Jesteśmy społecznością, która kocha książki

niezwykła. nie mogłam oderwać się od czytania. momentami trudna wycieczka po zakamarkach ludzkiej podświadomości ubarwiona magią, surrealizmem. warto.

niezwykła. nie mogłam oderwać się od czytania. momentami trudna wycieczka po zakamarkach ludzkiej podświadomości ubarwiona magią, surrealizmem. warto.

Carlos Ruiz Zafon zauroczył mnie już dawno. Zaczęło się od "Cienia Wiatru", a każda kolejna książka tego autora tylko wzmacniała moje przekonanie, że magia słowa to jedna z rzeczy, które działają na mnie najmocniej na świecie. Zafon tka ze słów świat, który wciąga nas w gąszcz swych tajemnic, historii i piękna, które poraża tak mocno, że wcale nie mamy ochoty wracać do życia, jakie czeka nas poza kartami jego książek. Piękno to pełne jest grozy, która często sprawia, że w trakcie czytania czuję na karku dreszcz przerażenia...
Tak jest też z "Pałacem Północy" - kolejnej z historii Zafona o niezwykłej sile miłości sięgającej po grób i nienawiści doprowadzającej do obłedu.
Tajemnica życia genialnego konstruktora kryje się wśród cieni Kalkuty roku 1932... "Pałac Północy" opowiada o tragicznych losach rodzeństwa, o którego życie upomniały się dawno zapomniane demony z przeszłości. Owiana mgłą tajemnicy i niedopowiedzeń śmierć ich rodziców nie była końcem mrocznej historii, której dzieci stały się mimowolnymi uczestnikami. Morderca podąża ich tropem jak pies gończy pozostawiając po sobie tylko zniszczenie, krew i.. ogień. Bliźnięta te, rozdzielone tuż po urodzeniu, zmuszone są oddzielnie radzić sobie z ciążącą na nich klątwą krwi. Chłopiec trafia do domu dziecka, dziewczynka zaś zostaje z babcią, a jej życie staje się odtąd ciągłą ucieczką. Po 16 latach rozłąki spotykają się, by wspólnie stawić czoła przeznaczeniu. Chcąc położyć kres tragicznym wydarzeniom, muszą cofnąć się do przeszłości - czasów młodości ich rodziców: matki, której piękno i dobroć były ozodbą Czarnego Miasta i ojca, genialnego inżyniera i pisarza, którego wynalazki zapewniły mu nieśmiertelność...
Polecam - jako przykład piękna, jakie niesie ze sobą słowo oraz rozrywkę na najwyższym poziomie. Zafon jak zawsze nie zawodzi, opis Kalkuty nazywanej tu Czarnym Miastem, zachwyca, a akcja wzbudza dreszcze. Charakterystyczna dla Zafona jest łatwość, z jaką pisarz traktuje opowiadane przez siebie historie - magia jest tu czymś naturalnym, czymś, co wdycha się razem z powietrzem i nie zadaje o to zbędnych pytań. Wszystko to poraża swoim groźnym pięknem, a słowa wciągają w świat, który ciężko potem opuścić...
Czytelniku! Bez wahania zanurz się w gąszcz ulic Czarnego Miasta, uważaj na wszechobecny żar ognia, wsłuchuj w parne powietrze i rozglądaj, czy nie stoisz na drodze płonącego pociągu, który zawiezie Cię wprost ku przeznaczeniu...

Carlos Ruiz Zafon zauroczył mnie już dawno. Zaczęło się od "Cienia Wiatru", a każda kolejna książka tego autora tylko wzmacniała moje przekonanie, że magia słowa to jedna z rzeczy, które działają na mnie najmocniej na świecie. Zafon tka ze słów świat, który wciąga nas w gąszcz swych tajemnic, historii i piękna, które poraża tak mocno, że wcale nie mamy ochoty wracać do...