Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze 400 stron jest nudne jak flaki z olejem. Akcja ciągnie się bardzo wolno. Irytujące są nic nie wnoszące opisy ubioru każdego lorda czy rycerza oraz ciągłe nazywanie Jona Snow bękartem. Na szczęście druga połowa książki rekompensuje nam początkowe nudy. Akcja wreszcie nabiera tempa i jest świetnie aż do samego końca. Były momenty kiedy znużony miałem ochotę zabrać się za czytanie czegoś innego, ale teraz cieszę się, że jednak wytrwałem :)

Pierwsze 400 stron jest nudne jak flaki z olejem. Akcja ciągnie się bardzo wolno. Irytujące są nic nie wnoszące opisy ubioru każdego lorda czy rycerza oraz ciągłe nazywanie Jona Snow bękartem. Na szczęście druga połowa książki rekompensuje nam początkowe nudy. Akcja wreszcie nabiera tempa i jest świetnie aż do samego końca. Były momenty kiedy znużony miałem ochotę zabrać...

Gra o Tron rozpoczęła się na dobre. W całym Westeros głowy potężnych rodów ogłaszają się królami, a na północy Nocna Straż musi stawić czoło wielkiemu niebezpieczeństwu, jakie zbiera się za Murem. Druga część Pieśni Lodu i Ognia jest lepsza od poprzedniej pod tym względem, że nie musimy poznawać na nowo głównych bohaterów, lecz możemy od razu zająć się śledzeniem ich losów. Martin stworzył całą gamę bohaterów o bardzo skomplikowanych charakterach, co dla mnie jest chyba najmocniejszą stroną tej książki. Wiele razy podczas lektury dawałem się złapać na tym, że kibicowałem jakiejś postaci, by po chwili uświadomić sobie: "Zaraz, zaraz, przecież on/ona jest zły/zła!". No właśnie, u Martina to tak nie działa. Każdy bohater negatywny posiada jakieś cechy pozytywne i odwrotnie. Na bardzo wysokim poziomie stoją także dialogi, które są bardzo autentyczne i nie sprawiają wrażenia sztucznych. A minusy? Na pewno jest nim objętość książki. Poza tym jakoś nie porwała mnie ta bitwa pod koniec książki, trochę się nudziłem. Mimo to "Starcie królów" to dobra książka, znacznie lepsza od poprzedniczki.

Gra o Tron rozpoczęła się na dobre. W całym Westeros głowy potężnych rodów ogłaszają się królami, a na północy Nocna Straż musi stawić czoło wielkiemu niebezpieczeństwu, jakie zbiera się za Murem. Druga część Pieśni Lodu i Ognia jest lepsza od poprzedniej pod tym względem, że nie musimy poznawać na nowo głównych bohaterów, lecz możemy od razu zająć się śledzeniem ich losów....

Czytało się rewelacyjnie. Nie oczekiwałem majstersztyku fabularnego i go nie dostałem, ale jest lepiej niż przyzwoicie. Jeśli chodzi o całą resztę to Sapkowski trzyma poziom, do jakiego przyzwyczaił czytelników pięcioksięgiem. Widać, że AS nie zapomniał jak się pisze świetne książki i bardzo dobrze się stało, że powstała kolejna powieść o Geralcie i mam nadzieję, że dostaniemy kolejne, bo jak pisze sam Sapkowski: "Opowieść trwa, historia nie kończy się nigdy".

Czytało się rewelacyjnie. Nie oczekiwałem majstersztyku fabularnego i go nie dostałem, ale jest lepiej niż przyzwoicie. Jeśli chodzi o całą resztę to Sapkowski trzyma poziom, do jakiego przyzwyczaił czytelników pięcioksięgiem. Widać, że AS nie zapomniał jak się pisze świetne książki i bardzo dobrze się stało, że powstała kolejna powieść o Geralcie i mam nadzieję, że...

Północ - 9+, Południe - 7+. Opowiadania o Szóstej Kompanii były dla mnie niemalże majstersztykiem. Ocenę obniża pierwsze z nich- "Honor górala", bo mimo tego, że również jest świetne, kolejne powodują po prostu opad szczęki. Szczególnie zachwyciły mnie "Wszyscy jesteśmy Meekhańczykami" oraz "Krew naszych ojców". W pierwszym Wegner opisuje bohaterską bitwę pomiędzy garstką żołnierzy Górskiej Straży, a ogromną armią koczowników. Przez ani jedną stronę nie czuć znużenia, a opisy starć są niemal perfekcyjne. Kolejne opowiadanie, o którym wspomniałem opowiada o zagadce tajemniczych mordów w wiosce rybackiej. Autor świetnie zamaskował całą prawdę i do końca nie wiadomo kto stoi za wszystkim. Jeśli chodzi o "Południe" to moim zdaniem zmarnowało się tutaj trochę potencjału, bo ten był ogromny. Opowiadania skupiają się na postaci młodego Issara - Yatecha, który zaciąga się na służbę do meekhańskiego kupca jako jego strażnik. "Południe" zmusza do myślenia nad sensem ludzkiego istnienia i tego jak to istnienie jest kruche i za to Wegnerowi należą się wielkie brawa, bo robi to fantastycznie. Zabrakło mi jednak ciekawszej fabuły i z tym jest związany zmarnowany potencjał opowiadań "południowych". Nie przeszkadza to jednak zbytnio jeśli skupimy się na przeżyciach wewnętrznych Yatecha, które są świetnie przedstawione. Mistrzowskie retrospekcje i genialne opisy czynią autora jednym z najlepszych pisarzy fantastyki w Polsce. Znakomity finał książki dopełnia efektu WOW i nadzieję, że kolejne tomy będą równie dobre. Polecam!

Północ - 9+, Południe - 7+. Opowiadania o Szóstej Kompanii były dla mnie niemalże majstersztykiem. Ocenę obniża pierwsze z nich- "Honor górala", bo mimo tego, że również jest świetne, kolejne powodują po prostu opad szczęki. Szczególnie zachwyciły mnie "Wszyscy jesteśmy Meekhańczykami" oraz "Krew naszych ojców". W pierwszym Wegner opisuje bohaterską bitwę pomiędzy garstką...

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec sagi o Wiedźminie. Sagi genialnej i kompletnej. "Pani Jeziora" to tom nie odstający zupełnie od poprzednich. Fakt, jest kilka naciąganych stron tekstu, ale zakończenie całkowicie to wszystko rekompensuje. Jedyne co napiszę to, że jest niebanalne, wzruszające i dające do myślenia. Zresztą jak cały pięcioksiąg. Godne polecenia nie tylko fanom fantasy, ale każdemu kto chce przeżyć niesamowitą przygodę i poznać opowieść o poświęceniu, odwadze i miłości.

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec sagi o Wiedźminie. Sagi genialnej i kompletnej. "Pani Jeziora" to tom nie odstający zupełnie od poprzednich. Fakt, jest kilka naciąganych stron tekstu, ale zakończenie całkowicie to wszystko rekompensuje. Jedyne co napiszę to, że jest niebanalne, wzruszające i dające do myślenia. Zresztą jak cały pięcioksiąg. Godne polecenia nie tylko...

Po dwóch zbiorach opowiadań przyszła kolej na pierwszą część sagi. Zamiast opowiadań mamy pełnokrwistą powieść i muszę powiedzieć, że Sapkowski nie przestaje mnie zadziwiać. "Krew elfów" jest bowiem książką tak samo dobrą o ile nie lepszą od pierwszych części traktujących o przygodach Geralta. Wydawałoby się, że opisy walk były perfekcyjne. Otóż nie: w tej części są jeszcze lepsze, co wydaje się rzeczą nieprawdopodobną kiedy czyta się np. o rzezi w Blaviken. Kolejną rzeczą, która bardzo przypadła mi do gustu są krótkie fragmenty dzieł autorów z "wiedźmińskiego" świata, np. "Monstrum lub wiedźmina opisania" to po prostu genialna rzecz. I rzecz najważniejsza dla tych, którzy nie czytali opowiadań: ich znajomość nie jest do niczego potrzebna! Ciekawy jestem tylko czy kolejne książki utrzymają poziom pierwszych, bo jeśli tak to czeka mnie jeszcze długa przygoda z Geraltem i Ciri.

Po dwóch zbiorach opowiadań przyszła kolej na pierwszą część sagi. Zamiast opowiadań mamy pełnokrwistą powieść i muszę powiedzieć, że Sapkowski nie przestaje mnie zadziwiać. "Krew elfów" jest bowiem książką tak samo dobrą o ile nie lepszą od pierwszych części traktujących o przygodach Geralta. Wydawałoby się, że opisy walk były perfekcyjne. Otóż nie: w tej części są...

Wschód 9+,Zachód 9+
Coś fantastycznego! Proza Wegnera nie przestaje mnie zachwycać. W drugim tomie świat Meekhanu jest jeszcze bardziej wyrazisty, sprawiający, że można w niego naprawdę uwierzyć. Widoczny jest ogrom pracy, jaki autor włożył w stworzenie go. Wszystkie legendy, historie i opowieści są przemyślane w najdrobniejszych szczegółach, a genialny styl pisarski pana Roberta tylko fantastycznie uzupełnia całość! W pierwszej części podobały mi się opisy. Po lekturze "Wschód-Zachód" zdania nie zmieniam. Wegner lubi się czasem rozpisać, ale mimo wszystko każde zdanie wydaje się absolutnie konieczne i potrzebne do zrozumienia tego wspaniałego świata, a co więcej, nie są one nużące, ale pozwalają z zaciekawieniem poznać historię Imperium Meekhańskiego. Po raz kolejny dostaliśmy fantastyczne dialogi, nie sprawiające wrażenia sztucznych czy pisanych na siłę. Każde opowiadanie jest przez autora wykorzystywane do głębszego opisania porządku i zasad funkcjonowania rzeczywistości, czy to na Stepach, czy w Ponkee-Laa. Nie sposób też nie wspomnieć o bardzo dobrym wydaniu książki przez Powergraph. Twarda oprawa, bielutki papier, mapa i zero literówek! Absolutnie polecam!

Wschód 9+,Zachód 9+
Coś fantastycznego! Proza Wegnera nie przestaje mnie zachwycać. W drugim tomie świat Meekhanu jest jeszcze bardziej wyrazisty, sprawiający, że można w niego naprawdę uwierzyć. Widoczny jest ogrom pracy, jaki autor włożył w stworzenie go. Wszystkie legendy, historie i opowieści są przemyślane w najdrobniejszych szczegółach, a genialny styl pisarski pana...