Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię wywiady rzeki. Łyka się takie książki w jeden wieczór. I tak samo jest z Nergalem. W odróżnieniu od wielu osób które poznali Nergala od "pudelkowatej" strony, ja miałem przyjemność słyszeć o nim o wiele wcześniej. Ale nie powinno to nikogo zaskakiwać bo jeśli ktoś się interesuje szeroko pojętą muzyką metalową to oczywiste. Pytania dociekliwe, nie banalne, proste i te bardziej zawiłe. Doskonałe fotografie z wielu okresów życia Darskiego. Wiele zabawnych anegdot ale i wiele spraw które wyjaśnia sam Nergal, spraw związanego ze sławą, plotkami. To dobrze. Bo wywiad rozwiewa wiele spraw na plus na dla niego. Zaskakująca w wielu miejscach. Mnie najbardziej ujęła jego walka z chorobą. Książka dla osób które kochają, są fanami Behemota jak i dla zupełnych laików, dla Pani z warzywniaka. Jest w niej sporo pewnej filozofii życia która bardzo mi imponuję i szczerze ją podzielam. Nie jest to łatwa droga a książka super.

Lubię wywiady rzeki. Łyka się takie książki w jeden wieczór. I tak samo jest z Nergalem. W odróżnieniu od wielu osób które poznali Nergala od "pudelkowatej" strony, ja miałem przyjemność słyszeć o nim o wiele wcześniej. Ale nie powinno to nikogo zaskakiwać bo jeśli ktoś się interesuje szeroko pojętą muzyką metalową to oczywiste. Pytania dociekliwe, nie banalne, proste i te...

Wywiad szczery, do bólu jakby ktoś powiedział. Poruszającym fragmentem jest oburzenie na dziennikarzy kiedy pytają o kwestie głodu w getcie. Głodu które oni nie znają, nie znali i prawdopodobnie nigdy nie poznają. Bo jedyne do czego można by było się przyczepić to niektóre pytania panów dziennikarzy. Nierzadko infantylne, nietrafione i po prostu słabe. Tak mi się przynajmniej wydaję. Chociaż pomysł aby je zadawać w kontekście 10 przykazań. Bo reakcja na nie to już sam charakter jaki posiadał dr Edelman. W LO był dla mnie kimś jedynym w swoim rodzaju. Jestem osobą wierzącą i mającą świadomość że jest Bóg, ale dzisiaj nie ma już nawet takich ateistów. Ateistów którzy swoimi czynami udowadniali by o tym że warto walczyć o człowieka, że warto żyć.

Wywiad szczery, do bólu jakby ktoś powiedział. Poruszającym fragmentem jest oburzenie na dziennikarzy kiedy pytają o kwestie głodu w getcie. Głodu które oni nie znają, nie znali i prawdopodobnie nigdy nie poznają. Bo jedyne do czego można by było się przyczepić to niektóre pytania panów dziennikarzy. Nierzadko infantylne, nietrafione i po prostu słabe. Tak mi się...