabule, jak poprzedni wątek wpływa na kolejny - skąpie stosowane znaki interpunkcyjne również nie pomogły w zrozumieniu fabuły. Nie umniejsza to jednak wartości utworu.
Książka ta czytana wieczorem gwarantuje szybkie zaśnięcie!

Nie dam oceny bo mi się nie podobała. Bardzo się męczyłam z jej czytaniem i nie doczytałam, co mi się prawie nie zdarza

Nie dam oceny bo mi się nie podobała. Bardzo się męczyłam z jej czytaniem i nie doczytałam, co mi się prawie nie zdarza

Jazda bez trzymanki.

Jazda bez trzymanki.

Coś cudownego. Mimo że jak pomyślę, ile mi umknęło, to aż boli mnie głowa.

Coś cudownego. Mimo że jak pomyślę, ile mi umknęło, to aż boli mnie głowa.