Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z prozatorską wrażliwością przenikająca traumatyczne doznania, które dosłownie i w przenośni unieruchamiają w matni życia. Z ujmującą czułością eksplorująca zawiłe relacje międzyludzkie będące fundamentem każdej egzystencji. Z zauważalnym wyczuciem kompilująca humorystyczną narrację i bolesny realizm treści.

„Nie jesteś sama, Meredith” to słodko-gorzka powieść rozpisana samotnością, melancholią, niejednokrotnie rozdzierająca serce dramatyzmem przytoczonym zdarzeń, ale zarazem inspirująca, otulona wymownym ciepłem, kojąca empatycznym obrazem izolacji z wyboru, niosąca nadzieję na odnalezienie iskierki światła w pomroczonej smutkiem czeluści prozy dnia. To właśnie intencjonalne odseparowanie się od świata, podyktowane traumatycznym incydentem, który nieustannie pęcznieje w odmętach pamięci, staje się fabularnym fundamentem do wybrzmienia tej historii. Gdzie okno przybiera synonim wyczekiwanym zmian scenerii, gdzie koci przyjaciel oswaja uczucie paniki, gdzie układanie puzzli można przyrównać do znamiennej rozrywki, gdzie dom mimowolnie traci utartą definicję azylu, a nabiera znamion bezpiecznego, ale jednak więzienia. Zaskakujące relacje, odnowione rodzinne więzy, ale przede wszystkim tkane niespiesznie nici przyjaźni zaowocują impulsem do otworzenia drzwi, do postawienia kroku i finalnie emocjonalnego skonfrontowania się z teraźniejszością, ale i dojmującymi demonami z przeszłości. Do odnalezienia uzdrowienia w drugim człowieku.

To odmalowany barwami lęków, wspomnień, tęsknot i tkwiącego uwierająco pod skórą żalu portret czterdziestoletniej kobiety, zagubionej, iluzorycznie radzącej sobie z troskami za pomocą rutyny oraz odosobnienia. To również malunek skrytej na dnie jej duszy małej, nieszczęśliwej, pragnącej miłości i bliskości dziewczynki. To emocje dziecka i nastolatki, które ze wzruszającą subtelnością, Claire Alexander przywołuje w treści, snując poruszające retrospekcje, dokonując delikatnej wiwisekcji doświadczeń tworzących obecną mozaikę wielowarstwowej osobowości tytułowej Meredith. Muskając najgłębszą jej intymność, dotykając raniących ją doznań, ale i eksponując te wydarte przez nią życiu ulotne fragmenty radości, autorka tworzy opowieść niezaprzeczalnie uniwersalną, a przy tym współczesną, najprościej ujmując – na miarę naszych czasów. Dryfuje na falach zanurzających odbiorcę w nostalgii, ale i w esencji pokrzepienia, obnaża bowiem zakorzenione w społeczeństwie, a dla wielu wciąż wstydliwe, okryte nadal całunem tabu, obawy zmierzenia się z kryjącym się za drzwiami domu otoczeniem. To książka niewątpliwie wymagająca wyczucia i mądrości, by trafnie oddać jej istotę, by zbyt mocno nie przesycić tak ważkiej tematyki nutami humoru – Claire Alexander w swojej debiutanckiej odsłonie uczyniła to z niebanalną lekkością i łatwością. Operuje wyrafinowanie feerią doznań, mimo osadzenia fabuły w klaustrofobicznej przestrzeni, mimowolnie komponując prawdziwą, wiarygodną i przekonującą refleksję nad swoistością aktualnych realiów życia. Ułożyła literackie puzzle Meredith w zapierających dech obraz, który mocno utrwala się w pamięci!

Z prozatorską wrażliwością przenikająca traumatyczne doznania, które dosłownie i w przenośni unieruchamiają w matni życia. Z ujmującą czułością eksplorująca zawiłe relacje międzyludzkie będące fundamentem każdej egzystencji. Z zauważalnym wyczuciem kompilująca humorystyczną narrację i bole...

Rozwiń

Zwiń

Osnuta dławiącymi oparami emocjonalnie druzgocącej straty. Splątana nici tajemnic, które tkają poruszające płótno prawdy. Odmalowująca z czułością cztery barwne portrety skrzywdzonych kobiet.

„Miejsce cudów” to powieść obyczajowa rozpisana niespieszną, ale za to zachwycająco wnikliwą i intensywnie emocjonalną, a fragmentarycznie nawet nieco liryczną, wręcz wyrafinowaną narracją. Prozą z wrażliwością eksplorującą dojmującą utratę, która brutalnie wdziera się w codzienność, oraz towarzyszące jej widmo żałoby determinujące zanurzone w refleksjach pytania, pozostające jednak bez kojących zmysły odpowiedzi. Spowita skrzętnie skrywanymi sekretami dramatyczna przeszłość, rozdzierająca nieprzygotowane na pożegnanie serce teraźniejszość oraz tląca się nieśmiałą nadzieją na szczęście przyszłość – z melancholią, w eterycznym kadrze, Barbara O’Neal tworzy mozaikę uczuć, rozterek oraz emanujących między paniami żalu i tęsknoty za człowiekiem, który opuścił je już po raz ostatni. To iście kobieca panorama doznań, niezaprzeczalnie oddana z dojrzałością i realizmem życiowych trosk, która stanowi podróż w czeluść własnej, tłumionej tożsamości.

Cztery kreacje naszkicowane wieloma odcieniami, które wizualizują kompleksowe obrazy ich osobowości. W pełni pogłębione, ujęte z wyraźnie podkreśloną warstwą psychologiczną, opowiadające swoimi historiami o miłości i różnych obliczach nałogu – wszak od drugiej osoby też można się swoiście uzależnić. Godząca się na upokorzenia, bo wciąż kochająca, była żona, obok nieumiejąca otulić kurzem zapomnienia emocjonalnej krzywdy z lat dzieciństwa córka, naprzeciwko oddana i hołubiąca przybranego ojca pasierbica, a tuż za nimi kochanka, która zatraca swoje ambicje na rzecz kuszącej wizji luksusu. I on, mężczyzna, któremu ciężko się oprzeć, który magnetyzuje płeć piękną niezależnie od wieku – utalentowany kucharz, który po swojej śmieci pozostawia uczuciowe zgliszcza u czterech bliskich mu kobiet. Pęczniejący w nich gniew, eskalujący smutek i wzbierające traumy, które wciąż pulsują pod skórą, stają się finalnie impulsem do skonfrontowania się z tkwiącymi w duszy demonami, do wybaczenia, a w końcu do próby ułożenia sobie życia na nowo. Już w samotności, bez niego – by kolejny raz zdefiniować swoje miejsce cudów.

W wyeksponowanych impresjach tej literackiej uczy, tak wyczuwalnie owianej aromatycznymi zapachami potraw, których chce się zasmakować, można wręcz utonąć, w głębokim przekazie można wciąż i wciąż na nowo się nużyć, by jeszcze mocniej utrwalić w pamięci skomponowane tu egzystencjonalne doświadczenia. Nie sposób określić jej nietuzinkową, odkrywczą w swojej fabularnej formie czy niekonwencjonalną w przekroczeniu gatunkowych ram, ale w twórczości autorki doszukać się można trudnej do wyartykułowania wyjątkowości. Zauważalna niekiedy prostota i sensualność podbijają kontemplacyjne tony, a trafne pióro akcentuje istotę autentyzmu, którym tę opowieść podszyto. Choć także z łatwością dostrzec można wielowymiarowość w literackim malunku emocji – oscylujących przecież wokół jednej eksperiencji, a mianowicie niepewnego obcowania z utratą najważniejszej osoby, a oddanej w tak rozległy, przejmujący i rezonujący w odbiorcy sposób. To nie lada talent tak harmonijnie i zarazem esencjonalnie muskać struny wrażliwości czytelnika powłóczyście i czarująco niesioną treścią, a bez wątpienia Barbara O’Neal opanowała tę sztukę do perfekcji. We mnie ta powieść będzie wybrzmiewać jeszcze długo! Piękna i korelująca z rozczulającą intymnością, którą przesiąknięto subtelnymi nutami enigmatycznych zdarzeń.

Osnuta dławiącymi oparami emocjonalnie druzgocącej straty. Splątana nici tajemnic, które tkają poruszające płótno prawdy. Odmalowująca z czułością cztery barwne portrety skrzywdzonych kobiet.

„Miejsce cudów” to powieść obyczajowa rozpisana niespieszną, ale za to zachwycająco wnikliwą i in...

Rozwiń

Zwiń

Fabularnie umiejscowiona w bałkańskim kotle nieprzewidywalnych zdarzeń, osobliwych kreacji i szczerych emocji. Z żartobliwym wydźwiękiem przybliżająca męski światek na tle portretu jednej rodziny. Będąca swoistą podróżą w nieoczywiste chorwackie pejzaże, które stały się fundamentem dla inscenizacji tygla dynamicznych incydentów.

„Cud w Dolinie Poskoków” to powieść z pewnością niepozorna w obliczu swojej objętości, ale skrywająca na swoich kartach istną kanonadę elementów – wyczuwalnie satyryczną narrację, emocjonujące sensacyjne tony, błyskotliwą rozprawę o rzeczywistości pozostawionych samym sobie pięciu nieporadnych mężczyzn uwikłanych w matni stworzonego patriarchatu, a nawet ujmujące nuty romansu, relacje damsko-męskie i celną analizę społecznych zachowań. Tak skomponowaną mozaikę fabularną z wdziękiem i łatwością Ante Tomić osnuł na tle prowincjonalnej, a tym samym obcej dla większości osób Chorwacji, ale co najbardziej istotne dla tej kuriozalnej ekspozycji prozy – okrasił szczodrze esencją animuszu, ale i humoru. Niewątpliwie dla niektórych odbiorców zbyt prostego i banalnego, wybrzmiewającego z dosłownością i uszczypliwym sarkazmem, dla mnie jednak w pełni satysfakcjonującego, który niejednokrotnie podciągał kąciki moich ust ku górze. Trudno bowiem odmówić tej historii niekonwencjonalnego ujęcia, bo w tej absurdalnej aranżacji z intencją, ale pewnie też mimochodem, utkano opowieść o miłości, a zaczynając lekturę, zdecydowanie nie tego się czytelnik po niej spodziewa!

Tak, to właśnie to uczucie, choć niezaprzeczalnie podszyte pragmatycznym celem, staje się impulsem do opuszczenia przez jednego z braci osadzonej na górskim terenie Doliny Poskoków. Poszukiwanie wybranki serca, a przy tym żony, która zadba o utrzymanie tlącego się ogniska domowego całej męskiej części familii, zdeterminuje panoramę doświadczeń, których nie powstydziłoby się dobre kino akcji. Strzelaniny, wybuchy, ucieczki i porwania, pościgi i intrygi w nietypowym przebraniu oczywiście obfito spowito humorem, a nieustannie intensyfikowane emocje, pospiesznie zmieniające się fabularne przestrzenie oraz irracjonalne, ale bawiące dialogi nie pozwalają na głębsze złapanie oddechu. To nieustanna eksploracja czytelniczych wrażeń podyktowana niegasnącym przez kilkanaście lat uczuciem, które nieodwracalnie zmieni codzienność niepokornego, niosącego wśród społeczności strach męskiego rodu Poskoków, a obcującego z tą ekscentryczną treścią odbiorcę porwie w czeluść lawiny absorbującej, a nawet awanturniczej odsłony literackiej chryi. To bez wątpienia książka niesztampowa, incydentalnie żartobliwa, nieznająca świętości, groteskowo przenikająca naznaczone testosteronem sceny, dlatego też właśnie tak niezwykle intrygująca, wymykająca się utartym ramom gatunkowym, a tym samym wyróżniająca się na obecnym rynku literackim nie tylko farsową okładką, ale i szaloną zawartością tego wydania. Salwy śmiechu przez całe popołudnie z tą pozycją są wręcz zagwarantowane!

Fabularnie umiejscowiona w bałkańskim kotle nieprzewidywalnych zdarzeń, osobliwych kreacji i szczerych emocji. Z żartobliwym wydźwiękiem przybliżająca męski światek na tle portretu jednej rodziny. Będąca swoistą podróżą w nieoczywiste chorwackie pejzaże, które stały się fundamentem dla ins...

Rozwiń

Zwiń

Emanująca słodkim romantyzmem poruszających porywów serca, a zarazem rozdzierająca zmysły goryczą bolesnych doświadczeń. Przenikająca młodzieńcze pasje, ale też traumy, dramaty i przesiąknięte oparami tragizmu wydarzenia z przeszłości. Urzekająco i z wrażliwością obrazująca zawiłe meandry licealnej codzienności.

„Gra o serce” to powieść młodzieżowa osnuta iście miłosnymi tonami, które tak wdzięcznie i z szaleństwem wybrzmiewają w obliczu inicjacyjnej melodii uczuć – tego nieokiełznanego w wyborze nut na pięciolinii zakochania. Trudno o bardziej uroczą i lekką w nakreślonej narracji odsłonę tego gatunku, a jednocześnie tak głęboko zanurzoną w odmętach bolesnych doznań, które zakorzeniają się pod skórą dorastających osób. Nie sposób odmówić tej kompozycji błyskotliwości, ujmującej dozy ożywczego humoru czy wymownie pozytywnej infantylności, tkwiącej przecież w każdej małoletniej duszy, choć również nieco przewidywalności w newralgicznym kadrze fabularnym, który nabiera zaskakującego wymiaru dopiero w dalszej narracji. W treści można doszukać się też naiwności, którą niechybnie wraz z przekroczeniem granic dorosłości się bezpowrotnie traci, ale zarazem to odsłona dojrzałości w aranżacji przyszłości i konfrontowania się ze szkolną codziennością oraz delikatności w budowaniu relacji – wyczucia, którym nie każdy już potrafi się wykazać.

Ta historia to swoista wirtuozeria sensorycznych, otulających i ciepłych doznań! Przywołująca kojący aksamit, którego nastoletni chłopak doszukuje się w czekoladowym głosie pierwszy raz usłyszanej dziewczyny, w dotąd niezauważonym blasku świateł, który igra w jej lekkich jak dmuchawce lokach, w wyczuwalnym zapachu bzu roztaczanego przez jej skórę. I to zaledwie preludium barwnych, soczystych, wręcz kwiecistych porównań, które klarują się w głowie licealnej gwiazdy, tak zaskakująco rażonej sycylijskim piorunem miłości. Matematyczna pomyłka zapoczątkuje panoramę zabawnych, zwariowanych, ale i przejmujących incydentów, które wypełni ukradkowość gestów, niezrozumiałych odtrąceń, w końcu troski tak rozczulającej na tle niepewnych intencji. To spektakl przyciągania i odpychania swoich emocji, naznaczony ostrożnością determinowaną tajemniczymi przeżyciami, fragmentarycznie zajmująco zabawny, innym razem dogłębnie wzruszający. I mimowolnie eksponujący na fundamencie tytułowej gry o serce egzystencjalne wartości, ale i nie zawsze utrwalaną w tej gatunkowej przestrzeni dojrzałość.

To powieść niesiona wręcz poetyckim głosem chłopaka usychającego z tęsknoty i pragnącego skryć w ramionach bezpieczeństwa swoją ukochaną, Skylera Gardenera, oraz nakreślonymi w formie pamiętnika rozważaniami… Skylar Gardiner. Nie, to zdecydowanie nie pomyłka! Zbieżność prawie identycznych personaliów staje się bowiem na kartach książki przyczyną kilkutygodniowej walki o względy dziewczyny oraz usilnych starań, które zagadkowo naznacza dojmujący szelest motylich skrzydeł. Pięknie, czule, z prostotą i zarazem bogactwem bujnych metafor, Katarzyna Białkowska tworzy mozaikę solidnej przyjaźni, rodzinnej bliskości, bezwzględnej rzeczywistości w szkolnych murach, śmiałych marzeń i aspiracji. I być może kompleksowo nieco schematyczną, ale na swój sposób wyjątkową i nietuzinkową. Stroni bowiem od nieskrępowanej beztroski lat młodzieńczych, ale podszywa fabułę subtelną niefrasobliwością, która jednak nie staje się synonimem lekkomyślności – całość staje się fabularnie wyważona i przemyślana. Z łatwością balansuje między tkwiącą w młodych ludziach odpowiedzialnością a nieujarzmioną potrzebą elektryzujących uczuć. Podstępnie zaostrza apetyt na kolejne sensualne doznania prozatorskie, nie do końca rozwiewając mgłę sekretów i nie rozplątując wszystkich nici niedopowiedzeń, co więcej, spowija finalne ujęcie pierwszego tomu iście esencjonalnymi emocjami. W tej wizualizacji pierwszej miłości można zatracić się tak bardzo, jak… Sky w oczach Sky!

Emanująca słodkim romantyzmem poruszających porywów serca, a zarazem rozdzierająca zmysły goryczą bolesnych doświadczeń. Przenikająca młodzieńcze pasje, ale też traumy, dramaty i przesiąknięte oparami tragizmu wydarzenia z przeszłości. Urzekająco i z wrażliwością obrazująca zawiłe meandry ...

Rozwiń

Zwiń

Będąca fascynującą podróżą w otulone blichtrem i bogactwem scenerie z okresu Złotej Ery Hollywood. Portretująca wizerunek zapomnianej gwiazdy, która odcisnęła swój aktorski ślad na obliczu kina niemego. Z pasją i namiętnością oddająca gwałtowne, wyzwolone uczucia i skomplikowane relacje.

„Niepokorna dama” to powieść historyczna inspirowana barwnym, odwzorowanym w zbeletryzowanym wydaniu życiorysem kontrowersyjnej, ale z pewnością legendarnej aktorki, tak niewdzięcznie owianej kurzem zapomnienia – Ałły Nazimowej. Z finezją i wyraźną kreatywnością, Caroline Lamond opowiada o burzliwym, wypełnionym dramatyzmem i zaledwie ulotnym, wręcz powierzchownym szczęściem życiu kobiety, w to fabularne płótno autentyczności wplatając nici literackiej fikcji. Tym samym tworzy kompozycję osnutą na dwóch liniach czasowych, które się przenikają, zmyślnie ze sobą korelują i zapętlają. Tka historie o dwóch zagubionych duszach, w których w jednej Nazimowa stanowi fundament narracji, a w drugiej tło do wizualizacji losów wykreowanej wyobraźnią egzystencji dziewczyny z prowincjonalnego miasteczka, która tłamsi w sobie rodzinne sekrety, Maybelle. To panorama zakazanych miłosnych tonów, pragnienia sukcesu, poszukiwania swojej tożsamości i odkrywania seksualności, osobliwych znajomości i niegrzecznych spotkań – naszkicowana na filarze wielkich nazwisk z legendarnych i szalonych lat dwudziestych oraz wybrzmiewająca realiami ich splendoru.

Traumatyczne dzieciństwo, które kształtuje dorosłe, często nieprzemyślane wybory, odważne dążenie do spełniania marzeń w okresie dorastania, bogactwo romansów obciążających emocjonalnie serce, wątpliwa reputacja, śmiałe artykułowanie głośno swoich potrzeb oraz tak szokujących w obliczu tamtejszej epoki uczuć. Nakreślona z czułością i wrażliwością wizja Ałły Nazimowej, która mimowolnie stała się królową queerowej rzeczywistości, to mozaika iście porywających doznań czytelniczych. To mieszanina smutku, radości, tęsknoty, żalu, chwilowych uciech, prób wyzwolenia się spod jarzma konwenansów i spod potępiającego wzroku społecznego ostracyzmu. Niezaprzeczalnie to kobieta o duszy wizjonerki, która ze swoich bolesnych doświadczeń uczyniła siłę, także postać inspirująca do walki o swoje życie wbrew przyjętym powszechnie zasadom, wręcz ikona nie tylko kina, ale i brawury oraz charakterności. Choć z pewnością również ucieleśnienie zagubienia i samotności w tłumie ludzi, nie do końca zasmakowujący niczym nieskrępowanego szczęścia krzyk o bliskość i troskę. Ożywienie jej okrytego całunem tajemnic, niepokornego i fantazyjnego oblicza na kartach książki stanowi należny hołd za jej osiągnięcia – za nieugięcie się, za wytrwałość, za talent, za trwanie w blasku hedonistycznych czasów.

Jednak w te skandaliczne kadry, niestroniące od intencjonalnych prowokacji, które eksponowano nie tylko na teatralnej scenie, ale i za kulisami oraz za zamkniętymi drzwiami rezydencji, Caroline Lamond sugestywnie przemyca nieautentyczną, ale równie intrygującą i przekonującą historię niepewnej siebie dziewczyny. Spotkanie zainicjowane przypadkiem losu, a może przeznaczeniem, kto wie, staje się dla niej zaproszeniem do wkroczenia do świata dekadenckich zachowań, niebanalnego zgiełku buńczucznej i łamiącej zasady bohemy artystycznej, za nic mającej moralne wartości propagowane przez społeczeństwo. Jej postać również przesycono sekretami, które pozwalają jej przeniknąć ze śmiałością w miraż niekończącej się zabawy bez konsekwencji, w ten naznaczony pokusami wir doznań, nie tak odległych przecież od emocji skrywanych na dnie jej serca. To odsłona poruszająca, choć fragmentarycznie wywołująca ambiwalentne odczucia, eksplorująca wszystko to, co w tamtych czasach uchodziło za niegodne, odstręczające i bezbożne – a przecież żadna miłość to nie wstyd. I właśnie o tym traktuje ten tytuł, zarazem ujmująco i wnikliwie obrazuje awanturnicze, ale tym samym istotne i warte przypomnienia życie nie tylko Ałły Nazimowej, ale wielu osób tamtej epoki, które wyrażono w odmalowanym z pietyzmem obrazie Maybelle.

Będąca fascynującą podróżą w otulone blichtrem i bogactwem scenerie z okresu Złotej Ery Hollywood. Portretująca wizerunek zapomnianej gwiazdy, która odcisnęła swój aktorski ślad na obliczu kina niemego. Z pasją i namiętnością oddająca gwałtowne, wyzwolone uczucia i skomplikowane relacje.

...

Rozwiń

Zwiń

Rozpisana zagadkami i łamigłówkami, które tworzą iście fascynującą szaradę fabularną. Osnuta intrygującymi tajemnicami rodzinnymi, wyraźnie spowitymi fasadą bogactwa skrywającą zatrważającą prawdę. Obrazująca bezcenną przyjaźń, która staje się remedium na najbardziej dojmującą samotność dorastania.

„Polowanie na fortunę Rosewoodów” to powieść intencjonalnie skierowana do nastoletniego czytelnika, ale bez wątpienia będąca zarazem doskonałą, bezpretensjonalną rozrywką literacką i źródłem refleksji dla dorosłego odbiorcy – zainscenizowany spektakl dynamicznie nakreślonych zdarzeń przypomina bowiem podróż w otchłań egzystencjonalnych wartości. Nie sposób odmówić tej konstrukcji fabularnej wielowymiarowości, która akcentuje istotę relacji, wsparcia i zaufania oraz trwałości familijnych więzów. Ta pasjonująca, ekscytująca i intensywnie emocjonująca, ale też niezaprzeczalnie mroczna pogoń za znalezieniem tytułowej fortuny mimowolnie staje się tłem, na którego obliczu autorka afirmuje to, co najcenniejsze. To zarazem elektryzujące starcie między ożywczymi ambicjami a chciwością, między potrzebą rozwoju pasji a altruizmem, w końcu nieco schematycznie, ale ujmująco i poruszająco – zwyczajnie między dobrem a złem. Panorama sensacyjnych scen, charakternych kreacji i szczerych uczuć tworzy uzależniającą, wręcz wybuchową mieszankę doznań, która skrywa się w bujnej gatunkowo kompilacji.

Zanurzona w tęsknocie i uwierającym poczuciu opuszczenia, utkana z enigmatycznych zagadek nakreślonych w nietuzinkowy sposób na karteczkach, mapie i w listach, wreszcie wybrzmiewająca druzgocącą melodią zdrady – to proza pełna niewiadomych, które inspirują i pobudzają do pracy szare komórki, wdzięcznie portretująca przyjaźń i miłość o wielu odcieniach. Osadzająca porywającą kanonadę zdarzeń w barwnych sceneriach, niesiona nurtem niepokojącego ryzyka, z brawurą eksponująca przygodową wymowę, a finalnie zaskakująca kierunkiem narracji, ale i przy tym satysfakcjonująca takim niekonwencjonalnym rozwiązaniem. To historia przenikająca skomplikowane relacje, splatająca wysublimowaną i błyskotliwą zabawę słowami, niuansami oraz skojarzeniami z młodzieńczymi dramatami struchlałego serca. Niewątpliwie przejmująca z intymnością przybliżoną stratą, która zakorzenia się w czeluści kształtującej się tożsamości, która boleśnie zamyka dotąd niedokończone rozdziały życia, ale i podejmuje opowieść całkiem nowej historii, może nawet znacznie lepszej i obiecującej. Bo rodzina to definicja, która charakteryzuje się pojęciowym bogactwem, a sama fortuna też przecież wyróżnia się wielowarstwowością. Powieść nieoczywista w przebiegu zwizualizowanych incydentów, stosunków międzyludzkich i kontemplacji, która otula ciepłem, przyjemnie koi, zachwyca pomysłową aranżacją, klimatycznie nastraja subtelnym humorem, ale i swoim szaleństwem pobudza zmysły – nawiązanie do kwiatów nie nabiera tu przypadkowości, ona bowiem niczym bluszcz oplata mądrością swojego niebanalnego przekazu. I wręcz prosi się o odtworzenie jej na szklanym ekranie, to wręcz gotowy scenariusz filmowy w literackim wydaniu!

Rozpisana zagadkami i łamigłówkami, które tworzą iście fascynującą szaradę fabularną. Osnuta intrygującymi tajemnicami rodzinnymi, wyraźnie spowitymi fasadą bogactwa skrywającą zatrważającą prawdę. Obrazująca bezcenną przyjaźń, która staje się remedium na najbardziej dojmującą samotność do...

Rozwiń

Zwiń

Determinująca i inspirująca do walki o decydowanie o swojej przyszłości na własnych zasadach. Rozdzierająca serce portretem dziecięcej samotności i wyobcowania. Obrazująca męski świat, w który wpleciono nici kobiecej siły.

„Bez przebaczenia” to powieść o dwoistym wydźwięku – z pasją motywująca do działania, do nieustannego podnoszenia się z kolan, na które przewraca okrutny los, ale też poruszająca obliczem młodzieńczej krzywdy, która kładzie się cieniem traumy na dorosłej egzystencji. Zarazem to historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, przywołująca autentyczne emocje struchlałego, bezbronnego i bezradnego dziecka, które tylko w ataku dostrzega jedyną formę obrony. To oddane w naznaczonych dramatyzmem retrospekcjach wizje przemocy – eskalującej, pęczniejącej i szukającej ujścia, utrwalającej się w bliznach na ciele i duszy, definiującej tożsamość, zmuszającej do natychmiastowego dojrzewania, ale co najbardziej wstrząsające, czasami też bezpowrotnie pochłaniającej. Z wrażliwością i wyczuciem, Sylwia Kubik stworzyła opowieść o kolejnej „hardej babce”, czyniąc fabularnym fundamentem jej życiorysu trudne dzieciństwo.

Tu przeszłość śmiało wkrada się w i tak pełną trosk aranżację teraźniejszości młodej kobiety, która w emocjonalnym pancerzu dopatruje się sposobu na przetrwanie każdego kolejnego dnia. Impulsem do śmiałych zmian staje się żądza zemsty, która pozwoli na pokrycie demonów tkwiących w pamięci kurzem zapomnienia. Choć z pewnością to pragnienie spowite negatywnymi odczuciami, to w obliczu tak zatrważających doświadczeń w pełni uzasadnione, zrozumiałe, wręcz kojące przerażone dziecko i zastraszoną nastolatkę, które wciąż żyją w dorosłej matni codzienności. W ujęciu energetyzującym i dynamicznym, autorka kreuje wymagające, nieprzyjmujące wymówek i niebaczące na słabości realia walk w zawodach MMA. Te ewidentnie przesiąknięte testosteronem, dyscypliną i oczekiwaniami sukcesu środowisko jeszcze intensyfikują buńczuczną, awanturniczą, a przy tym charyzmatyczną i charakterną wizualizację kobiecej protagonistki, która zrobi wszystko, by osiągnąć swój wytyczony cel.

Ta mocna odsłona wdzięcznie koreluje z subtelną ekspozycją miłosnych tonów, nieśmiało tlących się na kartach książki, których należy doszukiwać się w trosce, wsparciu, w poświęconej uwadze, w przyjaznych gestach i odruchach sympatii. W psychicznej bliskości, którą kilkuletniej dziewczynce brutalnie odebrano, w słowach, których do małej Lilki nigdy nie wypowiedziano, ale też i wprost przeciwnie, usłyszała bowiem wyznanie, które odcisnęło na niej bolesne piętno. To historia bezsprzecznie trudna w odbiorze, rezonująca w czytelniku nierównością szans dla każdego dziecka tak bardzo, że przyspieszająca bicie serca. Choć rozpisana z lekkością pióra i prostotą narracji, to traktująca o społecznej tematyce niezwykle istotnej, kruchej i wzruszającej, akcentująca newralgiczną rolę dorosłego w kształtowaniu egzystencji drugiego, przecież tak ufnego człowieka. Pierwszy tom cyklu o nieustępliwych, odważnych kobietach eksplorował ludzkie rozterki, ale ta opowieść wręcz tonie w ich oceanie, a tym samym porusza do głębi, choć niewątpliwie rozgrzewa również nadzieją – że nie jesteśmy sami, że los zawsze może się odmienić i choć trochę wynagrodzić cierpienie.

Determinująca i inspirująca do walki o decydowanie o swojej przyszłości na własnych zasadach. Rozdzierająca serce portretem dziecięcej samotności i wyobcowania. Obrazująca męski świat, w który wpleciono nici kobiecej siły.

„Bez przebaczenia” to powieść o dwoistym wydźwięku – z pasją motyw...

Rozwiń

Zwiń

Wdzięcznie obrazująca budzącą się do życia wśród wiosennych scenerii najbardziej urokliwego miejsca na literackiej mapie naturę. Przybliżająca nieśmiało kiełkujące uczucia, rozkwitające w duszy rozterki, w końcu wzrastające w sercu przebaczenie. I tak z czułością akcentująca wytyczone szczerymi rozmowami ścieżki życia.

„Wiosna przynosi ukojenie” to czwarta, a zarazem pożegnalna odsłona melancholijnej serii osnutej we Wrzosowej Polanie. To z wrażliwością traktująca o prozie codzienności niepozbawionej egzystencjalnych zaskoczeń powieść obyczajowa, na której tle odmalowano z wnikliwością kobiece kreacje. Karolina Wilczyńska, niczym prozatorska portrecistka, swoim barwnym i refleksyjnym piórem splata losy inspirujących do walki o swoje szczęście życiorysów. Sensorycznie przywołując idylliczne oblicze przyrody, otulone ożywczymi zapachami i intensywnymi barwami, jednocześnie szkicuje intymny, wręcz kameralny widok ludzkich trosk, niepewności i uwierającej winy oraz panoramę ukradkowych gestów. Tworzy eteryczną i skąpaną w emocjach mozaikę miłości, przyjaźni oraz rodzinnych i sąsiedzkich relacji – z prostotą, ale i dostrzegalnym liryzmem.

To opowieść kontynuowana od ostatnich traumatycznych dla wielu wydarzeń, zatem możliwa do eksploracji po wcześniejszym obcowaniu z całą paletę magnetyzujących dni na terenie Wrzosowej Polony, które z pasją ulokowano w poprzednich tomach. Na kartach tego tytułu rozegra się spektakl rozważań między stęsknionym romantyzmu sercem a pragmatyzmem rozumu, między zakorzenioną w duszy przyzwoitością a szaleństwem odpychanych od siebie uczuć. Nadchodzące zmiany w życiu mieszkańców tego zacisznego zakątka zdeterminują trudne, choć finalnie optymistyczne i właściwe wybory, które ukoją spokojem oraz dostarczą rozgrzewających nadzieją impresji. Tu słońce w końcu zaświeci dla każdego z nich, burzowe chmury rozwieje ciepły, wiosenny wiatr, podmuchem strącając z dachów domostw udręki. To bezsprzecznie książka-uścisk, która niczym najlepszy przyjaciel potrafi rozjaśnić najgłębszy mrok. Zarazem literacka aranżacja, w której bolesne echo przeszłości śmiało wkrada się w teraźniejszość, niekiedy próbuje nawet zakłócić harmonijną wizję przyszłości.

W tej odsłonie autorka rozplata wszystkie fabularne nici tajemnic, fragmentarycznie spowija treść niepokojem, żalem i stratą, ale nie stroni również od charakterystycznej dla tego cyklu o silnych kobietach nadziei, nie zapomina o zanurzeniu swojej twórczości w esencji motywacji. Pamięta o istocie wizualizacji afirmacji chwili, dążeń do realizacji swoich pasji, do tak trudnego wybaczenia, w końcu nie tylko do spojrzenia w czeluść podszeptywanych przez struchlałe serce pragnień, ale także do odnalezienia ukochanego miejsca na ziemi. Tak naprawdę definiowanego nie konkretnym kawałkiem ziemi, ale ramionami bliskich, ich troską i wsparciem, także zaufaniem, które można odszukać w drugim człowieku, a nie w otoczeniu. Choć oczywiście nie sposób odmówić uroku i nostalgii kojącemu ujęciu Wrzosowej Polany, które muskane pierwszymi promieniami emanują wyciszeniem udzielającym się samemu czytelnikowi. To ekspozycja iście kobieca, rozpisana z dbałością o rozczulającą wymowę doznań, o podkreślenie życzliwości stającej się remedium na bolączki codzienności, przesiąknięta subtelnością ludzkich emocji. Niewątpliwie swoim finezyjnym klimatem, skomponowanym na fundamencie czterech pór roku, pięknie referująca o życiu, dotykająca z wyczuciem najdelikatniejszych strun wzruszenia. Bez wątpienia będę tęsknić!

Wdzięcznie obrazująca budzącą się do życia wśród wiosennych scenerii najbardziej urokliwego miejsca na literackiej mapie naturę. Przybliżająca nieśmiało kiełkujące uczucia, rozkwitające w duszy rozterki, w końcu wzrastające w sercu przebaczenie. I tak z czułością akcentująca wytyczone szcz...

Rozwiń

Zwiń

Skąpana w krwistej posoce, przerażająca aranżacjami brutalności i wymownie oddanym okrucieństwem. Lawirująca wśród meandrów enigmatycznych łamigłówek, niepewnych tropów i zmyślnie zainicjowanej intrygi. Kompilująca kryminalną esencję z psychologicznymi odmętami mrocznego umysłu.

„Szklarz” to powieść owiana aurą grozy, paraliżująca oraz dosadna w śmiało odmalowanych czerwonymi barwami plastycznych scenach bezwzględnych zbrodni, sugestywna w nakreślonych emocjach, a przy tym wyraźnie zakotwiczona we współczesnych realiach ekscytacji szokującą wizją zła. W magnetyzującym ujęciu, Daniel Komorowski tworzy nietuzinkowy mariaż policyjnego i dziennikarskiego dochodzenia, podszywa go pęczniejącymi uczuciami z przeszłości, a przy tym nie stroni od wnikliwej wiwisekcji chorobliwych żądz tytułowego Szklarza, intrygująco wplatając jego ogarnięty obsesją mordu głos w narrację. Bezsprzecznie to zabieg, który wstrząsa najmocniej, zobrazowaną fascynacją tortur i śmierci intensyfikuje dreszcze niepokoju, zarazem intencjonalnie buduje napięcie i klimat złowróżbnych doznań. W swojej debiutanckiej prozie kryminalnej autor niewątpliwie eksponuje bestialstwo, akcentuje literackie kadry, które mogą odbiorcę zniesmaczyć naturalistycznym piórem, wyzierającym ze stron sensorycznym bólem i krzykiem ofiar, ale przy tym nie zapomina o skrupulatnej kreacji warstwy psychologicznej, a nawet bardzo subtelnie muska gatunkowe oblicze obyczajowych i miłosnych tonów.

Tafla szkła przybiera w tej fabularnej przestrzeni dosłownego, ale i metaforycznego wymiaru, a odkrywanie znaczenia tej drugiej odsłony finalnie niejednego czytelnika zaskoczy. Daniel Komorowski bez wątpienia skonstruował treść z nutą ryzyka – obnażona prawda może wywołać wręcz niemą ekscytację, ale również poczucie przerysowania wieńczących pierwszy tom wydarzeń. Fundamentem końcowych wrażeń będzie doświadczenie odbiorcy z podobnymi w literaturze historiami, które w podobnym zamyśle zostały już niejednokrotnie utrwalone. Jednak z pewnością nikt nie może zarzucić tej eksploracji zła w ludzkiej skórze braku dezorientujących elementów zaskoczenia, banalności w snuciu frapujących zagadek czy nużącego śledztwa, które odwrotnie przypomina labirynt bez nadziei na odnalezienie drogi ucieczki. Podjęta przez tłamszonego przez los, często bezsilnego w otchłani życia dziennikarza gra elektryzująco porywa w wir mglistych zdarzeń, zanurza w wytrwałym poszukiwaniu rozwiązań fabularnych, mami w sieć psychodelicznych działań mordercy, ale przy tym także rozdziera serce. Autor bowiem szkicuje swoją powieść bez wyczuwalnego sentymentu, stawiając na mocny wydźwięk, na wzbudzanie lęku, a nawet dyskomfortu oddaną agresją i zezwierzęceniem, które skrywa dno ludzkiej duszy. Sprytnie negliżuje tajemnicę, ale kusząco obiecuje więcej literackich atrakcji… i to w dwoistej postaci. Na który tytuł się zdecyduje? To będzie także wasz wybór.

Skąpana w krwistej posoce, przerażająca aranżacjami brutalności i wymownie oddanym okrucieństwem. Lawirująca wśród meandrów enigmatycznych łamigłówek, niepewnych tropów i zmyślnie zainicjowanej intrygi. Kompilująca kryminalną esencję z psychologicznymi odmętami mrocznego umysłu.

„Szklarz”...

Rozwiń

Zwiń

Osnuta fascynującym słowiańskim klimatem, który napawa zarazem wyczuwalnym niepokojem. Wybrzmiewająca nutami przygody porywającej w wir doznań. Tchnięta podmuchem fantastyki, która stanowi obiecujące preludium do barwnie nakreślonego uniwersum.

„Klątwa Czarnoboga. Bliskie spotkanie czarciego stopnia” to pierwszy tom intrygującej serii, w której nietuzinkowo splata się namacalna rzeczywistość i świat nadprzyrodzonych bytów oraz zjawisk. Tym samym to doskonała wędrówka w czeluść pradawnych wierzeń nie tylko dla nastoletniego odbiorcy, ale i starszy czytelnik zostanie z pewnością zaabsorbowany splotem osobliwych zdarzeń. Zmyślnie i błyskotliwie, Adam Wyrzykowski czerpie ze słowiańskiej mitologii, zanurzając ją w mrocznej atmosferze, a przy tym ustanawia ją fundamentem fabularnym, wokół którego odmalowuje scenerie ożywionej natury, krąg niezwykłych istot i śmiało zatrważających incydentów. Zarazem kreśli ujmujący portret młodzieńczej przyjaźni, w którym przenika się szkolna rzeczywistość z rwącym nurtem odkrywania prawdy. Podszyta brawurą i odwagą ryzykowna walka z nadprzyrodzonymi siłami zła wspomaga pomoc złośliwych, choć całkowicie nieszkodliwych duchów, ale i demonów – tu niejednoznaczność drzemiącej w niebywałych istotach natury zaakcentowano z wyraźną jaskrawością, co nadaje treści jeszcze intensywniejszego kolorytu, a narracji niebanalności w ujęciu zaaranżowanej fabuły.

Naznaczony tajemniczą aurą drewniany totem staje się nośnikiem panoramy nieprawdopodobnych wydarzeń, które niczym całun okrywają spokój niewielkiego miasteczka. Zniknięcie małej dziewczynki z kolei zainicjuje więzi humorystycznie oddanej przyjaźni, ale i kuriozalne relacje między trójką nastolatków a kreacjami wymykającymi się rzeczywistemu pojmowaniu. Odbiorca będzie miał bowiem możliwość literackiego obcowania z postaciami utrwalonymi w ludowych podaniach i legendach, ale wyeksponowanych we współczesnym wydaniu. Tak zainscenizowana fabularna przestrzeń zanurza się w wartościowym wymiarze edukacyjnym, mimochodem i nienachlanie przemycając słowiańskie ciekawostki, nie przytłaczając i nie nużąc. I może fragmentarycznie Adam Wyrzykowski zbyt bujnie, nie stroniąc od drobiazgowych eksploracji przyrodniczych krajobrazów, szkicuje obrazy otoczenia, ale zarazem tak wnikliwie skonstruowana proza pozwala na bardziej sensoryczne odczucie całej historii. Tak rozlegle skomponowana treść również mocniej oddziałuje na zmysły i żywiej wizualizuje się w wyobraźni – aż pięćset stron powieści ma zatem swoje zauważalne atuty, jak i słabsze strony. Bezsprzecznie jednak nie sposób odmówić temu tytułowi pasjonujących doznań, które satysfakcjonują w finalnym kadrze, a nieoczywistym zakończeniem odzwierciedlają kuszącą obietnicę dalszej przygody. Zdecydowanie takiej literatury młodzieżowej na polskim rynku wydawniczym brakuje!

Osnuta fascynującym słowiańskim klimatem, który napawa zarazem wyczuwalnym niepokojem. Wybrzmiewająca nutami przygody porywającej w wir doznań. Tchnięta podmuchem fantastyki, która stanowi obiecujące preludium do barwnie nakreślonego uniwersum.

„Klątwa Czarnoboga. Bliskie spotkanie czarci...

Rozwiń

Zwiń