Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy bylibyście w stanie udawać kogoś innego?

Ostatnio miałam okazję przeczytać "Szkarłatną ćmę" i mogę Wam szczerze powiedzieć, że jestem zachwycona tą książką ❤️

Bardzo ciekawy jest wstęp do niej, taki intrygujący. Poznajemy Rune, która musiała ratować siebie, żeby przeżyć. Musiała zrobić okropną rzecz, wydać swoją babcię, która była czarownicą, Krwawej Gwardii, czyli łowcom czarownic. Bardzo jej współczułam. Rozumiałam też to, co robiła dla czarownic, było to bardzo szlachetne i moim zdaniem chciała w jakiś sposób odkupić swoją winę. Kolejna postać, która poznajemy to Alex, który również wzbudził moją sympatię. Bardzo pomagał Rune i to było w nim wspaniałe, każdy chciałby mieć takiego przyjaciela. Mimo wszystko przy niej pozostał, cokolwiek zrobiła, cokolwiek powiedziała. Pozostał nam Gideon, który na początku nie wzbudził mojej sympatii, był taki ponury i chłodny. Później jednak skorupa, która się otoczył zaczyna pękać i pokazuje jaki jest naprawdę. Historia Gideona i jego rodziny bardzo mnie poruszyła. Gdy dowiedziałam się tego, co go spotkało dopiero zaczęłam go rozumieć, tą jego nieufność i nienawiść do czarownic, a także jego wybór zostania łowcą.

Były momenty, kiedy śmiałam się przy tej książce. Szczególnie przy początkowych przekomarzankach między Rune I Gideonem. Podobał mi się system magii. Występuje tu prześwietny wątek enemies to lovers, dawno nie czytałam tak dobrego. Podobało mi się także to balanoswanie Rune na granicy niebezpieczeństwa, pełno zwrotów akcji, nieprzewidzianych przeze mnie rzeczy, ta adrenalina, która towarzyszyła mi przy każdym momencie niebezpieczeństwa. A im dalej się czyta tym więcej się dzieje. Płakałam przy wielu momentach, najgorsze jak dla mnie na końcówce książki. Tego, co wydarzy się pomiędzy Rune i Gideonem totalnie się nie spodziewałam, najpierw się cieszyłam i byłam podekscytowana, a potem totalnie załamana.

Mogę śmiało powiedzieć, że książka stała się moim ulubieńcem. Bardzo ją polecam, ale uwierzcie mi będziecie czuć niedosyt i czekać na drugi tom z niecierpliwością tak ja.

Współpraca: @moondrive.books

Czy bylibyście w stanie udawać kogoś innego?

Ostatnio miałam okazję przeczytać "Szkarłatną ćmę" i mogę Wam szczerze powiedzieć, że jestem zachwycona tą książką ❤️

Bardzo ciekawy jest wstęp do niej, taki intrygujący. Poznajemy Rune, która musiała ratować siebie, żeby przeży...

Rozwiń

Zwiń

Co byście zrobili, gdyby okazało się, że macie takie moce, że możecie zniszczyć świat?

Zacznę od tego, że ta okładka jest przepiękna, już patrząc na nią miałam ochotę przeczytać książkę, ma cudne brzegi i w środku rozdziały zaczynają się takimi pięknymi wstawkami.

Prolog zaczyna się bardzo emocjonująco i dużo się dzieje. Jak się okazuje później mamy możliwość poznawania historii z dwóch perspektyw w różnych czasach - przeszłość Rielle i teraźniejszość Elainy. Bardzo podobało mi się to, że możemy cofnąć się do przeszłości Rielle i dowiedzieć się tego, co ją spotkało, przez co musiała przejść i co doprowadziło ją do tego momentu z prologu. Rielle poznaje możliwości swojej mocy, jest na początku zagubiona poprzez wydarzenia, które jej się przydarzyły, ale z czasem wszystko zaczyna się zmieniać.

Jeśli chodzi o teraźniejszość Elainy, z której dowiadujemy się, że jest ona łowczynią zwaną Postrachem Orline. Jej matka zostaje porwana, a ona zostaje zmuszona do współpracy z Wilkiem, który jest przywódcą Czerwonej Korony. Musi zmierzyć się z tym, co kryje się w niej i dowiedzieć się prawdy skrywanej przez Imperium.

Książkę czytałam z zapartym tchem, ciężko było mi się od niej oderwać. Towarzyszyło mi podczas jej czytania mnóstwo emocji. Było wiele zaskakujących momentów, których totalnie się nie spodziewałam. Kilka razy płakałam. Paru rzeczy udało mi się domyślić. Zakończenie sprawiło, że bardzo chce już przeczytać kolejny tom, czekam na premierę drugiego tomu z wielką niecierpliwością i mam nadzieję, że Wy także zakochacie się w tej książce tak jak ja ❤️

Współpraca: @odyseya.books

Co byście zrobili, gdyby okazało się, że macie takie moce, że możecie zniszczyć świat?

Zacznę od tego, że ta okładka jest przepiękna, już patrząc na nią miałam ochotę przeczytać książkę, ma cudne brzegi i w środku rozdziały zaczynają się takimi pięknymi wstawkami.

Prolog zaczyna si...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom Księżycowego miasta na początku mnie trochę nudził, już miałam myśl nawet o zaprzestaniu dalszego czytania, ale cieszę się, że tego nie zrobiłam. Bo później się rozkręciło.

Rozwój relacji Bryce i Hunta idzie w bardzo ciekawym kierunku. Oczywiście sprawa, która razem rozwiązują dalej jest w toku, wychodzą coraz to nowsze fakty, które powiem Wam, że wbijają w fotel. Nie spodziewałam się, że takie rzeczy zaserwuje nam autorka. Sprawa morderstw zostaje także w tym tomie rozwiązana, wreszcie możemy się dowiedzieć co takiego się stało. Ale to nie wszystkie wrażenia jakie nas tutaj czekają, a dzieje się dużo. Płakałam przy tej książce już dosłownie przy ostatnich rozdziałach dwa albo nawet trzy razy. Ta książka pod koniec tak targa naszymi emocjami, że to jest nie do opisania.

Zmieniam zdanie o Bryce, w tym tomie bardziej ją polubiłam. Pokazuje swoją inną stronę. W Huncie także widać zmianę w stosunku do Bryce. Bardzo podoba mi się także relacja Bryce z rodzicami. Oczywiście są tutaj postaci, których nie lubię I mnie denerwują, między innymi Micach, Sandriel, Jesienny Król.

Zakończenie, czy jest dobre czy źle sami musicie się przekonać. Ale dzieje się w nim dużo akcji, czyta się to z zapartym tchem. Choć ostatnie rozdziały ją akurat wysłuchałam, ponieważ jadąc mzk do pracy było mi najwygodniej, żeby nie przegapić przystanku.

Drugi tom Księżycowego miasta na początku mnie trochę nudził, już miałam myśl nawet o zaprzestaniu dalszego czytania, ale cieszę się, że tego nie zrobiłam. Bo później się rozkręciło.

Rozwój relacji Bryce i Hunta idzie w bardzo ciekawym kierunku. Oczywiście sprawa, która razem rozwiązują ...

Rozwiń

Zwiń

Małżeństwo z przymusu czy śmierć?

Początek troszeczkę mnie nudził, ponieważ powtarzało się to, co było w zakończeniu z 1 tomu, choć na plus było to, że mogliśmy też w nim poznać perspektywę Kamrana. Cyrus jest nadal moją nie ulubioną postacią, tym bardziej przez jego zachowanie wobec Alizeh. Kamrana jest mi bardzo szkoda, bo znalazł się w trudnej sytuacji i musi się w niej jakoś odnaleźć. Ta część troszkę bardziej mnie nudziła, ciężko szło mi czytanie, nie umiałam się wciągnąć i skupić na czytaniu treści.

Zaskoczeniem było wiele rzeczy w tej części, których się nie spodziewałam. Później miałam wrażenie, że niezbyt rozumiem Alizeh, tego czego chce, co czuje. Zawiódł mnie też Kamran swoją zmianą zdania na temat Alizeh, bez konkretnego poparcia wniosków, które wysunął.

W tej części poznajemy świat Tulanu i jego mieszkańców. Zaskakujące i przerażające wydarzenia związane z Ilbisem sprawiały, że miałam ciary że strachu. Byłam także tym, co później spotkało Kamrana, wręcz bałam się o jego życie. Dochodzi też do zmieniania się relacji między Alizeh I Cyrusem, ale nadal mam mieszane uczucia względem jego i nie jest mi go żal.

Zakończenie było takie bez wielkiego szału i jakichś większych emocji. Ciekawi mnie to, co wydarzy się dalej, ponieważ zakończyło się to w takim momencie, że chce się wiedzieć co będzie dalej.

[ Współpraca: @weneedyabooks ]

Małżeństwo z przymusu czy śmierć?

Początek troszeczkę mnie nudził, ponieważ powtarzało się to, co było w zakończeniu z 1 tomu, choć na plus było to, że mogliśmy też w nim poznać perspektywę Kamrana. Cyrus jest nadal moją nie ulubioną postacią, tym bardziej przez jego zachowanie wobec Ali...

Rozwiń

Zwiń

Czy umielibyście żyć bez miłości swojego życia, gdyby Was opuściła?

Sam prolog był dla mnie zastanawiający. Później wszystko zaczyna się dobrze, jest radość i sielanka, aż nagle wszystko zaczyna się psuć i zamienia się w istny koszmar, który niesie za sobą konsekwencje, na których najbardziej cierpi Bella. Potem jest tylko gorzej, a Belli jest mi tak strasznie szkoda, odczuwam jej ból, który aż przebija się z tych kartek. Czuję jej rozpacz, stratę, depresję, która przejmuje jej życie, choć próbuje udawać, że wszystko jest dobrze. Jej światełkiem w tunelu okazuje się Jacob Black, który jak w pierwszym tomie był taki nijaki i słabo mogliśmy go poznać tak tutaj mamy ogromne szansę na przybliżenie nam tej postaci.

Podoba mi się w tej części właśnie to, że możemy się więcej dowiedzieć o Jake'u. Kolejna rzecz to, że skupia się na relacji Jake'a i Belli. Poznajemy tutaj także bardziej La Push, otoczenie Jake'a oraz jego znajomych, ale także nową istotę nadprzyrodzoną.

W Forks zaczynają się dziać dziwne rzeczy, za które podejrzewa się wielkiego niedźwiedzia grizzly. Jak wiemy już z pierwszej części w Forks nigdy nie dzieje się nic bez udziału istot nadprzyrodzonych. Później dzieje się coś zaskakującego, co rani Bellę po raz kolejny, ale czy uda się to zmienić? W tej części mamy okazję poznać także tajemnice, które skrywa Jake'a, a zarazem jego rodzina, jego plemię Quileutów. Poznajemy tutaj także tajemniczą rodzinę Volturich.

Zakończenie jest pełne emocji, napięcia i strachu. Mamy okazję już tutaj zaobserwować zaczynająca się rywalizację między Jacobem a Edwardem. Epilog totalnie wbija mnie w kanapę, ta propozycja Edwarda jednocześnie mnie szokuje jak i zachwyca.

[ Współpraca: @wydawnictwo_time4ya ]

Czy umielibyście żyć bez miłości swojego życia, gdyby Was opuściła?

Sam prolog był dla mnie zastanawiający. Później wszystko zaczyna się dobrze, jest radość i sielanka, aż nagle wszystko zaczyna się psuć i zamienia się w istny koszmar, który niesie za sobą konsekwencje, na których najbard...

Rozwiń

Zwiń

Graliście kiedyś w grę paragrafową?

Miałam okazję, dzięki akcji zorganizowanej przez wydawnictwo muduko zagrać w ksiazkową grę paragrafową od nich. Wybrałam "Dracule. Klątwę wampira" od Jonathana Greena. Już miałam okazję grać w takie gry, ale ta jest zupełnie inna niż pozostałe. Już na samym początku znajdują się zasady gry, a także przedstawione są postacie, którymi można grać. W książce mamy paragrafy i możliwość wybrania własnej drogi.

Grałam cztery razy. Najdłużej udało mi się grać Miną Murray. Pierwsze podejście było prowadzone razem z moimi obserwatorami na relacji, którzy pomagali mi w wyborze bohatera, wybrali Hrabię Dracule. Następnie podejmowali razem ze mną decyzję o jego dalszej ścieżce. Niestety bardzo szybko przegraliśmy. W międzyczasie sama grałam Miną Murray, którą zaszłam naprawdę daleko, niestety pokonała mnie wampirzyca i przegrałam. Trzecie podejście z obserwatorami było tą samą postacią, którą grałam sama, ale nie ukończyliśmy przejścia przez to, że nałożyło mi się dużo spraw. Czwarty raz zagrałam sama Hrabią Draculą, którym także nie zaszłam daleko, po drodze napotkałam dwie walki, z czego ta druga zakończyła się dla mnie źle i zobaczyłam wielki napis koniec.

Co mi się podobało w tej książkowej grze paragrafowej? Na pewno to, że opisy były pierwszoosobowe, dzięki czemu czułam się tak jakbym tam była, jakby to były moje myśli, moje decyzje i pomagało mi się to łatwo utożsamiać z postacią. Bardzo ciekawe postacie, każda była inna, umiała coś innego. Każdy bohater miał inną historię i inne drogi do wyboru, a dzięki temu także inne zakończenie. Bardzo fajne było to, że także walka decydowała o naszym końcu gry. Podobało mi się także to, że była możliwość wyboru czy gramy z kostkami, kartami lub bez nich. Zawsze spotykałam się z takimi książkami, w których szło się tylko wyborem danej decyzji, która decydowała o tym do jakiego paragrafu przechodzimy. Jeśli gramy kostkami lub kartami to nasz los podczas walki czy testowania cech jest zależny od szczęścia. Przepiękne ilustracje dotyczące przedstawianej historii. Możliwość grania jednym łowcą lub zmiana go w trakcie gry.

[ Współpraca barterowa: @wydawnictwo.muduko ]

Graliście kiedyś w grę paragrafową?

Miałam okazję, dzięki akcji zorganizowanej przez wydawnictwo muduko zagrać w ksiazkową grę paragrafową od nich. Wybrałam "Dracule. Klątwę wampira" od Jonathana Greena. Już miałam okazję grać w takie gry, ale ta jest zupełnie inna niż pozostałe...

Rozwiń

Zwiń