Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że warto zacząć od tego, że w ogóle nie byłam w stanie dokończyć tej książki. Choć naprawdę się starałam. Szczerze, zaczynam się zastanawiać, czy coś ze mną nie tak, ponieważ coraz więcej książek, które stają się polecane przez wszystkich, ani trochę do mnie nie trafia. Pokładałam w tej książce naprawdę duże nadzieje. Miała być niesamowita. Sama ocena na to najlepiej wskazuję, ale ja nie mogę powiedzieć od niej zbyt wiele dobrego.

Co prawda, jestem w stanie zrozumieć, że książka może się podobać ze względu na jej główne przesłanie, czyli "ciesz się życiem mimo przeciwności losu". Tylko niestety sama realizacja nie do końca mnie przekonuję. Nasza główna bohaterka wydaje się być średnio realistyczna, wręcz absurdalna. Niesamowicie denerwowało mnie jej optymistyczne spojrzenie na świat. Było aż przerysowane. Choćby nie wiadomo jak źle działo się w jej życiu, ona i tak będzie się uśmiechać. Poza tym sposób w jaki zwraca się do innych jest delikatnie mówiąc nadużywany. Ona nawet nie potrafiła rozpocząć zdania bez użycia słowa "młody". Na początku rozmowy - jeszcze zrozumiem. Ale co zdanie? To już nie na moje nerwy.

Uważam, że warto wspomnieć o tym, że wszyscy bohaterowie w tej książce zostali potraktowani bardzo stereotypowo. Są wręcz nijacy. Nikt z nich się nie wyróżnia, bo dosłownie można ich znaleźć w wielu książkach, z tą różnicą, że noszą inne imiona. Co jest dość oczywistym zmarnowaniem szansy autorki na stworzenie postać, którą się zapamięta na długo po przeczytaniu książki.

W samej fabule za wiele się dzieje. Mnóstwo wydarzeń - każde potraktowane bardzo pobieżnie.

Dialogi? Raczej nudne. Sam opis? Jeszcze gorzej. Niby narracja pierwszoosobowa, ale nie mam pojęcia po co. I tak narratorzy opisują same czynności. A jak już napiszą o uczuciach, to kończy się na tym, że są smutni, albo szczęśliwi. I tyle.

Po przeczytaniu jakiejś polowy książki zakończenie staje się oczywiste. Ma być rozpacz, a ja poczułam się zmęczona tą wszechobecną beznadzieją ludzkiego życia ukazaną w książce. Dzieje się tyle przykrych rzeczy, pozytywne aspekty są raczej znikome (ale Katie wciąż jest silna i ciągle "promienieje" optymizmem). Przeciętny śmiertelnik już dawno by się załamał, ale nie ona.

W skrócie, jak dla mnie, smutna i przygnębiająca, ale przez główną bohaterkę również niemiłosiernie irytująca.

Myślę, że warto zacząć od tego, że w ogóle nie byłam w stanie dokończyć tej książki. Choć naprawdę się starałam. Szczerze, zaczynam się zastanawiać, czy coś ze mną nie tak, ponieważ coraz więcej książek, które stają się polecane przez wszystkich, ani trochę do mnie nie trafia. Pokładałam w tej książce naprawdę duże nadzieje. Miała być niesamowita. Sama ocena na to najlepiej...

"Ten jeden rok" wypada zdecydowanie słabiej w porównaniu z poprzednią częścią. Sama nie wiem czego się spodziewałam. Poprzednia nie wywarła na mnie ogromnego wrażenia i szczerze mówiąc, nawet nie miałam zamiaru czytać kontynuacji, ale zakończenie mnie zaintrygowało. Jednak jeśli ktoś pragnie dowiedzieć się więcej o losach bohaterów, druga część okaże się zbędna.Opisane są w niej przeżycia Willema od momentu w którym znalazł się w szpitalu do ponownego spotkania z Allyson... nic więcej. Z pewnością ta część wyjaśnia pewne sprawy z życia bohatera, ale kontynuacją bym jej nie nazwała.

"Ten jeden rok" wypada zdecydowanie słabiej w porównaniu z poprzednią częścią. Sama nie wiem czego się spodziewałam. Poprzednia nie wywarła na mnie ogromnego wrażenia i szczerze mówiąc, nawet nie miałam zamiaru czytać kontynuacji, ale zakończenie mnie zaintrygowało. Jednak jeśli ktoś pragnie dowiedzieć się więcej o losach bohaterów, druga część okaże się zbędna.Opisane są w...

Muszę przyznać, że sam pomysł na książkę bardzo mi się spodobał. Główna bohaterka, aby poradzić sobie z utratą siostry decyduję się na pisanie listów do zmarłych. Ale nie byle jakich zmarłych... do idoli takich jak Kurt Cobain, Amy Winehouse czy Jim Morrison. W listach opowiada o swoim życiu, nakreślając przy tym swoją własną historię. Całkiem ciekawie, ale czegoś tu brakuje.

Cała historia przedstawiona jest jak dla mnie w dość infantylny sposób. Główna bohaterka jest nastolatką, która wiele przeszła, jednak chwilami zachowuje się jak małe dziecko, które nie jest w stanie odróżnić dobra od zła. Dodatkowo to jak postrzega swoją siostrę... Z jednej strony nie może wybaczyć jej decyzji, którą podjęła i tego, że zostawiła ją sama, ale z drugiej najbardziej na świecie pragnie być taka jak ona.

Książka ta z pewnością nie należy do wesołych pozycji, które mogą poprawić nam humor. Traktuje o samotności, cierpieniu, utracie a przede wszystkim dorastaniu. Jest smutna i przygnębiająca, ale chwilami też piękna.

Myślę, że fani osób do których Laurel pisze listy znajdą tu coś dla siebie. Niektóre z nich potrafią chwycić za serce i zapaść w pamięci.

Muszę przyznać, że sam pomysł na książkę bardzo mi się spodobał. Główna bohaterka, aby poradzić sobie z utratą siostry decyduję się na pisanie listów do zmarłych. Ale nie byle jakich zmarłych... do idoli takich jak Kurt Cobain, Amy Winehouse czy Jim Morrison. W listach opowiada o swoim życiu, nakreślając przy tym swoją własną historię. Całkiem ciekawie, ale czegoś tu...