Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żaden człowiek nie powinien osądzać innych, jeśli sam całkowicie szczerze nie odpowie w głębi serca na pytanie, czy w podobnych okolicznościach nie postąpiłby tak samo.

Żaden człowiek nie powinien osądzać innych, jeśli sam całkowicie szczerze nie odpowie w głębi serca na pytanie, czy w podobnych okolicznościach nie postąpiłby tak samo.

Nie popełniam tego pospolitego błędu, abym miał sądzić drugich wedle samego siebie; łatwo mi pojąć rzeczy odmiennego niż mój pokroju. Że sam wzrosłem w pewnym obyczaju, nie zmuszam przez to doń całego świata, jak zwykle czynią; dopuszczam i pojmuję tysiąc odmiennych sposobów życia i na wspak większości ludzi, łacniej przyjmuję różnice niż podobieństwa. Zwalniam, ile tylko kto zapragnie, kogoś drugiego od moich nawyków i zasad; zważam go po prostu samego w sobie, nie przyrównując, jeno sądząc każdego jego miarą.

Nie popełniam tego pospolitego błędu, abym miał sądzić drugich wedle samego siebie; łatwo mi pojąć rzeczy odmiennego niż mój pokroju. Że sam wzrosłem w pewnym obyczaju, nie zmuszam przez to doń całego świata, jak zwykle czynią; dopuszczam i pojmuję tysiąc odmiennych sposobów życia i na wspak większości ludzi, łacniej przyjmuję różnice niż podobieństwa. Zwalniam, ile tylko kto z...

Od konfederacji barskiej, której nie lubię i nie szanuję, od kiedy bliżej ją poznałem, narodem polskim można najłatwiej rządzić, jeśli się wszystko potępia, za żadną rzeczywistość nie bierze odpowiedzialności, zawsze się apeluje do uczuć niezadowolenia, krytyki, bezwzględnego potępienia. Anglicy mają nad nami tą wielką wyższość , że pytają zawsze: pan krytykuje, a co pan zrobiłby na ich miejscu? - U nas takie pytanie nie jest konieczne. Nasze życie publiczne to ciągła premia za całkowite poczucie nieodpowiedzialności.

Od konfederacji barskiej, której nie lubię i nie szanuję, od kiedy bliżej ją poznałem, narodem polskim można najłatwiej rządzić, jeśli się wszystko potępia, za żadną rzeczywistość nie bierze odpowiedzialności, zawsze się apeluje do uczuć niezadowolenia, krytyki, bezwzględnego potępienia. Anglicy mają nad nami tą wielką wyższość , że pytają zawsze: pan krytykuje, a co pan zrobił...

Because here's something else that's weird but true: in the day-to day trenches of adult life, there is actually no such thing as atheism. There is no such thing as not worshipping. Everybody worships. The only choice we get is what to worship. And the compelling reason for maybe choosing some sort of god or spiritual-type thing to worship -- be it JC or Allah, bet it YHWH or the Wiccan Mother Goddess, or the Four Noble Truths, or some inviolable set of ethical principles -- is that pretty much anything else you worship will eat you alive. If you worship money and things, if they are where you tap real meaning in life, then you will never have enough, never feel you have enough. It's the truth. Worship your body and beauty and sexual allure and you will always feel ugly. And when time and age start showing, you will die a million deaths before they finally grieve you. On one level, we all know this stuff already. It's been codified as myths, proverbs, clichés, epigrams, parables; the skeleton of every great story. The whole trick is keeping the truth up front in daily consciousness. Worship power, you will end up feeling weak and afraid, and you will need ever more power over others to numb you to your own fear. Worship your intellect, being seen as smart, you will end up feeling stupid, a fraud, always on the verge of being found out. But the insidious thing about these forms of worship is not that they're evil or sinful, it's that they're unconscious. They are default settings.

Because here's something else that's weird but true: in the day-to day trenches of adult life, there is actually no such thing as atheism. There is no such thing as not worshipping. Everybody worships. The only choice we get is what to worship. And the compelling reason for maybe choosing some sort of god or spiritual-type thing to worship -- be it JC or Allah, bet it YHWH or t...

The so-called ‘psychotically depressed’ person who tries to kill herself doesn’t do so out of quote ‘hopelessness’ or any abstract conviction that life’s assets and debits do not square. And surely not because death seems suddenly appealing. The person in whom Its invisible agony reaches a certain unendurable level will kill herself the same way a trapped person will eventually jump from the window of a burning high-rise. Make no mistake about people who leap from burning windows. Their terror of falling from a great height is still just as great as it would be for you or me standing speculatively at the same window just checking out the view; i.e. the fear of falling remains a constant. The variable here is the other terror, the fire’s flames: when the flames get close enough, falling to death becomes the slightly less terrible of two terrors. It’s not desiring the fall; it’s terror of the flames. And yet nobody down on the sidewalk, looking up and yelling ‘Don’t!’ and ‘Hang on!’, can understand the jump. Not really. You’d have to have personally been trapped and felt flames to really understand a terror way beyond falling.

The so-called ‘psychotically depressed’ person who tries to kill herself doesn’t do so out of quote ‘hopelessness’ or any abstract conviction that life’s assets and debits do not square. And surely not because death seems suddenly appealing. The person in whom Its invisible agony reaches a certain unendurable level will kill herself the same way a trapped person will eventually...

To było na spotkaniu z nim [Bermanem] na którym z resztą Agnieszka Holland przekonywała nas wszystkich, że marksizmu jest passé. A ona robi filmy i w Stanach, i we Francji, gdzie zaobserwowała, że ludzie, którzy posiadają własne nieruchomości, na przykład odziedziczone po rodzicach, a tak jest we Francji, mniej się dają wykorzystywać przez pracodawców, bo nie wiąże ich kredyt, częstokroć wiążący pracowników amerykańskich. A zatem, radziła Agnieszka Holland - miejcie domy po rodzicach, będziecie wolni!.

To było na spotkaniu z nim [Bermanem] na którym z resztą Agnieszka Holland przekonywała nas wszystkich, że marksizmu jest passé. A ona robi filmy i w Stanach, i we Francji, gdzie zaobserwowała, że ludzie, którzy posiadają własne nieruchomości, na przykład odziedziczone po rodzicach, a tak jest we Francji, mniej się dają wykorzystywać przez pracodawców, bo nie wiąże ich kredyt, ...

(...) podwójnie anonimowy sondaż wykazał, że dla narodu, którego mitem założycielskim jest to, że nie posiada on mitu założycielskiego, Znane równało się wieczności, wszechwiedzy, nieśmiertelności, zastępczej iskrze Bożej. (...) Historia umarła. Linearność to ślepy zaułek. Nowość to stara śpiewka. Narodowe j a odnajduje się w płynności & wiecznym powrocie. Różnica w tożsamości. "Kreatywność" (...) polegała obecnie na manipulacji zastanymi tematami (...) "Już niedługo - mity z mitów." (...) Seriale telewizyjne o serialach telewizyjnych. Sondaże na temat aktualności sondaży. Wkrótce, być może, szacowne & lśniące organy kultury wysokiej zaczną zachęcać przemądrzałych, drobnych ironistów do improwizacji i karykatury mitów. (...) ta zmasowana pop ironia nałoży wesołą maskę na twarz narodu, jakże haniebnie napiętnowaną dziś głodem & nędzą - albowiem przekaz, autentyczna i n f o r m a c j a, legnie, ukryta & sycąca we wnętrzu drewnianego brzucha kampowej ironii. [Tri-Stan: wydałem Sissee Nar a pastwę Ecko] s.284-5. s.284.

(...) podwójnie anonimowy sondaż wykazał, że dla narodu, którego mitem założycielskim jest to, że nie posiada on mitu założycielskiego, Znane równało się wieczności, wszechwiedzy, nieśmiertelności, zastępczej iskrze Bożej. (...) Historia umarła. Linearność to ślepy zaułek. Nowość to stara śpiewka. Narodowe j a odnajduje się w płynności & wiecznym powrocie. Różnica w tożsamości....

Czyż dziesięcioro przykazań nie jest obcesowe? Bo jakże to tak: Najwyższy na "ty" do ciebie od razu! Nie będziesz miał cudzych bogów przede mną...Czcij ojca swego...Nie zabijaj...nie kradnij... Nie cudzołóż...To dusze szlachetna, co wolność uważa za swój święty obowiązek, zrazić może. Delikatności większej tu potrzeba, bośmy już nie tacy jak dawniej, odkąd Bastylię zburzono! Nowe czasy! A gdyby Pan nasz zechciał się do nas dajmy na to tak: Primo: Uprzejmie uprasza się Szanownych Państwa o nie posiadanie bogów cudzych przede mną... Quinto: Uprzejmie proszę, byście Państwo zechcieli nie mordować bliźniego swego.

Czyż dziesięcioro przykazań nie jest obcesowe? Bo jakże to tak: Najwyższy na "ty" do ciebie od razu! Nie będziesz miał cudzych bogów przede mną...Czcij ojca swego...Nie zabijaj...nie kradnij... Nie cudzołóż...To dusze szlachetna, co wolność uważa za swój święty obowiązek, zrazić może. Delikatności większej tu potrzeba, bośmy już nie tacy jak dawniej, odkąd Bastylię zburzono! No...

Nikt nie czeka na Prawdę,wszyscy czekają na Opowieść.

Nikt nie czeka na Prawdę,wszyscy czekają na Opowieść.

Należy stwierdzić co następuje: zjawiska, które, w zakresie dużej czy małej skali, należą do porządku wielkości długo pozostającego poza sferą podejrzeń, uderzają w rozsądek z siłą najbardziej ekstrawaganckich konstrukcji mitycznych. Dla osoby niebędącej specjalistą, a szczególnie dla przeciętnego człowieka, świat, który fizycy usiłują opisać na własny użytek, odtwarza pewnego rodzaju ekwiwalent tego, co nasi przodkowie pojmowali jako świat nadprzyrodzony, gdzie wszystko przebiega inaczej niż w zwykłym świecie, a często zupełnie na odwrót. Aby próbować go sobie wyobrazić, starożytni, a także bliższe nam w czasach ludy niepiśmienne, wymyślali mity.

Należy stwierdzić co następuje: zjawiska, które, w zakresie dużej czy małej skali, należą do porządku wielkości długo pozostającego poza sferą podejrzeń, uderzają w rozsądek z siłą najbardziej ekstrawaganckich konstrukcji mitycznych. Dla osoby niebędącej specjalistą, a szczególnie dla przeciętnego człowieka, świat, który fizycy usiłują opisać na własny użytek, odtwarza pewnego ...

Wszelkie założenia, w myśl których istnieją obiektywne prawa, są ludzką fantazją, ludzkim wymysłem, stanowią próbę usprawiedliwienia własnego postępowania poprzez powoływanie do istnienia wyimaginowanych praw zewnętrznych i obarczanie tych praw odpowiedzialnością. Takich praw jak prawo podaży i popytu, czy jakiekolwiek inne prawo o charakterze zewnętrznym – to prawo rządzące polityką i tamto rządzące ekonomią – o którym się twierdzi, że jest niezmienne, które w związku z tym nie tylko nie wyjaśnia, ale i usprawiedliwia biedę, nędzę i inne nieprzyjemne zjawiska społeczne.

Wszelkie założenia, w myśl których istnieją obiektywne prawa, są ludzką fantazją, ludzkim wymysłem, stanowią próbę usprawiedliwienia własnego postępowania poprzez powoływanie do istnienia wyimaginowanych praw zewnętrznych i obarczanie tych praw odpowiedzialnością. Takich praw jak prawo podaży i popytu, czy jakiekolwiek inne prawo o charakterze zewnętrznym – to prawo rządzące po...