Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość jest uczuciem, które fascynuje mnie w najwyższym stopniu. Jeżeli mnie znacie albo obserwujecie, nie da się tego nie zauważyć. Jest w niej pewien mistycyzm, który człowiek próbuje odkryć. Pewnego rodzaju mistycyzmem z naszej perspektywy jest też Afryka. Zatem miłość na tym kontynencie to dopiero tajemnicą.

Konrad Piskała próbuje nam tę tajemnicę odkryć przemierzając Erytreę, Etiopię, Kenię, Ugandę i Tanzanie. Trochę mu się to udaje, a trochę nie. „Trzymaj się z dala kochanie” to zbiór migawek z różnych części Afryki. Szczególnie w pierwszej części mało jest o miłości, dostajemy więcej obrazu jak wygląda sytuacja we wspomnianych krajach, jak wygląda w nich sytuacja kobiet. Choć było to dla mnie bardzo ciekawe, odbiega jednak od głównego tematu publikacji. W drugiej części otrzymujemy już za to większą dawkę tekstów, w których widzimy miłość pod różną jej postacią.

Z pewnością autor wiele w swoim życiu widział, relacjonuje miejsca w których był, oddaje głos bezpośrednio swoim bohaterów. Należałoby zwrócić uwagę, że jest to pewien wycinek, świadomy czytelnik powinien wiedzieć, że na potrzeby reportażu pokazuje się te raczej gorsze części życia, nie mniej nie zaszkodziłaby pewna równowaga w samych tekstach.

Po przeczytaniu tej książki, wiem więcej o Afryce, niech to będzie rekomendacja do jej przeczytania.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Miłość jest uczuciem, które fascynuje mnie w najwyższym stopniu. Jeżeli mnie znacie albo obserwujecie, nie da się tego nie zauważyć. Jest w niej pewien mistycyzm, który człowiek próbuje odkryć. Pewnego rodzaju mistycyzmem z naszej perspektywy jest też Afryka. Zatem miłość na tym kontynenci...

Rozwiń

Zwiń

Postawię tezę, że nie ma człowieka, który by naprawdę wiedział jak działa świat. To jak on funkcjonuje niekoniecznie jest czymś naturalnym, to bardziej wypadkowa mechanizmów i zależności, które wykreowała ludzkość. Możemy natomiast jak najbardziej się zbliżać do jego poznania.

Jeżeli czytaliście książkę „Liczby nie kłamią” to wiecie, że Vaclav Smil to naukowiec, który kocha liczby. Nie inaczej jest w „Jak naprawdę działa świat”, w publikacji, której przekazuje czytelnikowi wiedzę m.in. w zakresie energii, surowców, globalizacji. Snuje przewidywania dotyczące przyszłości naszej planety, dotyka problemu dekarbonizacji, szuka szans i zagrożeń w nadchodzących zmianach.

Bardzo często przywołuje wszelkie badania i wartości liczbowe, aby pokazać, że możemy żyć w iluzorycznym świecie podbudowanym dezinformacją. Żeby dojść do rzeczywistości powinniśmy znać i umieć interpretować dane, których mamy historycznie dużą ilość.

Pisze o trudnych aspektach w sposób z reguły popularnonaukowy, choć czasem potrafi się zapętlić w głęboką analizę podając wartości, pewnie niemożliwe do zapamiętania przez czytelnika, a czasem z kolei potrafi rozwlekać temat z natury rzeczy banalny. Ta nierówność w łatwości przyswaja i podania treść jest dla mnie minusem.

Nie jest to pozycja rewolucyjna, jestem jednak czytelnikiem, który w tym temacie przeczytał, obejrzał i wysłuchał wiele, ciężko więc mnie zadowolić. Jeżeli ciekawią Was badania i świat to uważam, że warto po nią sięgnąć.

Instagram: Mateusz o książkach

Postawię tezę, że nie ma człowieka, który by naprawdę wiedział jak działa świat. To jak on funkcjonuje niekoniecznie jest czymś naturalnym, to bardziej wypadkowa mechanizmów i zależności, które wykreowała ludzkość. Możemy natomiast jak najbardziej się zbliżać do jego poznania.

Jeżeli czy...

Rozwiń

Zwiń

Spotykamy na swojej drodze wielu ludzi, w danej chwili sądzimy, że będą na zawsze, okazują się jednak ulotni. Większość znajomości się kończy, na różny sposób: rozstaniem, kłótnią, pogodzeniem, zwykłym zapomnieniem. Sam wiele takich zakończeń przeżyłem, bardziej lub mniej zależnych ode mnie, będąc bardziej lub mniej zadowolonych z ich formy.

Do takiego typu rozważań otwiera nam drogę Ia Genberg. „Szczegóły” to podróż głównej bohaterki po minionych relacjach. Cztery rozdziały, każdy poświęcony innej osobie: Johanna, Niki, Alejandro, Brigitte to ubiegłe znajomości, ale nie zapomniane. Czytelnik dostaje obraz każdej z nich. Nagi obraz, a wszystko co pomiędzy sami musimy sobie dopowiedzieć, może odnaleźć w swoich wspomnieniach.

To zaleta i wada jednocześnie. Sądzę, że bardziej spodoba się damskiej części odbiorców. Ciężko było mi wejść w skórę bohaterki, a tym bardziej identyfikować się z sytuacjami, które opisuje. Są to historie i problemy, które dotykają raczej kobiet. Nie mając ich doświadczeń miałem utrudniony dostęp klucza, który otworzyłby mi emocje w mojej głowie. Bez nich tekst staje się tylko nużącą opowiastką.

Nie powiem, że to książka zła, pewnie wręcz przeciwnie. Z pewność nie jest dla każdego. Jest krótka, a koncept jest ciekawy, możecie sprawdzić.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Spotykamy na swojej drodze wielu ludzi, w danej chwili sądzimy, że będą na zawsze, okazują się jednak ulotni. Większość znajomości się kończy, na różny sposób: rozstaniem, kłótnią, pogodzeniem, zwykłym zapomnieniem. Sam wiele takich zakończeń przeżyłem, bardziej lub mniej zależnych ode mni...

Rozwiń

Zwiń

Dobry początek, dobry koniec, nudny środek – to opis całej książki.

Usłyszałem o niej w Podsiadło & Kotarski Podcast. Radek opowiadał, że jemu też została polecona. Trzeba przyznać, że zawiązanie akcji jest ciekawe. Czytałem książki z podobnym motywem i dalej wydaje mi się to dobry pomysł. Mamy bohatera, który wyjeżdża sam do oddalonej górskiej chaty, tam traci wzrok i generuje to szereg problemów i niepokojących sytuacji. Sam bohater jest narratorem, wiemy co się dzieje w jego myślach, a prawdę znamy tylko z jego strony, jesteśmy trochę ślepi tak jak on. To jest ten dobry początek.

Potem jest gorzej. Balansujemy nad tym co jest prawdziwe, a co nie, dzieją się trochę absurdalne rzeczy, ale jest poczucie, że historia kręci się w kółko. To jest ten naprawdę nudny środek.

Myśląc o dobrym końcu, mam na myśli dosłownie kilkanaście ostatnich stron. To tutaj okazuje się jaka jest prawda. Nie mogę zdradzić nic więcej nie psując radości. Dla mnie to zakończenie było satysfakcjonujące i w jakimś stopniu zrekompensowało mi poprzednią nudę.

„Ciemność” to żadne dzieło, ale całkiem nieźle napisana historia grozy, po którą możecie sięgnąć. To moja pierwsza styczność z Jozefem Kariką, nie jest wykluczone, że nie ostatnia.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Dobry początek, dobry koniec, nudny środek – to opis całej książki.

Usłyszałem o niej w Podsiadło & Kotarski Podcast. Radek opowiadał, że jemu też została polecona. Trzeba przyznać, że zawiązanie akcji jest ciekawe. Czytałem książki z podobnym motywem i dalej wydaje mi się to dobry p...

Rozwiń

Zwiń

Pewnie nie raz widzieliście rozwieszony plakat, albo post w social mediach o tym, że ktoś zaginął. Zdaje się to odległy od nas temat, często nie zwracamy pewnie nawet na nie uwagi. Ba! Wyobraźcie sobie, że możecie chodzić na siłownię z osobą, która jest zaginiona, albo spotkać ją w tramwaju, nie mając o tym pojęcia. Ciężko mi sobie wyobrazić skalę tragizmu, kiedy ktoś nam bliski wychodzi z domu i nie wraca.

„Zawieszeni. O zaginionych i ludziach, którzy ich szukają” to reportaż podzielony na tytułowe dwie części. W pierwszej Szymon J. Wróbel opisuje sprawy osób zaginionych w bardzo różnych okolicznościach: w Polsce, za granicą, po wyjściu z domu, po wyjściu z imprezy. Ich finał jest zazwyczaj nieszczęśliwy, a wiele spraw tego finału jeszcze nie ma. Nie wiadomo nawet co jest gorsze. W drugiej części, otrzymujemy z kolei relację od ratowników, pracowników fundacji i innych służb, które przeprowadzają akcje poszukiwawcze.

Książka Szymona J. Wróbla to nie tylko książka, która wciąga, podczas której odczuwamy emocje, ale również posiada walor edukacyjny. Po jej przeczytaniu z pewnością będziecie wiedzieli więcej jak się zachować, gdyby doszło do takiego tragicznego zdarzenia, dowiecie się na przykład, że konieczność odczekania 24 czy 48 godzin to mit.

To dobry, ciekawy i refleksyjny reportaż, napisany z szacunkiem do opisywanych ludzi. Polecam!

ℹ️ 116 000 to europejski numer interwencyjny Telefonu w Sprawie Zaginionego Dziecka i Nastolatka, pod którym można uzyskać bezpłatną i natychmiastową pomoc w przypadku zaginięcia dziecka.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Pewnie nie raz widzieliście rozwieszony plakat, albo post w social mediach o tym, że ktoś zaginął. Zdaje się to odległy od nas temat, często nie zwracamy pewnie nawet na nie uwagi. Ba! Wyobraźcie sobie, że możecie chodzić na siłownię z osobą, która jest zaginiona, albo spotkać ją w tramwaj...

Rozwiń

Zwiń

Trzeba stwierdzić, że nietypowym pomysłem jest wydanie książki, która składa się z samych cytatów. Jakby jednak dłużej się nad tym zastanowić, to chyba Lem jest najodpowiedniejszym autorem dla takiego rodzaju zbioru.

Niezależnie czy lubicie książki Stanisława Lema czy nie, musicie przyznać, że miał tęgi umysł, a jego myśli były czymś więcej. Zwyczajny jego cytat może być ziarnem do większej refleksji.

Zbiór podzielony jest na zakresy tematyczne: świat, człowiek, nauka, technologie, kultura, literatura, polityka, religia, humor, Lem osobiście. Wybór opracował Wiktor Jaźniewicz – jego tłumacz na język rosyjski i białoruski, znawca jego twórczości. Książka uzupełniona jest rysunkami pisarza, w większości nieznanymi.

Jak dla mnie to niezły pomysł, aby z doskoku przeczytać sobie kilka zdań, a te może zostaną z nami na dłużej. Pozycja obowiązkowa dla fanów autora.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Trzeba stwierdzić, że nietypowym pomysłem jest wydanie książki, która składa się z samych cytatów. Jakby jednak dłużej się nad tym zastanowić, to chyba Lem jest najodpowiedniejszym autorem dla takiego rodzaju zbioru.

Niezależnie czy lubicie książki Stanisława Lema czy nie, musicie przyzn...

Rozwiń

Zwiń

Jakby tak pomyśleć to piachu jest od groma, skąd więc jego braki? Jakby tak pomyśleć to solą doprawiamy sobie kanapkę z pomidorem, czemu więc jest ona tak istotna?

Jeżeli jeszcze nie znacie odpowiedzi, to znajdziecie ją w tym reportażu. Ed Conway opisuje sześć surowców: Piasek, żelazo, sól, ropę, miedź i lit. Dla każdego rzuca rys historyczny, przybliża, jak wyglądało i wygląda jego wydobycie, gdzie i jak się go wykorzystuje. Po połączeniu tych składników, czytelnik dostaję zrozumienie, dlaczego tak istotny dla życia człowieka jest każdy z nich.

Myślę, że nie tylko dla mnie jest to ciekawy temat. Należałoby się zgodzić z Timem Marshallem, mówiącym, że jest to „fascynująca opowieść o historii człowieka”. Nachodzi refleksja, że śledząc jak rozwijało się wykorzystanie surowców, obrazuje, jak rozwijał się człowiek.

Żyjemy w dobie usług i cyfryzacji wszystkiego, ale żeby to było możliwe ktoś tam musi fizycznie wydobyć krzem, następnie go przetworzyć, i jeszcze raz przetworzyć i jeszcze raz. Wędruje sobie taki surowiec po świecie w jedną i drugą stronę, aby można było wyprodukować telefon, na którym czytasz ten tekst.

To książka napisana gawędziarskim stylem. Ed Conway ma tendencję do wrzucania anegdot, czasem ucieka od głównej myśli wywlekając temat. To dla mnie na minus, nic by się nie stało, jakby jej treść trochę ukrócić, usuwając na przykład przeżycia autora.

Niemniej to udana i ciekawa pozycja, rzucająca kolejny cień na współczesny kapitalistyczny świat. Ciekawi świata, powinniście ją przeczytać.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Jakby tak pomyśleć to piachu jest od groma, skąd więc jego braki? Jakby tak pomyśleć to solą doprawiamy sobie kanapkę z pomidorem, czemu więc jest ona tak istotna?

Jeżeli jeszcze nie znacie odpowiedzi, to znajdziecie ją w tym reportażu. Ed Conway opisuje sześć surowców: Piasek, żelazo, s...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawy tytuł, ciekawy zarys fabuły, wybitny pisarz, a czy wybitna książka?

Matka o imieniu Addie umiera. Niebawem jej dzieci wraz z mężem i z nią w trumnie wyruszają w podróż na cmentarz, aby ją pochować. Śledzimy rodzinę, która na przestrzeni absurdalnych wydarzeń gnije i rozpada się niczym ciało nieboszczki. Każdemu poświęcona jest chwila. każdy prowadzi swoją rozgrywkę.

Faulkner wykorzystał strumień świadomości, aby poprowadzić czytelnika przez opowieść. Połączenie tej techniki z językiem, którym się posługuje, nie jest najłatwiejszy, również dla czytelnika, choć nie sposób nie cenić pisarskiej wartości tekstu. Brak tutaj kwiecistych neologizmów, bardziej powinniśmy się skupić na użytych wyrazach, szyku zdania i konstrukcjach wypowiedzi.

Podzieliłbym tę książkę na trzy części. Wprowadzający początek przed wędrówką, wędrówkę i zakończenie akcji. Najpierw czułem zainteresowanie samym pomysłem, potem znużenie gęstą, lecz niejasną akcją, a na końcu dostałem intrygujące zakończenia. To taki rodzaj książki, która podczas czytania nie wydaje się wybitna, dopiero kiedy ją skończymy, trochę w nas poleży to nabiera większej wartości. Trzeb zauważyć, że genialnym posunięciem wydawnictwa jest danie przestrzeni tłumaczowi, który w posłowiu wyposaża czytelnika w kontekst tworzenia opowieści i samego przekładu.

Z pewnością zostanie we mnie ta książka, choć nie wbiła mnie w fotel, to kawał literatury, z którym polecam Wam się zapoznać.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Ciekawy tytuł, ciekawy zarys fabuły, wybitny pisarz, a czy wybitna książka?

Matka o imieniu Addie umiera. Niebawem jej dzieci wraz z mężem i z nią w trumnie wyruszają w podróż na cmentarz, aby ją pochować. Śledzimy rodzinę, która na przestrzeni absurdalnych wydarzeń gnije i rozpada się n...

Rozwiń

Zwiń