Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlotte Wu - perfekcjonistka, która planuje każdą minutę, bo wierzy, że życie z planem redukuje stres. Jej najlepsza przyjaciółka nie do końca wie, co znaczy “przyjaźń”, a jej pomysł na motyw przewodni balu został odrzucony. W dodatku jej mama to synonim nieporządku, a jej ojciec, który ją porzucił chce się z nią spotkać. Pasmo niepowodzeń zostaje uhonorowane upadkiem z drabiny podczas dekorowania sali na bal nie z kim innym, jak z Rennerem - “wrogiem” Char od początku liceum. Gdy oboje budzą się trzynaście lat później, razem w łóżku, świat Charlotte wydaje się kończyć.

🌸 współpraca reklamowa @wydawnictwoyoung 🌸

Gdy zobaczyłam opis książki “Nie tak miało być”, pomyślałam: o! to będzie świetne! Ale ta lektura przeszła moje najśmielsze oczekiwania!
Były motylki w brzuchu, chwile wzruszenia, było bardzo poważnie i też śmiesznie. “Nie tak miało być” to nie jest płytka młodzieżówka. Ta historia ma w sobie bardzo dużo chwil refleksji, świetnie pokazuje nastoletnie szkolne problemy i porusza ważne wątki, m.in. żal głównej bohaterki do ojca, który zostawił rodzinę. W tej książce nie znalazłam ani jednego minusa. Była idealna, urocza, delikatna, wzruszająca.
Podróż w czasie nie jest tylko zabawnym elementem tej historii. Przeniesienie się do przyszłości wyjaśniło Charlotte wiele ważnych rzeczy, na które nie znała odpowiedzi jako nastolatka. Teraz wie, jak ważne jest spojrzenie na coś z innej perspektywy, niż zamykanie się w określonej przestrzeni, bo przecież jak coś teraz trwa, to będzie tak zawsze. Nic bardziej mylnego, o czym Char już wie. Przekonała się również, że planowanie każdej rzeczy wpędza ją w poczucie złudnego bezpieczeństwa. Z tej historii płynie bardzo ważne przesłanie, aby żyć tu i teraz. Charlotte żyła jedynie przyszłością, którą miała ułożoną od A do Z. Nie łapała chwil ani szczęśliwych momentów. Była zbyt zajęta dopisywaniem kolejnych punktów na listę.

“𝐓𝐚𝐤 𝐭𝐨 𝐣𝐮𝐳̇ 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐳 𝐧𝐚𝐣𝐥𝐞𝐩𝐬𝐳𝐲𝐦𝐢 𝐝𝐧𝐢𝐚𝐦𝐢 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚. 𝐍𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳, 𝐳̇𝐞 𝐬𝐚̨ 𝐧𝐚𝐣𝐥𝐞𝐩𝐬𝐳𝐞, 𝐩𝐨́𝐤𝐢 𝐧𝐢𝐞 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐦𝐢𝐧𝐚̨.”

Wątek romantyczny był cudny. Niewinny, a zarazem pełen zaczepności i przekomarzanek, uroczy, z humorem i świetnie rozwinięty. Renner daje się poznać jako ulubieniec wszystkich, jednak wydawałoby się, że jego życiową misją jest przeszkadzanie Charlotte.
Bohaterowie są szczegółowo przedstawieni, ale największe wrażenie zrobiło na mnie połączenie dwóch tak bardzo różnych postaci! I wyszło to fenomenalnie! Charlotte i J.T. są najsłodsi.
Głębokie przemyślenia to nieodłączny element historii Char, przez co miałam dużo kwestii do analizy w trakcie czytania. Mimo, że książka jest dla czytelników 12+, moje 25+ świetnie się w niej odnalazło 😂. Pogodność tej lektury delikatnie łagodzi zawarte w niej trudne tematy w ogóle im nie umniejszając. Potencjał fabuły został wykorzystany na sto procent, nic dodać, nic ująć. Fani filmów “Dziś 13, jutro 30” i “Powrót do liceum” będą na maxa zadowoleni. W moim odczuciu “Nie tak miało być” zasługuje na miano idealnej książki młodzieżowej. Bardzo mocno polecam wszystkim, nie tylko młodszym czytelnikom. Dorośli również odnajdą w tej lekturze ciepło, zabawę i refleksyjne momenty.

Charlotte Wu - perfekcjonistka, która planuje każdą minutę, bo wierzy, że życie z planem redukuje stres. Jej najlepsza przyjaciółka nie do końca wie, co znaczy “przyjaźń”, a jej pomysł na motyw przewodni balu został odrzucony. W dodatku jej mama to synonim nieporządku, a jej ojciec, który ...

Rozwiń Zwiń

„ - 𝐓𝐲 𝐢 𝐣𝐚 𝐳𝐚 𝐫𝐨𝐤, 𝐅𝐞𝐫𝐧 𝐁𝐫𝐨𝐨𝐤𝐛𝐚𝐧𝐤𝐬 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚ł. - 𝐍𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳́ 𝐦𝐧𝐢𝐞.
𝐀 𝐩𝐨𝐭𝐞𝐦 𝐖𝐢𝐥𝐥 𝐁𝐚𝐱𝐭𝐞𝐫 𝐨𝐝𝐰𝐫𝐨́𝐜𝐢ł 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐢 𝐳𝐧𝐢𝐤𝐧𝐚̨ł 𝐳 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚.”

Fern Brookbanks i Will Baxter pewnego dnia spotykają się w Toronto, w miejscu pracy dziewczyny, w którym Will, typowa artystyczna dusza, wykonuje zlecenie malunku na ścianie kawiarni. Spędzają ze sobą dwadzieścia cztery godziny pełne wrażeń i przyjemności. Zarówno ona jak i on mają partnerów, jednak te parę godzin związało ich emocjonalnie. Tworzą listy z zadaniami do wykonania, które podsumują przy spotkaniu za rok, które miało odbyć się nad jeziorem w rodzinnym ośrodku wypoczynkowym Brookbanks. Ale do tego spotkania nie doszło, bo Will się nie pojawił.
Dziewięć lat później spotykają się w tym samym ośrodku. Fern przeżywa żałobę, a Will pojawia się w idealnym garniturze za kilka tysięcy.

🩷 współpraca reklamowa z @czwartastrona 🩷

„Spotkasz mnie nad jeziorem” nie wzruszyło mnie aż tak, jak „Każde kolejne lato”, ale ta historia równie ogromnie mi się podobała i nie obyło się bez wycierania pojedynczej łzy z policzka, bo motyw drugiej szansy to coś, na czym ZAWSZE mniej lub bardziej popłaczę. Historia osadzona jest w dwóch liniach czasowych - teraz i dziesięć lat temu, a ja uwielbiam taki zabieg w literaturze. W rozmowach Fern i Willa od razu widać było pasję i przyciąganie w dniu, w którym się poznali. Dwudziestodwuletni Will Baxter to człowiek bardzo ciepły, miły i z wielkim sercem. Uświadomił Fern coś bardzo ważnego. Trzydziestodwuletni Will to chodząca tajemnica. Do czasu. Zapadł mi w pamięć jego tatuaż, napis „Only thoughts”. Jego znaczenie chwyciło mnie za serce i nie zdziwię się, jeśli kiedyś pojawi się na mojej skórze taki sam ❤️‍🩹

Książka ma melancholijny i dość przytłaczający charakter, ale oczywiście nie czujemy tego przez cały czas. Wspomnienia Fern były bardzo emocjonalne i piękne, zwłaszcza te z dzieciństwa nad jeziorem, a niektóre naszpikowane wyrzutami i cierpieniem.
Nie mogę zapomnieć o Maggie - matce Fern, która „kochała ją za dziesięciu ojców” i odegrała główną rolę w… życiowych wyborach swojej córki? Chyba tak to mogę nazwać. Wybaczenie samej sobie w obliczu cierpienia i tragedii to wielka sztuka, czasem dla niektórych nieosiągalna. To było przepiękne w tej historii. „Spotkasz mnie nad jeziorem” to droga do odnalezienia siebie i zrozumienia swoich potrzeb i pragnień. Carley Fortune nie zawodzi. Szczerze polecam poznać tę historię.

„ - 𝐓𝐲 𝐢 𝐣𝐚 𝐳𝐚 𝐫𝐨𝐤, 𝐅𝐞𝐫𝐧 𝐁𝐫𝐨𝐨𝐤𝐛𝐚𝐧𝐤𝐬 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚ł. - 𝐍𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳́ 𝐦𝐧𝐢𝐞.
𝐀 𝐩𝐨𝐭𝐞𝐦 𝐖𝐢𝐥𝐥 𝐁𝐚𝐱𝐭𝐞𝐫 𝐨𝐝𝐰𝐫𝐨́𝐜𝐢ł 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐢 𝐳𝐧𝐢𝐤𝐧𝐚̨ł 𝐳 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚.”

Fern Brookbanks i Will Baxter pewnego dnia spotykają się w Toronto, w miejscu pracy dziewczyny, w którym Will, typowa artystyczna dusza, wykonuje zlecenie...

Rozwiń Zwiń

„𝐃𝐨𝐫𝐚𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐭𝐨 𝐝𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐰𝐳𝐛𝐮𝐝𝐳𝐚 𝐰 𝐧𝐚𝐬 𝐰𝐚̨𝐭𝐩𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐨𝐝𝐧𝐨𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐝𝐨 𝐰𝐬𝐳𝐲𝐬𝐭𝐤𝐢𝐞𝐠𝐨.”

River Conway zaczyna pierwszą klasę liceum. Wychowują ją Logan, Ray, Vincent i Isaak. Pierwszy to biologiczny ojciec dziewczyny, a reszta to jego najlepsi przyjaciele. Wszyscy się od siebie niesamowicie różnią, ale nie potrafią bez siebie żyć. Piętnastolatka jest bystra i nie daje sobie wejść na głowę, pokazuje swój charakter i coś przyciąga do niej innych ludzi. Natomiast ma tendencję do poznawania przyjaciół w bardzo dziwnych okolicznościach. River również ma wrażenie, że „coś” wisi w powietrzu, a jej wieloletni rywal w konkurencjach na corocznym pikniku rodzinnym zachowuje się co najmniej… dziwnie? Na dodatek, River towarzyszą myśli i refleksje na temat dorastania.

🩵 współpraca reklamowa @wydawnictwo.beya 🩵

„Czterech ojców River Conway” zrobiło na mnie wielkie wrażenie! Ani trochę się nie spodziewałam, że ta książka aż tak przypadnie mi do gustu. Miła, spokojna i z początku leciutka historia na jeden wieczór. Bardzo przyjemnie spędziłam z nią czas i przez większą część lektury śmiałam się na głos. Uwielbiam historie, które mają do zaoferowania dużo humoru i tutaj mogę postawić fajeczkę, kryterium zostało spełnione. Było zabawnie! Ojcowie River i jej przyjaciel Charlie byli genialni. Ten ostatni szczególnie utkwił mi w pamięci, bo wystarczyło, żeby się odezwał, a już uśmiech pojawiał się na mojej twarzy. Jednak nie może być tak kolorowo, bo w tej historii również znajdziemy przykre wydarzenia i niesprawiedliwości. River już ma dość tłumaczenia dlaczego jej rodzina jest taka, a nie inna, ale dziewczyna jest bardzo bystra i radzi sobie w większości sytuacji. Podobał mi się jej styl myślenia i sposób działania.

„- 𝐓𝐨 𝐛𝐨𝐥𝐢 - 𝐰𝐲𝐦𝐚𝐦𝐫𝐨𝐭𝐚ł𝐚, 𝐜𝐡𝐨𝐜́ 𝐰𝐜𝐚𝐥𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐜𝐡𝐨𝐝𝐳𝐢ł𝐨 𝐣𝐞𝐣 𝐨 𝐦𝐨𝐜𝐧𝐲 𝐮𝐬́𝐜𝐢𝐬𝐤. - 𝐁𝐨𝐥𝐢, 𝐚𝐥𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐭𝐫𝐰𝐚 𝐰𝐢𝐞𝐜𝐳𝐧𝐢𝐞. 𝐉𝐞𝐝𝐲𝐧𝐲𝐦 𝐫𝐨𝐳𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐚𝐧𝐢𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐝𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐨𝐛𝐢𝐞 𝐨𝐝𝐫𝐨𝐛𝐢𝐧𝐲 𝐜𝐳𝐚𝐬𝐮. 𝐏𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳𝐞𝐤𝐚𝐧𝐢𝐞.”

Przez większość lektury tajemnica w domu River wisiała w powietrzu. Cała historia bardzo mnie wciągnęła! Była komfortowa, ciepła, rodzinna i wspierająca. Narracja trzecioosobowa wniosła refleksyjny vibe. Byłam niezwykle zauroczona wątkiem romantycznym! Przywołał wspomnienia tych pierwszych miłości, w których udawanie, że nie lubisz tej drugiej osoby to sposób na podryw. W trakcie czytania czułam się jak szesnastoletnia ja, ale jednocześnie obserwowałam rozwój wydarzeń z perspektywy dorosłej osoby. To było świetne doświadczenie pozwalające cofnąć się do nastoletnich lat. Oczywiście nie obyło się bez poruszenia trudniejszych tematów, jednak mimo tych ciężkich chwil lektura w dalszym ciągu jest lekka i super przyjemna! Nietypowa fabuła i model rodziny, to jest coś, przez co ta historia na pewno zapadnie mi w pamięci. No i oczywiście przede wszystkim przez Charliego. Z tej historii wyciągnęłam dwie najważniejsze kwestie - nie wszystko, co inne, od razu jest nieprawidłowe lub niebezpieczne. A także to, że kłamstwo zawsze wyjdzie na jaw. Ostatnie słowa Logana skierowane do River ukłuły mnie w serce i z niecierpliwością wypatruję drugiego tomu historii tej nieszablonowej rodziny. „Czterech ojców River Conway” to zdecydowanie książka godna polecenia 🩵

„𝐃𝐨𝐫𝐚𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐭𝐨 𝐝𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐰𝐳𝐛𝐮𝐝𝐳𝐚 𝐰 𝐧𝐚𝐬 𝐰𝐚̨𝐭𝐩𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐨𝐝𝐧𝐨𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐝𝐨 𝐰𝐬𝐳𝐲𝐬𝐭𝐤𝐢𝐞𝐠𝐨.”

River Conway zaczyna pierwszą klasę liceum. Wychowują ją Logan, Ray, Vincent i Isaak. Pierwszy to biologiczny ojciec dziewczyny, a reszta to jego najlepsi przyjaciele. Wszyscy się od siebie niesamowici...

Rozwiń Zwiń

„𝐉𝐞𝐬́𝐥𝐢 𝐦𝐢𝐚ł𝐚𝐛𝐲𝐦 𝐰𝐲𝐦𝐲𝐬́𝐥𝐢𝐜́ 𝐣𝐚𝐤𝐚̨𝐬́ 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳 𝐝𝐨 𝐳𝐫𝐨𝐛𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐝 𝐬́𝐦𝐢𝐞𝐫𝐜𝐢𝐚̨, 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐜𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲ł𝐨𝐛𝐲 𝐧𝐚𝐣𝐰𝐚𝐳̇𝐧𝐢𝐞𝐣𝐬𝐳𝐚̨ 𝐳 𝐧𝐢𝐜𝐡.”

Licealistka Dandelion Meadows po tragicznych wydarzeniach, jakie spotkały jej rodzinę przenosi się do innego miasta, aby mieszkać z dwudziestopięcioletnim bratem, który został jej opiekunem po stracie mamy. W nowej szkole poznaje dwóch przyjaciół i odbywa codzienne spotkania ze szkolnym pedagogiem, o jedenaście lat starszym Lachlanem Taylorem. Ich relacja zmierza w kierunku, w którym nie powinna, jednak Dandelion nie stara się hamować i ukrywać swoich uczuć. Jak rozwinie się ta historia?

🌼 współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca 🌼

Chciałabym powiedzieć, że „Sweet Dandelion” było przyjemne, ale niestety nie mogę. Pragnęłam pokochać tę historię, jednak potencjał fabuły ogromnie ucierpiał na rzecz romansu głównych bohaterów, który dla mnie zdecydowanie nie wypadł nawet średnio. Ciężkie i niewygodne tematy poruszone w tej książce zostały zepchnięte na dalszy plan przez (mimo różnicy wieku) nastoletnie miłostki. Do połowy książki myślałam, że tak jak w przypadku dylogii Wildflowers tej samej autorki, wkręcę się dopiero po czasie, ale od połowy mój entuzjazm już całkowicie przepadł i miałam ochotę porzucić ten tytuł. Odniosłam wrażenie, że istotne wątki i sytuacje były przedstawiane zbyt płytko, dosłownie w kilku słowach, za to chwile uniesień naszej dwójki zajmowały całe rozdziały. Sytuacje, które nie wymagały rozwinięcia i nie wnosiły NIC do fabuły były rozwlekane na kilka stron. Wydawało mi się również, że kilka rzeczy się po prostu bez większego sensu powtórzyło. Jeśli chodzi o dialogi i ogólnie rozmowy między bohaterami - w moim odczuciu były sztywne i nieautentyczne. Rozmowy między Dandelion i jej bratem sprowadzały się wyłącznie do „Dani, przepraszam, że nie jestem wystarczająco dobrym opiekunem” i „ohh, nie mogę patrzeć, jak Sage obwinia się o to, że nie jest wystarczająco dobrym opiekunem”. Ta historia jest przewidywalna, raczej nie pojawiło się tutaj nic, czego bym się nie spodziewała, z wyjątkiem podróżowania Dani po świecie… Ale po co, to nie mam pojęcia 😅
Wątek romansu między uczennicą, a pedagogiem… Nie wiem jak to określić, bo Lachlan zachowywał się jak rówieśnik Dandelion. Motyw age gap został tutaj zatarty i ich relacja wypadła bardzo niekorzystnie, szczeniacko, pokuszę się o stwierdzenie, że w moim odczuciu po prostu żenująco. Lachlan nawet nie odegrał tej roli pedagoga, w oczach Dani był tylko hot nauczycielem w czarnej koszuli. Minął jakiś czas, a ja w ogóle nie zauważyłam powodu, dla którego mogliby się w sobie zakochać. Ale żeby nie było, że tylko narzekam! Przyjaciel Dani - Ansel. On był genialny i sprawił, że przeczytałam tę książkę do końca. Zabawny, uroczy, z dobrym sercem, zawsze wie co i kiedy powiedzieć. Uratował te historię. No i oczywiście wydanie tej książki jest PRZEPIĘKNE. Okładka skradła moje serce, jednak z bólem wyżej wymienionego organu stwierdzam, że treść niestety nie. Lektura liczy 560 stron, ale przeczytałam ją w ekstremalnym tempie, tak samo jak poprzednie książki autorki. Nie spodziewałam się takiego zawodu, tym bardziej po dylogii Wildflowers, którą bardzo miło wspominam.
Czy polecam „Sweet Dandelion”? Tak, polecam, bo na pewno znajdzie ona fanów. Jest napisana lekko i prosto. Każdy odbierze ją inaczej i na sto procent się komuś spodoba! Z resztą widzę po innych recenzjach, że ma swoich zwolenników 🩷 Tym razem niestety nie zaliczę się do tej grupy. Ja naprawdę nie chcę do niej zniechęcać, bo wszyscy mamy różny gust. Przekonajcie się sami, czytając „Sweet Dandelion” 🩷

„𝐉𝐞𝐬́𝐥𝐢 𝐦𝐢𝐚ł𝐚𝐛𝐲𝐦 𝐰𝐲𝐦𝐲𝐬́𝐥𝐢𝐜́ 𝐣𝐚𝐤𝐚̨𝐬́ 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳 𝐝𝐨 𝐳𝐫𝐨𝐛𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐝 𝐬́𝐦𝐢𝐞𝐫𝐜𝐢𝐚̨, 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐜𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲ł𝐨𝐛𝐲 𝐧𝐚𝐣𝐰𝐚𝐳̇𝐧𝐢𝐞𝐣𝐬𝐳𝐚̨ 𝐳 𝐧𝐢𝐜𝐡.”

Licealistka Dandelion Meadows po tragicznych wydarzeniach, jakie spotkały jej rodzinę przenosi się do innego miasta, aby mieszkać z dwudziestopięcioletnim bratem, który zost...

Rozwiń Zwiń

„𝐓𝐰𝐨́𝐣 𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐬𝐳𝐞” - 𝐀𝐛𝐛𝐲 𝐉𝐢𝐦𝐞𝐧𝐞𝐳 ❤️

Znacie mnie już chwilkę i myślę, że wiecie co najbardziej złapie mnie za serce przy czytaniu książki, w której występują wątki zaburzeń lękowych, depresji, ataków paniki i lęku uogólnionego. Emocje, przemyślenia i przeżycia. Osobista walka, o której nikomu nie mówimy.
„Twój na zawsze” ma specjalne miejsce w moim sercu.

❤️ współpraca reklamowa @wydawnictwomuza ❤️

Briana, lekarka, ma jeden motyw - nie zakochać się, nie wychodzić za mąż, nie dać się porzucić znowu. W nadchodzącym rozwodzie wspiera ją Alexis - jej najlepsza przyjaciółka. Na dodatek brat Briany, Benny, choruje na niewydolność nerek, a w pracy na oddziale ratunkowym pojawia się nowy lekarz, Jacob Maddox zmagający się z zaburzeniami lękowymi i fobią społeczną. Po marnym pierwszym wrażeniu, Jacob postanawia napisać przeprosinowy list do Briany. Taka „zabawa” zaczyna odpowiadać naszej dwójce. Gdy Jacob znajduje właściwy moment, pyta Brianę czy istnieje szansa, aby poudawała jego dziewczynę przez kilka miesięcy, między innymi, ku uciesze jego rodziny. Jaki los spotka dwójkę dorosłych osób pozorujących szczęśliwy związek?

Nie potrafię opisać tego, jaka ta książka była emocjonalna. Odczułam ją na dosłownie każdej płaszczyźnie. Na początku było mi przykro patrzeć, jak Briana bezpodstawnie ocenia Jacoba, ale nie miała możliwości być w jego głowie i znać powodów jego zachowania i między innymi dlatego kilka razy oczy zaszły mi łzami już od pierwszych stron, bo sama miewałam takie sytuacje, w których ogarnął mnie atak paniki, a na zewnątrz wyglądało to, jakbym po prostu ignorowała innych ludzi i była dla nich opryskliwa. Ale to też za sprawą ogólnego uprzedzenia Briany do mężczyzn… Każdy ma swoje demony przeszłości.

Motyw udawanego związku wypadł tutaj fantastycznie. Bardzo naturalnie i realistycznie. Ogromnie mi się spodobał pomysł na rozpoczęcie ich fake datingu. Ta książka wysoko postawiła poprzeczkę w tej kwestii.
„Twój na zawsze” to także definicja relacji, w której zabrakło rozmowy. Myślę, że w zamyśle Abby to był celowy zabieg, który koniec końców pokazuje nam, że rozmowa to klucz do szczęścia, zrozumienia i zdrowego związku.

„𝐎𝐩𝐮𝐬́𝐜𝐢ł𝐞𝐦 𝐰𝐳𝐫𝐨𝐤 𝐧𝐚 𝐬𝐰𝐨́𝐣 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐧𝐧𝐢𝐤. 𝐏𝐢𝐬𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐰 𝐧𝐢𝐦 𝐮𝐬𝐩𝐨𝐤𝐚𝐣𝐚ł𝐨 𝐦𝐧𝐢𝐞, 𝐝𝐳𝐢𝐚ł𝐚ł𝐨 𝐧𝐚 𝐦𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐭𝐚𝐛𝐢𝐥𝐢𝐳𝐮𝐣𝐚̨𝐜𝐨. 𝐓𝐨 𝐛𝐲ł𝐨 𝐣𝐞𝐝𝐧𝐨 𝐳 𝐝𝐳𝐢𝐚ł𝐚𝐧́, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐲𝐜𝐡 𝐧𝐚𝐮𝐜𝐳𝐲ł𝐞𝐦 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐧𝐚 𝐭𝐞𝐫𝐚𝐩𝐢𝐢, 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞𝐬𝐢𝐞𝐧𝐢𝐞 𝐧𝐚 𝐩𝐚𝐩𝐢𝐞𝐫 𝐰𝐲𝐝𝐚𝐫𝐳𝐞𝐧́ 𝐝𝐧𝐢𝐚 𝐢 𝐞𝐦𝐨𝐜𝐣𝐢 𝐳 𝐧𝐢𝐦𝐢 𝐳𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐚𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐩𝐨𝐦𝐚𝐠𝐚ł𝐨 𝐦𝐢 𝐣𝐞 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐩𝐫𝐚𝐜𝐨𝐰𝐚𝐜́. 𝐎𝐬𝐭𝐚𝐭𝐞𝐜𝐳𝐧𝐢𝐞 𝐣𝐞𝐝𝐧𝐚𝐤 𝐧𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐧𝐨𝐭𝐨𝐰𝐚ł𝐞𝐦 𝐝𝐳𝐢𝐬́ 𝐧𝐢𝐜 𝐰 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐧𝐧𝐢𝐤𝐮.
𝐍𝐚𝐩𝐢𝐬𝐚ł𝐞𝐦 𝐥𝐢𝐬𝐭 𝐝𝐨 𝐁𝐫𝐢𝐚𝐧𝐲 𝐎𝐫𝐭𝐢𝐳.”

Autorka świetnie przedstawiła kawałek życia osoby z zaburzeniami lękowymi. Nieustanna analiza WSZYSTKIEGO, zamartwianie połączone z niepokojem i odruchem walki lub ucieczki. Kolejna pozycja, w której utożsamiam się z głównym bohaterem, jakby ktoś przelał moje myśli na papier. Piękna sprawa. Kocham takie lektury. A Briana w tym wszystkim była dla Jacoba jak parasol podczas deszczu, jak koło ratunkowe dla topielca. Ich relacja i ta niewidzialna nić zrozumienia rozłożyła mnie na łopatki. Wzruszałam się głównie z powodu Jacoba… Od początku wiedziałam co siedzi mu w głowie i przeżywałam z nim wszystko po kolei. Uwielbiam go z całego serca, najcudowniejszy książkowy facet. A pisanie listów? Uwierzcie mi, wyłam jak wilk do księżyca, gdy czytałam pierwszy list Jacoba. Emocje w lekturze wręcz kipiały, a wszystkie słowa i czyny chwytały za serce.

„Twój na zawsze” to przejmująca opowieść o zwyczajnej ludzkiej życzliwości. O tym, że jeden człowiek dla drugiego może stać się największym oparciem w chwili, w której grunt pod nogami się rozpada, a ty nawet nie przypuszczasz takiego biegu wydarzeń. Ta książka pokazuje nam, żeby zacząć żyć i nie zamykać się w swojej głowie. Że zmiany w życiu są potrzebne, aby dostrzec inną, często lepszą perspektywę. A zmiany zawsze niosą za sobą emocje. Emocje, z którymi musimy się zaprzyjaźnić, bo to tak, jakby ignorować kawałek siebie. W trosce o siebie, warto czasem odpuścić dotychczasowe znane schematy i przyzwyczajenia, bo myślę, że możemy tylko na tym zyskać.

„𝐓𝐰𝐨́𝐣 𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐬𝐳𝐞” - 𝐀𝐛𝐛𝐲 𝐉𝐢𝐦𝐞𝐧𝐞𝐳 ❤️

Znacie mnie już chwilkę i myślę, że wiecie co najbardziej złapie mnie za serce przy czytaniu książki, w której występują wątki zaburzeń lękowych, depresji, ataków paniki i lęku uogólnionego. Emocje, przemyślenia i przeżycia. Osobista walka, o której nik...

Rozwiń Zwiń

„𝐌𝐚𝐠𝐢𝐚 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐬𝐤𝐫𝐲𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐦𝐚̨𝐝𝐫𝐨𝐬́𝐜́ -
𝐫𝐨𝐳𝐬𝐚̨𝐝𝐞𝐤 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐣𝐚𝐰𝐧𝐚 𝐠ł𝐮𝐩𝐨𝐭𝐚.”

współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar 🖤✨💙

Wyobraź sobie, że jesteś na imprezie, trochę się bawisz, trochę twoje myśli uciekają gdzie indziej, później wszystko wskazuje na to, że czeka cię one night stand z przystojnym facetem.. a po jakimś czasie budzisz się w ciemnym lochu, na dodatek mroczny typ z różańcem w ręce właśnie ci oznajmia, że ogólnie to opętał cię demon i twoje dotychczasowe życie w tym momencie się skończyło. Petarda, co nie? 🤠
„Black Bird Academy” to moje kolejne spotkanie z urban fantasy w takim mroczniejszym stylu i ta książka to mistrzostwo! Całkowicie niespodziewanie podbiła moje serce, fabuła jest po prostu wspaniała! Nie oczekiwałam tutaj w sumie fajerwerków, bo byłam świadoma, że klimat tej książki może we mnie wzbudzić najróżniejsze emocje, jednak motyw dark academia połączony ze zmysłowym i tajemniczym romantasy sprawił, że zachłysnęłam się tą historią i potrzebuje kolejnego tomu tak bardzo, że czuję się jak Leaf na głodzie 🥵
Autorka stworzyła barwne postacie, każdy jest dopracowany w najmniejszym szczególe i praktycznie wszyscy mnie zachwycili, ale pierwsze miejsce zajmuje Lore i zostanie on już w moim sercu na zawsze 🤣 mogłabym napisać, że jest ultra śmieszny i bezpośredni, ale żadne słowa nie opiszą jego sposobu bycia. Lorda demonów trzeba poznać osobiście. Obiecuję, że nikt się na nim nie zawiedzie. Jednak chciałabym wyrazić moje totalne zauroczenie i przyciąganie do shintonisty Chepesha… Falco jest moim crushem, co tu dużo mówić. Jego enigmatyczność strasznie mnie onieśmielała i w niektórych momentach aż się troszkę zawstydzałam 🥲 Facet mnie zmiażdżył, pora rozpocząć projekt ołtarzyku…

W tej demonicznej historii występuje dużo obszernych opisów otoczenia, przyrody, zasad panujących w Akademii, nawet najmniejszy small talk jest dość rozwinięty, jednak to absolutnie nie sprawia, że lektura staje się nużąca. Wręcz przeciwnie - autorka dosłownie oblepia nas klimatem książki z każdej strony. I mnie się to bardzo podoba! Mroczna i trudna rzeczywistość gorących egzorcystów przykryta nowojorską codziennością zwykłych ludzi. Kocham tę książkę.
To był największy slow burn, jaki było mi dane poznać. Diabelnie potężne napięcie i przyciąganie dosłownie wylewało się poza kartki, a że udzielało się czytelnikowi chyba nie muszę wspominać… 🥵
Plot twistów nie zliczę. Ale pierwsza część „Black Bird Academy” kończy się tak, że nie wiedziałam, czy wyrzucić książkę przez okno czy może powyrywać i zmiąć wszystkie strony? Dalej nie wiem co mam począć 🥲
Podsumowując - „Zabij mrok” to książka idealna. Pod względem humoru, fabuły, slow burnu, napięcia, klimatu. Pod względem wszystkiego. Zanurzcie się w świat demonów, nie pożałujecie 😈

„𝐌𝐚𝐠𝐢𝐚 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐬𝐤𝐫𝐲𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐦𝐚̨𝐝𝐫𝐨𝐬́𝐜́ -
𝐫𝐨𝐳𝐬𝐚̨𝐝𝐞𝐤 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐣𝐚𝐰𝐧𝐚 𝐠ł𝐮𝐩𝐨𝐭𝐚.”

współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar 🖤✨💙

Wyobraź sobie, że jesteś na imprezie, trochę się bawisz, trochę twoje myśli uciekają gdzie indziej, później wszystko wskazuje na to, że czeka cię one night stand z przys...

Rozwiń Zwiń