Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytaliście książki hiszpańskiego autora? Ja nigdy! To był mój pierwszy raz, do tego pierwsza książka autorstwa Cristiana Perfumo. Powiem Wam, że to było świetne, ale o tym za chwilę.

W patagońskim miasteczku dochodzi do brutalnego morderstwa. Młody mężczyzna zostaje brutalnie pobity. Na miejscu zbrodni oprócz ciała denata, policja znajduje mnóstwo rozbitego szkła i piękny, mieniący się grot strzały.
Śledztwo prowadzi kryminolog Laura Badíi. Laura musi znaleźć powiązanie między morderstwem a zniknięciem bezcennej kolekcji grot strzał. Nasza bohaterka będzie musiała podjąć kilka trudnych decyzji. A samo śledztwo doprowadzi ją w malownicze tereny lodowca Perito Moreno.

Jakie to było świetne! Co prawda zaczynając czytać spodziewałam się dobrego thrillera psychologicznego, a dostałam doskonały thriller tyle, że sensacyjny. Akcja rozpoczyna się na samym początku, potem z każdą kolejną poszlaką Laury, zaczyna przyspieszać. Zaczynają się rodzić kolejne pytania. A to wszystko w otoczeniu pięknych terenów Patagonii. Ale tam musi być pięknie! Ten lodowiec... Zobaczcie sobie zdjęcia w google. Robi wrażenie! Do tego dochodzą tajemnicze groty strzał indiańskich sprzed wieków. Wiecie, że to też musiałam sprawdzić. Faktycznie znalazłam mnóstwo pięknych grot strzał, które można kupić. Oczywiście tych, o których mowa w naszej historii, nie znalazłam. A może nie szukałam za dobrze?

Fakt jest taki, że wątek tych grot, a także bajeczna przyroda sprawiły, że czytałam z ogromnym zainteresowaniem. Książka przelatuje przez ręce. Zakończenie wyjaśnia wszystkie zagadki. Jest zamknięte, więc nie wiem czy autor planuje ciąg dalszy tej historii.

Kończąc polecam Wam tą historię, to naprawdę dobrze napisana książka. Bohaterowie klarownie i świetnie wykreowani. Opisy przyrody, ta aura tajemniczości i zawiłe śledztwo, które prowadzi nas w przeszłość, sprawia, że książka jest po prostu nieodkładalna!

Polecam

Czytaliście książki hiszpańskiego autora? Ja nigdy! To był mój pierwszy raz, do tego pierwsza książka autorstwa Cristiana Perfumo. Powiem Wam, że to było świetne, ale o tym za chwilę.

W patagońskim miasteczku dochodzi do brutalnego morderstwa. Młody mężczyzna zostaje brutalnie pobity. Na ...

Rozwiń

Zwiń

To moje kolejne spotkanie z twórczością Heleny. Tym razem jako patron tej świetnej książki. Jestem w niej zakochana i dziękuję Helenie za zaufanie jakim mnie obdarzyła, oddając Dominika w moje ręce. Zaznaczam, że jest to kontynuacja pierwszego tomu, którego znajomość jest tutaj wręcz obowiązkowa. Ponieważ nie jest to historia przedstawiająca kolejnego bohatera, a ściśle nawiązuje do pierwszej części. Niestety pisząc tą recenzję nie sposób Wam nie podrzucić kilku spojlerów, bez tego nie da się opisać tego co chcę. Dlatego uprzedzam już na początku, ale nie będzie tego dużo, obiecuję.

Jak wiecie Domenico Buscetta musiał zniknąć z Kalabrii, gdzie upozorował swoją śmierć, żeby ratować swoją ukochaną, którą wyrwał z rąk swojej własnej Rodziny. Zniknął, by wrócić do Igi jako Dominik Kasztelan. Iga natomiast słyszała, że Domenico nie żyje. Cierpiała, bo pokochała tego mężczyznę, w dodatku była z nim w ciąży. Pierwszy tom zakończył się wielkim powrotem Dominika do Igi.

Od tej pory Dominik żyje sobie jak zwykły polski obywatel. Wyremontował swój polski dom rodzinny, założył sad i z mafiozy stał się rolnikiem. Iga wkrótce urodziła śliczną dziewczynkę, w której Dominik zakochał się na zabój. Malutka Agusia stała się jego oczkiem w głowie. Wie, że dla swoich dziewczyn jest w stanie zrobić bardzo dużo. I niestety będzie musiał wiele zrobić by uratować, to co kocha najbardziej na świecie.

Czas biegnie, a Iga musi wrócić do pracy. Od razu na pierwszy strzał, dostaje trudną sprawę, przez którą dochodzi do tragedii. W obliczu tego dowie się kto jest kim i na kogo może naprawdę liczyć.

W między czasie w Kalabrii źle się dzieje. Ojciec Domenica ciężko zachorował i żeby przeżyć musiał odsunąć się od rodzinnych interesów. Ktoś musi przejąć jego obowiązki nie tylko przy pomidorach, ale także jako capo. Na domiar złego okazuje się, że ktoś szykuje krwawą zemstę. Jakie rozwiązanie zaproponuje don Luciano? Kto przejmie rolę capo? Czy Domenico wróci, żeby pomóc ojcu?

Wow! Jakie to jest świetne! Uwielbiam tą serię! Z niecierpliwością czekam na trzeci tom, bo takowy musi wyjść i wyjdzie. Tak naprawdę to uzyskałam odpowiedzi na kilka pytań, ale co z tego, jak zanim dotarłam do końca, tych pytań zrodziło się drugie tyle.

Jak już wspominałam znajomość pierwszego tomu jest tu obowiązkowa, ta historia to ciąg dalszy, ale tutaj Helena skupia się bardziej na ojcu Dominika i jego przyjacielu. Bliżej poznajemy tych dwóch panów i ich rodziny. Sam Dominik też bardzo się zmienia. Jakby łagodnieje, uczy się żyć uczciwie. Bardzo pokochał swoje dziewczyny i jest w stanie dla nich wiele zrobić. Będzie miał okazję to udowodnić. Iga dała szansę swojej miłości, przyjęła Dominika do swojego serca. Jest szczęśliwa dopóki praca za bardzo nie weszła w jej życie prywatne. Naszych bohaterów czekają trudne chwile, będą musieli podjąć trudne decyzje, które zaważą na ich życiu. Czy to wszystko dobrze się skończy? Nie mam pojęcia, bo ten tom kończy się tak, że miałam ochotę udusić Helenę. Sama jednak zapewniła nas, że wszystko wyjaśni się w trzecim tomie, który za kilka miesięcy pojawi się w sprzedaży. Ja już nie mogę się doczekać!!!

Ten tom jest napisany zupełnie inaczej niż pierwszy, który jest troszkę brutalny. Tutaj mamy atmosferę bardziej rodzinną, w której na pierwszy plan wysuwa się właśnie miłość i rodzina. Cały wątek mafijny jest jakby zepchnięty na drugi plan, ale mimo to czyta się to z ogromnym zainteresowaniem. Ja pokochałam bohaterów i z ogromną przyjemnością poznałam ich losy.

Jeżeli szukacie świetnej książki, z którą spędzicie przyjemnie czas to ta książka jest dla Was! Mamy tu ogrom emocji, miłości i lojalności. Do tego świetnie wykreowani bohaterowie, którzy tworzą tą świetną książkę! Zapewniam Was, że nie będziecie się nudzić.

Polecam

To moje kolejne spotkanie z twórczością Heleny. Tym razem jako patron tej świetnej książki. Jestem w niej zakochana i dziękuję Helenie za zaufanie jakim mnie obdarzyła, oddając Dominika w moje ręce. Zaznaczam, że jest to kontynuacja pierwszego tomu, którego znajomość jest tutaj wręcz obow...

Rozwiń

Zwiń

Gratuluję Ci Agnieszko kolejnej świetnej książki. Oczywiście dziękuję za zaufanie jakim mnie obdarzyłaś. Życzę Ci, by książka zdobyła rzesze fanów.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki. Nie znałam, a jedynie słyszałam, że pisze świetnie. Powiem Wam, że po przeczytaniu tej książki biorę kolejne w ciemno, nie ważne co to będzie! To jest też debiut Agi, bo jak sama mówiła, po raz pierwszy napisała książkę z motywem new adlut. Wyszło jej to mega świetnie, ale o tym za chwilę.

Poznajemy Anabelle Winters w najtragiczniejszym dla niej momencie. Opłakuje śmierć rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym. Dodatkowo traci rodzinną winnicę należącą do jej rodziny od pokoleń. Dziewczyna musi zacząć żyć na własny rachunek. Z bólem serca opuszcza ukochaną ziemię, postanawia wyjechać na studia do Fort Lake na uniwersytet White’a, by tam zacząć nowe życie. Jednak rzeczywistość okaże się zgoła inna.

Od pierwszych chwil w mieście, Anabelle czuje się obco, jakby była obserwowana. Niedawno poznany syn gubernatora, Jared Black, także nie ułatwia jej niczego. Otwarcie daje jej odczuć, że nie jest mile widziana na uczelni. Ciągle wdaje się z nią w słowne potyczki. Anabelle jednak nie pozostaje mu dłużna.

Kiedy wśród rzeczy po rodzicach, Anabelle znajduje list od taty, jej świat wywraca się do góry nogami. Czy wypadek rodziców był naprawdę wypadkiem? Anabelle zaczyna szukać prawdy. Wszystko co udaje jej się odkryć, prowadzi ją do Jareda i jego rodziny. Oboje, Anabelle i Jared, są do siebie wrogo nastawieni, wręcz się nie znoszą. Mimo to coś ich ku sobie ciągnie, ciągle stawia ich sobie na drodze, przecież od nienawiści do miłości jest niewielka granica.

Anabelle zostaje wciągnięta w grę, ale nie wie kto w niej uczestniczy. Wychodzą na jaw dawne tajemnice, a życie dziewczyny znajdzie się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Czy Anabelle uda się odkryć prawdę? Jakie tajemnice wyjdą na jaw? Czy Anabelle i Jared mają szansę na miłość?

Wow! Jakie to było dobre!!! To jedna z moich ulubionych książek!!! Bez dwóch zdań!!! Akcja rozpoczyna się już na samym początku. Nie zwalnia, a jedynie podkręca się, by dotrzeć do zakończenia, które było...słodkie.

Po drodze do tego słodkiego zakończenia, wcale nie będzie miło, a już na pewno nie słodko. Było tu tak dużo emocji, że nie potrafiłam czytać tego nie robiąc sobie przerw na ochłonięcie. Od samego początku czułam jakby niepokój, coś mówiło mi że będzie się działo. Oj działo się, działo!

Postać Jareda była owiana mgiełką tajemniczości. Taki bad boy. Nieziemsko przystojny, bogaty student z elity uczelnianej. Cwaniaczek, który myśli że wszystko może. Pewien, że każda dziewczyna czeka tylko na jego skinięcie palcem i już jest jego. Tak było do momentu kiedy w jego poukładane życie wchodzi Anabelle. Dziewczyna, na której nie zrobił żadnego wrażenia! Jak to być może! Myślę że to go najbardziej irytowało i pchało w jej ramiona. Po prostu im bardziej Anabelle go odrzucała, on jej bardziej pragnął. Nie będę Wam tu zdradzać wszystkich smaczków, bo nie mielibyście frajdy z czytania. Powiem tylko, że ta znajomość będzie niebezpieczna dla ich obojga i jakże ekscytująca.

Agnieszka ma naprawdę lekkie pióro, i mimo że książka nie jest cieniutka, czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Nie czułam zupełnie, że to pierwsza jej powieść z motywem NA. Wszystko było świetne dopracowane.

W każdej książce zwracam uwagę na sceny erotyczne, bo lubię gdy są napisane ze smakiem i nie przytłaczają fabuły. Tu są perfekcyjne! Są przedstawione obrazowo, nie wulgarnie, ale no po prostu czyta się je z wypiekami na twarzy i pewnie nie tylko. Drogie Panie, czytajcie to, ale miejcie jakiegoś Pana w zasięgu rąk.

Kończąc polecam Wam tą rewelacyjną książkę! Jeżeli szukacie historii, która Was rozbawi, wprowadzi w stan zaskoczenia, przerazi, by na końcu uszczęśliwić, to ta książka jest dla Was! Agnieszka serwuje nam tu taki rollercoaster emocjonalny jakich mało! Mamy tu do czynienia z ogromną gamą uczyć od bólu, odtrącenia, nienawiści, strachu, przerażenia, aż po szczęście i miłość. To wszystko i jeszcze więcej znajdziecie w tej właśnie historii.

Polecam

Gratuluję Ci Agnieszko kolejnej świetnej książki. Oczywiście dziękuję za zaufanie jakim mnie obdarzyłaś. Życzę Ci, by książka zdobyła rzesze fanów.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki. Nie znałam, a jedynie słyszałam, że pisze świetnie. Powiem Wam, że po przeczytaniu tej ks...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie historię? A czytać książki historyczne? Powiem Wam coś w tajemnicy, nienawidzę historii. Mimo to sięgam po książki historyczne. Poznałam już Jagiellonów wg Ani Szepielak (nawiasem mówiąc, polecam ), a teraz przyszła pora na Piastów wg Daniela Komorowskiego. Nie będę wcale porównywać tych książek, bo to zupełnie inne przedziały historyczne, których porównać się nie da. O ile Ania miała znacznie ułatwione zadanie, bo o Jagiellonach można znaleźć jakieś informacje. To Daniel miał pod górkę, bo o pierwszych Piastach nie można doszukać się praktycznie nic. Sama próbowałam i wiem że to praktycznie niemożliwe. Mimo to Daniel nie odpuścił i napisał niniejszą książkę. Jednak na początku zaznaczył, że napisanie jej wiązało się z dokonywaniem wyborów, które ostatecznie ukształtowały tą historię a szczególnie głównego bohatera. To jednak może odbiegać od prawdy, ale z drugiej strony nie wiemy jaka tak naprawdę ona była. Załóżmy, że Mieszko jakiego stworzył Daniel żył i był właśnie taki.

Książka rozpoczyna się ślubem Czcibora i Lutosławy. Oczywiście ślub był zaplanowany i miał przynieść korzyści obu stronom. Wkrótce po weselu kniaź Siemomysł zapada na tajemniczą gorączkę, która doprowadziła do jego niespodziewanej śmierci. Zanim jednak kniaź na wieki zamknął oczy, zdążył swoim synom przekazać ostatnią wolę. Otóż wg woli Siemomysła, tron kniaziowy ma objąć Mieszko, najstarszy jego syn, którego wygnał przed laty z ziem piastowskich.

Po śmierci kniazia ludność zaczyna się buntować . Nie ma władcy, wiec tylko czekać aż okoliczne grody zaczną upominać się o tron. Czcibor po namyśle chce oddać stolec starszemu bratu, jednak gdzie go szukać? Prokuj wyrusza w poszukiwaniu brata, a Czcibor stara się za wszelką cenę utrzymać pokój w księstwie, co okazuje się nie takim prostym zadaniem.
Czy Prokuj odnajdzie Mieszka? Czy Mieszko przyjmie tron po ojcu? Czy Czcibor utrzyma pokój?

Powiem Wam, że była to dla mnie trudna lektura. Długo nie mogłam się w nią wbić. Najtrudniejszy był dla mnie język w jakim ta książka jest napisana. Jak już przywykłam do niego jakoś poszło. Po drodze do zakończenia, mamy całe mnóstwo stoczonych bitew, przelanej krwi, intryg, zdrad i nieszczęśliwej miłości. Zakończenie jest takie, że naprawdę miałam ochotę udusić Daniela! Jak można tak kończyć książki!

Spodziewałam się odrobinkę czegoś innego, a dostałam jednym słowem mówiąc, pole bitwy. Walczyli nie tylko wojowie, ale także wyżej urodzeni żupani, którzy doszukiwali się korzyści dla siebie z każdej sytuacji jaka powstała w księstwie. Oczywiście najważniejsza to tron kniazia, o który zaczynają się upominać.

Miałam nadzieję poznać bliżej te czasy, ale od innej strony. Bardziej interesowały mnie np stroje, wystrój wnętrz i ogólnie charakterystyka tamtejszych ludzi. Daniel przedstawił nam pole bitwy. Było tu dość dużo brutalnych bitew. Nie wiem czy te wszystkie walki są wpisane faktycznie w historię, ale dla mnie było ich tu odrobinkę za dużo. Tu oddzywa się moja romantyczna dusza, która szuka czegoś innego niż brutalne wojny.

Poznaliśmy w końcu tytułowego bohatera, jednak wg mnie nie dał nie poznać za dobrze. Czego też mi brakowało. Z tego co wiem, to książka otwiera cykl, więc jest nadzieja, że w kolejnych tomach Mieszko da się poznać bliżej. On jest naprawdę intrygującą postacią. Jest twardy, niebezpieczny ale tym samym potrafi być...hmm dobry, może to za dużo powiedziane, ale jego ludność go szanowała. Otoczył swój gród ochroną i ludność była bezpieczna. Starał się żeby jego ludziom niczego nie brakowało, a w szczególności żeby byli bezpieczni, bo nikt nie miał śmiałości z nim walczyć. Myślę tu oczywiście o najeźdźcach z zewnątrz.

Bardzo mnie razi sposób w jaki w tamtych czasach traktowane były kobiety. To uprzedmiotowienie kobiet jest dla mnie nie do przyjęcia, może dlatego, że teraz jest inaczej. Naprawdę nie wyobrażam sobie, żebym nie mogła decydować o swoim życiu. A te biedniejsze traktowane są jedynie jako środek do zaspokojenia samców. Nie mam pojęcia jak te biedne kobiety żyły w tamtych czasach.

Daniel doskonale odtworzył charakter tamtej epoki, świat, ludność i ich sposób życia. Wykreował świetnych bohaterów, najbardziej z nich podobał mi się Dagome. Taki duży i groźny, do tego przystojny, myślę że byłoby na czym zawiesić oko.

Polecam Wam tą książkę, która choć nie do końca spełniła moje oczekiwania, to jednak nie uważam jej za złej. Mam nadzieję że kolejne tomy będą bardziej poświęcone Mieszkowi i dadzą mi odpowiedzi na moje pytania. Danielu, czekam na ciąg dalszy, bo Mieszko jeszcze nie odpowiedział czy będzie kniaziem. A ja to chcę wiedzieć

Polecam

Lubicie historię? A czytać książki historyczne? Powiem Wam coś w tajemnicy, nienawidzę historii. Mimo to sięgam po książki historyczne. Poznałam już Jagiellonów wg Ani Szepielak (nawiasem mówiąc, polecam ), a teraz przyszła pora na Piastów wg Daniela Komorowskiego. Nie będę wcale porównywa...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie opowieści o kosmosie? W swoim życiu przeczytałam naprawdę mnóstwo książek, ale takiej jeszcze nie. Początkowo myślałam, że spoko, jakoś się przeczyta, przecież opis jest świetny. Kiedy zaczęłam, trochę mój zapał zmalał. W tym momencie w mojej głowie pojawiły się myśli: w co ja się wpakowałam! Teraz po przeczytaniu, uważam, że to jedna z lepszych książek jakie przeczytałam! W dodatku to debiut!

W takim razie o czym jest ta książka? To historia o walce o przetrwanie, ale takiej na śmierć i życie.

Olympia Blunt jest młodą kobietą i żyje jak miliony ludzi na Ziemi. Ma kochającą rodzinę i narzeczonego, z którym planuje wspólną przyszłość. To wszystko ulega diametralnej zmianie, kiedy Ziemię najeżdżają Obcy. Nikomu nie znana forma życia, która wyglądem jest zbliżona do ludzi. Są oni jednak więksi, lepiej zbudowani i do tego uzbrojeni po zęby.
Mnóstwo ludzi zginęło w tym ataku, a jeszcze więcej zostało schwytanych i zabranych do niewoli. Olympia budzi się w dziwnym miejscu, widzi, że koło niej kręcą się dziwne postaci w białych szatach. Wywnioskowała, że musi znajdować się w szpitalu. Wkrótce po wyleczeniu ran jakie nabawiła się podczas uprowadzenia, zostaje odesłana do pozostałych Ziemian. A wtedy zobaczyła z czym i w jakich warunkach musi zmagać się człowiek na tej obcej planecie. Powiem tylko, że warunki są dużo gorsze niż złe.

Dziewczyna bardzo szybko dowiaduje się, że wpadła w oko księcia Adlaia. To potężny i bardzo niebezpieczny Obcy. Książę na wszystkie sposoby stara się, żeby jego kaprys, czyli Olympia, trafił w jego ręce. Niestety dziewczyna nie ma zbyt wiele do powiedzenia w tej sprawie. Trafia pod osobiste skrzydła księcia. Jej warunki życia zmieniły się z tragicznych w rewelacyjne. Nie potrafiła się tym jednak cieszyć, wiedząc że jej najbliżsi cierpią. Postanowiła się nie poddawać i uciec z tej dziwnej planety. Zrobi wszystko, żeby uratować ludzkość, nawet jeśli będzie musiała stać się maszyną do zabijania.

Od tej chwili Olympia staje się niebezpieczną Nietykalną księcia, która wchodzi w kontrakty z nim, po to by przygotować ucieczkę wszystkich ludzi z tej planety. Jednak Adlai jest wobec niej inny niż dla pozostałych niewolników, co sprawia, że w młodym dziewczęcym sercu rodzą się uczucia do tego Obcego mężczyzny. Uczucia, które ją przerażają, bo nie powinna ich czuć do swojego oprawcy.

Przed Olympią trudna walka. Musi zdecydować czy słuchać swojego serca czy rozumu.

Kto wygra ten pojedynek, serce czy rozum? Czy Olympia okaże się na tyle silna i uratuje ludzkość? Co na to wszystko Adlai?

Jakie to było dobre! Książkę przeczytałam na czytniku jako ebook i powiem Wam, że jak zobaczyłam ilość stron, to zwątpiłam. Pomyślałam, że będę to czytać z tydzień! Początkowo faktycznie czytało mi się tak dziwnie. Było dużo opisów, które wtedy uważałam za zbędne. Potem akcja się rozwinęła i czytało się już świetnie. Nie czułam nawet tych uciekających stron. Wtedy też zrozumiałam po co był ten początek. Autorka chciała dobrze wprowadzić Czytelnika w sytuację Olympii. Zakończenie... Było krwawe, ale okazuje się, że to jeszcze nie koniec. I ja na ten ciąg dalszy czekam z niecierpliwością! No nie wolno zostawiać Czytelników w takim momencie! No to jest kary godne!

Poznajemy Oplympię, młodą zaradną dziewczynę, która chciała tylko studiować i po prostu żyć. Los miał dla niej inne plany niż z ona sama. Kiedy znalazła się na obcej planecie zupełnie zdana na siebie, przełączyła się na tryb przetrwania, mimo wszystko! Z tej delikatnej dziewczyny stała się niebezpieczną maszyną do zabijania. Wyszkolił ją sam książę Adlai, któremu wpadła w oko ta piękna i waleczna Ziemianka.

Początkowo Olympia była kaprysem księcia. Potem kiedy była oporna na jego zaloty, stała się jego obsesją, aż w końcu wbrew prawom swojej rasy, zwyczajnie ją pokochał. Olympia nie miała serca z kamienia, jednak obiecała sobie, że jej uczucia nie zaważą na tym co chce zrobić. Z bólem serca staje przeciwko księciu i planuje w tajemnicy ucieczkę. Im bliżej tego wielkiego dnia, tym jest jej trudniej, aż w końcu musi skonfrontować się z mężczyzną, którego mimo wszystko pokochała. To będzie najtrudniejsza walka w życiu dziewczyny. Musi wybrać, zostać z obcym mężczyzną, którego pokochała, czy ratować ludzkość. Co wybrała Olympia i jakie tego będą skutki musicie doczytać sami. Powiem tylko, że w teorii wszystko wygląda super! Problemy zaczynają się, kiedy wszystko zaczyna się sypać.

Dodam jeszcze, że to jest debiut autorki, który jest naprawdę świetnie napisany. Nie czuć tutaj ręki nowicjusza. Gabrysia stworzyła świat obcej planety, wyraziste i mocne postacie, do tego ta fabuła. Dla mnie to jest sztos! Wg mnie napisanie takiej książki nie było prostym zadaniem. To wszystko jest tak przedstawione, że w mojej głowie odtwarzał się jakby film. Naprawdę byłby świetny, oczywiście pod warunkiem, że ktoś mądrzejszy nie schrzani scenariusza. Teraz czekam na ciąg dalszy, bo książka skończyła się tak, że tylko udusić można Gabrysię. W takim momencie! Nie ładnie!

Polecam Wam tą książkę, bo warto zanurzyć się w tej obcej cywilizacji.

Dziękuję Gabrysiu za możliwość poznania tej wyjątkowej historii.

Polecam

Lubicie opowieści o kosmosie? W swoim życiu przeczytałam naprawdę mnóstwo książek, ale takiej jeszcze nie. Początkowo myślałam, że spoko, jakoś się przeczyta, przecież opis jest świetny. Kiedy zaczęłam, trochę mój zapał zmalał. W tym momencie w mojej głowie pojawiły się myśli: w co ja się ...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie czytać romanse historyczne? Ja uwielbiam przenosić się do minionych epok, gdzie życie wyglądało zupełnie inaczej. Inaczej ubierano się, wypowiadano i w ogóle zupełnie inaczej się zachowywano. Ludzie mieli totalnie inną mentalność. Nie było wulgaryzmów, a kultura musiała być na najwyższym poziomie. Uwielbiam czytać o tym jak mężczyźni zdobywali serca kobiet. To wszystko było takie subtelne i delikatne. Ludzie zakochiwali się w gestach, w oczach i kulturalnych rozmowach. To musiały być cudowne czasy.

Dziś poznamy uroczą, młodą Elenę, którą życie już mocno doświadczyło. W domu rodzinnym niestety jej nie oszczędzano. W miarę dobrze żyło jej się dopóki żyła babcia. No ale babcia Eleny zmarła. Właśnie wtedy poznajemy Elenę, kiedy zrozpaczona idzie do sklepu i prosi ekspedientkę o kawałek materiału, bo nie miała w czym pochować babci. Niespodziewanie otrzymuje pomoc od młodego mężczyzny, Dalebora, na którym Elena zrobiła duże wrażenie. Dalebor widząc zaniedbaną i głodną dziewczynę pragnie jej pomóc. Oferuję jej pracę u swojej ciotki, jako jej dama do towarzystwa.

Hrabina Waleria Milecka okazała się przesympatyczną, starszą damą. Hrabinie bardzo spodobała się Elena, polubiła ją od pierwszej chwili, a wkrótce wpadła na szalony pomysł. Postanowiła wyswatać swojego siostrzeńca ze swoją damą do towarzystwa. To zadanie nie było takie trudne, bo Elena i Dalebor zapałali do siebie uczuciami niemal od początku. Problem leżał gdzie indziej. Otóż Dalebor ma tajemnicę, której boi się wyznać Elenie. Natomiast Elena została przyrzeczona innemu mezczyźnie.

Jaką tajemnice skrywa Dalebor? Czy Elena i Dalebor będą razem?

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Eweliny, powiem że było udane. Historia pochłonęła mnie od pierwszych stron. To historia miłości Eleny i Dalebora. Miłości trudnej i wystawionej na wiele prób. Żeby ta dwójka mogła być ze sobą czeka ich walka o swoje uczucia. Będą musieli pokonać mnóstwo intryg i afer, to wszystko zmierzy jednak ku szczęśliwemu zakończeniu, ale jak to się skończy musicie sami doczytać. Powiem tylko że będzie emocjonalnie, będziemy świadkami pojedynku dżentelmenów i wielu intryg .

Kończąc polecam Wam tą historię. To naprawdę fascynująca podróż w przeszłość. To podróż pełna intryg, tajemnic i niedopowiedzeń, których jak szybko się nie wyprostuje, mogą zasiać ziarno niepewności.

Polecam

Lubicie czytać romanse historyczne? Ja uwielbiam przenosić się do minionych epok, gdzie życie wyglądało zupełnie inaczej. Inaczej ubierano się, wypowiadano i w ogóle zupełnie inaczej się zachowywano. Ludzie mieli totalnie inną mentalność. Nie było wulgaryzmów, a kultura musiała być na najw...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka była totalnym spontanem. Nie planowałam jej czytać, ale po mojej ostatniej lekturze potrzebowałam czegoś lekkiego. To książka mojej nastoletniej córki, zwinęłam jej i przeczytałam. Potrzebowałam historii, która przewietrzy moją głowę i tak też się stało.

Destiny Joyce to młoda kobieta, która tak naprawdę nie miała lekkiego życia. Do tego dochodzi jej chłopak, który zupełnie jej nie szanował. Wręcz poniżał i obrażał. Pewnego dnia po prostu z nią zerwał i odszedł. Destiny bardzo to przeżyła, kiedy zrozumiała kim był człowiek, z którym spędziła ostatnie lata. Jednak najbardziej ubolewała nad własną ślepotą, że nie zauważyła tego wcześniej. Swój żal i złość topi w ogromnej ilości alkoholu. Będąc pod wpływem tegoż alkoholu zdecydowała, że zemści się na byłym chłopaku. Postanowiła spróbować zdobyć pracę w konkurencyjnej firmie, krótko mówiąc chce pracować z największym wrogiem swojego byłego faceta. Dlatego w stanie mocno wskazującym, wysłała aplikację na stanowisko asystentki szefa. Oczywiście robiąc przy tym mnóstwo błędów.

Jakie było jej zaskoczenie, kiedy otrzymała zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną! Mimo wszystko Destiny pojawiła się w firmie z wysoko podniesioną głową. Wszystko było by dobrze gdyby nie poznała swojego szefa, Oscara Prestona. Jak się okaże miała już z nim niezbyt przyjemne wspomnienia z niedalekiej przeszłości.

Oczywiście Oscar także przypomniał sobie owe spotkanie i kategorycznie odmówił zatrudnienia dziewczyny. Po wielu perypetiach Destiny rozpoczyna pracę u Oscara. I tu zaczyna się jazda bez trzymanki. Okazuje się, że tych dwoje tak się nienawidzi, że nie mogą w swoim towarzystwie 5 min wytrzymać bez kłótni i ubliżania sobie nawzajem. Aż cud że się nie pozabijali. A to co będzie odstawiać Destiny... To musicie przeczytać sami. Powiem tylko że będzie śmiesznie.

Książkę przeczytałam, żeby przewietrzyć głowę. Udało mi się to. To historia, która wciąga od początku. Zabawne dialogi, śmieszne perypetie Destiny i tego co wyprawiała, sprawiało, że to czyta się naprawdę szybko, lekko i przyjemnie.

Destiny przez większość książki robiła z siebie po prostu głupią. Jej pomysły i dialogi były wręcz żenujące i tak głupie momentami, że aż było mi wstyd to czytać. Chwytałam się za głowę i zadawałam jedno pytanie: serio? Ona to zrobiła? Albo ona to powiedziała?! Bardzo mnie irytował sposób jaki sama Destiny opowiadała o sobie. Ona uważa się za gorszą, głupią, wręcz bezmózgą osobę. Dopiero potem zaczęła pokazywać, że jest inna i gra taką głupiutką. Dziewczyna sporo przeszła i usłyszała wiele przykrych słów o sobie od bliskich jej osób. Po prostu takie zachowanie było jej mechanizmem obronnym. W ten sposób nie dopuszczała nikogo do swojego pokiereszowanego serca. Aż na jej drodze stanął Oscar.
Początkowo ich relacje są straszne. Kłócą się i starają się sobie nawzajem zrobić werbalną przykrość. Faktem stanie się, że oboje są zdziwieni tym, że znalazł się ktoś, kto jest w stanie im odpowiedzieć na ich słowne zaczepki.

Od nienawiści do miłości jest cienka linia. Jesteście ciekawi czy Destiny i Oscar ją przekroczą? Zapraszam do lektury.

Ta książka nie zawiera żadnych ważnych przesłanek. To historia, przy której macie się po prostu dobrze bawić. Tylko albo aż tyle.

Polecam

Ta książka była totalnym spontanem. Nie planowałam jej czytać, ale po mojej ostatniej lekturze potrzebowałam czegoś lekkiego. To książka mojej nastoletniej córki, zwinęłam jej i przeczytałam. Potrzebowałam historii, która przewietrzy moją głowę i tak też się stało.

Destiny Joyce to młoda ...

Rozwiń

Zwiń

Niedawno premierę miała trzecia książka Przemysława Kowalewskiego ,,Sierociniec". Z tego co wiem jest odrębną historią, ale pojawiają się postaci i wspomnienia z wcześniejszych części.. Żeby wiedzieć o co chodzi, stwierdziłam, że będę je czytać chronologicznie. Tym bardziej, że dwie wcześniejsze mam na swojej prywatnej półce. I tak oto zmniejszyłam moją hałdę wstydu o jedną pozycję.

W 1957 roku w szczecińskim szpitalu wykryto tajemniczą chorobę, która zbiera śmiertelne żniwo. Po dokładnych badaniach doktor Ferenc wie co dolegało zmarłym. Odkrycie tej choroby wywołuje u niego szok i niedowierzanie. Ferenc wie, że ta infekcja rozwija się nawet kilkanaście lat i wyjaśnień trzeba szukać w przeszłości.

Doktor zgłasza zaistniałą sytuację na Komendę Milicji. Tam zostaje powołany zespół, który ma zbadać sprawę tych zgonów. Na czele grupy staje porucznik Ugne Galant. Zespół milicjantów musi cofnąć się kilka lat w przeszłość, żeby odnaleźć przyczynę tajemniczych zgonów. Przed nimi trudne i zawiłe śledztwo, które będzie bezpośrednio zagrażać ich życiu. Milicjanci mimo zagrożeń docierają do przerażającej prawdy, przy okazji odkrywając mroczne tajemnice wysoko postawionych mieszkańców Szczecina.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Początkowo czytało mi się ciężko. Jakoś trudno było mi się wbić w fabułę, potem już było lepiej. Przemek świetnie pokazał powojenny Szczecin, a także mentalność ludzi i ówczesny ustrój. Bardzo dużo było tu opisów historycznych, które niestety mnie nie porwały, cóż nie lubię historii.

Bardzo irytująca była wg mnie postać Ugne Galanta. Nie wiem dlaczego, ale mnóstwo autorów z policjantów robi pospolitych alkoholików. Nie wiem może to wynikało z mentalności ówczesnego człowieka, uważam jednak, że bohater mógł mniej spożywać alkoholu. Może się czepiam, ale w co drugim kryminale pojawia się nadużywający alkoholu przedstawiciel policji. A to jest dla mnie trochę wkurzające.

Oczywiście to nie tak, że wszystko było źle w tej książce, bo to nie prawda. Jak już wspomniałam Przemek świetnie pokazał Szczecin i ustrój. Do tego morderca też był świetnie wykreowany. W ogóle cała ta mroczna tajemnica, którą odkrywają milicjanci jest wciągająca i mrożąca krew w żyłach. To było naprawdę świetne. I w momencie kiedy pojawiają się opisy zbrodni, zaczęłam stopniowo pochłaniać tą historię.

Zaczynając czytać wiedziałam, że jest to debiutancka książka Przemka i jak zawsze miałam nadzieję, że się nie zawiodę. Tak naprawdę za każdym razem, kiedy sięgam po debiut mam taką nadzieję. Uważam, że Przemek odwalił tu kawał dobrej roboty. Mam nadzieję, że Ugne w kolejnej książce będzie mniej pił, to naprawdę świetna postać, która na ogromny potencjał. To samo z Basią. Tej dziewczynie wystarczy dodać odrobinę pazura i będzie świetna.

Zatem czy polecam Wam ,,Kozła"? Oczywiście, że tak. To książka, z którą warto spędzić czas. Było kilka rzeczy, które mnie denerwowały, ale ogólnie jest to naprawdę dobra książka. Teraz zabieram się za ,,Szóstkę". Jestem go bardzo ciekawa czy Przemek zmienił naszych bohaterów?

Polecam

Niedawno premierę miała trzecia książka Przemysława Kowalewskiego ,,Sierociniec". Z tego co wiem jest odrębną historią, ale pojawiają się postaci i wspomnienia z wcześniejszych części.. Żeby wiedzieć o co chodzi, stwierdziłam, że będę je czytać chronologicznie. Tym bardziej, że dwie w...

Rozwiń

Zwiń

Kim jest driada? Oczywiście zanim zaczęłam czytać musiałam poczytać kto to lub co to jest. Driada to duch, nimfa lub bogini drzew. To piękne i zawsze młode kobiety, które nie są nieśmiertelne. Kochają swój las, służą mu, a on w zamian daje im schronienie i żywi. Czy to nie jest piękny układ? Nasze driady potrafią walczyć i mają zdolności magiczne. Czytając tą książkę czułam się jakbym była w baśniowym lesie.

Przenieśmy się do czasów, kiedy po ziemi chodzili rycerze, którzy musieli bronić ludność i króla przed licznymi niebezpieczeństwami. Nasz bohater Risten jest człowiekiem, który nie ma swojego miejsca na ziemi, swojego domu, wciąż chodzi i szuka. Wraz z dwójką kompanów ratują napotkane miasteczko przed bandą rzezimieszków. To była bardzo emocjonująca walka, która odbyła się nieopodal gdzie stacjonował nie kto inny jak sam książę. Po tym pojedynku Risten zyskał przychylność swojego księcia. Tym samym zostaje zwerbowany w szeregi jego świty.

Bardzo szybko staje się gwiazdą, broniąc ludzi przed bestią z jeziora. Niestety w wyniku wielu zdarzeń równie szybko zostaje wyrzucony z oddziałów książęcych. Jest zmuszony do samotnej wędrówki w głąb niebezpiecznego lasu, gdzie jest zdany na siebie, wtedy atakuje go i ciężko rani niedźwiedź.

Ciężko rannego Ristena spotykają dwie młode driady, które po krótkim namyśle postanawiają wziąć go do swojego Gaju. Gaj, to piękna kraina driad, ale drogę do niej chronią, by nikt niepowołany nie kręcił się po ich terenach. Rannego człowieka przynoszą przed oblicze najważniejszej driady Matki, która musi zdecydować co z nim zrobić. Driady to stworzenia, które nie szkodzą żadnym żywym stworzeniom. Dlatego mimo wewnętrznego sprzeciwu z obecności człowieka na ich ziemiach, przyjmują go i leczą z ran zadanych przez niedźwiedzia.

Od tej pory Risten przejdzie swoistą przemianę. Zaprzyjaźni się z jedną z driad, która go uratowała. To właśnie Ilyanna zmieni jego postrzeganie na świat. Pozna także swojego wewnętrznego demona, którego będzie musiał nauczyć się kontrolować.

To było świetne! Bardzo rzadko sięgam po książki z tego gatunku, ale coś mnie do niej ciągnęło. Po prostu miałam nosa. Czas akcji umieszczony jest wiele lat w przeszłości, kiedy ludzie przemieszczali się konno poprzez ogromne lasy. To były czasy, kiedy jedyną bronią człowieka był nóż, miecz lub łuk. Wszystko było inne, także mowa ludzi. To właśnie ten język sprawiał mi początkowo sporo trudności. Musiałam przywyknąć do niego, potem już było świetnie, chociaż nie da się tej książki czytać szybko. Przynajmniej ja nie mogłam.

Kiedy weszłam do Gaju, byłam zachwycona. Tam było tak pięknie. Driady żyjące w zgodzie z naturą i sobą, to istoty na wskroś dobre. Dla nich najważniejsza jest przyroda, od której czerpią siłę. Risten mimo zakazu Matki, poznał Ilyannę bliżej. Były to tylko rozmowy, spacery, a mimo to driada zrobiła duże wrażenie na człowieku. Oboje się do siebie zbliżyli i w jakiś dziwny sposób ich do siebie ciągnęło. Wszystko to zakończyło się podjęciem trudnych decyzji przez naszych bohaterów, decyzji które zaważą na ich przyszłości. Jednak nic więcej nie mogę Wam napisać, bo nie będziecie mieć frajdy z czytania.

Wielokrotnie w swoich postach mówiłam, że moją ulubioną postacią tej książki jest właśnie Ilyanna. Dlatego też właśnie jej poświęciłam praktycznie każdy post. To jej dobroć, harmonia z przyrodą zrobiła na mnie duże wrażenie. Nie będzie też dziwne, kiedy napiszę, że gdy zanurzałam się w lekturze, najlepiej czytało mi się cześć drugą, gdzie przeniosłam się właśnie do Gaju. Najtrudniejsza dla mnie była część pierwsza. Nie dość, że musiałam przywyknąć do stylu Marcina, ten dość trudny język i do tego opisy walk wojsk księcia. To było dla mnie trudne.

Kończąc polecam Wam tą historię. Marcin stworzył piękną krainę, wszędzie lasy i polany. Czytając odpływałam w ten zielony świat. Czuć było szacunek ludzi do przyrody, którego dziś nam brakuje. A Wy po prostu bawcie się dobrze będąc w Gaju, tak jak ja .

Polecam

Kim jest driada? Oczywiście zanim zaczęłam czytać musiałam poczytać kto to lub co to jest. Driada to duch, nimfa lub bogini drzew. To piękne i zawsze młode kobiety, które nie są nieśmiertelne. Kochają swój las, służą mu, a on w zamian daje im schronienie i żywi. Czy to nie jest piękny ukła...

Rozwiń

Zwiń