Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zakończenie, na które czekasz. Tajemnice, które pragniesz poznać. Bohaterka, która n a r e s z c i e [mówisz to z pretensją, zniecierpliwieniem] wyjawi ci swój sekret i rozwiąże ostatni, najbardziej bolesny,zaciśnięty aż do niepamięci supeł w swojej głowie. Czerwone tajemnice, białe emocje i czarne dusze.

Choćbyś była jasnowidzem, Salla Simukka w ostatnim tomie The Snow White Trilogy i tak cię zaskoczy.

Zakończenie, na które czekasz. Tajemnice, które pragniesz poznać. Bohaterka, która n a r e s z c i e [mówisz to z pretensją, zniecierpliwieniem] wyjawi ci swój sekret i rozwiąże ostatni, najbardziej bolesny,zaciśnięty aż do niepamięci supeł w swojej głowie. Czerwone tajemnice, białe emocje i czarne dusze.

Choćbyś była jasnowidzem, Salla Simukka w ostatnim tomie The Snow...

Napisałam bardziej obszerną opinię przy pierwszym tomie, ale ten skomentuję jedynie stwierdzeniem, że ta książka jest piękna. I chociaż "Czerwone jak krew" moim zdaniem jest najlepsze, to właśnie w "Białym jak śnieg" następuje rozwinięcie mojego najbardziej ulubionego z ulubionych wątków mojej ulubionej książki.

Napisałam bardziej obszerną opinię przy pierwszym tomie, ale ten skomentuję jedynie stwierdzeniem, że ta książka jest piękna. I chociaż "Czerwone jak krew" moim zdaniem jest najlepsze, to właśnie w "Białym jak śnieg" następuje rozwinięcie mojego najbardziej ulubionego z ulubionych wątków mojej ulubionej książki.

"Czerwone jak krew" to w mojej opinii jedna z t y c h książek - książek, obok których nie można przejść obojętnie. Mimo że okładka nie jest zbyt intrygująca, opis na rewersie niesamowicie zaciekawia i wprowadza w pasjonujący klimat książki Salli Simukki.
Lumikki, główna bohaterka, moim zdaniem bije na głowę większość bohaterek młodzieżówek. Skomplikowana, złożona osobowość dziewczyny pełnej tajemnic, nie zostanie zrozumiana przez każdego.
Lumikki ma: przeciętną twarz i wygląd, własne miniaturowe mieszkanko, wciąż nierozpakowane pudła - zarówno w stancji, jak i we własnej głowie, mnóstwo wspomnień, a w środku czarną noc przyprószoną śniegiem.
Lumikki nie ma: przyjaciół, rodzeństwa, poczucia bezpieczeństwa.
Lumikki chodzi do liceum plastycznego. Czy jest artystką? Oczywiście, że tak. Opanowała do perfekcji sztukę:
- tłumienia emocji
- strachu
- zamykania się w sobie
- omijania - wszystkiego i wszystkich.
"Czerwone jak krew" nie jest książką z rodzaju: "życie tej dziewczyny było normalne, aż do momentu, kiedy...". Życie Lumikki nigdy nie było normalne. Dzieciństwo czerwone jak krew, miłość biała jak śnieg, dusza czarna jak heban. Na początku dziewczyna nie chce nam o sobie powiedzieć. Obchodzi się z nami szorstko w trzecioosobowej narracji, skąpi opisów, swoich tajemnic, faktów o sobie. Czasami widzimy jej sny, ale ona odpędza nas, byśmy się nie interesowali. Wyznaje filozofię: "nie mieszaj się w nie swoje sprawy" i zachęca nas, żebyśmy też stosowali się do tej reguły. Oczywiście, przynosi to odwrotny efekt. Razem z Lumikki odkrywamy poplamione ludzką krwią banknoty w szkolnej ciemnicy, wpadamy na trop szajki narkotyków, łamiemy własne zasady. W kolejnych częściach przeżywamy razem z nią kolejne "przygody" [wypowiedziane, rzec jasna, pogardliwym tonem]. Co ciekawe, zagadki, które rozwiązuje Lumikki nie są treścią książki. Zamiast rozwikływać tajemnice mafii, sekty religijnej i tajemniczego prześladowcy, rozwiązujemy tajemnice Lumikki. Sekrety nie są d o o k o ł a niej - one są w niej. Z każdym narażeniem życia, z każdym zetknięciem z przelaną krwią dziewczyna mimowolnie mówi nam coś o sobie. W końcu nie wytrzymuje - zaczyna wyrzucać z siebie sekrety, powoli je analizować, wreszcie pozwalając sobie na emocje.
Szczególną uwagę chciałabym zwrócić na wątek miłosny. Uważam, że nie napotkałam autora, który lepiej oddałby uczucia niż Salla Simukka.
Czasami myślę, że zagadki Lumikki są jedynie symbolem.
Oczywiście, to nie przypadek, że je napotyka. One krążą wokół niej od dawna, czekając na to, by je rozwiązała. Jednak nie jest to tak proste, jak się wydaje. Lumikki jest typem "twardej dziewczyny". Jest jak postać składająca się z niesamowicie mocno splecionych węzłów, skomplikowanych, boleśnie zaciśniętych. Aby rozwiązać coś z zewnątrz, musi rozwiązać supeł wewnątrz.
Polecam całym sercem The Snow White Trilogy. To jedna z książek-luster - widzisz w niej tyle, ile masz w sobie. Tutaj akurat musisz umieć zrozumieć Lumikki, a nie każdemu się to udaje. Jest zupełnie inna od typowych młodzieżówek, zmienia spojrzenie. Sprawia, że zaczynasz dostrzegać w sobie lodowatą biel śniegu - wewnętrzny chłód, nieczułość,obojętność, jaskrawą czerwień krwi - pamiątki po bólu i cierpieniu zamiecionym pod dywan oraz ciemną czerń hebanu - mocną osobowość, chociaż zdolną do spłonięcia.

"Czerwone jak krew" to w mojej opinii jedna z t y c h książek - książek, obok których nie można przejść obojętnie. Mimo że okładka nie jest zbyt intrygująca, opis na rewersie niesamowicie zaciekawia i wprowadza w pasjonujący klimat książki Salli Simukki.
Lumikki, główna bohaterka, moim zdaniem bije na głowę większość bohaterek młodzieżówek. Skomplikowana, złożona osobowość...