Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spowita wyraźnie wyczuwalnym niepokojem, który splata sekrety przeszłości i rodzinne wspomnienia z paraliżującą lękiem teraźniejszością. Rozpisana pęczniejącymi emocjami, wzbierającą w sercu obawą, w końcu szokującą i druzgocącą prawdą o etyce wyborów. Z łatwością zakorzeniająca w myślach uwierający dylemat moralny.

„Tajemnica lekarki” to powieść nakreślona z niespieszną finezją, którą uwypuklono w intensywnej eksploracji warstwy psychologicznej, zaaranżowana nieprzewidywalnymi zwrotami narracji obnażającymi brudne grzeszki, ale i przywołująca zdarzenia boleśnie rozdzierające serce. Trudno bowiem odmówić temu angażującemu thrillerowi medycznemu poruszającego wydźwięku, a zarazem refleksyjnej wymowy, która inicjuje szalejący w głowie czytelnika chaos skrajnych doznań. Nie tylko bohaterowie tej kreacji muszą szczerze odpowiedzieć sobie na dręczące ich duszę pytania, ale i odbiorca zostaje sprowokowany do konfrontacji z krępującymi, nieoczywistymi w klarownym ujęciu rozważaniami nad lojalnością. To oddana z eskalującym napięciem panorama wrogości, pielęgnowanej w sobie potrzeby zemsty, ale też zawiści i zazdrości. Osadzona w medycznych i prokuratorskich sceneriach, które enigmatycznie się przenikają, z wnikliwością zgłębiająca niemożliwe do jednoznacznego skonkretyzowania definicje dobra i zła. Zła, które przybiera znajomą, ostrą niczym fotografia, tak znienawidzoną twarz.

Jeden moment, jedna chwila zawahania, w końcu jedna świadoma decyzja, która determinuje kalejdoskop zatrważających w wymowie konsekwencji. To mocna proza, której dosadność nie skrywa się w brutalnych scenach, w przerażeniu, które mogłaby wywoływać, ale w zobrazowanych z wrażliwością, ale i esencjonalnością meandrach ludzkiego umysłu. To natura ludzka staje się tu literackim obiektem, który wywołuje pełznące po ciele ciarki, ale i determinacja oraz desperacja, które kształtują tożsamość i wytyczają kierunek życiowych ścieżek. W końcu ukradkowo muśnięta ulotność egzystencji, efemeryczność doświadczeń, niespodziewane pożegnania, które tworzą tkwiące pod skórą demony. Na fundamencie dwóch, odmalowanych mocną kreską kobiecych portretów, Leslie Wolfe ukazała siłę miłości, ale i bezsilność w obliczu traum, krzywd i cierpienia, niemoc w niesieniu ulgi ciążącą niczym głaz, wreszcie winę domagającą się poczucia zadośćuczynienia. Niewątpliwie nietuzinkowy splot zdarzeń subtelnie okrywa się nieprawdopodobnością, przypadkowość niosąca kuszącą okazję zbyt często wkrada się w fabularną przestrzeń, inicjując tym samym zauważalne przerysowanie treści. Jednak to zarazem historia bezsprzecznie zanurzona w otchłani rozmyślań, utrwalająca się skąpanym w dyskusyjności przekazem, budząca wątpliwości, od których trudno się uwolnić. Wszak dla najbliższych człowiek zdolny staje się do najbardziej plugawych czynów, czasami wystarczy impuls, czasami to dławiące, potrzebujące ujścia pragnienie wendety – jej znamienne pobudki nie są istotne. To świetnie skonstruowana odsłona mariażu dramatu psychologicznego i mrocznego thrillera z medycyną w tle, która poraża finalnym kadrem kłamstw i zagadek!

Spowita wyraźnie wyczuwalnym niepokojem, który splata sekrety przeszłości i rodzinne wspomnienia z paraliżującą lękiem teraźniejszością. Rozpisana pęczniejącymi emocjami, wzbierającą w sercu obawą, w końcu szokującą i druzgocącą prawdą o etyce wyborów. Z łatwością zakorzeniająca w myślach ...

Rozwiń

Zwiń

Otulająca kojącym ciepłem, które emanuje z portretu rodzinnych relacji. Z wrażliwością zanurzana w życiowej esencji doznań i inspiracji. Błyskotliwie i z lekkością akcentująca istotę egzystencji – bliskość i wsparcie najbliższych w dokonywanych wyborach.

„Duże dziewczyny nie płaczą” to powieść refleksyjnie uniwersalna, choć intymna i kameralna, prawdziwa w swoim obrazie codziennych trosk, wiarygodna w podkreślonej szczerości przekazu, a przy tym czule referująca o ludzkich stosunkach. Odmalowana niczym sama okładka hipnotyzująco soczystymi, energetyzującymi barwami czterech kobiecych kreacji. To właśnie charyzma pań nadaje treści zadziorności, wyczuwalnego autentyzmu tkwiącego w ich nieśmiałych marzeniach, odważnych pragnieniach, ale i dojmujących rozterkach. Na fundamencie niezwykłej, choć również skąpanej w wieloletniej ulotności przyjaźni kuzynek, Amerykanek wspólnie wychowywanych w meksykańskiej kulturze, osnuto historię o przebaczeniu i stracie. O pożegnaniu, które rozdziera serce, ale zarazem na nowo splata rozerwane niedopowiedzeniami i tajemnicami familijne więzy w niemożliwy już do rozplątania supeł pojednania. Tu bolesne rozstanie z utrwaloną w pamięci beztroską dziecinnych doświadczeń staje się także symbolem nadziei, nośnikiem obnażonej prawdy i szansą na okrycie doznanej krzywdy całunem zapomnienia.

Nie sposób odmówić tej barwnej ekspozycji intensywnych emocji czy słodko-gorzkiego posmaku, ale zarazem to aranżacja przesiąknięta meksykańskim duchem, a tym samym aromatami smakowitych potraw, bezcennymi radami starszego pokolenia czy zakorzenionymi w sercu tradycjami. Rozpisana rozczulającą czytelnika narracją, nakreślona z wymownym i ujmującym humorem oraz urokiem, ale i ukradkowo eksplorująca poszukiwanie szczęścia, odkrywanie swojej tożsamości, konfrontowanie się z losem – nie zawsze szczodrym, często okrutnym i prowokującym do wyrzeczenia się pasji. Z eteryczną melancholią, Annette Chavez Macias iście kobiecym, absorbującym w świat czterech kobiet piórem tworzy powieść z pewnością nie do końca odkrywczą w oddaniu kadru prozy dnia, ale ujętą tak wyjątkowo i poruszająco, że wręcz uzależniającą po zakosztowaniu pierwszych jej zdań. Wizja kochającej, solidnej, zawsze rozpraszającej samotne zmaganie się z problemami rodziny realnie zachwyca! Wznieca smutek naszkicowanymi we fragmentach dramatami, ale przede wszystkim zakorzenia w sercu uczucie rozłąki – po przeczytaniu ostatniego zdania tej książki odczuwa się tęsknotę za nastrojowym poczuciem przynależności do tak wspaniałej, choć nieco szalonej społeczności. To proza ożywcza, nasycona miłością i przyjaźnią, które przybierają wiele nie do końca przeniknionych definicji, naznaczoną mądrością i wartościami, rozkoszna niczym uścisk ukochanej babci. I tak wdzięcznie sympatyzująca skrytą w utworze niemieckiego zespołu rockowego sugestię – „supergirls don’t cry”. One nie płaczą, one latają, wznoszą się ku rozterkom i… z klasą się z nimi mierzą, razem. Trudno o bardziej motywującą i magnetyzującą odsłonę kobiecej literatury!

Otulająca kojącym ciepłem, które emanuje z portretu rodzinnych relacji. Z wrażliwością zanurzana w życiowej esencji doznań i inspiracji. Błyskotliwie i z lekkością akcentująca istotę egzystencji – bliskość i wsparcie najbliższych w dokonywanych wyborach.

„Duże dziewczyny nie płaczą” to po...

Rozwiń

Zwiń

W wyzutym z ubarwiania rzeczywistości, życiowym ujęciu obrazująca wolne od lukru oblicze miłości. Błyskotliwie kompilująca zanurzony w autentyczności romantyzm z ukradkowością refleksyjnego przekazu. Wdzięcznie akcentująca nie(bajkowy) portret ludzkiej egzystencji.

„Komedia romantyczna” to nieoczywista, okładką sugerująca pozytywne wibracje powieść, która z pewnością… nie wpasowuje się w ramy komedii romantycznej. Z mojej stronie absolutnie nie stanowi to zarzutu, w tej skąpanej w realizmie wizji porywów serca dostrzec można bowiem tak znajomą każdemu codzienność. To bardziej słodko-gorzka historia, której bliżej do odsłony obyczajowej niż namiętnego, pełnego iskier romansu. Subtelnie muskająca współczesne spojrzenie na cielesność, na tak powszechny obecnie kult atrakcyjności, pod którym zanika to, co tak naprawdę istotne w drugim człowieku – wnętrze, inteligencja, erudycja. I zarazem to dosyć wyraźnie podkreślona ekspozycja braku wiary w siebie, zakorzenionego pod skórą poczucia niedoskonałości, które oddziałuje na pewność siebie, ale też na tworzone relacje. Na fundamencie znajomości niezrozumiałej dla społeczności mediów społecznościowych, Curtis Sittenfeld z wyczuwalną ironią traktuje o realiach normalnego związku, nie stroni od dosłownego oddania spędzania pierwszych wspólnych chwil tak wyraźnie podszytych zawstydzeniem, niezręcznością i niepewnością każdego gestu. Przenika przez utrwalony w tym gatunku przesłodzony posmak miłość i obnaża jego ulotność oraz iluzoryczność w odniesieniu do nieliterackiej prozy dnia.

Niewątpliwie to kompozycja miłosnych tonów, którą otulono fragmentarycznie nadmierną drobiazgowością w eksploracji zdarzeń, a przez to intensywnie absorbująca w samodzielne doszukiwanie się refleksyjnej wymowy fabularnej. Sugestywnie umiejscowiono tę historię w czasach obowiązującego zamknięcia w swoich domach, konfrontując tym samym intymność słowa pisanego ze spontanicznością i nieprzewidywalnością w przebiegu spotkań twarzą w twarz – to bez wątpienia intencjonalna konstrukcja treści uwypuklająca internetowe wiadomości. Nie sposób odmówić tej prozie swoistej mądrości dryfującej wokół relacji w naznaczonej neurotyzmem rzeczywistości, wokół negliżowanej na oczach wszystkich prywatności, ale też zarazem uznać ją za klasyczną przedstawicielką tego gatunku. Bezsprzecznie to komedia romantyczna tylko z tytułu, idealna dla wielbicieli nieprzesiąkniętej fikcyjnym idealizmem kreacji uczuć. Bo romantyzm nie skrywa się w płomiennych wyznaniach czy wielkich czynach, ale w trosce, obecności, we wsparciu w najbardziej trudnych momentach życia. Bo przecież kocha się sercem, a nie wzrokiem, cały czas, a nie w najwspanialszych chwilach. To niespieszna, zaaranżowana z detalowością opowieść o każdym z nas, o naszych lękach, pragnieniach, w końcu o nadziei – wszak, jak sugeruje sam opis, życie to z pewnością nie komedia romantyczna. Nikt nie może obiecać nikomu w finalnym wydźwięku miłości długiej i szczęśliwej, kto jednak powiedział, że nudna i szara, czasami obfitująca w przykre niespodzianki codzienność nie może być piękna i satysfakcjonująca? Mnie ta książka przekonuje – zdecydowanie bardziej niż tradycyjny kadr literackiej romantyczności, tak często powielany w historiach o miłości.

W wyzutym z ubarwiania rzeczywistości, życiowym ujęciu obrazująca wolne od lukru oblicze miłości. Błyskotliwie kompilująca zanurzony w autentyczności romantyzm z ukradkowością refleksyjnego przekazu. Wdzięcznie akcentująca nie(bajkowy) portret ludzkiej egzystencji.

„Komedia romantyczna” t...

Rozwiń

Zwiń

Z czułością przenikająca ludzkie emocje i troski codzienności. Odmalowująca pokryte zieloną barwą górskie scenerie i podszytą lokalnym klimatem sudecką architekturę. Tak wdzięcznie afirmująca istotę życia, która skrywa się w dostrzeganiu piękna w prostocie.

„Glass Hills” to powieść, która sensoryczną wymową wyraźnie wizualizuje się w wyobraźni, utrwala malowniczymi pejzażami Szklarskiej Poręby, w końcu z miłością osiada na dnie serca. Z wyczuwalną pasją i szacunkiem dla natury, Ania Szczypczyńska na kartach swojej książki wręcz ożywia nakreślone fabularne tło, referuje o klimacie, historii i newralgicznych dla niewielkiej społeczności elementach prozy dnia z udzielającym się entuzjazmem. Z łatwością, niczym doświadczona bajarka, rozkochuje odbiorcę w miejscu, w którym nawet nigdy nie był. Zanurza wykreowaną przestrzeń w otulającym spokoju, naznacza idyllą leśnych ścieżek, uduchowia krajobrazy melancholijnym wydźwiękiem, ale przy tym nie stroni od błyskotliwego humoru, pod którego warstwą skrywa tchnienie trafnych refleksji dotykających tkwiącej w duszy wrażliwości. I właśnie niczym literacka portrecistka, autorka kreśli panoramę ludzkich relacji, pędzlem ze słów muskając romantyczne uniesienia, przyjaźń i rodzinne stosunki.

Niewątpliwie to kompozycja osnuta kontrastami. Przeciwieństwami wyrażonymi w powidokach przeszłości, doświadczeniach, zamieszkanych lokacjach naszkicowanych postaci, ale również w pojmowaniu egzystencji – świadomie i z niespiesznością oraz z zakotwiczonym pod skórą pędem i uwierającą presją. Z wyczuciem dryfująca wokół straty i traumatycznych przeżyć, które ponurym cieniem powlekają radość z obcowania ze światem, uświadamiająca niszczące implikacje uwięzienia w rutynie, w wyścigu, stania się więźniem ambicji odbierających kojący problemy sen. Zarazem przedzierająca się przez szaleństwo i dynamizm pierwszej melodii miłości, którą pochłania się wszystkimi zmysłami, całym ciałem i umysłem, całym sobą – nie sposób jednak nie dostrzec, że to wizja impresji pozostawiających po sobie dramatyczną pożogę, kształtujących dorosłą emocjonalność. Ania Szczypczyńska zestawia ją z powolną ukradkowością, z dojrzałością w aranżowaniu dalszych kroków ku namiętności, pożądaniu i upragnionym spełnieniu, finalną trwałość splecionych dusz podszywa ostrożnością, zaufaniem i nie tylko fizyczną bliskością. Zatem traktuje o nieokiełznanych odczuciach inicjacyjnej miłości, jak i tej będącej esencją wsparcia spowijającego struchlałe serca – bo można kochać w pełni, ale i można też tylko trochę, bo można na wiele sposobów, które nie ujmują szczerości i oddania.

Fascynujące zakamarkami tajemniczej Szklarskiej Poręby, przytulna księgarnia z duszą, feeria smaków i zapachów, które chłonie się z rozkoszną nostalgią! To opowieść o sztuce kompromisów, których definicja emanuje już z samego tytułu tej powieści – można wszak we wzgórza wpleść odbijające światło szkło, które mieni się nadzieją, pozwala na zmiany, determinuje mimowolną akceptację podsuwanych przez los doznań. To literacka ekspozycja swojskości, błogości oddanej w korelacji z zachwycającą przyrodą, ale też eksploracja mrocznej czeluści duszy, w której wciąż uśpione czają się demony pamięci. Piękna niczym finezyjnie wykonany przycisk do papieru ze szkła Millefiori, urocza jak futrzana Zakładka, wypełniona słodyczą pianek z ogniska, a przy tym niesiona ciszą i podświadomym doszukiwaniem się w lecącej w słuchawkach drugiego człowieka piosence szczęścia – niczym w silent disco. Przeczytacie, wtedy zrozumiecie, zarazem utkwicie w matni niecierpliwości na kolejny tom. Z mojej strony istny zachwyt!

Z czułością przenikająca ludzkie emocje i troski codzienności. Odmalowująca pokryte zieloną barwą górskie scenerie i podszytą lokalnym klimatem sudecką architekturę. Tak wdzięcznie afirmująca istotę życia, która skrywa się w dostrzeganiu piękna w prostocie.

„Glass Hills” to powieść, która...

Rozwiń

Zwiń

Z finezją osnuta nastrojową magią, która czule przenika piękne przedmioty. Śmiało traktująca o odważnych marzeniach uśpionych na dnie młodzieńczej duszy. Z pasją obrazująca uczucia silniejsze niż prądy rwącego oceanu.

„Przybądź wraz z północą” to nakreślona ujmująco estetycznym, szalenie barwnym i porywającym w wodną czeluść przygody piórem powieść młodzieżowa, której uwypuklone wartości muskają wrażliwość także dorosłego odbiorcy. To historia utkana emocjonalnymi kontrastami, niesiona nurtem od dnia narodzin utrwalonych powinności, ale i oddania, które stopniowo przyćmiewa pragnienie nieokiełznanej miłości. Zarazem zanurzona w uwierającym poczuciu odpowiedzialności zagłuszającym wyraźny głos tożsamości, wreszcie konfrontująca dwa oblicza romantycznych porywów serca – niepewnie, ale z wyczuwalnym bezpieczeństwem burzących taflę doznań oraz zuchwale mącących codzienność intensywnością odczuć spowitych jednak konsekwencjami i rozczarowaniem. Z urokiem i lekkością, Rachel Griffin odmalowuje na tle mieniących się szmaragdowymi odcieniami scenerii całą panoramę niełatwych wyborów oraz nastoletnie rozdarcie między „muszę” a „chcę”, akcentując wyraźnie żywioł nieujarzmionej wody.

Trudno o bardziej przesiąknięte zapachem morskiej soli ekspozycje krajobrazów oraz pęczniejące od swoistych czarów dzikie rytuały! W tak sensorycznie oddanym świecie, który wdzięcznie oprószono subtelną magią, autorka skomponowała opowieść o życiu spokojnym, skrupulatnie zaplanowanym i przewidywalnym, w które wdziera się powiew świeżości, esencjonalna prawda o szczęściu, ale i bolesne widmo pożegnania. Proza dnia nastoletniej czarownicy zostaje doszczętnie zburzona obnażonymi kłamstwami, a wizja okrytej entuzjazmem egzystencji i doświadczaniem wypełniającej zmysły euforii staje się jej uzależnieniem – o czymś tak silnym i przeszywającym trudno bowiem zapomnieć, nie sposób nakryć całunem obojętności. To kreacja elektryzująca mozaiką intrygujących zdarzeń i tajemnic, mimowolnie zachwycająca pięknem naszkicowanych pejzaży uroczego miasteczka, przyspieszająca bicie serca portretem rodzinnych relacji, ale i ożywczo zalewająca falami trwałej przyjaźni.

Prozatorska kompilacja nut romansu i fantastyki, które wygrywają melodię refleksyjnej walki o świadomą aranżację swojego losu na fundamencie zakorzenionych pod skórą potrzeb, oraz efektów bujnej wyobraźni i rzeczywistości tworzy delikatną i eteryczną, ale zarazem charakterną fabularną przestrzeń. Pod fasadą olśniewającej słodyczy, idylli i fascynujących detali miejsc tkwi mroczna przeszłość, niedopowiedzenia i strach, które inicjują awanturniczy wydźwięk powieści. Z pewnością nie sztuka magii stanowi tu zagrożenie, one ukrywa się znacznie głębiej, wyziera z morskiej toni i niesie zgubę. Prawda przypomina księżycowy kwiat, wymowny symbol lojalności i wyrzeczenia się natury – zatrważa, ale i rozkosznie kusi, by dotknąć białych płatków i zaznać pokrytych nimi odpowiedzi na dręczące pytania. To rozpisana z rozmachem, brawurą i fantazją książka o skąpanej w magnetyzmie miłości, zakazanej, ale przezwyciężającej wzburzone krzyki nawoływań do posłuszeństwa. Nie sposób nie ulec jej czarowi i hipnotyzującej narracji, która jawnie inspiruje oraz rozkochuje w sobie odbiorcę. To niezapomniana podróż w otchłań tlących się pragnień, szeptanych tak intymnie i zmysłowo ukradkowym głosem serca.

Z finezją osnuta nastrojową magią, która czule przenika piękne przedmioty. Śmiało traktująca o odważnych marzeniach uśpionych na dnie młodzieńczej duszy. Z pasją obrazująca uczucia silniejsze niż prądy rwącego oceanu.

„Przybądź wraz z północą” to nakreślona ujmująco estetycznym, szalenie ...

Rozwiń

Zwiń

Poruszająca obrazem splątanych nici żalu, winy i tęsknoty, które tkają rodzinne więzy. Otulająca uczuciem intensywnie głębokim, niezatartym przez kurz zapomnienia, którym niekiedy czas i odległość pokrywają miłość. Z wrażliwością akcentująca definicję decyzji oraz determinowanych nią konsekwencji.

„Ponieważ wierzę w ciebie” to powieść zanurzona w gęstej esencji romantyzmu – wręcz oblepiająca nieokiełznanymi porywami serca, które tak ujmująco dryfują między obezwładniającym szaleństwem zmysłów a druzgocącą niepewnością. To miłosny portret odmalowany powłóczystymi pociągnięciami pędzla ze słów, oddany wielobarwnymi emocjami, utrwalony odcieniami ostrożności, wzbierający falami bliskości, które mienią się zakazanymi tonami. Porywający spektakl walki między sercem a rozumem, między zakorzenioną w duszy uwierającą przyzwoitością a własnym szczęściem, w końcu między szacunkiem do powidoków przeszłości a realnym życiem w teraźniejszości. Z czułością i eterycznością doznań, Rebecca Yarros niespiesznie uświadamia siłę i wytrwałość prawdziwego oraz szczerego uczucia – pomimo wszystko, na przekór każdemu oceniającemu spojrzeniu.

Jednak to nie tylko historia o nieprzemijającej na przestrzeni lat, wciąż żywej, choć tak ukradkowej fascynacji. Ona stanowi solidny fundament do stworzenia opowieści o rodzinnych relacjach, o stracie oraz o milczeniu, pod którym skrywa się zatrważająca prawda. I wreszcie o wyborach, które aranżują przyszłość, niekiedy przybierających kształt jednego decydującego o losach innych momentu, które niosą za sobą raniące implikacje. Zarazem to również wizja utraty możliwości ich dokonywania, którą podstępny los zakotwicza w ludzkich genach. To przejmująca odsłona wciąż na nowo gubionej świadomości w odmętach umysłu, wymuszonego bezwzględną chorobą zrzeczenia się samostanowienia o swojej egzystencji, oddania decyzyjności komuś innemu. To literacki kadr rozdzierający serce, wizja swoistego więzienia w ciele wyzutym ze wspomnień, tylko fragmentarycznego i ulotnego trwania w tu i teraz. Ta kompozycja podszyta osobistymi doświadczeniami autorki oraz opowieściami jej bliskich, staje się zatem wyczuwalnie spowita realizmem nakreślonych emocji, mimowolnie rozbudzających w odbiorcy nie tylko smutek, ale i refleksje. Właśnie w tej powolnej, o kontemplacyjnej wymowie narracji tkwi prozatorski kunszt tego tytułu – to równowaga między żarem miłości a obliczem życiowych trosk.

Rebecca Yarros nie zapomniała także o sensorycznym nakreśleniu fabularnej przestrzeni! To treść umiejscowiona w klimatycznym, skoncentrowanym na turystyce niewielkim miasteczku w stanie Kolorado, które naszkicowano z esencjonalnym lokalnym kolorytem, z bogactwem kreacji mieszkańców skąpanej w tajemnicach Alby, z ich oddaniem temu terenowi, ale i zauważalną obawą o członków swoich familii. Nastrojowa codzienność małego miasta staje doskonałą scenerią do wybrzmienia demonów z przeszłości, które ponurym cieniem kładą się na obecną rzeczywistość, w niezapominającej dawnych błędów małej społeczności jeszcze mocniej bowiem odczuwa się posmak zdrady. To piękna, choć niewątpliwie bolesna w swoim przekazie nieuchronności literacka mozaika dojrzałych impresji, powieść o braku wiary w siebie, o poświęceniu i wybaczeniu, o ustaleniach, które niewątpliwie nie przychodzą łatwą, ale stają się synonimami dobra i konieczności. I w końcu o miłości, która wypełnia ciało i myśli, stanowi wręcz pasję, skarb cenniejszy niż własna tożsamość, odważnie spoglądającej w oczy ją potępiających – wszak trudno konkurować z niemożliwą już do odebrania komuś doskonałością. Po tym pierwszym spotkaniu z twórczością pisarki mam wrażenie, że to porównywalnie emocjonująca kobieca odsłona pióra Nicholasa Sparksa oraz moralności tchniętej prozą Jodi Picoult – kompilacja iście elektryzująca i niezapomniana.

Poruszająca obrazem splątanych nici żalu, winy i tęsknoty, które tkają rodzinne więzy. Otulająca uczuciem intensywnie głębokim, niezatartym przez kurz zapomnienia, którym niekiedy czas i odległość pokrywają miłość. Z wrażliwością akcentująca definicję decyzji oraz determinowanych nią konse...

Rozwiń

Zwiń

Poruszająca niesprawiedliwością ludzkiego losu, brutalnie wdzierającą się w zanurzone w szczęściu życie. Inspirująca do odważnej walki o swoje marzenia, do odnalezienia w sobie siły do konfrontacji z nieprzewidzianym nieszczęściem. Z czułością kompilująca miłosne z nuty z melodią rodzinnej tajemnicy.

„Domek nad potokiem” to powieść obyczajowa rozpisana emocjami, z wrażliwością referująca o dojmującej stracie, a przy tym pięknie uświadamiająca istotę egzystencjalnego bogactwa. Niewątpliwie skąpana w smutku, w uwierającym żalu, spowita boleśnie zakorzeniającą się w sercu bezsilnością i przytłaczającą samotnością, ale zarazem otulająca ciepłą nadzieją, pokrzepiająca czułym literackim gestem, w swojej ukradkowości niosąca motywację. Piórem lirycznym, barwnym i przyjemnie kojącym, Katarzyna Michalak tka nie tylko poplątane nici relacji osnutych z sekretów, niedopowiedzeń czy przeznaczenia, ale wdzięcznie eksponuje też scenerie natury. Ożywia, nadaje realistycznego kolorytu, owiewa swoiście eteryczną magią pejzaże przyrody, tworząc na kartach swojej powieści urokliwy klimat. Pobudza finezyjny nastrój, który tak harmonijnie koreluje z romantycznymi porywami serca i bezpiecznym uczuciem do zwierzęcia.

To historia, która esencjonalnie akcentuje ulotność i nieprzewidywalność krótkiej chwili, nietrwałość i niepewność kolejnego dnia – autorka na fundamencie losów dwóch zagubionych dusz podkreśla, że jeden moment może odebrać wszystko, ale może też obficie człowieka obdarować. To literacka kompozycja mozaiki doznań, może nieco zbyt bajkowa w finalnej wymowie, jednak zarazem podszyta intrygującą tajemnicą, która skrywa się w czeluści okrytego kurzem pamiętnika, wypełniona impresjami rozdzierającymi serce, ale i wzniecająca uśmiech na twarzy. I w końcu przywołująca tak trudne do wybrzmienia czyste tony wybaczenia, nie zapominając o wyjaskrawieniu energii wyraźnie płynącej z ukochanej pasji. Nakreślona narracją niespieszną w rozwoju zdarzeń, rozczulającą oraz sensorycznie oddziałującą na zmysły zobrazowanymi krajobrazami idyllicznego miejsca otulającego tytułowy domek nad potokiem. Zmierzająca do zakończenia, które autentycznie zdumiewa – odmienia bowiem miłość przez wszystkie przypadki życia, obnaża druzgocące konsekwencje błędu przemilczenia, ale też definiuje esencję pojednania zasklepiającą emocjonalne rany. Trudno o bardziej nostalgiczną odsłonę z wiarygodnością naszkicowanych słów, iż „po burzy zawsze wychodzi słońce”, która staje się odmalowanym pędzlem ze słów, pięknym portretem tego przesłania. Przekazu budującego w człowieku świadomość swojej wewnętrznej odwagi do przeciwstawiania się problemom, do łagodzenia trosk i aranżowania swojego szczęścia nawet całkowicie od nowa. Ze zgliszczy i ruin przeszłości, dla spokojnej teraźniejszości i satysfakcjonującej przyszłości.

Poruszająca niesprawiedliwością ludzkiego losu, brutalnie wdzierającą się w zanurzone w szczęściu życie. Inspirująca do odważnej walki o swoje marzenia, do odnalezienia w sobie siły do konfrontacji z nieprzewidzianym nieszczęściem. Z czułością kompilująca miłosne z nuty z melodią rodzinnej...

Rozwiń

Zwiń

Wikłająca w oblepiającą sieć zdarzeń, które determinują niebezpieczne dla ludzkości implikacje. Przenikająca meandry przyszłości nie tak odległej, ale szokującej nieustannie rozwijającymi się możliwościami świata. Nieco wstrząsająca, prowadząca do refleksji, zarazem inspirująca do spojrzenia na siebie jako na jednostkę należącą do większej zbiorowości.

„Wściek” to pozbawiona pretensjonalności, otulona futurystycznym klimatem literacka proza nie dla każdego czytelnika. Splot podszytej naukową terminologią narracji tkanej ewolucyjnym językiem, zanurzonej w technologicznym zawiłościach fabularnej przestrzeni, a także absorbującej wnikliwości w ekologiczną materię dostarcza nie tylko rozrywkowych doznań, ale również komponuje pochłaniającą zmysły analizę widniejącej na horyzoncie wizji codzienności za szesnaście lat. Ta nietuzinkowa kompilacja trzymającego w mocnym uścisku napięcia thrillera, ogłuszającej eksploracji społecznych doświadczeń oraz pasjonująco oddanych, współczesnych zagadnień popularnonaukowych tworzy mozaikowy fundament do ekspozycji nie tylko coraz wyraźniejszej katastrofy klimatycznej, ale też mimowolnie odczuwalnego w czeluści treści małżeńskiego konfliktu.

Nie sposób odmówić tej kompozycji wyczuwalnego, intensyfikującego się ze strony na stronę dynamizmu, nieustannie wybuchającej eksplozji emocji i intrygującego charakteru. Niewątpliwie dla wielu odbiorców ta słowotwórcza aranżacja nie będzie w pełni zrozumiała, fragmentarycznie wręcz stylistycznie oderwana od rzeczywistości. Jednak w moim odczuciu, im bardziej nawołująca do zgłębienia zobrazowanego obszaru poza granicami wykreowanej fabuły, tym bardziej fascynująca i edukacyjna. To osnowa skąpana w teoriach spiskowych oraz zatrważających intrygach, których bezpośrednim celem stają się niewrażliwe na skutki ekologicznej klęski korporacje oraz najbogatsze elity. Zainscenizowany przez butnych, ale zachwycających inteligencją młodych rewolucjonistów spektakl incydentów i zdarzeń, które nie stronią od zniszczeń w imię wyższych intencji, prowadzi do elektryzującego finału, który pozostawia z niewyartykułowanymi głośno pytaniami na ustach, wznieca głębokie refleksje.

Spowite dramatem niezgodności życie małżeńskie newralgicznych protagonistów staje się tu nie tylko uczuciową wiwisekcją psychologiczną relacji, ale także świadomym tłem do wyjaskrawienia odmiennych postaw i reakcji w stosunku do zachodzących na świecie zmian. Marie Duchêne ucieleśnia ich pozytywną wymowę, odzwierciedla dostrzegalne w technologicznym rozkwicie szanse na odbudowę, ale i zarazem ożywienie powidoków przeszłości, natomiast Dagan Talbot, jej mąż, to głos ponurych następstw ekologicznych, które stanowią nieodłączny element tej śmiałej ekspansji w naturę. Sugestywnie oraz intencjonalnie nakreślając szerszą perspektywę referowanych treści, Magdalena Salik dzieli narrację na kilka portretów, z realizmem odmalowuje ich indywidualizm, akcentuje osobiste dążenia, a finalnie splata panoramę wielobarwnych pobudek w spójną całość. To powieść dryfująca na wzburzonych wodach science fiction, którą można wpasować w ramy ekothrillera i technothrillera, trudna do przewidzenia w zaistnieniu w nadchodzącej przyszłości, może nawet w swojej naukowej fikcji możliwa do utrwalenia w realiach 2040 roku, którego namacalnie przecież się doświadczy. Trochę złowróżbnego brzmienia literackiego, równoważących go nut nadziei, szczypta politycznych zmagań oraz pokaźne, coraz bardziej zuchwałe oblicze sztucznej inteligencji – to brawurowa imaginacja codzienności, w której tytułowy wściek stanowi mariaż naukowego dyskursu i wiedzionej sensacyjną akcją fabuły.

Wikłająca w oblepiającą sieć zdarzeń, które determinują niebezpieczne dla ludzkości implikacje. Przenikająca meandry przyszłości nie tak odległej, ale szokującej nieustannie rozwijającymi się możliwościami świata. Nieco wstrząsająca, prowadząca do refleksji, zarazem inspirująca do spojrzen...

Rozwiń

Zwiń

Wdzięcznie afirmująca życie w zgodzie z własnymi potrzebami, pragnieniami i pasjami. Przenikająca relację naznaczoną wyniszczającą uległością, swoistym strachem, niezauważalnym podporządkowaniem i zaborczą manipulacją. Eksponująca trudną, ale finalnie satysfakcjonującą walkę o marzenia.

„Klucz do szczęścia” to powieść na wskroś współczesna, eksplorująca społeczną materię wciąż wzbudzającą intensywne kontrowersje. Przybliżająca oblicze kobiecych powinności, które dawno temu powinny pokryć się kurzem zapomnienia, narzuconych ról, wciąż mylnie uznawanych za solidnie zakorzenione w niewieściej naturze, oraz należnej każdemu niezależności w kreowaniu swojej przyszłości. Z wyczuwalną wrażliwością i ujmującą czułością, Kamila Majewska odważnie muska meandry macierzyństwa. Na tym delikatnym literackim płótnie odmalowuje obraz lęku, niepewności, przyspieszających bicie serca obaw, które w ostatecznym ujęciu kształtują się w niezachwiane przekonanie, w dojrzale wyartykułowaną decyzję. W tę nieprzemijającą przygodę, zwaną rodzicielstwem, nie każdy bowiem chce świadomie wyruszyć, nie ona staje się egzystencjonalnym celem wszystkich – podążanie za karierą, za realizacją pasji, za rozkosznym odkrywaniem zakątków świata również okrywa się niezaprzeczalną istotnością na tej drodze. To tym samym kompozycja zanurzona w refleksjach, niezwykle poruszająca, a mi niezwykle bliska, wręcz tożsama z moimi życiowymi wyborami.

Trudno o literacką odsłonę szczelniej spowitą esencjonalnością małżeńskich dramatów, które determinuje niewłaściwa komunikacja między, mogłoby się wydawać, najbliższymi sobie osobami. Zarazem wyraźnie tli się na kartach powieści niejednoznaczność, to bowiem treść akcentująca prawo do zatracenia się we własnych priorytetach, jednak z uszanowaniem ambicji, aspiracji i dążeń innych. To historia osnuta na fundamencie miłosnego trójkąta o tym, że ludzie się zmieniają, że uczucie to czasami za mało, by stworzyć udany związek. Także o pierwszej miłości często niezauważalnie utrwalonej w pamięci i ożywiającej się w obliczu najmniejszego niewinnego gestu oraz impulsie, który wyrywa z matni oślepienia namiętnością. O tym, że spełnienie przybiera bezkresną panoramę definicji. Wybrzmiewa z niej realizm oraz autentyzm emocji, tak wyraźnie emanuje przewrotność w odniesieniu do zakotwiczonych w społeczeństwie stereotypów – w kobiecy świat tchnięto bowiem męski pierwiastek, a macierzyńskim instynktem spowito kreacje płci przeciwnej. Ta nieschematyczna, utkana głębokim przekazem konstrukcja fabularna doskonale podkreśla indywidualizm ludzkiej natury, ale też obsesyjną, wręcz chorobliwą żądzę kontroli drugiego człowieka.

Ambiwalentność doznań staje się podczas lektury nieprzemijającym odczuciem czytelnika – niewątpliwie nie sposób nie pokusić się o jawne oburzenie zainscenizowanym fortelem małżeńskich ograniczeń, ale też nietrudno wzbudzić w sobie nuty zrozumienia dla tak obłudnych czynów. Tu konflikt przybiera znamiona niezgodności w postrzeganiu szczęścia, w odmiennych wyobrażeniach idealnej rzeczywistości. To zarazem opowieść inspirująca do śmiałego i głośnego referowania swojego zdania, choćby najbardziej sprzecznego ze spostrzeżeniami wszystkich bliskich, do oznajmiania bez wstydu swoich decyzji, o nieukrywaniu tkwiącej w sercu tożsamości. O poszukiwaniu z uporem tego pasującego klucza, który otwiera drzwi skrywające za sobą niczym niezmącone szczęście, radość z prozaicznej codzienności, w końcu szczery entuzjazm. I choć wydawać by się mogło, że to będzie obyczajowa proza nieco przewidywalna w rozwoju zdarzeń, to słodko-gorzkie zakończenie utrwala po raz kolejny nieodgadnioną, często zaaranżowaną przypadkowością losu wizję życia, a mimowolnie wyróżnia także w ten sposób twórczość spod lekkiego, ale trafnie refleksyjnego pióra Kamili Majewskiej.

Wdzięcznie afirmująca życie w zgodzie z własnymi potrzebami, pragnieniami i pasjami. Przenikająca relację naznaczoną wyniszczającą uległością, swoistym strachem, niezauważalnym podporządkowaniem i zaborczą manipulacją. Eksponująca trudną, ale finalnie satysfakcjonującą walkę o marzenia.

„...

Rozwiń

Zwiń

Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmachem rozpisanej powieści z gatunku high fantasy, która wydźwiękiem brawury i intrygującymi doznaniami wciąż nie ustępuje ekspresją poprzednim tomom. W moim odczuciu to, zaraz po pierwszym tytule, najlepsza aranżacja spod pióra twórcy, jeszcze bardziej elektryzująca zanurzonymi w niebezpieczeństwie zdarzeniami, a przy tym znacznie wnikliwiej analizująca utkane dotąd relacje, zarazem obnażająca następne tajemnice wciąż nieprzeniknionego Askiru. Mogłoby się wydawać, że kolejna panorama losów nietuzinkowej zbieraniny osobliwych kreacji, znów umiejscowiona w barwnych krajobrazach naznaczonego politycznymi intrygami Gasalabadu, zacznie fragmentarycznie nużyć, przestanie zaskakiwać, finalnie powieli zobrazowane wcześniej incydenty – nic bardziej mylnego! Richard Schwartz podkreśla czwartą częścią tej serii swoją bezkresną wyobraźnię oraz skłonność do iście gawędziarskiej narracji, w której nie ma miejsca na przypadkowość, schematyczność i banalność, za nie zabraknie go na humor, sceny spowite iskrzącymi kłótniami czy bujne sojusze i knowania. Niewątpliwie jednak wciąż można odczuć zbyt pospieszne wyślizganie się postaci z tarapatów, na które należy spojrzeć już przymrużonymi oczami pobłażliwości.

To historia zbudowana na fundamencie klimatycznych legend, ale i na filarze ufności bogom i boginiom w ich niezachwianej intencji dobra, w ich niezaprzeczalnym majestacie – w tym ujęciu podano w wątpliwość ich altruizm, nieomylność, wręcz świadomie rzucono tej swoistej wierze wyzwanie, dopuszczając się nieświadomie duchowego konfliktu. Natomiast pomroczona złem magia, skrupulatnie i podstępnie inicjowana zmysłami wroga śmierć oraz zmyślne ulokowanie przez autora źródła największej nikczemności w odmalowanym niewyraźną, trudną do dostrzeżenia w fabularnej przestrzeni kreską portrecie tytułowego Władcy Marionetek to zaledwie preludium do esencjonalnej melodii przygody. Zainscenizowane wydarzenia mogłyby śmiało stanowić inspirację do utrwalanej w śpiewie ballady o niezwyciężonych, odważnych, ale i zuchwałych w swojej beztrosce herosach. Bohaterach, którzy władają nie tylko przeklętymi mieczami, ale i wszechogarniającymi przeciwnika czarami, nie tylko fizycznie silnych i umięśnionych, ale też pozornie eterycznych i delikatnych – tu siła przybiera wiele definicji, a w finalnym kadrze, który niechybnie rozdziera czytelnicze serce, poruszająco staje się synonimem poświęcenia i miłości. Nie sposób odmówić tej osnowie ducha finezyjnie wyeksponowanej fantazji oraz wielowarstwowości zarówno w obliczu skąpanego w zachwycających detalach uniwersum, jak i kompozycji mozaiki emocji, które często stają się impulsem do rozważań na temat rzeczywistości, śmiało bowiem czerpią z realiów współczesności. Trochę żal, że to kres podróży po orientalnych zakątkach dusznego otoczenia o papuzich wręcz widokach, ale zarazem kusząca obietnica całkiem nowych doświadczeń – energetyczna wizja morskich starć z przerażającym władcą imperium Thalaku ekscytuje z taką samą intensywnością!

Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmach...

Rozwiń

Zwiń