Jesteśmy społecznością, która kocha książki

132/180/2023 Próbowałam, bardzo próbowałam. Doczytałam do 248 strony, więc z z czystym sumieniem stawiam na półkę przeczytanych. Powieść nie jest zła, ale dość nużąca. Dla mnie. Bohater rozprawia się ze swoją SS-mańską przeszłością. Pisząc listy do szwagra i wspominając wydarzenia z 1943 roku, ponieważ trafia na wakacje do tego samego hotelu, w którym w pamiętnym dla niego 1953 roku prowadził przesłuchania. Chodzi o Dubrownik, jak sądzę. Niestety, sposób rozliczania się polegający na pseudofilozoficznych rozważaniach, absolutnie nie jest na mój mózg (hmmm, zresztą być może są to rozważania filozoficzne, które nie są na mój pseudomózg?). Powieść została wydana w 1985 roku, być może był to jeszcze wciąż czas, w którym rozliczenia II wojny były interesujące. Niestety, według mnie, w 2023 roku ten czas już przeminął. Częściowo pewnie dlatego, że na naszym podwórku, w Europie, zdarzyły się kolejne wojny (także wciąż trwające),i to one zajmują nasze myśli. Za to ciekawostką dla nas, Polaków, jest to, że główny bohater, były SS-man jest profesorem historii średniowiecznej na uniwersytecie w Heidelbergu i autorem "Komentarza do stosunku symboli rzymskokatolickich do malowniczych haftów na szacie koronacyjnej księcia Bolesława Chrobrego". Mieszko i Chrobry są zresztą przez bohatera wspominani dość często. Prześmiewczo czy nie, miło, że na Bałkanach ktoś o nich słyszał. Bo czy my słyszeliśmy o średniowiecznych władcach bałkańskich? PS. "Borislav Pekić (ur. w 1930 r. w Podgorici, dzisiejszy Titograd) należy do grona najciekawszych pisarzy serbskiego obszaru językowego." Titograd! Serbski obszar językowy!