Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrze napisana, wartka opowieść, której niestety brakuje tego czegoś obecnego w innych książkach Koontza.

Dobrze napisana, wartka opowieść, której niestety brakuje tego czegoś obecnego w innych książkach Koontza.

Bardzo dobrze napisane opowiadanie, które w dodatku czyta się szybciutko. Fabuła wciąga, nie jest przekombinowana i ta prosta stanowi o sile powieści.

Bardzo dobrze napisane opowiadanie, które w dodatku czyta się szybciutko. Fabuła wciąga, nie jest przekombinowana i ta prosta stanowi o sile powieści.

Średnia kontynuacja średniego pierwszego tomu. Już nawet nie chcę się zastanawiać dlaczego powiernik światła jest taką miernotą, która nic nie umie, za to powierniczka ciemności wszystkie zdolności opanowuje w jedną chwilę..

Średnia kontynuacja średniego pierwszego tomu. Już nawet nie chcę się zastanawiać dlaczego powiernik światła jest taką miernotą, która nic nie umie, za to powierniczka ciemności wszystkie zdolności opanowuje w jedną chwilę..

Autor nie do końca wiedział, w jaką grupę docelową celuje. Jako książka dla dorosłych, jest zbyt naiwna, a postacie nazbyt proste, lepiej więc pasuje tutaj jej klasyfikacja do literatury młodzieżowej.

Jeżeli zaś chodzi o fabułę, to bardzo ciekawym pomysłem jest wykorzystanie polskich legend i baśni do stworzenia nowego świata. Ale na pomyśle się kończy. Warsztat autra jest nierówny, a im bliżej końca, tym jest gorzej. Tak jakby zabrakło pomysłu na naprawdę dobre zakończenie, czego efektem są pisane na kolanie i po łebkach końcowe rozdziały.

Autor nie do końca wiedział, w jaką grupę docelową celuje. Jako książka dla dorosłych, jest zbyt naiwna, a postacie nazbyt proste, lepiej więc pasuje tutaj jej klasyfikacja do literatury młodzieżowej.

Jeżeli zaś chodzi o fabułę, to bardzo ciekawym pomysłem jest wykorzystanie polskich legend i baśni do stworzenia nowego świata. Ale na pomyśle się kończy. Warsztat autra jest...

W sumie to nie miałam wysokich oczekiwań, ale jak na podstawie tej książki powstał całkiem dobry serial? Główna postać, Elena, jest mdła, nużąca i irytująca. Stefano to sztampowy bohater romantyczny. Historia ich miłości jest zupełnie niespójna, brak tam jakiegokolwiek początku, po prostu jest i tyle.. Całość trochę ratuje Damon i Meredith, którzy jako jedyni są intrygujący.

W sumie to nie miałam wysokich oczekiwań, ale jak na podstawie tej książki powstał całkiem dobry serial? Główna postać, Elena, jest mdła, nużąca i irytująca. Stefano to sztampowy bohater romantyczny. Historia ich miłości jest zupełnie niespójna, brak tam jakiegokolwiek początku, po prostu jest i tyle.. Całość trochę ratuje Damon i Meredith, którzy jako jedyni są intrygujący.

Bardzo dobra powieść, intrygująca i zaskakująca. Autorowi udało się również wpleść wątki, których w innych powieściach fantastycznych nie uświadczymy. Równie dobrze poradził sobie z zamknięciem historii w jednym tomie, przy jednoczesnym zachęceniu czytelnika do sięgnięcia po kolejne.

Bardzo dobra powieść, intrygująca i zaskakująca. Autorowi udało się również wpleść wątki, których w innych powieściach fantastycznych nie uświadczymy. Równie dobrze poradził sobie z zamknięciem historii w jednym tomie, przy jednoczesnym zachęceniu czytelnika do sięgnięcia po kolejne.

Zbiór klasycznych opowieści grozy, z których niektóre odrazu popadają w niepamięć. Szczególnie dwa pierwsze dosyć mocno odstają od reszty, tym bardziej dziwi ich wybór jako opowiadań otwierających. Najciekawszym jest opowiadanie "Zaginiony strdivarius".

Zbiór klasycznych opowieści grozy, z których niektóre odrazu popadają w niepamięć. Szczególnie dwa pierwsze dosyć mocno odstają od reszty, tym bardziej dziwi ich wybór jako opowiadań otwierających. Najciekawszym jest opowiadanie "Zaginiony strdivarius".

Niezwykle drobiazgowe spojrzenie na masakrę i jej skutki. Dostajemy pełnowymiarowy obraz, w którym zaglądamy nawet do umysłu morderców. Ciężka lektura, która niesmowicie wciąga i szokuje. Bo jak wytłumaczyć tak wielką nienawiść Erica do ludzkości? Jak zrozumieć psychopatę? Czy Dylan był jedynie marionetką? Ta książka łamie człowieka wpół i zmusza do refleksji.

Niezwykle drobiazgowe spojrzenie na masakrę i jej skutki. Dostajemy pełnowymiarowy obraz, w którym zaglądamy nawet do umysłu morderców. Ciężka lektura, która niesmowicie wciąga i szokuje. Bo jak wytłumaczyć tak wielką nienawiść Erica do ludzkości? Jak zrozumieć psychopatę? Czy Dylan był jedynie marionetką? Ta książka łamie człowieka wpół i zmusza do refleksji.

Dziwnie się czyta tę książkę, gdyż trudno uwierzyć w możliwość takiej przyszłości. Przyszłości pełnej złudnej szczęśliwości i braku wolności, niewolnictwa i prostych rozrywek. Idealnie podsumowują to słowa posłowia - "(...) uzyskując w efekcie paradoksalną jedność przeciwieństw (...) prymitywizm supercywilizacji, pełnię pustki". Ale czy rzeczywiście obecny świat jest lepszy?

Dziwnie się czyta tę książkę, gdyż trudno uwierzyć w możliwość takiej przyszłości. Przyszłości pełnej złudnej szczęśliwości i braku wolności, niewolnictwa i prostych rozrywek. Idealnie podsumowują to słowa posłowia - "(...) uzyskując w efekcie paradoksalną jedność przeciwieństw (...) prymitywizm supercywilizacji, pełnię pustki". Ale czy rzeczywiście obecny świat jest...

Elektryzująca. To chyba najlepsze słowo opisujące tę książkę.

Fragmenty wspomnień przedstawione przez Jennette sprawiają, że ciężko uwierzyć, że takie zło może wyrządzić własnemu dziecko najbliższa mu osoba. Matka. Matka, która zamiast chronić i wspierać, rujnuje psychikę i ciało, sprawia, że to co złe, wydaje się być dobrym i normalnym.

Autorka w autobiografii w prostych słowach obnaża siebie, pokazuje swoją bezsilność i słabość, tym samym poruszając bardzo ważne tematy.

"Dlaczego idealizujemy zmarłych? Dlaczego nie potrafimy mówić o nich prawdy? Zwłaszcza o matkach. (...) Jedynie matka znac trudy macierzyństwa, a my, pozostałe kobiety, możemy tylko śpiewać peany na cześć matek, ponieważ jesteśmy nikim w porównaniu z tymi boginiami".

Elektryzująca. To chyba najlepsze słowo opisujące tę książkę.

Fragmenty wspomnień przedstawione przez Jennette sprawiają, że ciężko uwierzyć, że takie zło może wyrządzić własnemu dziecko najbliższa mu osoba. Matka. Matka, która zamiast chronić i wspierać, rujnuje psychikę i ciało, sprawia, że to co złe, wydaje się być dobrym i normalnym.

Autorka w autobiografii w...

Niezwykle wciągająca książka będąca zarówno swoistą autobiografią, jak i wyprawą wgłąb mroku. "Mindhuntera" czyta się jak bardzo dobrą powieść kryminalną. Autor przekonująco tka słowa odkrywając przed nami szczegóły historii, które nie powinny były się wydarzyć. Nasuwa sie tylko pytanie czy rzeczywiście? Ludzki umysł nadal stanowi zagadkę, a nad interpretacją jego działań od dawna pochylaja się różni specjaliści. Tym bardziej piorunujące wrażenie robi przedostatni rozdział, w którym Dougls opowiada o różnicach w interpretacji. Bardzo dobra lektura!

Niezwykle wciągająca książka będąca zarówno swoistą autobiografią, jak i wyprawą wgłąb mroku. "Mindhuntera" czyta się jak bardzo dobrą powieść kryminalną. Autor przekonująco tka słowa odkrywając przed nami szczegóły historii, które nie powinny były się wydarzyć. Nasuwa sie tylko pytanie czy rzeczywiście? Ludzki umysł nadal stanowi zagadkę, a nad interpretacją jego działań...

Zdecydowanie najlepsza część jak do tej pory i co jeszcze bardziej zaskakujące, po prostu dobra książka. Bohaterowie w końcu nabierają głębi. Sama fabuła zaś jest intrygująca, poznajemy oddzielny klan wampirów zamieszkujący wyspę Skye, którą włada królowa Sgiach. Dodatkowo dostajemy nową, lecz zapomnianą część kultu - białego i czarnego byka. Całość stanowi całkiem smakowite połączenie i jest powiewem świeżości w tej serii.

Zdecydowanie najlepsza część jak do tej pory i co jeszcze bardziej zaskakujące, po prostu dobra książka. Bohaterowie w końcu nabierają głębi. Sama fabuła zaś jest intrygująca, poznajemy oddzielny klan wampirów zamieszkujący wyspę Skye, którą włada królowa Sgiach. Dodatkowo dostajemy nową, lecz zapomnianą część kultu - białego i czarnego byka. Całość stanowi całkiem...

Siódmy tom powieści jest dużo lepiej napisany niż wszystkie poprzednie części cyklu. Język jest dojrzalszy, a fabuła w końcu naprawdę ciekawa i intrygująca. Porzucono prosty podział na to co dobre i złe, pełne światła lub pełne ciemności. Bohaterowie nabrali głębi i stali się wielowymiarowi.

Siódmy tom powieści jest dużo lepiej napisany niż wszystkie poprzednie części cyklu. Język jest dojrzalszy, a fabuła w końcu naprawdę ciekawa i intrygująca. Porzucono prosty podział na to co dobre i złe, pełne światła lub pełne ciemności. Bohaterowie nabrali głębi i stali się wielowymiarowi.

I niekończących się powtórzeń ciąg dalszy.. Także jakbyśmy zapomnieli jakiegoś drobnego szczegółu, jak chociażby orientacja seksualna jednego z głównych bohaterów, to zaraz na pierwszych stronach zostanie nam to dosłownie wtłoczone do umysłu i to w niezbyt finezyjny sposób. I jeszcze te perypetie miłosne, ileż można! I jakby trójkąt to za mało, to oczywiście musiał się jeszcze napatoczyć kolejny wampir do kompletu z upadłym aniołem. Na szczęście już się przyzwyczaiłam do niezbyt wyszukanego języka. Kontynuacja jest nadal słaba, acz zdecydowanie lepsza niż pierwsze części.

I niekończących się powtórzeń ciąg dalszy.. Także jakbyśmy zapomnieli jakiegoś drobnego szczegółu, jak chociażby orientacja seksualna jednego z głównych bohaterów, to zaraz na pierwszych stronach zostanie nam to dosłownie wtłoczone do umysłu i to w niezbyt finezyjny sposób. I jeszcze te perypetie miłosne, ileż można! I jakby trójkąt to za mało, to oczywiście musiał się...

Zdecydowanie lepsza niż poprzednie części. Fabuła nabrała tempa i rumieńców.

Zdecydowanie lepsza niż poprzednie części. Fabuła nabrała tempa i rumieńców.

Słabsza pozycja Kinga. Momentami zbyt rozwleczona i przegadana. Fragmenty "Powrotu Misery" są zdecydowanie lepsze niż fabuła książki. Ale duży plus za wykorzystanie motywu powieści w powieści.

Słabsza pozycja Kinga. Momentami zbyt rozwleczona i przegadana. Fragmenty "Powrotu Misery" są zdecydowanie lepsze niż fabuła książki. Ale duży plus za wykorzystanie motywu powieści w powieści.

Naprawdę zastanawiam się jaki był cel autorek w przypominaniu w każdej kolejnej części o tych samych rzeczach? Na pewno dzięki temu zabiegowi książki są dłuższe, ale jednocześnie bardziej irytujące. Tak jakby mówiono czytelnikowi, że jest zbyt głupi, żeby zapamiętać kilka faktów...

Naprawdę zastanawiam się jaki był cel autorek w przypominaniu w każdej kolejnej części o tych samych rzeczach? Na pewno dzięki temu zabiegowi książki są dłuższe, ale jednocześnie bardziej irytujące. Tak jakby mówiono czytelnikowi, że jest zbyt głupi, żeby zapamiętać kilka faktów...

Dosyć ciekawy pomysł przedstawienia szkoły wampirów oraz zbudowania świata, w którym wampiryzm jest chorobą powszechenie znaną ludzkości. Dobrym zabiegiem jest również wplecenie elementów mitologicznych oraz kultury Czirokezów. Ale na tym kończą się plusy tej powieści. Postacie i ich konflikty są do bólu stereotypowe i płaskie. Wątek, a raczej wątki romatyczne, oczywiście dotyczą glównej bohaterki i są wręcz trywialne. Na dokładkę mamy jeszcze język powieści. Rozumiem, że książka ma być przystępna dla młodzieży, ale nawet takie powieści można napisać posługując się pięknym i prostym słownictwem, bez wkraczania w nieprzyjemny slang lub bełkot.

Dosyć ciekawy pomysł przedstawienia szkoły wampirów oraz zbudowania świata, w którym wampiryzm jest chorobą powszechenie znaną ludzkości. Dobrym zabiegiem jest również wplecenie elementów mitologicznych oraz kultury Czirokezów. Ale na tym kończą się plusy tej powieści. Postacie i ich konflikty są do bólu stereotypowe i płaskie. Wątek, a raczej wątki romatyczne, oczywiście...

Bardzo ciekawy i przede wszystkim inny świat, który nie powiela standardów literatury fantasy. Historia na tyle intrygująca, że trudno się od niej oderwać. Niestety, ale wątek romantyczny momentami jest najsłabszą częścią książki.

Bardzo ciekawy i przede wszystkim inny świat, który nie powiela standardów literatury fantasy. Historia na tyle intrygująca, że trudno się od niej oderwać. Niestety, ale wątek romantyczny momentami jest najsłabszą częścią książki.

Amerkańscy bogowie, tak nowi jak i starzy, idealnie odzwierciedlają tym czym są w istocie - obrazem swoich stwórców, nas ludzi.

Powieść z jednej strony to stadium społeczeństwa i jego powolnego rozkładu, a z drugiej historia jednostki, która choć oddycha, nie żyje tak na prawdę.

Gaiman wykonał kapitalną robotę stwarzając tak bogaty świat pełen bogów, bóstw i pomniejszych postaci z różnych mitologii. Sprawnie wplótł w całość również opowiadania o początkach ludzkość na amerkańskiej ziemi. Książka porywa nas, tak jak los porwał Cienia, i nie wypuszcza aż do samego końca.

Amerkańscy bogowie, tak nowi jak i starzy, idealnie odzwierciedlają tym czym są w istocie - obrazem swoich stwórców, nas ludzi.

Powieść z jednej strony to stadium społeczeństwa i jego powolnego rozkładu, a z drugiej historia jednostki, która choć oddycha, nie żyje tak na prawdę.

Gaiman wykonał kapitalną robotę stwarzając tak bogaty świat pełen bogów, bóstw i pomniejszych...