Jesteśmy społecznością, która kocha książki

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

Znów owinęłam się szczelnie w swoją własną osobowość.

Znów owinęłam się szczelnie w swoją własną osobowość.

Gdybyśmy cały czas byli szczęśliwi, przestałoby nas to cieszyć.

Gdybyśmy cały czas byli szczęśliwi, przestałoby nas to cieszyć.

zadna prosba nie jest zbyt smiała zadna potrzeba nie jest zbyt wielka zadna nadzieja na cud nie jest zbyt absurdalna

zadna prosba nie jest zbyt smiała zadna potrzeba nie jest zbyt wielka zadna nadzieja na cud nie jest zbyt absurdalna

Jeśli czujesz, że coś w twoim życiu nie gra i chciałbyś coś zmienić, to nie szukaj biletu na koniec świata, tylko zacznij tu i teraz. Jeżeli nie jesteś szczęśliwy z tym, co masz teraz, nigdzie indziej na świecie też nie będziesz szczęśliwy, bo szczęście nie mieszka w określonej części świata, tylko w twojej własnej duszy.

Jeśli czujesz, że coś w twoim życiu nie gra i chciałbyś coś zmienić, to nie szukaj biletu na koniec świata, tylko zacznij tu i teraz. Jeżeli nie jesteś szczęśliwy z tym, co masz teraz, nigdzie indziej na świecie też nie będziesz szczęśliwy, bo szczęście nie mieszka w określonej części świata, tylko w twojej własnej duszy.

Dziękuję ci, że nadałeś sens memu życiu. Przyszłam na świat, by przeżyć to, co przeżyłam; spróbować popełnić samobójstwo, uszkodzić sobie serce, spotkać się z tobą, wspiąć się na ten zamek, i po to, byś wyrył w swej duszy moją twarz. To jedyny powód, dla którego przyszłam na świat - aby pozwolić ci znaleźć drogę, z której zboczyłeś. Nie pozwól, by moje życie stało się niepotrzebne.

Dziękuję ci, że nadałeś sens memu życiu. Przyszłam na świat, by przeżyć to, co przeżyłam; spróbować popełnić samobójstwo, uszkodzić sobie serce, spotkać się z tobą, wspiąć się na ten zamek, i po to, byś wyrył w swej duszy moją twarz. To jedyny powód, dla którego przyszłam na świat - aby pozwolić ci znaleźć drogę, z której zboczyłeś. Nie pozwól, by moje życie stało się niepotrze...

Radość kryją lasy, gdzie nie zbłądzą ludzie, Rozkosz czeka na brzegu, co sam tkwi w bezkresie, Jest gdzieś społeczność, której nikt nie budzi, Gdzie głębin czuć bezmiar i fali ryk się niesie ; Kocham ludzi wciąż silnie, lecz mocniej NATURE .

Radość kryją lasy, gdzie nie zbłądzą ludzie, Rozkosz czeka na brzegu, co sam tkwi w bezkresie, Jest gdzieś społeczność, której nikt nie budzi, Gdzie głębin czuć bezmiar i fali ryk się niesie ; Kocham ludzi wciąż silnie, lecz mocniej NATURE .

Lasem wprawdzie jestem i nocą drzew ciemnych, lecz kto się ciemni mej nie trwoży, znajdzie i girlandy róż pod mymi cyprysami.

Lasem wprawdzie jestem i nocą drzew ciemnych, lecz kto się ciemni mej nie trwoży, znajdzie i girlandy róż pod mymi cyprysami.

I znowu był czerwiec – łagodne, długie, wolno gasnące wieczory, wieczory które tak wiele obiecują, że cokolwiek się z nimi zrobi, ma się zawsze wrażenie porażki, zmarnowanego czasu. Nie wiadomo, jak najlepiej je przeżyć. Iść przed siebie, albo może zostać w domu i siedzieć przy szeroko otwartym oknie, tak żeby ciepłe powietrze, nasycone dźwiękami lata, weszło do pokoju i zmieszało się z książkami, z ideami, z metaforami, z naszym oddechem. Ale nie, to także nie jest sposób, to nie jest możliwe. Można ich – tych niekończących się wieczorów – tylko żałować, kiedy już przeminą, kiedy dzień będzie coraz krótszy. Są nieuchwytne”.

I znowu był czerwiec – łagodne, długie, wolno gasnące wieczory, wieczory które tak wiele obiecują, że cokolwiek się z nimi zrobi, ma się zawsze wrażenie porażki, zmarnowanego czasu. Nie wiadomo, jak najlepiej je przeżyć. Iść przed siebie, albo może zostać w domu i siedzieć przy szeroko otwartym oknie, tak żeby ciepłe powietrze, nasycone dźwiękami lata, weszło do pokoju i zmiesz...

Należę do pokolenia trzydziestolatków, które non stop się boi, że nie jest dorosłe. Bo nie ma stałej pracy, mimo że to przecież błogosławieństwo. Bo nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, mimo że system ubezpieczeń publicznych jest nieprzejrzysty tak bardzo, że baba w NFZ-ecie nie wie, po co mam wysyłać do ZUS-u potwierdzenie przelewu, i rozbrajająco wzrusza ramionami, kiedy ją o to pytam. Nie jest dorosłe, bo nie musi brać ślubu i może mieć dziecko wtedy, kiedy chce, więc odwleka to w nieskończoność. Gdyby nie wpadki, pewnie w ogóle byśmy się nie rozmnażali. Możemy chodzić w swoich ulubionych T-shirtach z zespołami, których słuchaliśmy w ogólniaku, całymi dniami grać na PlayStation i chodzić na imprezy. Angażujemy się w protesty przeciwko wycince drzew i wysyłamy sobie linki z mrówkojadami w swetrach. Ale cały czas się boimy, że ktoś nas przyłapie na tym, że nie jesteśmy dorośli. To nasz największy lęk. Czasem mówimy sobie, że jesteśmy, bo mamy prawo jazdy albo kredyt. Uspokajamy ten wyrzut sumienia. Ale zaraz potem pojawia się wątpliwość, że przecież robimy nie to, co byśmy chcieli. Że chcieliśmy być pisarzami, fotografami, podróżnikami. Pisać dramaty albo prowadzić kawiarnię ze sceną teatralną. Że powinniśmy mieć dzieci, bo zegar biologiczny. Koniec końców musimy coś zrobić z tymi emocjami, z tym wielkim wyrzutem, że nie żyjemy tak, jak nam się wydaje, że powinniśmy, ani tak, jak nam się wydaje, że chcemy, ani tak, jak naprawdę chcemy. Zamiast cieszyć się nieograniczoną wolnością wyboru, dostajemy ataku paniki. Albo wkurwiamy się na dwudziestolatków, że są głupsi i mniej zdolni, ale nie mają oporów, żeby w jednym tygodniu projektować biżuterię, zakładać bloga z recenzjami książek, studiować grafikę na St. Martin’s i nagrywać epkę. A potem i tak wystarczy jeden telefon od matki z pytaniem „a co z pracą?” i na tydzień dostajemy doła.

Należę do pokolenia trzydziestolatków, które non stop się boi, że nie jest dorosłe. Bo nie ma stałej pracy, mimo że to przecież błogosławieństwo. Bo nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, mimo że system ubezpieczeń publicznych jest nieprzejrzysty tak bardzo, że baba w NFZ-ecie nie wie, po co mam wysyłać do ZUS-u potwierdzenie przelewu, i rozbrajająco wzrusza ramionami, kiedy ją o to...

Szczęście bierze się z tego, co czujesz. Nie z tego, co masz, tylko z tego, co czujesz w stosunku do siebie i swojego życia.

Szczęście bierze się z tego, co czujesz. Nie z tego, co masz, tylko z tego, co czujesz w stosunku do siebie i swojego życia.

(...) Dlatego ludzie wpadają w spiralę zniechęcenia, gdy uderzą się w palec u nogi, wstając rano z łóżka. Cały ich dzień tak wygląda. Nie mają pojęcia, że zwykła zmiana nastawienia i emocji może zmienić ten dzień - i życie. Bob Doyle

(...) Dlatego ludzie wpadają w spiralę zniechęcenia, gdy uderzą się w palec u nogi, wstając rano z łóżka. Cały ich dzień tak wygląda. Nie mają pojęcia, że zwykła zmiana nastawienia i emocji może zmienić ten dzień - i życie. Bob Doyle

- Przepraszam - wymamrotał nagle - dlaczego ja właściwie płaczę, skoro mam wino?

- Przepraszam - wymamrotał nagle - dlaczego ja właściwie płaczę, skoro mam wino?

Teatr to świątynia sztuki.

Teatr to świątynia sztuki.