Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam, że zawsze mam obawy przed książkami z serii. Tak było i tym razem. Nie znając początku historii, ciężko mi przekonać samą siebie, że wszystko od razu zaskoczy mi w głowie. Dziś rano szukałam książki, która umili mi niedzielę i los chciał, że "Pionki" od kilku tygodni łapały kurz na mojej półce "to read".
Nie zawiodłam się. Te lekko ponad 300 stron minęło mi w mgnieniu oka od porannej kawy do popołudniowej. Nie było strony, która by się dluzyla, nie znalazłam też bohatera, który by mnie irytował. A bywa i tak. Pierwszoplanowa rodzina Różańskich przenosi sie z Katowic do Łodzi. Mamy nastolatkę, która nie bardzo może się odnaleźć, mamy samotnego ojca, policjanta i jego siostrę bliźniaczkę, dziennikarkę, oboje z przeszłością o statusie "to skomplikowane".
Wszystko jest w miarę normalne dopóki... No właśnie. Dopóki siedemnastoletnia Majka nie wybierze się na imprezę klasową i nie zniknie bez śladu... To jeden z tych kryminałów w których autorka nie czeka do ostatniej strony żeby ujawnić czytelnikowi "kto zabił", a akcja i tak trzyma w napięciu. No ale dobrze, koniec spoilerów, daje mocne 7/10 i liczę że ocenę podbiją pozostałe części, które na pewno przeczytam 😊

Przyznam, że zawsze mam obawy przed książkami z serii. Tak było i tym razem. Nie znając początku historii, ciężko mi przekonać samą siebie, że wszystko od razu zaskoczy mi w głowie. Dziś rano szukałam książki, która umili mi niedzielę i los chciał, że "Pionki" od kilku tygodni łapały kurz na mojej półce "to read".
Nie zawiodłam się. Te lekko ponad 300 stron minęło mi w...

Dobra książka to taka, przy której zasypiasz i po którą sięgasz zaraz po przebudzeniu ciekaw co będzie dalej.
W ciągu ostatnich kilku dni, pierwszy raz od dłuższego czasu zdarzyło mi się tak wciągnąć w lekturę. Wczoraj po 23.00 otworzyłam jedno oko orientując się że służy mi za poduszkę, a dziś o 8.00 znów byłam pogrążona w historii.
Na pozór zwykły kryminał. Kilka pierwszych stron, pach, znaleziono ciało. I w sumie to tyle. Bo policjant prowadzący sprawę nie ma za wiele poszlak. Pojawia się kilka kolejnych wątków, które, na pozór nie powiązane ze sobą, wspaniale się przeplatają. Taki obyczaj podszyty kryminałem. Taki obyczaj, w którym łapiesz się na tym, że po 200 stronach kibicujesz bohaterom i już nawet nie chodzi o śledztwo ani trupa, tylko zupełnie inne, całkiem proste, życiowe sprawy. Jestem bardzo miło zaskoczona i wiem, że na pewno sięgnę po inne dzieła pani Hanny.
8/10 moi drodzy. To kryminał, który z powodzeniem można czytać do snu, bez obaw o koszmary, przyjemny, jednocześnie niemożliwe intrygujący. Zdanie z okładki nie kłamie. Naprawdę ciężko się oderwać. A prolog... Prolog wywołuje naprawdę solidne emocje!

Dobra książka to taka, przy której zasypiasz i po którą sięgasz zaraz po przebudzeniu ciekaw co będzie dalej.
W ciągu ostatnich kilku dni, pierwszy raz od dłuższego czasu zdarzyło mi się tak wciągnąć w lekturę. Wczoraj po 23.00 otworzyłam jedno oko orientując się że służy mi za poduszkę, a dziś o 8.00 znów byłam pogrążona w historii.
Na pozór zwykły kryminał. Kilka...

To mój pierwszy raz z autorem, ale już wiem że wrócę po więcej.
Jak sam wspomina w posłowiu: "Wisława Szymborska miała rację, mówiąc, że czytanie to najlepsza rozrywka, jaką ludzkość sobie wymyśliła."
Lubię fakt, że to Polska. Lubię fakt, że dzieje współczesne. Ze są paczkomaty, Twittery, netflixy i to wszystko nie jest wcisniete na siłę. Ale do rzeczy. "w jakiś sposób wszyscy kiedyś zdawalismy sobie sprawę z tego, co jest prawdziwe, a potem o tym zapomnieliśmy"
Mróz daje nam zagadkę, ktorej rozwiązanie znajdujemy dokładnie w połowie książki. Nachodzi nas myśl: po cholere mi kolejne dwieście stron skoro wiem "kto zabił" jak to się mówi. Śledzimy kolejne sto stron które idą zgodnie z naszym torem myślenia... I wtem, sto stron pozniej autor jawnie sobie z nas drwi, mówiąc " wiedziałeś tyle ile pozwoliłem ci wiedzieć, proszę oto rozwiązanie". Po czym w posłowiu... A zresztą, przeżyjcie to sami. Według mnie, intryga dla której warto poświęcić te kilka chwil. W dwóch miejscach autor myli imiona, co widać dosyć wyraźnie. Dlatego noo, 7/10.

To mój pierwszy raz z autorem, ale już wiem że wrócę po więcej.
Jak sam wspomina w posłowiu: "Wisława Szymborska miała rację, mówiąc, że czytanie to najlepsza rozrywka, jaką ludzkość sobie wymyśliła."
Lubię fakt, że to Polska. Lubię fakt, że dzieje współczesne. Ze są paczkomaty, Twittery, netflixy i to wszystko nie jest wcisniete na siłę. Ale do rzeczy. "w jakiś sposób...