Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wpadłam w światy Szczygielskiego jak śliwka w kompot i utonęłam. Zadziwia mnie z jaką cudownością autor podejmuje różne tematy i jak bardzo jego styl się do nich dopasowuje, bo zupełnie inną atmosferę poczujemy w "Czarownicy piętro niżej" i w "Teatrze niewidzialnych dzieci". Ten drugi tytuł, choć skierowany do młodszych, warto przeczytać mimo tego, że się jest dorosłym i pomimo, że może jakoś tak czasem nie pasuje sięgać po "małe książki". Niesamowicie mądra, wzruszająca i prawdziwa historia, która świetnie oddaje realia PRL-u, jakie znam z opowieści i drażliwe tematy związane z dążeniem ku wolności. Polecam, małym i dużym!

Wpadłam w światy Szczygielskiego jak śliwka w kompot i utonęłam. Zadziwia mnie z jaką cudownością autor podejmuje różne tematy i jak bardzo jego styl się do nich dopasowuje, bo zupełnie inną atmosferę poczujemy w "Czarownicy piętro niżej" i w "Teatrze niewidzialnych dzieci". Ten drugi tytuł, choć skierowany do młodszych, warto przeczytać mimo tego, że się jest dorosłym i...

Jak dla mnie - mało pociągająca książka. Za dużo tu smutku, rozpadu i nieładu. I co gorsze - nie zapowiada się, że będzie lepiej. Tak wiem, kryminał, tak, musi być coś tragicznego, żeby się akcja zawiązała. Tutaj jednak akcja ciągnie się jak makaron z kartonowego pudełeczka na wynos, a bohater uwikłany w sieć intryg zdaje się, że z każdą strona rozpada się na kawałki. Tak wiem, thriller psychologiczny. Czegoś mi jednak brakowało. Czytając wyobrażałam sobie ten nieprzyjazny (dla mnie w takiej wersji) pociąg, tory i szary, księżycowy krajobraz. I gdyby nie przychylne opinie, które mnie wręcz atakowały na każdej niemal stronie internetowej - nie doczytałabym do końca. Wierzyłam, że koniec wgniecie mnie w fotel, nic podobnego.

Jak dla mnie - mało pociągająca książka. Za dużo tu smutku, rozpadu i nieładu. I co gorsze - nie zapowiada się, że będzie lepiej. Tak wiem, kryminał, tak, musi być coś tragicznego, żeby się akcja zawiązała. Tutaj jednak akcja ciągnie się jak makaron z kartonowego pudełeczka na wynos, a bohater uwikłany w sieć intryg zdaje się, że z każdą strona rozpada się na kawałki. Tak...

Lubię malarstwo Beksińskiego, bo słyszę w nim ciszę. To przez malarstwo własnie sięgnęłam po biografię, ta zaś wywołała u mnie uczucia mieszane. Z jednej strony rzetelny, prawie reporterski opis zdarzeń, z drugiej trochę zachwiana chronologia. Rozumiem, że zabieg zastosowany celowo, by ująć rzecz problemowo, nie chronologicznie, niemniej jednak lubię w biografiach zamknięte kwestie. Portrety ojca i syna nakreślone wyraźnie, ale niejasno, tak, jak niejasne są obrazy artysty. Nie szukałam tu klucza do interpretacji dzieł, bo go nie było, choć sięgając po książkę miałam nadzieję, że coś podobnego odnajdę. Nie znalazłam, nie żałuję.

Jeśli zaś o bohaterów chodzi - czułam lekki niedosyt, bo Tomasza było za mało. Za mało muzyki, za mało audycji, za mało filmów, którymi się zajmował. Trochę uciekła mi ta postać, a nią byłam zainteresowana bardziej.

To, co mną wstrząsnęło i wbiło w fotel, to sama końcówka, tragiczny splot zdarzeń - i to zostało przedstawione świetnie. Grzebałkowska zaniechała patetycznych opisów, rzetelnie skupiając się na faktach. Dawka emocji zawarta w ostatnich podrozdziałach zrekompensowała niedociągnięcia.

Lubię malarstwo Beksińskiego, bo słyszę w nim ciszę. To przez malarstwo własnie sięgnęłam po biografię, ta zaś wywołała u mnie uczucia mieszane. Z jednej strony rzetelny, prawie reporterski opis zdarzeń, z drugiej trochę zachwiana chronologia. Rozumiem, że zabieg zastosowany celowo, by ująć rzecz problemowo, nie chronologicznie, niemniej jednak lubię w biografiach zamknięte...