Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatni tom trylogii o przygodach Magnusa Chase'a zadziwia pod wieloma aspektami. Najbardziej jednak zadziwia, jak wielką pustkę odczuwa się po zakończeniu lektury. Nie byłam pewna czy ten stan zawodu był spowodowany finalną bitwą, która pozostawiała wiele do życzenia, czy też innymi aspektami. Ale zacznijmy od początku.

Już na starcie pojawia się znany nam i niewątpliwie kochany Percy Jackson, bohater pierwszej serii "wujka Ricka". Nie jest to żaden spojler, ponieważ już zakończenie poprzedniego tomu wyraźnie wskazuje na to, że jego postać miała się pojawić. Jest to na pewno bardzo miły aspekt. Szczególnie, że Percy towarzyszy jedynie nam przez pierwsze rozdziały, a potem cała akcja skupia się na głównych bohaterów, więc nie ma też żadnego wciskania na siłę.

Chociaż sama postać Magnusa jest bez wątpienia niesamowita, a bohater jest rozpisany fenomenalnie, najbardziej lśnią postacie poboczne. Pominę już fakt, że jest to drużyna stworzona z muzułmanki, osoby zmiennopłciowej, krasnoluda i głuchego elfa, co już samo w sobie czyni tę książkę jedną z najlepszych, jeśli chodzi o oryginalnych bohaterów. Szczególnie wśród nich lśni Alex Fierro, która/ry będąc dzieckiem Lokiego, zalicza się do grona osób genderfluid. Jest niewątpliwie jedną z tych postaci, których zwyczajnie nie da się lubić.

Akcja przez większość czasu jest niezwykle wartka, a strony "same się czytają". Jednakże najgorzej jest, kiedy pojawia się końcówka. Pozostawia ona czytelnika z małym niesmakiem na ustach. W głowie pojawia się myśl: I to tyle? To ma być koniec? Od Riordana liczyła na nieco lepsze zakończenie. To tak, jakby pod koniec autorowi odechciało się pisać.

Podsumowując, książka jest bardzo dobra, jednak nieco zawyżyłam jej ocenę ze względu na sentyment, ponieważ normalnie nie dałabym jej 8/10 ze względu na nudne i nieciekawe zakończenie.

https://czytampierwszy.pl/

Ostatni tom trylogii o przygodach Magnusa Chase'a zadziwia pod wieloma aspektami. Najbardziej jednak zadziwia, jak wielką pustkę odczuwa się po zakończeniu lektury. Nie byłam pewna czy ten stan zawodu był spowodowany finalną bitwą, która pozostawiała wiele do życzenia, czy też innymi aspektami. Ale zacznijmy od początku.

Już na starcie pojawia się znany nam i niewątpliwie...

Niezbyt zachwyciła mnie ta książka. Szukałam w niej czegoś intrygującego, gotyckiego, ale zawiodłam się. Trzymała się ona twardo schematu: nudna główna bohaterka, bad boy, który okazuje się wrażliwy i oczywiście ich miłość, która rozpoczyna się wzajemną niechęcią.
Hm, raczej nie sięgnę po następne części.

Niezbyt zachwyciła mnie ta książka. Szukałam w niej czegoś intrygującego, gotyckiego, ale zawiodłam się. Trzymała się ona twardo schematu: nudna główna bohaterka, bad boy, który okazuje się wrażliwy i oczywiście ich miłość, która rozpoczyna się wzajemną niechęcią.
Hm, raczej nie sięgnę po następne części.

Nie mam zielonego pojęcia, co powinnam myśleć o tej książce. Z jednej strony Elżbieta została ukazana jako osoba, której powinno się jednocześnie współczuć i bać się jej. Dlaczego współczuć? Sądzę, że nikt nie chciałby - tak jak ona - zostać postawionym przed ciężkimi sytuacjami, z którymi wiele osób nie dałoby sobie rady. To, kim się później stała, wynikało bez wątpienia z utraty trójki dzieci oraz oglądania wielu makabrycznych scen. Koniec końców, chciała być tylko jak swoja matka. Cóż, niewątpliwie przesadziła.
Z jednej strony liczyłem trochę, że autorka zahaczy o coś, z czego Krwawa Hrabina szczególnie zasłynęła. A konkretnie chodzi mi o kąpiele w krwi. To mogłoby być ciekawe, ale nie mam zamiaru narzekać, ponieważ ani trochę nie zawiodłam się na tej książce.
Ach, gdybym tylko mogła cofnąć się w czasie i zobaczyć, jak to naprawdę z nią było... Wszystko, co mówił palatyn było prawdą? A może to był zwyczajnie spisek habsburcki?

Nie mam zielonego pojęcia, co powinnam myśleć o tej książce. Z jednej strony Elżbieta została ukazana jako osoba, której powinno się jednocześnie współczuć i bać się jej. Dlaczego współczuć? Sądzę, że nikt nie chciałby - tak jak ona - zostać postawionym przed ciężkimi sytuacjami, z którymi wiele osób nie dałoby sobie rady. To, kim się później stała, wynikało bez wątpienia z...