Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Motywacje bohaterów, ich relacje, a nawet to jak się komunikują - to wszystko jest w tej książce mocno nieeuropejskie. Do tego gdzieś z tyłu głowy pojawia się pytanie: jak na styl książki wpłynęło to, że jest ona tłumaczona nie tylko z obcego języka, ale też innego alfabetu?
To wszystko sprawia, że nie można napisać: fabuła często jest przewidywalna i bywa zbyt ckliwa. Można napisać jedynie: europejskiemu odbiorcy fabuła może wydawać się często przewidywalna i momentami zbyt ckliwa.

Motywacje bohaterów, ich relacje, a nawet to jak się komunikują - to wszystko jest w tej książce mocno nieeuropejskie. Do tego gdzieś z tyłu głowy pojawia się pytanie: jak na styl książki wpłynęło to, że jest ona tłumaczona nie tylko z obcego języka, ale też innego alfabetu?
To wszystko sprawia, że nie można napisać: fabuła często jest przewidywalna i bywa zbyt ckliwa....

Napis na okładce głosi, że to "włóczęgowski poemat reporterski". Nie znałem wcześniej takiego gatunku, ale jak przeczytałem "Odrzanię" to nie miałem wątpliwości, że to właśnie jego przedstawicielka.

Napis na okładce głosi, że to "włóczęgowski poemat reporterski". Nie znałem wcześniej takiego gatunku, ale jak przeczytałem "Odrzanię" to nie miałem wątpliwości, że to właśnie jego przedstawicielka.

Książka z gatunku >bardzo lekka<.
To właściwie zbiór dowcipów o piciu bimbru w klimatach lekko przywodzących na myśl "Z Archiwum X".
Spodoba się zdecydowanie bardziej fanom dowcipów o piciu bimbru niż "Z Archiwum X".

Książka z gatunku >bardzo lekka<.
To właściwie zbiór dowcipów o piciu bimbru w klimatach lekko przywodzących na myśl "Z Archiwum X".
Spodoba się zdecydowanie bardziej fanom dowcipów o piciu bimbru niż "Z Archiwum X".

Zbiór wskazówek mających na celu podnieść ogarniętość czytelnika. 35 raczej prostych porad, delikatnie okraszone kołczerskim sosem. Oczywiście nie zabrakło inspirujących cytatów, z których każdy zajmuje całą stronę, głównie po to by całość gabarytami bardziej przypominała książkę niż broszurę.
Przy tym same porady nie są złe, więc jeśli ktoś poszukuje ogarniętości to może spróbować.

Zbiór wskazówek mających na celu podnieść ogarniętość czytelnika. 35 raczej prostych porad, delikatnie okraszone kołczerskim sosem. Oczywiście nie zabrakło inspirujących cytatów, z których każdy zajmuje całą stronę, głównie po to by całość gabarytami bardziej przypominała książkę niż broszurę.
Przy tym same porady nie są złe, więc jeśli ktoś poszukuje ogarniętości to może...

Książki Dukaja pokazują dwie rzeczy:
1. Choć w ramach literackiej fantastyki wytworzyły się wyraźne podgatunki (fantasy, science-fiction), to sama fantastyka nie jest ich sumą. Co więcej - najlepsza fantastyka nie daje się zamykać w takich (ani żadnych innych) kategoriach.
2. Fantastyka może być Wielką Literaturą.

Natomiast Krzysztof Gosztyła pokazał, że narrator audiobooka może swoją interpretacją dać dodatkową wartość czytanej książce. Jednoosobowo stworzył on słuchowisko godne prozy Dukaja.

Książki Dukaja pokazują dwie rzeczy:
1. Choć w ramach literackiej fantastyki wytworzyły się wyraźne podgatunki (fantasy, science-fiction), to sama fantastyka nie jest ich sumą. Co więcej - najlepsza fantastyka nie daje się zamykać w takich (ani żadnych innych) kategoriach.
2. Fantastyka może być Wielką Literaturą.

Natomiast Krzysztof Gosztyła pokazał, że narrator...

Zbiór felietonów ukazujących się w "LEspresso" w latach 1980-1991. Momentami czuć, że teksty powstawały kilka dekad temu, niemniej nadal potrafią zaskakiwać i bawić ironią, uszczypliwością i lekką niepoprawnością polityczną. Autor ma coś akademickiego profesora, stand-upera i Jeremiego Clarksona z najlepszych lat "Top Gear".

Zbiór felietonów ukazujących się w "LEspresso" w latach 1980-1991. Momentami czuć, że teksty powstawały kilka dekad temu, niemniej nadal potrafią zaskakiwać i bawić ironią, uszczypliwością i lekką niepoprawnością polityczną. Autor ma coś akademickiego profesora, stand-upera i Jeremiego Clarksona z najlepszych lat "Top Gear".

Strasznie męcząca książka. Bohaterowie, bojąc się że znikną im cienie robią rzeczy, które nie mają cienia sensu... Różne style narracji wnoszą niewiele i nie wyglądają naturalnie. Część przemyśleń bohaterów wygląda na wyjętą z tanich romansideł...
"Najlepsza książka 2018 roku w kategorii fantasy i science-fiction według Amazona" głosi napis na tylne okładce - wniosek z tego taki, że nie należy ufać Amazonowi jeśli chodzi o ocenę książek...

Strasznie męcząca książka. Bohaterowie, bojąc się że znikną im cienie robią rzeczy, które nie mają cienia sensu... Różne style narracji wnoszą niewiele i nie wyglądają naturalnie. Część przemyśleń bohaterów wygląda na wyjętą z tanich romansideł...
"Najlepsza książka 2018 roku w kategorii fantasy i science-fiction według Amazona" głosi napis na tylne okładce - wniosek z...

Jak to w zbiorze opowiadań - są lepsze i są gorsze - ale całość trzyma bardzo przyzwoity poziom - to kawał solidnego, twardego science-fiction. Dodatkowo rzeczą bardzo wyróżniającą tą książkę jest chińska perspektywa. I nie mam tu na myśli pisania, które ma się spodobać cenzorom Chińskiej Partii Komunistycznej (trochę go tu jest, ale nie psuje odbioru całości). Chodzi raczej o kolektywistyczne podejście: każde opowiadanie ma bohaterów, ale zawsze ważniejsze od nich jest społeczeństwo (czasem chińskie, czasem globalne). Zawsze zbiorowość góruje nad jednostką i zawsze działania bohatera są ważne o tyle, na ile wpływają na społeczeństwo. Dla czytelnika wychowanego w indywidualistycznej kulturze Zachodu to egzotyczne podejście.

Jak to w zbiorze opowiadań - są lepsze i są gorsze - ale całość trzyma bardzo przyzwoity poziom - to kawał solidnego, twardego science-fiction. Dodatkowo rzeczą bardzo wyróżniającą tą książkę jest chińska perspektywa. I nie mam tu na myśli pisania, które ma się spodobać cenzorom Chińskiej Partii Komunistycznej (trochę go tu jest, ale nie psuje odbioru całości). Chodzi...

Dukaj jak zwykle nie bierze jeńców: połowa książki to przypisy, język, jak zwykle, dukajowy, narracja, zwłaszcza na końcu, pokrętna... Jednak czytelnik, który przystanie na reguły gry autora, dostaje w zamian mega oryginalne postapo, podszyte sporą ilością filozoficznych pytań. Ot Dukaj.

Dukaj jak zwykle nie bierze jeńców: połowa książki to przypisy, język, jak zwykle, dukajowy, narracja, zwłaszcza na końcu, pokrętna... Jednak czytelnik, który przystanie na reguły gry autora, dostaje w zamian mega oryginalne postapo, podszyte sporą ilością filozoficznych pytań. Ot Dukaj.