Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Juliusz Słowacki pokazuje nam jakie jest tutejsze społeczeństwo. Nie żyjący już przedstawiciel romantyzmu najwspanialszy dramatopisarz pisząc powieść „ Balladyna" w XIX wieku wiedział jakie będzie społeczeństwo w XXI wieku. Góra z górą się nie zejdzie, ale człowiek z człowiekiem zawsze. Balladyna to nie tylko opowieść o siostrze, która zabija drugą z zazdrości z powodu drobnej " błahostki" - lenistwa. Pokazuje jacy są ludzie dla siebie. Obraz wojny światowej, emigracji wielkich kataklizm. Zazdrość, władza, pieniądze to wszystko dominuje do dziś. Ciężko jest człowiekowi, gdy jest sam, gdy woła do Boga " Boże pomóż", " Smutno mi Boże", bo jestem gdzieś nie wiem gdzie, gdzieś daleko od matki, która jest dla mnie prawdziwym powietrzem, dzięki której mogę żyć. Nie ma słów, aby opisać miłość, tęsknotę, żal za matką ojczystą . Dziś dla paru groszy potrafimy być " Judaszami" potrafimy skopać, obrazić, napluć na własne godlo, flagę, hymn.Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej. Podmiot liryczny pokazuje nam w Balladynie jak ważne jest docenienie tego co się posiada. Szkoda, ze tak mało z nas potrafi to dostrzec. Szkoda, ze tak mało teraz wspomina, szanuje to co kiedyś matka wycierpiała. Szkoda, ze tylu z nas bierze w tym udział, aby wciąż na nowo cierpiała.

Juliusz Słowacki pokazuje nam jakie jest tutejsze społeczeństwo. Nie żyjący już przedstawiciel romantyzmu najwspanialszy dramatopisarz pisząc powieść „ Balladyna" w XIX wieku wiedział jakie będzie społeczeństwo w XXI wieku. Góra z górą się nie zejdzie, ale człowiek z człowiekiem zawsze. Balladyna to nie tylko opowieść o siostrze, która zabija drugą z zazdrości z powodu...

Opinia będzie krótka, bo cóż by się tutaj rozpisywać, jak część z was i tak czyta tylko wstęp lub wyłapuje słowa, które albo zachęcają, albo zniechęcają czytelników. Książka jest dobra, nawet bardzo dobra. Autorka zrobiła znakomite przejścia w głąb akcji, ciągle coś się dzieje i nie daje spokoju, a opuszczenie jednego rozdziału to grzech. Niestety końcówka nie dała mi takiej satysfakcji, po ujawnionych sytuacjach, szybko można już było się domyśleć. Oceniam na 8/10. Czekam na lepsze zakończenia

Opinia będzie krótka, bo cóż by się tutaj rozpisywać, jak część z was i tak czyta tylko wstęp lub wyłapuje słowa, które albo zachęcają, albo zniechęcają czytelników. Książka jest dobra, nawet bardzo dobra. Autorka zrobiła znakomite przejścia w głąb akcji, ciągle coś się dzieje i nie daje spokoju, a opuszczenie jednego rozdziału to grzech. Niestety końcówka nie dała mi...

" Antygona" Sofoklesa, to prawdziwy przejaw ludzkiej, nierozłącznej miłości. Przedstawiona w mitach greckich, oddala nas o tego typu spostrzeżeń. Gdzie tą miłość znajdujemy? Można wziąć pod uwagę, że pierwsze słowo tej książki, to " tragedia". Pewnie wielu z was wydaje się, dość specyficznym żartem, ale gdy zastanowimy się nad sensem tej " śmiesznej tragedii" wcale nie jest ona śmieszna. W pewnym sensie jest to paradoks, gdyż jedno wyklucza drugie - dalekie od rzeczywistości. To opowieść dość bliska naszym realiom życiowym. Ma ona na celu przedstawienie człowieka, którym kieruje żądza i władza.Co może spowodować takie funkcjonowanie i rozmach w doczesnym życiu. Poznajemy miłość, która zostaje wystawiona na próbę. Miłość całkiem inna niż ta, z którą spotykamy się na co dzień. Ta miłość, to uczucie wiążące dwoje ludzi brata i siostrę. Jest piękna, prawdziwa, szczera. Zawiera wszelakie dobro o jakim możemy tylko pomyśleć bądź wymyślić. Jest niekończącą się, najpiękniejszą wstążką wspomnień i dbałości o siebie nawzajem. Niestety trwa ona krótko. Antygona jest gotowa przeciwstawić się władcy Teb- Kreonowi i umrzeć za brata. Nie zważa na skutki, stawia się królowi i chowa brata. Za ten czyn zostaje skazana śmiercią głodową. Nie wytrzymując psychicznie sytuacji, popełnia samobójstwo. Narzeczony bohaterki- Hajmon, dowiedziawszy się o postanowieniu ojca, władcy Teb, przebija mieczem swoje serce. Motywem życiowym tej książki, jest żądza, pycha jaką kieruje się Kreon. Król Teb to nic innego jak zwykły człowiek. Najprościej pisząc mamy na myśli polski rząd kierujący w tutejszym świecie. Skupia się na władzy jaką może osiągnąć zwyczajnie mówiąc jest egoistą. Nie zważa na swoją żonę, syna, myśli jedynie o sobie i o swoich dobrach. Kreon to przykład człowieka, który pyszni się własnym szczęściem. Książka, to duża refleksja nad swoim życiem, w którym musimy uważać, aby pycha i żądza nie stawały się czynnościami wyższymi niż miłość, rodzina czy dobro wszystkich ludzi.

" Antygona" Sofoklesa, to prawdziwy przejaw ludzkiej, nierozłącznej miłości. Przedstawiona w mitach greckich, oddala nas o tego typu spostrzeżeń. Gdzie tą miłość znajdujemy? Można wziąć pod uwagę, że pierwsze słowo tej książki, to " tragedia". Pewnie wielu z was wydaje się, dość specyficznym żartem, ale gdy zastanowimy się nad sensem tej " śmiesznej tragedii" wcale...

Książka jest dobra, uwielbiam Mickiewicza, potrafi wciągnąć lecz potrzeba nieustannego spokoju i skupienia. Opiera się przede wszystkim na kontrastach Polski w romantyzmie. Gorąco Polecam wszystkim miłośnikom Mickiewicza, lecz trzeba zacząć od początku tej trylogii.

Książka jest dobra, uwielbiam Mickiewicza, potrafi wciągnąć lecz potrzeba nieustannego spokoju i skupienia. Opiera się przede wszystkim na kontrastach Polski w romantyzmie. Gorąco Polecam wszystkim miłośnikom Mickiewicza, lecz trzeba zacząć od początku tej trylogii.

Przywołując kłamstwa zastanawiamy się nad ich znaczeniem mającym w naszym życiu dużą rolę. Przytoczmy przykład książki polskiego nowelisty Bolesława Prusa, który w 1882 roku napisał nowelę pt. " Kamizelka. Oparta jest ona na pozytywnym znaczeniu kłamstwa, że w niektórych przypadkach mogą uszczęśliwiać.

Przywołując kłamstwa zastanawiamy się nad ich znaczeniem mającym w naszym życiu dużą rolę. Przytoczmy przykład książki polskiego nowelisty Bolesława Prusa, który w 1882 roku napisał nowelę pt. " Kamizelka. Oparta jest ona na pozytywnym znaczeniu kłamstwa, że w niektórych przypadkach mogą uszczęśliwiać.

Trafiłam na wiele negatywnych komentarzy pod adresem tej książki, jestem zszokowana. Książka owszem jest piekielnie długa i zarazem ciężka do przeczytania. Oparta jest na pozytywizmie lat Sienkiewiczowskich. Ciężko jest znaleźć dobrą książkę, która nas będzie zadowalać od stup do głów. Myślę, że książka jest pociągająca, dominują w niej akcje i wątki w których wyraźnie pokazane jest to co nas zaskakuje m.in. BÓG! HONOR! OJCZYZNA! Nie zawsze chcemy zrozumieć język pisanej książki, pisarza który ją pisał, lecz gdy zabieramy się za czytanie jej mamy obowiązek to zredukować. Moje osobiste wrażenia? Książka potrzebuje wytrwałego, cichego, zrozumiałego czytelnika, który ma na uwadze jej tok a nie wygląd.

Trafiłam na wiele negatywnych komentarzy pod adresem tej książki, jestem zszokowana. Książka owszem jest piekielnie długa i zarazem ciężka do przeczytania. Oparta jest na pozytywizmie lat Sienkiewiczowskich. Ciężko jest znaleźć dobrą książkę, która nas będzie zadowalać od stup do głów. Myślę, że książka jest pociągająca, dominują w niej akcje i wątki w których wyraźnie...

Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Ile potrafię dać osobie, którą kocham, a tak na prawdę wcale nie znam? Hans Christian Andersen stawia nas w sytuacji w której musimy wybrać „ serce czy rozum"? Bohaterka nie potrafi wybrać, bo nie jest to łatwe tłumaczy nam to zachowanie postaci. Nie duma nad tym, tyle ile rozsądny człowiek powinien podejmuje decyzje najważniejszą w swoim życiu. Oczarowana swoim uczuciem i tęsknotą do osoby jej najbliższej, pokazuje nam prawdziwą przyjaźń bez żadnych skrupułów i zahamowań. Wyrusza w wielką przygodę, walkę z prawdziwym życiem, pomimo niechęci chłopca, jego nagannego zachowania wobec bohaterki. Hans pokazuje cechy najprawdziwszej przyjaźni jaka w nas powinna żyć od każdej chwili życia. Bez żadnych środków do życia, najpiękniejszych czerwonych trzewików biedna niż kiedykolwiek a bogatsza niż na początku, ale czy można nazwać ją biedną? Podmiot liryczny odpowiada nam na to pytanie.Biedny człowiek to taki, który nie ma nic w środku.Żadnych ambicji, nadziei, miłości.
Nie ma przy sobie osób, które będą go podnosić, gdy upadnie. Choć brak chłopca i miłości zaziębiona jego zmiennym uczuciem jest przepełniona gorącą miłością i nadziei która codziennie stawia ją na próbę...Przyjaźń jest wszystkim, Gerda nie zapomina o tym ani przez chwilę. Nie przyjaźń, a miłość, która w niej jest.MIŁOŚĆ.Miłość jest wszystkim.

Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Ile potrafię dać osobie, którą kocham, a tak na prawdę wcale nie znam? Hans Christian Andersen stawia nas w sytuacji w której musimy wybrać „ serce czy rozum"? Bohaterka nie potrafi wybrać, bo nie jest to łatwe tłumaczy nam to zachowanie postaci. Nie duma nad tym, tyle ile rozsądny człowiek powinien podejmuje decyzje...