Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakże ponura i prawdziwa jest wizja świata roztaczana przez Orwella! A najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że nadal aktualna...

Jakże ponura i prawdziwa jest wizja świata roztaczana przez Orwella! A najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że nadal aktualna...

Jakiś czas temu zauważyłam moją koleżankę z tą książką, wtedy nie zainteresowałam się nią zbytnio. Pomysł wydał mi się ni lepszy, ni gorszy od całej plejady powieści młodzieżowych, a przede wszystkim od samego początku uderzyło mnie podobieństwo do "Wyścigu Śmierci". Jednak, ponieważ szukałam jakiejś lżejszej lektury, sięgnęłam po nią.

Z początku irytowała mnie główna bohaterka - Tella, a szczególnie pomysł poprowadzenia narracji w pierwszej osobie. Pierwsze rozdziały były raczej nudnawe, troszkę infantylne i mało wiarygodne. Miałam też nadzieję na "klimat dżungli" i ciekawe, barwne opisy, ale to raczej nie tego typu książka.

Jak już wspomniałam, z początku szło ciężko, ale im bardziej zagłębiałam się w tę historię, tym zaczęło się robić coraz ciekawiej. Przede wszystkim Tella przestała być taka irytująca i infantylna, można by się pokusić o stwierdzenie, że wydoroślała (choć tylko ciutek..). Chociaż akcja pędzi na łeb, na szyję, wydarzenia nie są chaotyczne, a całość czyta się bardzo przyjemnie. Fabuła okazała się być bardziej oryginalna niż przypuszczałam. Wątek miłosny, w miarę delikatnie zarysowany, nie irytował mnie z każdą stroną bardziej, jak to ma miejsce w podobnych młodzieżówkach. Żałuję jedynie, że, oprócz Telli, postacie są raczej blade, przede wszystkim nie wiele się o nich dowiadujemy i słabo je poznajemy. Mam nadzieję, że w następnym tomie, autorka bardziej rozwinie ich wątki.

Książka jako całość jest dobra, lekka, na rozluźnienie. Nie oczekiwałam zbyt wiele, choć i tak zostałam mile zaskoczona. Doszłam jednak do wniosku, że chyba już wyrosłam z takich książek..

Jakiś czas temu zauważyłam moją koleżankę z tą książką, wtedy nie zainteresowałam się nią zbytnio. Pomysł wydał mi się ni lepszy, ni gorszy od całej plejady powieści młodzieżowych, a przede wszystkim od samego początku uderzyło mnie podobieństwo do "Wyścigu Śmierci". Jednak, ponieważ szukałam jakiejś lżejszej lektury, sięgnęłam po nią.

Z początku irytowała mnie główna...

Mam dość mieszane uczucia wobec tej książki. Sama koncepcja podstępnych genów-egoistów, które manipulują nami, by dotrzeć do swego celu, wydaje mi się niezwykle ciekawa. Jest to coś innego, o czym nigdy wcześniej nie słyszałam, a nawet nie pomyślałam. Niestety sposób jej wyłożenia przez autora mógłby być lepszy. Pierwsza część książki była bardzo ciekawa i powoli wytłumaczona bez zbytnich odstępstw od tematów. Natomiast w drugiej autor zbytnio to wszystko pogmatwał. Próbując uprościć odbiór dla tzw. laika, tylko skomplikował sprawę. Nie przemawia też do mnie teoria memów, z którą zetknęłam się po raz pierwszy w innej książce Richarda Dawkinsa. Mogłabym zgodzić się, że pewnymi elementami kultury rządzą podobne reguły do reguł genów, ale uznanie memu za nowy rodzaj replikatora jest raczej nadinterpretacją. Niewątpliwym plusem tej pozycji jest sam styl pisania. Kolejne rozdziały czytało się szybko, mimo że treść wymagała prawie ciągłego skupienia. Uważam "Samolubny gen" za warty przeczytania choćby po to, żeby wyrobić sobie własne zdanie wobec mikroskopijnych manipulatorów.

Mam dość mieszane uczucia wobec tej książki. Sama koncepcja podstępnych genów-egoistów, które manipulują nami, by dotrzeć do swego celu, wydaje mi się niezwykle ciekawa. Jest to coś innego, o czym nigdy wcześniej nie słyszałam, a nawet nie pomyślałam. Niestety sposób jej wyłożenia przez autora mógłby być lepszy. Pierwsza część książki była bardzo ciekawa i powoli...