Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozostawienie nazwisk w nieodmienionej formie to jakieś nieporozumienie.

Pozostawienie nazwisk w nieodmienionej formie to jakieś nieporozumienie.

Pod względem treści: sympatyczny przeciętniaczek dla fanów serii.
Pod względem wydania: tragedia; błędy interpunkcyjne w co drugim zdaniu, a przecież nie są to wymagające składniowo zdania (aż nasuwa się pytanie, czy pracujący nad tekstem ludzie - redaktorzy, korektorzy, tłumacze - skończyli w ogóle podstawówkę?). A im dalej, tym gorzej, pojawiają się inne błędy i mnożą się, mnożą...

Pod względem treści: sympatyczny przeciętniaczek dla fanów serii.
Pod względem wydania: tragedia; błędy interpunkcyjne w co drugim zdaniu, a przecież nie są to wymagające składniowo zdania (aż nasuwa się pytanie, czy pracujący nad tekstem ludzie - redaktorzy, korektorzy, tłumacze - skończyli w ogóle podstawówkę?). A im dalej, tym gorzej, pojawiają się inne błędy i mnożą...

Poczta na południe: 5
Nocny lot: 7

Poczta na południe: 5
Nocny lot: 7

Dawno nie trafiłam na książkę z tak źle zrobioną korektą: pełno w niej literówek, błędów interpunkcyjnych itp. A wydawało mi się, że logo PWN do czegoś zobowiązuje... :/

Dawno nie trafiłam na książkę z tak źle zrobioną korektą: pełno w niej literówek, błędów interpunkcyjnych itp. A wydawało mi się, że logo PWN do czegoś zobowiązuje... :/

Gdybym przeczytała Fangirl 10 lat temu, bardzo by mi się spodobała, w czasach gimnazjalno-licealnych lubiłam takie niewinne romansidełka. Ale teraz… Książka nie była zła, czytało się ją miło i szybko (swoje robi ten przezroczysty styl, w którym język służy tylko przekazaniu treści, nie ma mowy o funkcji estetycznej itp., do tego dużo dialogów, brak opisów, wystarczą więc dwa wieczory i książka skończona), ale zostaje po niej pustka. Ot, przeczytałam, miło spędziłam czas (zwłaszcza obserwując bohaterkę i jej zmagania z nieśmiałością) i tyle.

https://blogomangach.wordpress.com/2015/11/11/fangirl/

Gdybym przeczytała Fangirl 10 lat temu, bardzo by mi się spodobała, w czasach gimnazjalno-licealnych lubiłam takie niewinne romansidełka. Ale teraz… Książka nie była zła, czytało się ją miło i szybko (swoje robi ten przezroczysty styl, w którym język służy tylko przekazaniu treści, nie ma mowy o funkcji estetycznej itp., do tego dużo dialogów, brak opisów, wystarczą więc...

Lubicie komedie sensacyjne? Takie, w których główni bohaterowie to teoretycznie ci źli, bo są na bakier z prawem, ale w praktyce nie sposób ich nie lubić? Ze strzelaninami, mordobiciami, pościgami itp.? I postaciami, których kule się nie imają? Jeśli tak, to zachęcam do sięgnięcia po "Black Lagoon" - jest tu akcja, humor, są odjechani, charakterystyczni bohaterowie, a wszystko sprawnie połączone – i mamy zabawę na piątkę z plusem..
Kreska z tych realistycznych, żadnego moe, wielkich oczu i ecchi. Dużym plusem jest brak rzucających się w oczy błędów anatomicznych i wspomniane efektowne walki i wybuchy.

Cała recenzja tu: blogomangach.wordpress.com/2015/08/11/black-lagoon-t-1/

Lubicie komedie sensacyjne? Takie, w których główni bohaterowie to teoretycznie ci źli, bo są na bakier z prawem, ale w praktyce nie sposób ich nie lubić? Ze strzelaninami, mordobiciami, pościgami itp.? I postaciami, których kule się nie imają? Jeśli tak, to zachęcam do sięgnięcia po "Black Lagoon" - jest tu akcja, humor, są odjechani, charakterystyczni bohaterowie, a...

Po drugim tomie "Drug-on" dalej mam mieszane uczucia. Początek mnie do siebie nie przekonał – wracamy do walki z Hrabią, a że walki nie są najmocniejszą stroną autorki, to szału nie ma. Dalej mamy trochę elementów na plus, trochę na minus, ogólnie dość przeciętnie.
Alice swoją nieogarniętością i nienadudaniem osiąga szczyty w irytowaniu mnie, a po piętach depcze jej Kai ze swoją postawą egoistycznego emo. Reszta bohaterów ani ziębi, ani grzeje – znów wieje przeciętnością.
Wydanie podobne do tomu pierwszego, czyli znów mamy brak wewnętrznych marginesów, co utrudnia czytanie już od pierwszych stron + kilka błędów interpunkcyjnych.
Podsumowując przeciętnie z tendencją spadkową.

Recenzja tu: blogomangach.wordpress.com/2015/08/19/drug-on-t-2/

Po drugim tomie "Drug-on" dalej mam mieszane uczucia. Początek mnie do siebie nie przekonał – wracamy do walki z Hrabią, a że walki nie są najmocniejszą stroną autorki, to szału nie ma. Dalej mamy trochę elementów na plus, trochę na minus, ogólnie dość przeciętnie.
Alice swoją nieogarniętością i nienadudaniem osiąga szczyty w irytowaniu mnie, a po piętach depcze jej Kai ze...

I cóż począć z tym nieszczęsnym tomikiem? Podchodziłam do niego niechętnie, ponieważ nie podoba mi się obwoluta, ale miałam cichą nadzieję, że sama manga będzie takim znośnym przeciętniakiem. Niestety przeliczyłam się – ta jednotomówka jest po prostu słaba, a jej największymi wadami są: nijakość i niesamodzielność (manga jest reklamą gry randkowej - podkreślam jeszcze raz: bardzo słabą reklamą).

Recenzja tu: blogomangach.wordpress.com/2015/08/26/egzorcyzmy-marii/

I cóż począć z tym nieszczęsnym tomikiem? Podchodziłam do niego niechętnie, ponieważ nie podoba mi się obwoluta, ale miałam cichą nadzieję, że sama manga będzie takim znośnym przeciętniakiem. Niestety przeliczyłam się – ta jednotomówka jest po prostu słaba, a jej największymi wadami są: nijakość i niesamodzielność (manga jest reklamą gry randkowej - podkreślam jeszcze raz:...

To wydanie nie zasługuje na więcej gwiazdek, choć wiersze - tak.

To wydanie nie zasługuje na więcej gwiazdek, choć wiersze - tak.

Cóż, akcja nabiera tempa, pojawiają się nowe postacie i powoli odkrywane są przed nami kolejne elementy układanki. Oczywiście osią wydarzeń pozostaje odrodzenie demona Orochiego i zamiar pokonania go.

Muszę przyznać, że z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej zakochiwałam się w bohaterach. Podobają mi się ich charaktery, podobają mi się ich zachowania (a właściwie to, że są odpowiednio umotywowane, bo same zachowania czasami mnie irytują), relacje między nimi i ogólnie wszystko mi się podoba.

W drugim tomie "Śmiechu w chmurach" mamy wciągającą fabułę – przyprawioną efektownymi walkami, tajemnicą, dramatyzmem i humorem – z udziałem świetnie przedstawionych bohaterów, a to wszystko przedstawione za pomocą cudnych rysunków. Mnie do mangowego szczęścia niczego więcej nie potrzeba.

Cała recenzja: blogomangach.wordpress.com/2015/04/08/smiech-w-chmurach-t-2/

Cóż, akcja nabiera tempa, pojawiają się nowe postacie i powoli odkrywane są przed nami kolejne elementy układanki. Oczywiście osią wydarzeń pozostaje odrodzenie demona Orochiego i zamiar pokonania go.

Muszę przyznać, że z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej zakochiwałam się w bohaterach. Podobają mi się ich charaktery, podobają mi się ich zachowania (a właściwie to,...

Ogólnie za serią nie przepadam. Niby jest tam jakaś fabuła o charakterze fantastycznym (magia, walki, tajemnice itp.), ale ja kilka dni po przeczytaniu pamiętam tylko tę specyficzną (i irytującą mnie) relację między głównymi bohaterami.

Minusy:
- relacja między bohaterami (czy raczej wiek Ritsuki);
- sylwetki postaci jak z yaoi;
- statyczne walki.

Plusy:
- wątek zmiany tożsamości Ritsuki;
- życie szkolne Ritsuki.

Recenzja: blogomangach.wordpress.com/2015/04/15/loveless-t-1/

Ogólnie za serią nie przepadam. Niby jest tam jakaś fabuła o charakterze fantastycznym (magia, walki, tajemnice itp.), ale ja kilka dni po przeczytaniu pamiętam tylko tę specyficzną (i irytującą mnie) relację między głównymi bohaterami.

Minusy:
- relacja między bohaterami (czy raczej wiek Ritsuki);
- sylwetki postaci jak z yaoi;
- statyczne walki.

Plusy:
- wątek zmiany...

Pierwszy tom "Walkin’ Butterfly" ma charakter wprowadzenia do opowieści i przede wszystkim skupia się na przedstawieniu głównej bohaterki, nie wkraczając zbytnio w świat mody. A bohaterka, pomimo wad, budzi sympatię – może przez tą chęć zmiany własnego życia? Pozostałe postacie także dają się lubić. Wprawdzie ukochanym senpaiem można się zasłodzić, ale są też osoby, które mają „charakterki” i potrafią pokazać pazurki :). Fabuła także prezentuje się dobrze. Nie zapowiada wielkich rewelacji, ale zgrabnie balansuje między smutno-poważnymi a komediowymi scenami. Rysunki miejscami sprawiają wrażenie szkiców, ale są ładne i mi przypadły do gustu.

Szczerze polecam "Walkin’ Butterfly". Historia zapowiada się ciekawie, bohaterowie są do polubienia. Poza tym manga powinna spełnić oczekiwania tych, którzy mają alergię na szkolne mundurki i licealne miłości, ale chcieliby przeczytać coś bardziej dla kobiet. Jedynie szkoda, że ten tomik taki cienki.

Cała recenzja tu: blogomangach.wordpress.com/2015/04/29/walkin-butterfly-t-1/

Pierwszy tom "Walkin’ Butterfly" ma charakter wprowadzenia do opowieści i przede wszystkim skupia się na przedstawieniu głównej bohaterki, nie wkraczając zbytnio w świat mody. A bohaterka, pomimo wad, budzi sympatię – może przez tą chęć zmiany własnego życia? Pozostałe postacie także dają się lubić. Wprawdzie ukochanym senpaiem można się zasłodzić, ale są też osoby, które...

Manga serwuje nam dwie historie.

Pierwsza nie jest skomplikowana i przedstawia miłosny trójkącik, którego zakończenie nikogo raczej nie zaskoczy. Mi najbardziej spodobało się w tej części uczucie odrzucenia, z którym zmagał się jeden z bohaterów, a które przedstawione zostało całkiem zgrabnie i realistycznie.

Druga historia jest zdecydowanie bardziej skomplikowana, a dotyczy nieodwzajemnionego uczucia, mamy też porzucenia, zazdrość i chęć zemsty – brzmi trywialnie, ale pomysł jest ciekawy, choć zrealizowany mógł zostać lepiej.

"Beautiful Days" arcydziełem nie jest, ale jeżeli ktoś lubi historie o związkach męsko-męskich z nutką dramatyzmu, to nie powinien być zawiedziony.

Recenzyjka: https://blogomangach.wordpress.com/2015/05/06/beautiful-days/

Manga serwuje nam dwie historie.

Pierwsza nie jest skomplikowana i przedstawia miłosny trójkącik, którego zakończenie nikogo raczej nie zaskoczy. Mi najbardziej spodobało się w tej części uczucie odrzucenia, z którym zmagał się jeden z bohaterów, a które przedstawione zostało całkiem zgrabnie i realistycznie.

Druga historia jest zdecydowanie bardziej skomplikowana, a...

Sięgnęłam po ten tytuł, będąc przekonaną, że nie trafi on w mój gust – i faktycznie tak się stało. "Girls und Panzer" kusi czytelników ciekawym pomysłem, a potem rozczarowuje zmarnowanym potencjałem. Na pierwszych stronach mangi poznajemy, czym jest ścieżka jazdy pancernej (fikcyjny sport, który uprawiają bohaterki) – mianowicie jest to tradycyjna sztuka walki dla dziewcząt, która pomaga im kształtować cnoty niezbędne młodym damom, a polega na obsługiwaniu prawdziwych czołgów.

Pomysł, jak pisałam, ciekawy: zestawienie potężnych, ciężkich, metalowych maszyn, kojarzących się z typowo męskim zajęciem, z łagodnymi, delikatnymi, dobrze wychowanymi dziewczynami dawało nadzieję na coś świeżego i nietypowego. Ostatecznie dostajemy przeciętną historyjkę o szkolnym klubie, a dotychczasowe wydarzenia sugerują, że manga będzie nieporywającym powtórzeniem schematu o międzyszkolnych rozgrywkach sportowych.

Dłuższa recenzja: https://blogomangach.wordpress.com/2015/02/27/girls-und-panzer-t-1/

Sięgnęłam po ten tytuł, będąc przekonaną, że nie trafi on w mój gust – i faktycznie tak się stało. "Girls und Panzer" kusi czytelników ciekawym pomysłem, a potem rozczarowuje zmarnowanym potencjałem. Na pierwszych stronach mangi poznajemy, czym jest ścieżka jazdy pancernej (fikcyjny sport, który uprawiają bohaterki) – mianowicie jest to tradycyjna sztuka walki dla...

Początkowo nie byłam zainteresowana tą mangą, ale po przeczytaniu pierwszego tomu nie mogę się doczekać dalszego ciągu.
Pierwszy tom zawiera dwie historie. Najpierw poznajemy początek właściwej opowieści, rozgrywającej się w epoce Meiji (na nasze to druga połowa XIX w. i początek XX), kiedy to Japonia otworzyła się na Zachód. W zasadzie ta część pełni rolę wprowadzenia, które nie skupia się na akcji, ale przedstawia nam bohaterów (trzech braci oraz opiekuna świątyni), ich obowiązki, charaktery i relacja między nimi.
Pozostałe dwa rozdziały mangi to urocza i wciągająca opowieść pt. "Ulotny śmiech", która rozgrywa się 600 lat przed właściwą akcją, jednak ma z nią związek (jak zapewnia autorka).

Mnie manga kupiła: jest ładna, starannie wydana (z cudowną obwolutą - zdjęcia w Internecie nie oddają piękna jej złoconych zdobień), historia wciąga i ma wszystko to, czego oczekuję od shounena – interesującą fabułę, parę niewiadomych zachęcających do dalszego czytania, sympatycznych bohaterów, których łączą całkiem logiczne i realistyczne relacje plus oczywiście trochę humoru, walk, romansu… Nic, tylko czytać dalej.

https://blogomangach.wordpress.com/2015/02/18/smiech-w-chmurach-t-1/

Początkowo nie byłam zainteresowana tą mangą, ale po przeczytaniu pierwszego tomu nie mogę się doczekać dalszego ciągu.
Pierwszy tom zawiera dwie historie. Najpierw poznajemy początek właściwej opowieści, rozgrywającej się w epoce Meiji (na nasze to druga połowa XIX w. i początek XX), kiedy to Japonia otworzyła się na Zachód. W zasadzie ta część pełni rolę wprowadzenia,...

Drugi tom "Tokyo Toy Box" utrzymuje poziom tomu pierwszego (nie rozczarowuje ani nie zaskakuje niczym nowym) i oferuje nam po prostu dalszy ciąg interesującej, choć pozbawionej fajerwerków akcji osadzonej w świecie producentów i twórców gier komputerowych. Mamy też kontynuację wątków z życia osobistego bohaterów plus obowiązkowy humor, czyli wszystko to, co już znamy z tomu pierwszego.

https://blogomangach.wordpress.com/2015/03/11/tokyo-toy-box-t-2/

Drugi tom "Tokyo Toy Box" utrzymuje poziom tomu pierwszego (nie rozczarowuje ani nie zaskakuje niczym nowym) i oferuje nam po prostu dalszy ciąg interesującej, choć pozbawionej fajerwerków akcji osadzonej w świecie producentów i twórców gier komputerowych. Mamy też kontynuację wątków z życia osobistego bohaterów plus obowiązkowy humor, czyli wszystko to, co już znamy z tomu...

Słyszałam, że "Przekleństwo siedemnastej wiosny" to dobra manga, ale nie myślałam, że aż tak! I pomimo tego, że spodziewałam się fajnej, ciekawej historii, to i tak jestem pozytywnie zaskoczona. Śmiało mogę powiedzieć, że pierwszy tom przerósł moje oczekiwania.
Na początku komiksu obserwujemy sielankę, wesołe pogaduszki, przekomarzanie się. To spowodowało, że z każdą kolejną stroną zastanawiałam się, kiedy coś się stanie, wyłapywałam sygnały niepokoju u bohaterów i sama zaczęłam odczuwać niepokój. Strachu historia we mnie nie wzbudziła, ale zainteresowanie i dreszczyk emocji – jak najbardziej.
Tomik jest cudny, historia dobrze skonstruowana, więc wciągająca, i świetnie współgrająca z rysunkami. Wszystko to wywołuje lekkie napięcie podczas czytania i nieodpartą chęć poznania wyjaśnień dla zaistniałych wydarzeń. Osobiście jestem zachwycona pierwszym tomem "Przekleństwa" :)

Więcej zachwytów: https://blogomangach.wordpress.com/2015/02/11/przeklenstwo-siedemnastej-wiosny-t-1/

Słyszałam, że "Przekleństwo siedemnastej wiosny" to dobra manga, ale nie myślałam, że aż tak! I pomimo tego, że spodziewałam się fajnej, ciekawej historii, to i tak jestem pozytywnie zaskoczona. Śmiało mogę powiedzieć, że pierwszy tom przerósł moje oczekiwania.
Na początku komiksu obserwujemy sielankę, wesołe pogaduszki, przekomarzanie się. To spowodowało, że z każdą...

O książce Marty Okniańskiej napisano w Internecie już tyle złych opinii, że początkowo nie zamierzałam dorzucać swojej. Książka jednak ponownie wpadła w moje ręce i znów zaczęłam się zastanawiać, dlaczego w ogóle została wydana?
Początkowo spodziewałam się czegoś jeśli nie naukowego, to przynajmniej popularnonaukowego, a otrzymałam… hmm, coś w stylu rozbudowanego wypracowania szkolnego napisanego przez fana.
Ogólnie książkę można uznać za zbiór krążących po fandomie opinii-komunałów na temat przyczyn „fajności” anime, uzupełnionych obfitymi spoilerami oraz przedstawionych w bardzo odstręczający sposób – publikacja przepełniona jest błędami stylistycznymi, interpunkcyjnymi i merytorycznymi.
Krótko mówiąc: nie polecam. Nie polecam tak bardzo, jak jeszcze nigdy żadnej innej książki.

Więcej uwag przedstawiłam tu: https://blogomangach.wordpress.com/2015/02/09/anime-w-poszukiwaniu-istoty-fenomenu/

O książce Marty Okniańskiej napisano w Internecie już tyle złych opinii, że początkowo nie zamierzałam dorzucać swojej. Książka jednak ponownie wpadła w moje ręce i znów zaczęłam się zastanawiać, dlaczego w ogóle została wydana?
Początkowo spodziewałam się czegoś jeśli nie naukowego, to przynajmniej popularnonaukowego, a otrzymałam… hmm, coś w stylu rozbudowanego...

"Tokyo Toy Box" polecam tym, którzy nie oczekują pędzącej akcji i fantastycznych rozwiązań lub naiwnej opowiastki o miłości, ale chcą historii bardziej realnej, a jednocześnie pozytywnej. Manga prezentuje nam w sumie normalne życie, gdzie bohaterowie przede wszystkim pracują i zmagają się z codziennością, ale nie jest to obraz dołujący ani nudny dzięki m.in. sympatycznym postaciom i dużej dawce humoru.

Więcej do poczytania o mandze: https://blogomangach.wordpress.com/2015/02/04/tokyo-toy-box-t-1/

"Tokyo Toy Box" polecam tym, którzy nie oczekują pędzącej akcji i fantastycznych rozwiązań lub naiwnej opowiastki o miłości, ale chcą historii bardziej realnej, a jednocześnie pozytywnej. Manga prezentuje nam w sumie normalne życie, gdzie bohaterowie przede wszystkim pracują i zmagają się z codziennością, ale nie jest to obraz dołujący ani nudny dzięki m.in. sympatycznym...

Jeden z moich najulubieńszych "mangowych" tytułów, komiks pełen humoru, dobrze skonstruowanej fabuły, pędzącej akcji, a wszystko to okraszone dopracowanymi, ekspresyjnymi rysunkami. Na początku opowieści mamy trochę szkolnych problemów, pojawia się też tajemniczy półświatek, w tle majaczy morderstwo… Zapowiada się ciekawie.
Jeżeli ktoś ma ochotę na dobrą rozrywkę i nie przeszkadza mu porządne mordobicie, to ta manhwa jest dla niego - wciąga i bawi, a czegóż chcieć więcej?

Recenzja w innej części Internetów: https://blogomangach.wordpress.com/2015/01/28/the-breaker-t-1/

Jeden z moich najulubieńszych "mangowych" tytułów, komiks pełen humoru, dobrze skonstruowanej fabuły, pędzącej akcji, a wszystko to okraszone dopracowanymi, ekspresyjnymi rysunkami. Na początku opowieści mamy trochę szkolnych problemów, pojawia się też tajemniczy półświatek, w tle majaczy morderstwo… Zapowiada się ciekawie.
Jeżeli ktoś ma ochotę na dobrą rozrywkę i nie...