Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań w stosunku do tej lektury i niestety po jej przeczytaniu żadnego zaskoczenia nie ma. Książka jest w najlepszym wypadku przeciętna. Wiem, że to lektura dedykowana głównie młodszym czytelnikom, więc nie należę do grupy docelowej, ale na litość boską, jakież to było wszystko miałkie.
Już pierwszy rozdział zniechęcił mnie strasznie. Okropny wstęp, paskudna ekspozycja i pobieżne przedstawienie wszystkich bohaterów, z których większość jest tylko nijakim tłem. Mam wrażenie, że może gdyby było ich mniej, to każdy byłby bardziej wyrazisty.
Główny bohater przeraźliwie nudny. Może dlatego, że czego się nie dotknął, to od razu mu się udawało. Ewentualnie wystarczył minimalny wysiłek z jego strony albo "iskra" od przecudownej Cory i pstryk, wszystko jest super. Do tego jego moce oczywiście ujawniają się wtedy, kiedy jest to najwygodniejsze dla fabuły, a to coś, czego strasznie nie lubię.
Fabuła składa się w jakąś tam całość, ale jest okrutnie przewidywalna. Nie zaangażowałam się w losy bohaterów. Sceny romantyczne nie wywoływały motylków w brzuchu. Zero napięcia.
Z plusów, to czytało się dość szybko. Codzienność wampirów przedstawiona dość obrazowo, łatwo mi było wyobrazić sobie lokacje i wydarzenia. Lekkie czytadło, dobre dla zabicia czasu. Ale niestety dla mnie to lektura na raz i po następne tomy na pewno nie sięgnę.

Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań w stosunku do tej lektury i niestety po jej przeczytaniu żadnego zaskoczenia nie ma. Książka jest w najlepszym wypadku przeciętna. Wiem, że to lektura dedykowana głównie młodszym czytelnikom, więc nie należę do grupy docelowej, ale na litość boską, jakież to było wszystko miałkie.
Już pierwszy rozdział zniechęcił mnie strasznie. Okropny...

Książka napisana w porządku, choć jest strasznie długa. Przez większość czasu nic się nie dzieje. Czytało się ją dość szybko, co jest plusem. Aczkolwiek główna bohaterka jest mocno nijaka. Opisywane relacje są strasznie płytkie. Poza tym mam już po dziurki w nosie zrównywania zwykłego pożądania z miłością. Zakończenie było tak przesłodzone, że mnie zemdliło. Dlatego po kolejne tomy nie zamierzam sięgać.

Książka napisana w porządku, choć jest strasznie długa. Przez większość czasu nic się nie dzieje. Czytało się ją dość szybko, co jest plusem. Aczkolwiek główna bohaterka jest mocno nijaka. Opisywane relacje są strasznie płytkie. Poza tym mam już po dziurki w nosie zrównywania zwykłego pożądania z miłością. Zakończenie było tak przesłodzone, że mnie zemdliło. Dlatego po...

Do cyklu "Kwiat paproci" wróciłam po kilku latach, miałam chęć na na jakieś lekkie czytadło, więc ta seria wydała mi się idealnym rozwiązaniem. I szczerze mówiąc srogo się zawiodłam. O ile jeszcze “Szeptucha” ma w sobie powiew świeżości, to kolejne tomy jakoś tak mnie zmęczyły. Główną winowajczynią jest niestety Gosia, której narracja i przemyślenia doprowadzały mnie do rozpaczy. Dawno już nie miałam do czynienia z tak irytującą i infantylną główną bohaterką. Częstotliwość rozpływania się nad super, hiper fantastycznym ciałem Mieszka mnie przerosła. W ogóle mam wrażenie, że relacja Gosi i Mieszka była strasznie płytka. Byli sobą zachwyceni fizycznie, połączył ich kwiat paproci i… tyle. Autorce należy się duży plus za pomysł na fabułę i wplecenie słowiańskości. O obrzędach, upirach i bogach czytałam z zaciekawieniem. Przynajmniej przez jakiś czas. Niestety sami bogowie dużo stracili w ostatnich tomach. Nagle mam wrażenie, że stracili swoją inteligencję, wszechwiedzę i tak naprawdę swoją siłę. Nie wiem, może po prostu zrobiłam się za stara na takie lektury. Raził mnie styl pisania, ciągłe powtórzenia, nieśmieszne żarty. O ile przy pierwszym tomie jeszcze zdarzyło mi się uśmiechnąć, to przy “Przesileniu” co najwyżej przewracałam oczami zmęczona kolejnym upadkiem/potknięciem/jakimkolwiek innym uszkodzeniem ciała z własnej winy Gosi. I na bogów ileż można czytać o tych przemokniętych skarpetkach! Zakończenie “Przesilenia” było dla mnie przewidywalne i przesłodzone do tego stopnia, że ostatnich kilka rozdziałów przeczytałam “po łebkach”, aby tylko jak najszybciej skończyć.
Podsumowując, mam wrażenie, że autorka ma świetne pomysły jeśli chodzi o fabułę, tak “Ja, diablica” jak i “Szeptucha” miały w sobie coś intrygującego. Trochę inne podejście do tematu. Dlatego nie daję niższej oceny. Jednakże główne bohaterki odbierają mi przyjemność z czytania. Nie potrafię im kibicować, przez co ich perypetie nie są dla mnie angażujące. Jedyną bohaterką cyklu, o której chętnie czytałam jest Jarogniewa, dlatego chętnie przypomnę sobie jeszcze “Jagę”. Ale do przygód Gosławy na pewno już nie wrócę.

Do cyklu "Kwiat paproci" wróciłam po kilku latach, miałam chęć na na jakieś lekkie czytadło, więc ta seria wydała mi się idealnym rozwiązaniem. I szczerze mówiąc srogo się zawiodłam. O ile jeszcze “Szeptucha” ma w sobie powiew świeżości, to kolejne tomy jakoś tak mnie zmęczyły. Główną winowajczynią jest niestety Gosia, której narracja i przemyślenia doprowadzały mnie do...