Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najmniej wartościowym natomiast rodzajem dumy jest duma narodowa. Kto bowiem nią się odznacza, ten zdradza brak cech indywidualnych, z których mógłby być dumny, bo w przeciwnym wypadku nie odwoływałby się do czegoś, co podziela z tyloma milionami ludzi. Kto ma wybitne zalety osobiste, ten raczej dostrzeże braki własnego narodu, ponieważ ma je nieustannie przed oczyma. Każdy jednak żałosny dureń, który nie posiada nic na świecie, z czego mógłby być dumny, chwyta się ostatniej deski ratunku, jaką jest duma z przynależności do danego akurat narodu; odżywa wtedy i z wdzięczności gotów jest bronić πυξ και λαξ [rękami i nogami] wszystkich wad i głupstw, jakie naród ten cechują".

Najmniej wartościowym natomiast rodzajem dumy jest duma narodowa. Kto bowiem nią się odznacza, ten zdradza brak cech indywidualnych, z który...

Iluż to było w rodzinach Aleksandrów Wielkich, Hektorów, Spartakusów, Rolandów i Ryszardów Lwie Serce, iluż naszych przodków walczyło pod Wiedniem, broniło Częstochowy, dusiło czapką lonty rosyjskich armat, iluż szło na Moskwę z Napoleonem, przelewało krew w powstaniach, gniło Szlissenburgach i Magdeburgach. Nikt za to w rodzinie nie słyszał o zdrajcach, tchórzach, o kurwach i złodziejach, ludzkich miernotach na służbie zaborców, oportunistach,, zwykłych oprychach, tępych burżujach, zrujnowanych hazardem arystokratach, ciemnych i pazernych chłopach obdzierających powstańcze trupy, pogromiarzach i szmalcownikach, próżnych byczkach ziemiańskich, zakłamanych bigotach - wszyscy oni, okazuje się nie mieli krewnych. Urodzili się samorodkami i zmarli bezpotomnie.

Iluż to było w rodzinach Aleksandrów Wielkich, Hektorów, Spartakusów, Rolandów i Ryszardów Lwie Serce, iluż naszych przodków walczyło pod W...

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej.

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej.

- A co się stało z prawowitym właścicielem Czangusia, który opłacił pośrednika, bo chciał ratować psiaka. Jak on przeżył? - zapytałem, naiwne dziecko, gdy po raz pierwszy usłyszałem opowieść o Czangusiu. - Zapewne jak większość mieszkańców pojechał do Treblinki - odpowiedział ojciec. Co innego Czanguś przyjęty przez dzieci z otwartymi ramionami. Psu zdecydowanie łatwiej było przeżyć niż Żydowi. Pies miał dobry pieski wygląd. Był lepszej rasy niż jego właściciel. Pies wyglądał jak rasowy pekińczyk, a Żyd jak rasowy Żyd z getta. Banalny tragizm.

- A co się stało z prawowitym właścicielem Czangusia, który opłacił pośrednika, bo chciał ratować psiaka. Jak on przeżył? - zapytałem, naiwn...