Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech staną zegary, zamilkną telefony, Dajcie psu kość, niech nie szczeka, niech śpi najedzony Niech milczą fortepiany i w miękkiej werbli ciszy Wynieście trumnę. Niech przyjdą żałobnicy. Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije I kreśli na niebie napis: "On nie żyje" Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych, Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki. W nim miałem moją Północ, Południe, mój Zachód i Wschód, Niedzielny odpoczynek i codzienny trud, Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew. Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie: myliłem się. Nie potrzeba już gwiazd, zgaście wszystkie, do końca, Zdejmijcie z nieba księżyc i rozmontujcie słońce, Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień. Teraz już na nic nie przydadzą się.

Niech staną zegary, zamilkną telefony, Dajcie psu kość, niech nie szczeka, niech śpi najedzony Niech milczą fortepiany i w miękkiej werbli c...

Pokonali niespełna trzecią część drogi. Rosez czuł, że jego kompani powoli zaczynają się niecierpliwić. Nagle Amaet, wymijając zręcznie kałuże, spytał: – A znacie dykteryjkę o kaczce i o Sztukmistrzu z Blinubl? – Jakże dykteryjka o kaczce i jakimś kuglarzu może być godna zapamiętania? Rosez, daleko jeszcze? niecierpliwił się Nekam. – Jeszcze kawałek. – No znacie, czy nie znacie? niecierpliwił się Amaet. – Opowiadaj. – Dobra. Pewnego razu do karczmy wchodzi kaczka i wskakuje na zydel przy szynkwasie, po czym zamawia fikołka i śledzia na zagrychę. Karczmarz oczy w słup, ale podaje. Kaczka widząc, że jest zakłopotany, mówi: słuchaj, ja jestem kamieniarzem na pobliskiej budowie i codziennie po robocie będę wpadać na fikołka i śledzika , po czym wychodzi. Tego samego wieczoru do karczmy przyszedł Sztukmistrz z Blinubl, znany z organizowania zapierających dech w piersiach widowisk, znajomy karczmarza. No to karczmarz mu mówi Sztukmistrzu, jutro pod wieczór przyjdzie tu kaczka, która nie dość że po naszemu gada, to jeszcze pije okowitę Przyjdź, porozmawiaj z nią, a będziesz miał widowisko jakiego świat nie widział . Następnego dnia znów pojawiła się owa kaczka, rozumiecie, no i ów Sztukmistrz. Dosiada się on do niej i mówi: jesteś niesamowita, mówisz w naszej mowie, pijesz okowitę, a ja posiadam obwoźny namiot sztukmistrzowski, w którym tysiąc głów się mieści. Przystąp do mnie, a będziesz się kąpać w sławie i dukatach. Kaczka na to: namiot sztukmistrzowski? sztukmistrzowski?, No tak odpowiada Sztukmistrz. Kaczka pyta: Płócienny, w którym siedziska są z drewna, a arena wysypana piaskiem?. No tak odpowiada Sztukmistrz. Kaczka zastanawia się chwilę, po czym kwituje: To na chuj wam kamieniarz?.

Pokonali niespełna trzecią część drogi. Rosez czuł, że jego kompani powoli zaczynają się niecierpliwić. Nagle Amaet, wymijając zręcznie kału...

Odwróciłem się i natychmiast ruszyłem w deszczu w samotną drogę powrotną, myśląc o tym, że istnieje na tym świecie coś dużo gorszego od braku pieniędzy. To ubóstwo mentalne, ta okropna słabość myśli i woli, ułomność wyobraźni, która sama powstrzymuje nas przed wielkością i każe sądzić, że na nią nie zasługujemy.

Odwróciłem się i natychmiast ruszyłem w deszczu w samotną drogę powrotną, myśląc o tym, że istnieje na tym świecie coś dużo gorszego od brak...