Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest jak zawsze świetna, w końcu to Zafon. Jednak odnoszę wrażenie, że schemat fabuły zaczyna się już powtarzać - główny bohater wraz z przyjaciółmi poznaje jakąś tajemniczą historię związaną z jakimś upiornym miejscem. Po kolei dowiaduje się fragmentów historii od różnych ludzi, zawsze ktoś podaje fałszywą wersję zdarzeń, a na końcu następuje rozwikłanie całej zagadki i pełno momentów grozy, w którym życie bohaterów jest zagrożone. Oh i po drodze zawsze ginie jeden lub wielu z opowiadających historię. Podobny schemat znajdziecie w ,,Światłach września'', ,,Księciu mgły'' i ,,Pałacu Północy''.

Mimo to książki są niesamowicie ciekawe, bo każda opowiada o innej historii, tu nie ma wyjątku. Zaczyna się spokojnym, miłym spotkaniem dwójki młodych ludzi, a nagle, zupełnie niespodziewanie wchodzą do przerażającej willi gdzie czeka ich niebezpieczeństwo. A już w następnej scenie śmiejesz się z zażenowania bohatera, które wynika z tego, że nosi za dużą koszulę nocną.

Podobają mi się także w książkach Zafona postacie kobiet, które zawsze ożywiają dialogi dzięki swojemu ciętemu językowi i ukrytej ironii. Ahh i te piękna Barcelona, opisy są mistrzowskie.

Jeszcze jedno moje spostrzeżenie - autor ma chyba kota na punkcie nawiedzonych lalek/manekinów...

Książka jest jak zawsze świetna, w końcu to Zafon. Jednak odnoszę wrażenie, że schemat fabuły zaczyna się już powtarzać - główny bohater wraz z przyjaciółmi poznaje jakąś tajemniczą historię związaną z jakimś upiornym miejscem. Po kolei dowiaduje się fragmentów historii od różnych ludzi, zawsze ktoś podaje fałszywą wersję zdarzeń, a na końcu następuje rozwikłanie całej...

Moja ulubiona książka Zafona z tych starszych powieści ( nie czytałam tylko Mariny ). Świetna historia w niesamowitym mieście, to jest to co uwielbiam. Poznajemy tu coraz to nowsze wersje jednej historii, oraz jej mroczne sekrety. Historia robi się coraz mroczniejsza i straszniejsza. Jeśli jesteście odważni zapraszam do czytania, ale ludziom o słabych nerwach nie polecam tej książki ;)

Moja ulubiona książka Zafona z tych starszych powieści ( nie czytałam tylko Mariny ). Świetna historia w niesamowitym mieście, to jest to co uwielbiam. Poznajemy tu coraz to nowsze wersje jednej historii, oraz jej mroczne sekrety. Historia robi się coraz mroczniejsza i straszniejsza. Jeśli jesteście odważni zapraszam do czytania, ale ludziom o słabych nerwach nie polecam...

Możecie mówić co chcecie, ale ja zawsze uważam, że pierwsza część serii jest zawsze najlepsza, Cień wiatru wymiata i jak na razie to jest na górze w moim rankingu. Trochę się bałam, bo znowu w ostatnich częściach strasznie dużo się dzieje i zwykle pisarze wymyślają tam niestworzone rzeczy. No cóż inni pisarze to nie Zafon, a to chyba nie będzie ostatnia część z serii Cmentarza zapomnianych książek, i fajnie :D. Książka jak zawsze była super ciekawa, trochę słodka ( Fermin ) i trochę przerażająca, czekam na kolejne książki Zafona, a jak na razie zabiorę się za te starsze.

Możecie mówić co chcecie, ale ja zawsze uważam, że pierwsza część serii jest zawsze najlepsza, Cień wiatru wymiata i jak na razie to jest na górze w moim rankingu. Trochę się bałam, bo znowu w ostatnich częściach strasznie dużo się dzieje i zwykle pisarze wymyślają tam niestworzone rzeczy. No cóż inni pisarze to nie Zafon, a to chyba nie będzie ostatnia część z serii...

Autor ma ciekawe pojęcie o chronologii zdarzeń ;), mimo to nie zawiodłam się i tym razem. Ta część jest bardziej tajemnicza i wzbudzająca grozę niż poprzednia. Co chwila czyta się o jakimś trupie, a niektóre sceny mogą wywołać nieprzyjemne sny lub bynajmniej myśli przed snem. Nie mogłam się oderwać od tej książki, czytałam ją w każdej minucie, na luźnej lekcji, w autobusie jadąc do szkoły rankiem ( o 6, jest to niezłe osiągnięcie jak dla mnie ;P ), albo mimo zmęczenia jadąc autobusem ze szkoły także czytałam Grę anioła. Zafon ma swój niepowtarzalny styl, który mnie zachwyca.

Autor ma ciekawe pojęcie o chronologii zdarzeń ;), mimo to nie zawiodłam się i tym razem. Ta część jest bardziej tajemnicza i wzbudzająca grozę niż poprzednia. Co chwila czyta się o jakimś trupie, a niektóre sceny mogą wywołać nieprzyjemne sny lub bynajmniej myśli przed snem. Nie mogłam się oderwać od tej książki, czytałam ją w każdej minucie, na luźnej lekcji, w autobusie...

To jest to co lubię. Genialna książka, kryminał z nutką grozy, pełna humoru ( kocham Fermina ) i z piękną Barceloną w tle, ale także nieodłączny wątek nieszczęśliwej miłości. Uwielbiam tą książkę, Zafon świetnie opisuje Barcelonę, a do tego wybrał sobie świetną epokę. Nie przepadam za opowieściami dziejącymi się w czasach obecnych, wole przeszłość, kiedy wszystko było po prostu magiczne. Nie było tyle mediów, a ludzie uważali czytanie za pożyteczną rozrywkę i czytali dużo. Kocham książki więc już sam pomysł z Cmentarzyskiem książek bardzo mi się spodobał. Ponadto w książce jest pełno takich prawd życiowych zawartych w prostych, czasem wulgarnych słowach, mój ulubiony to :
,,Przez­nacze­nie zaz­wyczaj cze­ka tuż za ro­giem. Jak­by było kie­szon­kowcem, dziwką al­bo sprze­dawcą losów na lo­terię: to je­go naj­częstsze wciele­nia. Do drzwi nasze­go do­mu nig­dy nie za­puka. Trze­ba za nim ruszyć. ''. Po prostu Zafon, znalazłam w końcu autora, który potrafi jeszcze zaskoczyć czytelnika :)

To jest to co lubię. Genialna książka, kryminał z nutką grozy, pełna humoru ( kocham Fermina ) i z piękną Barceloną w tle, ale także nieodłączny wątek nieszczęśliwej miłości. Uwielbiam tą książkę, Zafon świetnie opisuje Barcelonę, a do tego wybrał sobie świetną epokę. Nie przepadam za opowieściami dziejącymi się w czasach obecnych, wole przeszłość, kiedy wszystko było po...

Powiało grozą. Nie przepadam za tematem nawiedzonych ludzi bądź rzeczy, a tym bardziej zabawek. Przeczytałam wszystkie książki z Cmentarza zapomnianych książek, ale od razu widać, że to zupełnie inna bajka. W starszych książkach Zafona widać wyraźnie wręcz takie elementy fantastyczne, historie, które ludzie wymyślają żeby się straszyć. Nom, ta książka tez mnie trochę nastraszyła, ale lubię czytać Zafona i książki z tego gatunku więc mi bardzo się podobała.

Powiało grozą. Nie przepadam za tematem nawiedzonych ludzi bądź rzeczy, a tym bardziej zabawek. Przeczytałam wszystkie książki z Cmentarza zapomnianych książek, ale od razu widać, że to zupełnie inna bajka. W starszych książkach Zafona widać wyraźnie wręcz takie elementy fantastyczne, historie, które ludzie wymyślają żeby się straszyć. Nom, ta książka tez mnie trochę...