Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kurosawa” Piotra Sawickiego to dobry przykład publikacji, która łączy dogłębne spojrzenie na przedmiot badań i jednocześnie prezentuje go w formie dalekiej od nudnego dyskursu akademickiego.
[...]
Na początku można zadać pytanie: do kogo właściwie skierowana jest książka? Wbrew pozorom odpowiedź nie jest taka prosta – choć Sawicki dba o umocowanie w źródłach, to jednocześnie traktuje je jako wsparcie, a nie szkielet, na którym opiera się jego opracowanie. Nieobcy mu jest zarówno dyskurs akademicki, jak i fachowa terminologia, choć nie próbuje nimi onieśmielić czytelnika, przygnieść go nadmiarem szczegółów ani odstręczyć zdystansowanym, chłodnym profesjonalizmem. Przeciwnie: w parze z rygoryzmem treści idzie niemalże anarchizujący język, który akademickich redaktorów przyprawiłby o ból głowy. Sawicki pisze ze swadą, nie boi się zarówno soczystych fraz, jak i kolokwializmów, nie waha się również stawiać wyraźnych opinii, wspomaganych odrobiną złośliwości.
[...]
Nie zmienia to jednak w żaden sposób faktu, że Kurosawa to pozycja niezwykle interesująca: pasjonująco napisana, analizująca twórczość reżysera pod naprawdę szerokim kątem, dogłębnie, a przy tym nie raz i nie dwa oferująca interesującą płaszczyznę interpretacyjną. Dla osób zainteresowanych kinem (nie tylko japońskim) pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Pełny tekst recenzji do przeczytania tutaj: http://japonia-online.pl/article/600

„Kurosawa” Piotra Sawickiego to dobry przykład publikacji, która łączy dogłębne spojrzenie na przedmiot badań i jednocześnie prezentuje go w formie dalekiej od nudnego dyskursu akademickiego.
[...]
Na początku można zadać pytanie: do kogo właściwie skierowana jest książka? Wbrew pozorom odpowiedź nie jest taka prosta – choć Sawicki dba o umocowanie w źródłach, to...