Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziesięć opowiadań jak dziesięć przypadkowych fotografii. Zwykli ludzie, zwykłe zdjęcia i zwykłe historie. Munro pokazuje, iż o każdym z nas można napisać opowiadanie. Tyle, że robi się z tego taka proza o niczym, proza która nie porywa, nie dostarcza emocji, proza po lekturze, której zastanawiam się po co właściwie to zostało napisane, po co jest mi znajomość tej historii? Ocalić od zapomnienia? A komu to potrzebne?

Największym atutem opowiadań jest kunszt pisarski autorki. Lekkość pióra sprawia, iż czyta się te opowiadania, nie odkładając zaczętej książki na półkę. Liczne retrospekcje, urozmaicają formę utworów, zaś autorka trafnie i dokładnie opisuje uczucia targane bohaterami.

Dla mnie jest to najlepsza książka do krótkiej podróży, szkoły czy pracy. Zajmuje czas, który mógłby być zmarnowany gapieniem się w okno, przy czym nie zmienia życia, nie burzy krwi, nie dostarcza emocji i na pewno nie spowoduje, że przegapimy przystanek docelowy. Po zakończeniu tomiku, jest się tym samym człowiekiem. Krótka forma sprawia, iż nie nawiązujemy więzi z bohaterem. Książki NIE POLECAM „na długie zimowe wieczory”, gdyż można ten czas wykorzystać znacznie ciekawiej.

Dziesięć opowiadań jak dziesięć przypadkowych fotografii. Zwykli ludzie, zwykłe zdjęcia i zwykłe historie. Munro pokazuje, iż o każdym z nas można napisać opowiadanie. Tyle, że robi się z tego taka proza o niczym, proza która nie porywa, nie dostarcza emocji, proza po lekturze, której zastanawiam się po co właściwie to zostało napisane, po co jest mi znajomość tej historii?...