Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlotte Wu - perfekcjonistka, która planuje każdą minutę, bo wierzy, że życie z planem redukuje stres. Jej najlepsza przyjaciółka nie do końca wie, co znaczy “przyjaźń”, a jej pomysł na motyw przewodni balu został odrzucony. W dodatku jej mama to synonim nieporządku, a jej ojciec, który ją porzucił chce się z nią spotkać. Pasmo niepowodzeń zostaje uhonorowane upadkiem z drabiny podczas dekorowania sali na bal nie z kim innym, jak z Rennerem - “wrogiem” Char od początku liceum. Gdy oboje budzą się trzynaście lat później, razem w łóżku, świat Charlotte wydaje się kończyć.

🌸 współpraca reklamowa @wydawnictwoyoung 🌸

Gdy zobaczyłam opis książki “Nie tak miało być”, pomyślałam: o! to będzie świetne! Ale ta lektura przeszła moje najśmielsze oczekiwania!
Były motylki w brzuchu, chwile wzruszenia, było bardzo poważnie i też śmiesznie. “Nie tak miało być” to nie jest płytka młodzieżówka. Ta historia ma w sobie bardzo dużo chwil refleksji, świetnie pokazuje nastoletnie szkolne problemy i porusza ważne wątki, m.in. żal głównej bohaterki do ojca, który zostawił rodzinę. W tej książce nie znalazłam ani jednego minusa. Była idealna, urocza, delikatna, wzruszająca.
Podróż w czasie nie jest tylko zabawnym elementem tej historii. Przeniesienie się do przyszłości wyjaśniło Charlotte wiele ważnych rzeczy, na które nie znała odpowiedzi jako nastolatka. Teraz wie, jak ważne jest spojrzenie na coś z innej perspektywy, niż zamykanie się w określonej przestrzeni, bo przecież jak coś teraz trwa, to będzie tak zawsze. Nic bardziej mylnego, o czym Char już wie. Przekonała się również, że planowanie każdej rzeczy wpędza ją w poczucie złudnego bezpieczeństwa. Z tej historii płynie bardzo ważne przesłanie, aby żyć tu i teraz. Charlotte żyła jedynie przyszłością, którą miała ułożoną od A do Z. Nie łapała chwil ani szczęśliwych momentów. Była zbyt zajęta dopisywaniem kolejnych punktów na listę.

“𝐓𝐚𝐤 𝐭𝐨 𝐣𝐮𝐳̇ 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐳 𝐧𝐚𝐣𝐥𝐞𝐩𝐬𝐳𝐲𝐦𝐢 𝐝𝐧𝐢𝐚𝐦𝐢 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚. 𝐍𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳, 𝐳̇𝐞 𝐬𝐚̨ 𝐧𝐚𝐣𝐥𝐞𝐩𝐬𝐳𝐞, 𝐩𝐨́𝐤𝐢 𝐧𝐢𝐞 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐦𝐢𝐧𝐚̨.”

Wątek romantyczny był cudny. Niewinny, a zarazem pełen zaczepności i przekomarzanek, uroczy, z humorem i świetnie rozwinięty. Renner daje się poznać jako ulubieniec wszystkich, jednak wydawałoby się, że jego życiową misją jest przeszkadzanie Charlotte.
Bohaterowie są szczegółowo przedstawieni, ale największe wrażenie zrobiło na mnie połączenie dwóch tak bardzo różnych postaci! I wyszło to fenomenalnie! Charlotte i J.T. są najsłodsi.
Głębokie przemyślenia to nieodłączny element historii Char, przez co miałam dużo kwestii do analizy w trakcie czytania. Mimo, że książka jest dla czytelników 12+, moje 25+ świetnie się w niej odnalazło 😂. Pogodność tej lektury delikatnie łagodzi zawarte w niej trudne tematy w ogóle im nie umniejszając. Potencjał fabuły został wykorzystany na sto procent, nic dodać, nic ująć. Fani filmów “Dziś 13, jutro 30” i “Powrót do liceum” będą na maxa zadowoleni. W moim odczuciu “Nie tak miało być” zasługuje na miano idealnej książki młodzieżowej. Bardzo mocno polecam wszystkim, nie tylko młodszym czytelnikom. Dorośli również odnajdą w tej lekturze ciepło, zabawę i refleksyjne momenty.

Charlotte Wu - perfekcjonistka, która planuje każdą minutę, bo wierzy, że życie z planem redukuje stres. Jej najlepsza przyjaciółka nie do końca wie, co znaczy “przyjaźń”, a jej pomysł na motyw przewodni balu został odrzucony. W dodatku jej mama to synonim nieporządku, a jej ojciec, który ją porzucił chce się z nią spotkać. Pasmo niepowodzeń zostaje uhonorowane upadkiem z...

„ - 𝐓𝐲 𝐢 𝐣𝐚 𝐳𝐚 𝐫𝐨𝐤, 𝐅𝐞𝐫𝐧 𝐁𝐫𝐨𝐨𝐤𝐛𝐚𝐧𝐤𝐬 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚ł. - 𝐍𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳́ 𝐦𝐧𝐢𝐞.
𝐀 𝐩𝐨𝐭𝐞𝐦 𝐖𝐢𝐥𝐥 𝐁𝐚𝐱𝐭𝐞𝐫 𝐨𝐝𝐰𝐫𝐨́𝐜𝐢ł 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐢 𝐳𝐧𝐢𝐤𝐧𝐚̨ł 𝐳 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚.”

Fern Brookbanks i Will Baxter pewnego dnia spotykają się w Toronto, w miejscu pracy dziewczyny, w którym Will, typowa artystyczna dusza, wykonuje zlecenie malunku na ścianie kawiarni. Spędzają ze sobą dwadzieścia cztery godziny pełne wrażeń i przyjemności. Zarówno ona jak i on mają partnerów, jednak te parę godzin związało ich emocjonalnie. Tworzą listy z zadaniami do wykonania, które podsumują przy spotkaniu za rok, które miało odbyć się nad jeziorem w rodzinnym ośrodku wypoczynkowym Brookbanks. Ale do tego spotkania nie doszło, bo Will się nie pojawił.
Dziewięć lat później spotykają się w tym samym ośrodku. Fern przeżywa żałobę, a Will pojawia się w idealnym garniturze za kilka tysięcy.

🩷 współpraca reklamowa z @czwartastrona 🩷

„Spotkasz mnie nad jeziorem” nie wzruszyło mnie aż tak, jak „Każde kolejne lato”, ale ta historia równie ogromnie mi się podobała i nie obyło się bez wycierania pojedynczej łzy z policzka, bo motyw drugiej szansy to coś, na czym ZAWSZE mniej lub bardziej popłaczę. Historia osadzona jest w dwóch liniach czasowych - teraz i dziesięć lat temu, a ja uwielbiam taki zabieg w literaturze. W rozmowach Fern i Willa od razu widać było pasję i przyciąganie w dniu, w którym się poznali. Dwudziestodwuletni Will Baxter to człowiek bardzo ciepły, miły i z wielkim sercem. Uświadomił Fern coś bardzo ważnego. Trzydziestodwuletni Will to chodząca tajemnica. Do czasu. Zapadł mi w pamięć jego tatuaż, napis „Only thoughts”. Jego znaczenie chwyciło mnie za serce i nie zdziwię się, jeśli kiedyś pojawi się na mojej skórze taki sam ❤️‍🩹

Książka ma melancholijny i dość przytłaczający charakter, ale oczywiście nie czujemy tego przez cały czas. Wspomnienia Fern były bardzo emocjonalne i piękne, zwłaszcza te z dzieciństwa nad jeziorem, a niektóre naszpikowane wyrzutami i cierpieniem.
Nie mogę zapomnieć o Maggie - matce Fern, która „kochała ją za dziesięciu ojców” i odegrała główną rolę w… życiowych wyborach swojej córki? Chyba tak to mogę nazwać. Wybaczenie samej sobie w obliczu cierpienia i tragedii to wielka sztuka, czasem dla niektórych nieosiągalna. To było przepiękne w tej historii. „Spotkasz mnie nad jeziorem” to droga do odnalezienia siebie i zrozumienia swoich potrzeb i pragnień. Carley Fortune nie zawodzi. Szczerze polecam poznać tę historię.

„ - 𝐓𝐲 𝐢 𝐣𝐚 𝐳𝐚 𝐫𝐨𝐤, 𝐅𝐞𝐫𝐧 𝐁𝐫𝐨𝐨𝐤𝐛𝐚𝐧𝐤𝐬 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚ł. - 𝐍𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳́ 𝐦𝐧𝐢𝐞.
𝐀 𝐩𝐨𝐭𝐞𝐦 𝐖𝐢𝐥𝐥 𝐁𝐚𝐱𝐭𝐞𝐫 𝐨𝐝𝐰𝐫𝐨́𝐜𝐢ł 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐢 𝐳𝐧𝐢𝐤𝐧𝐚̨ł 𝐳 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐚.”

Fern Brookbanks i Will Baxter pewnego dnia spotykają się w Toronto, w miejscu pracy dziewczyny, w którym Will, typowa artystyczna dusza, wykonuje zlecenie malunku na ścianie kawiarni. Spędzają ze sobą dwadzieścia cztery godziny pełne wrażeń...

„𝐃𝐨𝐫𝐚𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐭𝐨 𝐝𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐰𝐳𝐛𝐮𝐝𝐳𝐚 𝐰 𝐧𝐚𝐬 𝐰𝐚̨𝐭𝐩𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐨𝐝𝐧𝐨𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐝𝐨 𝐰𝐬𝐳𝐲𝐬𝐭𝐤𝐢𝐞𝐠𝐨.”

River Conway zaczyna pierwszą klasę liceum. Wychowują ją Logan, Ray, Vincent i Isaak. Pierwszy to biologiczny ojciec dziewczyny, a reszta to jego najlepsi przyjaciele. Wszyscy się od siebie niesamowicie różnią, ale nie potrafią bez siebie żyć. Piętnastolatka jest bystra i nie daje sobie wejść na głowę, pokazuje swój charakter i coś przyciąga do niej innych ludzi. Natomiast ma tendencję do poznawania przyjaciół w bardzo dziwnych okolicznościach. River również ma wrażenie, że „coś” wisi w powietrzu, a jej wieloletni rywal w konkurencjach na corocznym pikniku rodzinnym zachowuje się co najmniej… dziwnie? Na dodatek, River towarzyszą myśli i refleksje na temat dorastania.

🩵 współpraca reklamowa @wydawnictwo.beya 🩵

„Czterech ojców River Conway” zrobiło na mnie wielkie wrażenie! Ani trochę się nie spodziewałam, że ta książka aż tak przypadnie mi do gustu. Miła, spokojna i z początku leciutka historia na jeden wieczór. Bardzo przyjemnie spędziłam z nią czas i przez większą część lektury śmiałam się na głos. Uwielbiam historie, które mają do zaoferowania dużo humoru i tutaj mogę postawić fajeczkę, kryterium zostało spełnione. Było zabawnie! Ojcowie River i jej przyjaciel Charlie byli genialni. Ten ostatni szczególnie utkwił mi w pamięci, bo wystarczyło, żeby się odezwał, a już uśmiech pojawiał się na mojej twarzy. Jednak nie może być tak kolorowo, bo w tej historii również znajdziemy przykre wydarzenia i niesprawiedliwości. River już ma dość tłumaczenia dlaczego jej rodzina jest taka, a nie inna, ale dziewczyna jest bardzo bystra i radzi sobie w większości sytuacji. Podobał mi się jej styl myślenia i sposób działania.

„- 𝐓𝐨 𝐛𝐨𝐥𝐢 - 𝐰𝐲𝐦𝐚𝐦𝐫𝐨𝐭𝐚ł𝐚, 𝐜𝐡𝐨𝐜́ 𝐰𝐜𝐚𝐥𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐜𝐡𝐨𝐝𝐳𝐢ł𝐨 𝐣𝐞𝐣 𝐨 𝐦𝐨𝐜𝐧𝐲 𝐮𝐬́𝐜𝐢𝐬𝐤. - 𝐁𝐨𝐥𝐢, 𝐚𝐥𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐭𝐫𝐰𝐚 𝐰𝐢𝐞𝐜𝐳𝐧𝐢𝐞. 𝐉𝐞𝐝𝐲𝐧𝐲𝐦 𝐫𝐨𝐳𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐚𝐧𝐢𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐝𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐨𝐛𝐢𝐞 𝐨𝐝𝐫𝐨𝐛𝐢𝐧𝐲 𝐜𝐳𝐚𝐬𝐮. 𝐏𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳𝐞𝐤𝐚𝐧𝐢𝐞.”

Przez większość lektury tajemnica w domu River wisiała w powietrzu. Cała historia bardzo mnie wciągnęła! Była komfortowa, ciepła, rodzinna i wspierająca. Narracja trzecioosobowa wniosła refleksyjny vibe. Byłam niezwykle zauroczona wątkiem romantycznym! Przywołał wspomnienia tych pierwszych miłości, w których udawanie, że nie lubisz tej drugiej osoby to sposób na podryw. W trakcie czytania czułam się jak szesnastoletnia ja, ale jednocześnie obserwowałam rozwój wydarzeń z perspektywy dorosłej osoby. To było świetne doświadczenie pozwalające cofnąć się do nastoletnich lat. Oczywiście nie obyło się bez poruszenia trudniejszych tematów, jednak mimo tych ciężkich chwil lektura w dalszym ciągu jest lekka i super przyjemna! Nietypowa fabuła i model rodziny, to jest coś, przez co ta historia na pewno zapadnie mi w pamięci. No i oczywiście przede wszystkim przez Charliego. Z tej historii wyciągnęłam dwie najważniejsze kwestie - nie wszystko, co inne, od razu jest nieprawidłowe lub niebezpieczne. A także to, że kłamstwo zawsze wyjdzie na jaw. Ostatnie słowa Logana skierowane do River ukłuły mnie w serce i z niecierpliwością wypatruję drugiego tomu historii tej nieszablonowej rodziny. „Czterech ojców River Conway” to zdecydowanie książka godna polecenia 🩵

„𝐃𝐨𝐫𝐚𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐭𝐨 𝐝𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐰𝐳𝐛𝐮𝐝𝐳𝐚 𝐰 𝐧𝐚𝐬 𝐰𝐚̨𝐭𝐩𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐨𝐝𝐧𝐨𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐝𝐨 𝐰𝐬𝐳𝐲𝐬𝐭𝐤𝐢𝐞𝐠𝐨.”

River Conway zaczyna pierwszą klasę liceum. Wychowują ją Logan, Ray, Vincent i Isaak. Pierwszy to biologiczny ojciec dziewczyny, a reszta to jego najlepsi przyjaciele. Wszyscy się od siebie niesamowicie różnią, ale nie potrafią bez siebie żyć. Piętnastolatka jest bystra i nie daje sobie...

„𝐉𝐞𝐬́𝐥𝐢 𝐦𝐢𝐚ł𝐚𝐛𝐲𝐦 𝐰𝐲𝐦𝐲𝐬́𝐥𝐢𝐜́ 𝐣𝐚𝐤𝐚̨𝐬́ 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳 𝐝𝐨 𝐳𝐫𝐨𝐛𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐝 𝐬́𝐦𝐢𝐞𝐫𝐜𝐢𝐚̨, 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐜𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲ł𝐨𝐛𝐲 𝐧𝐚𝐣𝐰𝐚𝐳̇𝐧𝐢𝐞𝐣𝐬𝐳𝐚̨ 𝐳 𝐧𝐢𝐜𝐡.”

Licealistka Dandelion Meadows po tragicznych wydarzeniach, jakie spotkały jej rodzinę przenosi się do innego miasta, aby mieszkać z dwudziestopięcioletnim bratem, który został jej opiekunem po stracie mamy. W nowej szkole poznaje dwóch przyjaciół i odbywa codzienne spotkania ze szkolnym pedagogiem, o jedenaście lat starszym Lachlanem Taylorem. Ich relacja zmierza w kierunku, w którym nie powinna, jednak Dandelion nie stara się hamować i ukrywać swoich uczuć. Jak rozwinie się ta historia?

🌼 współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca 🌼

Chciałabym powiedzieć, że „Sweet Dandelion” było przyjemne, ale niestety nie mogę. Pragnęłam pokochać tę historię, jednak potencjał fabuły ogromnie ucierpiał na rzecz romansu głównych bohaterów, który dla mnie zdecydowanie nie wypadł nawet średnio. Ciężkie i niewygodne tematy poruszone w tej książce zostały zepchnięte na dalszy plan przez (mimo różnicy wieku) nastoletnie miłostki. Do połowy książki myślałam, że tak jak w przypadku dylogii Wildflowers tej samej autorki, wkręcę się dopiero po czasie, ale od połowy mój entuzjazm już całkowicie przepadł i miałam ochotę porzucić ten tytuł. Odniosłam wrażenie, że istotne wątki i sytuacje były przedstawiane zbyt płytko, dosłownie w kilku słowach, za to chwile uniesień naszej dwójki zajmowały całe rozdziały. Sytuacje, które nie wymagały rozwinięcia i nie wnosiły NIC do fabuły były rozwlekane na kilka stron. Wydawało mi się również, że kilka rzeczy się po prostu bez większego sensu powtórzyło. Jeśli chodzi o dialogi i ogólnie rozmowy między bohaterami - w moim odczuciu były sztywne i nieautentyczne. Rozmowy między Dandelion i jej bratem sprowadzały się wyłącznie do „Dani, przepraszam, że nie jestem wystarczająco dobrym opiekunem” i „ohh, nie mogę patrzeć, jak Sage obwinia się o to, że nie jest wystarczająco dobrym opiekunem”. Ta historia jest przewidywalna, raczej nie pojawiło się tutaj nic, czego bym się nie spodziewała, z wyjątkiem podróżowania Dani po świecie… Ale po co, to nie mam pojęcia 😅
Wątek romansu między uczennicą, a pedagogiem… Nie wiem jak to określić, bo Lachlan zachowywał się jak rówieśnik Dandelion. Motyw age gap został tutaj zatarty i ich relacja wypadła bardzo niekorzystnie, szczeniacko, pokuszę się o stwierdzenie, że w moim odczuciu po prostu żenująco. Lachlan nawet nie odegrał tej roli pedagoga, w oczach Dani był tylko hot nauczycielem w czarnej koszuli. Minął jakiś czas, a ja w ogóle nie zauważyłam powodu, dla którego mogliby się w sobie zakochać. Ale żeby nie było, że tylko narzekam! Przyjaciel Dani - Ansel. On był genialny i sprawił, że przeczytałam tę książkę do końca. Zabawny, uroczy, z dobrym sercem, zawsze wie co i kiedy powiedzieć. Uratował te historię. No i oczywiście wydanie tej książki jest PRZEPIĘKNE. Okładka skradła moje serce, jednak z bólem wyżej wymienionego organu stwierdzam, że treść niestety nie. Lektura liczy 560 stron, ale przeczytałam ją w ekstremalnym tempie, tak samo jak poprzednie książki autorki. Nie spodziewałam się takiego zawodu, tym bardziej po dylogii Wildflowers, którą bardzo miło wspominam.
Czy polecam „Sweet Dandelion”? Tak, polecam, bo na pewno znajdzie ona fanów. Jest napisana lekko i prosto. Każdy odbierze ją inaczej i na sto procent się komuś spodoba! Z resztą widzę po innych recenzjach, że ma swoich zwolenników 🩷 Tym razem niestety nie zaliczę się do tej grupy. Ja naprawdę nie chcę do niej zniechęcać, bo wszyscy mamy różny gust. Przekonajcie się sami, czytając „Sweet Dandelion” 🩷

„𝐉𝐞𝐬́𝐥𝐢 𝐦𝐢𝐚ł𝐚𝐛𝐲𝐦 𝐰𝐲𝐦𝐲𝐬́𝐥𝐢𝐜́ 𝐣𝐚𝐤𝐚̨𝐬́ 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳 𝐝𝐨 𝐳𝐫𝐨𝐛𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐝 𝐬́𝐦𝐢𝐞𝐫𝐜𝐢𝐚̨, 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐜𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲ł𝐨𝐛𝐲 𝐧𝐚𝐣𝐰𝐚𝐳̇𝐧𝐢𝐞𝐣𝐬𝐳𝐚̨ 𝐳 𝐧𝐢𝐜𝐡.”

Licealistka Dandelion Meadows po tragicznych wydarzeniach, jakie spotkały jej rodzinę przenosi się do innego miasta, aby mieszkać z dwudziestopięcioletnim bratem, który został jej opiekunem po stracie mamy. W nowej szkole poznaje dwóch przyjaciół i odbywa...

„𝐓𝐰𝐨́𝐣 𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐬𝐳𝐞” - 𝐀𝐛𝐛𝐲 𝐉𝐢𝐦𝐞𝐧𝐞𝐳 ❤️

Znacie mnie już chwilkę i myślę, że wiecie co najbardziej złapie mnie za serce przy czytaniu książki, w której występują wątki zaburzeń lękowych, depresji, ataków paniki i lęku uogólnionego. Emocje, przemyślenia i przeżycia. Osobista walka, o której nikomu nie mówimy.
„Twój na zawsze” ma specjalne miejsce w moim sercu.

❤️ współpraca reklamowa @wydawnictwomuza ❤️

Briana, lekarka, ma jeden motyw - nie zakochać się, nie wychodzić za mąż, nie dać się porzucić znowu. W nadchodzącym rozwodzie wspiera ją Alexis - jej najlepsza przyjaciółka. Na dodatek brat Briany, Benny, choruje na niewydolność nerek, a w pracy na oddziale ratunkowym pojawia się nowy lekarz, Jacob Maddox zmagający się z zaburzeniami lękowymi i fobią społeczną. Po marnym pierwszym wrażeniu, Jacob postanawia napisać przeprosinowy list do Briany. Taka „zabawa” zaczyna odpowiadać naszej dwójce. Gdy Jacob znajduje właściwy moment, pyta Brianę czy istnieje szansa, aby poudawała jego dziewczynę przez kilka miesięcy, między innymi, ku uciesze jego rodziny. Jaki los spotka dwójkę dorosłych osób pozorujących szczęśliwy związek?

Nie potrafię opisać tego, jaka ta książka była emocjonalna. Odczułam ją na dosłownie każdej płaszczyźnie. Na początku było mi przykro patrzeć, jak Briana bezpodstawnie ocenia Jacoba, ale nie miała możliwości być w jego głowie i znać powodów jego zachowania i między innymi dlatego kilka razy oczy zaszły mi łzami już od pierwszych stron, bo sama miewałam takie sytuacje, w których ogarnął mnie atak paniki, a na zewnątrz wyglądało to, jakbym po prostu ignorowała innych ludzi i była dla nich opryskliwa. Ale to też za sprawą ogólnego uprzedzenia Briany do mężczyzn… Każdy ma swoje demony przeszłości.

Motyw udawanego związku wypadł tutaj fantastycznie. Bardzo naturalnie i realistycznie. Ogromnie mi się spodobał pomysł na rozpoczęcie ich fake datingu. Ta książka wysoko postawiła poprzeczkę w tej kwestii.
„Twój na zawsze” to także definicja relacji, w której zabrakło rozmowy. Myślę, że w zamyśle Abby to był celowy zabieg, który koniec końców pokazuje nam, że rozmowa to klucz do szczęścia, zrozumienia i zdrowego związku.

„𝐎𝐩𝐮𝐬́𝐜𝐢ł𝐞𝐦 𝐰𝐳𝐫𝐨𝐤 𝐧𝐚 𝐬𝐰𝐨́𝐣 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐧𝐧𝐢𝐤. 𝐏𝐢𝐬𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐰 𝐧𝐢𝐦 𝐮𝐬𝐩𝐨𝐤𝐚𝐣𝐚ł𝐨 𝐦𝐧𝐢𝐞, 𝐝𝐳𝐢𝐚ł𝐚ł𝐨 𝐧𝐚 𝐦𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐭𝐚𝐛𝐢𝐥𝐢𝐳𝐮𝐣𝐚̨𝐜𝐨. 𝐓𝐨 𝐛𝐲ł𝐨 𝐣𝐞𝐝𝐧𝐨 𝐳 𝐝𝐳𝐢𝐚ł𝐚𝐧́, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐲𝐜𝐡 𝐧𝐚𝐮𝐜𝐳𝐲ł𝐞𝐦 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐧𝐚 𝐭𝐞𝐫𝐚𝐩𝐢𝐢, 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞𝐬𝐢𝐞𝐧𝐢𝐞 𝐧𝐚 𝐩𝐚𝐩𝐢𝐞𝐫 𝐰𝐲𝐝𝐚𝐫𝐳𝐞𝐧́ 𝐝𝐧𝐢𝐚 𝐢 𝐞𝐦𝐨𝐜𝐣𝐢 𝐳 𝐧𝐢𝐦𝐢 𝐳𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐚𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐩𝐨𝐦𝐚𝐠𝐚ł𝐨 𝐦𝐢 𝐣𝐞 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐩𝐫𝐚𝐜𝐨𝐰𝐚𝐜́. 𝐎𝐬𝐭𝐚𝐭𝐞𝐜𝐳𝐧𝐢𝐞 𝐣𝐞𝐝𝐧𝐚𝐤 𝐧𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐧𝐨𝐭𝐨𝐰𝐚ł𝐞𝐦 𝐝𝐳𝐢𝐬́ 𝐧𝐢𝐜 𝐰 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐧𝐧𝐢𝐤𝐮.
𝐍𝐚𝐩𝐢𝐬𝐚ł𝐞𝐦 𝐥𝐢𝐬𝐭 𝐝𝐨 𝐁𝐫𝐢𝐚𝐧𝐲 𝐎𝐫𝐭𝐢𝐳.”

Autorka świetnie przedstawiła kawałek życia osoby z zaburzeniami lękowymi. Nieustanna analiza WSZYSTKIEGO, zamartwianie połączone z niepokojem i odruchem walki lub ucieczki. Kolejna pozycja, w której utożsamiam się z głównym bohaterem, jakby ktoś przelał moje myśli na papier. Piękna sprawa. Kocham takie lektury. A Briana w tym wszystkim była dla Jacoba jak parasol podczas deszczu, jak koło ratunkowe dla topielca. Ich relacja i ta niewidzialna nić zrozumienia rozłożyła mnie na łopatki. Wzruszałam się głównie z powodu Jacoba… Od początku wiedziałam co siedzi mu w głowie i przeżywałam z nim wszystko po kolei. Uwielbiam go z całego serca, najcudowniejszy książkowy facet. A pisanie listów? Uwierzcie mi, wyłam jak wilk do księżyca, gdy czytałam pierwszy list Jacoba. Emocje w lekturze wręcz kipiały, a wszystkie słowa i czyny chwytały za serce.

„Twój na zawsze” to przejmująca opowieść o zwyczajnej ludzkiej życzliwości. O tym, że jeden człowiek dla drugiego może stać się największym oparciem w chwili, w której grunt pod nogami się rozpada, a ty nawet nie przypuszczasz takiego biegu wydarzeń. Ta książka pokazuje nam, żeby zacząć żyć i nie zamykać się w swojej głowie. Że zmiany w życiu są potrzebne, aby dostrzec inną, często lepszą perspektywę. A zmiany zawsze niosą za sobą emocje. Emocje, z którymi musimy się zaprzyjaźnić, bo to tak, jakby ignorować kawałek siebie. W trosce o siebie, warto czasem odpuścić dotychczasowe znane schematy i przyzwyczajenia, bo myślę, że możemy tylko na tym zyskać.

„𝐓𝐰𝐨́𝐣 𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐬𝐳𝐞” - 𝐀𝐛𝐛𝐲 𝐉𝐢𝐦𝐞𝐧𝐞𝐳 ❤️

Znacie mnie już chwilkę i myślę, że wiecie co najbardziej złapie mnie za serce przy czytaniu książki, w której występują wątki zaburzeń lękowych, depresji, ataków paniki i lęku uogólnionego. Emocje, przemyślenia i przeżycia. Osobista walka, o której nikomu nie mówimy.
„Twój na zawsze” ma specjalne miejsce w moim sercu.

❤️ współpraca...

„𝐌𝐚𝐠𝐢𝐚 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐬𝐤𝐫𝐲𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐦𝐚̨𝐝𝐫𝐨𝐬́𝐜́ -
𝐫𝐨𝐳𝐬𝐚̨𝐝𝐞𝐤 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐣𝐚𝐰𝐧𝐚 𝐠ł𝐮𝐩𝐨𝐭𝐚.”

współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar 🖤✨💙

Wyobraź sobie, że jesteś na imprezie, trochę się bawisz, trochę twoje myśli uciekają gdzie indziej, później wszystko wskazuje na to, że czeka cię one night stand z przystojnym facetem.. a po jakimś czasie budzisz się w ciemnym lochu, na dodatek mroczny typ z różańcem w ręce właśnie ci oznajmia, że ogólnie to opętał cię demon i twoje dotychczasowe życie w tym momencie się skończyło. Petarda, co nie? 🤠
„Black Bird Academy” to moje kolejne spotkanie z urban fantasy w takim mroczniejszym stylu i ta książka to mistrzostwo! Całkowicie niespodziewanie podbiła moje serce, fabuła jest po prostu wspaniała! Nie oczekiwałam tutaj w sumie fajerwerków, bo byłam świadoma, że klimat tej książki może we mnie wzbudzić najróżniejsze emocje, jednak motyw dark academia połączony ze zmysłowym i tajemniczym romantasy sprawił, że zachłysnęłam się tą historią i potrzebuje kolejnego tomu tak bardzo, że czuję się jak Leaf na głodzie 🥵
Autorka stworzyła barwne postacie, każdy jest dopracowany w najmniejszym szczególe i praktycznie wszyscy mnie zachwycili, ale pierwsze miejsce zajmuje Lore i zostanie on już w moim sercu na zawsze 🤣 mogłabym napisać, że jest ultra śmieszny i bezpośredni, ale żadne słowa nie opiszą jego sposobu bycia. Lorda demonów trzeba poznać osobiście. Obiecuję, że nikt się na nim nie zawiedzie. Jednak chciałabym wyrazić moje totalne zauroczenie i przyciąganie do shintonisty Chepesha… Falco jest moim crushem, co tu dużo mówić. Jego enigmatyczność strasznie mnie onieśmielała i w niektórych momentach aż się troszkę zawstydzałam 🥲 Facet mnie zmiażdżył, pora rozpocząć projekt ołtarzyku…

W tej demonicznej historii występuje dużo obszernych opisów otoczenia, przyrody, zasad panujących w Akademii, nawet najmniejszy small talk jest dość rozwinięty, jednak to absolutnie nie sprawia, że lektura staje się nużąca. Wręcz przeciwnie - autorka dosłownie oblepia nas klimatem książki z każdej strony. I mnie się to bardzo podoba! Mroczna i trudna rzeczywistość gorących egzorcystów przykryta nowojorską codziennością zwykłych ludzi. Kocham tę książkę.
To był największy slow burn, jaki było mi dane poznać. Diabelnie potężne napięcie i przyciąganie dosłownie wylewało się poza kartki, a że udzielało się czytelnikowi chyba nie muszę wspominać… 🥵
Plot twistów nie zliczę. Ale pierwsza część „Black Bird Academy” kończy się tak, że nie wiedziałam, czy wyrzucić książkę przez okno czy może powyrywać i zmiąć wszystkie strony? Dalej nie wiem co mam począć 🥲
Podsumowując - „Zabij mrok” to książka idealna. Pod względem humoru, fabuły, slow burnu, napięcia, klimatu. Pod względem wszystkiego. Zanurzcie się w świat demonów, nie pożałujecie 😈

„𝐌𝐚𝐠𝐢𝐚 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐬𝐤𝐫𝐲𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐦𝐚̨𝐝𝐫𝐨𝐬́𝐜́ -
𝐫𝐨𝐳𝐬𝐚̨𝐝𝐞𝐤 𝐭𝐨 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐤𝐚 𝐣𝐚𝐰𝐧𝐚 𝐠ł𝐮𝐩𝐨𝐭𝐚.”

współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar 🖤✨💙

Wyobraź sobie, że jesteś na imprezie, trochę się bawisz, trochę twoje myśli uciekają gdzie indziej, później wszystko wskazuje na to, że czeka cię one night stand z przystojnym facetem.. a po jakimś czasie budzisz się w ciemnym lochu, na dodatek mroczny...

Uwielbiam książki o samorozwoju od @wydawnictwo_feeria, bo to już mój trzeci poradnik od wydawnictwa i oczywiście jestem zachwycona! Z czystym sumieniem powiem, że wezmę w ciemno każdy tytuł! ❤️

współpraca reklamowa @wydawnictwo_feeria ❤️🩵

„Twój styl przywiązania” głównie ma na celu uświadomić nam, że mimo wszystko w każdym człowieku tkwi najważniejszy bezpieczny styl przywiązania. Nasz umysł jest niezwykle plastyczny i ma świetną funkcję „zapominania”, dzięki której jesteśmy w stanie odkryć i dostrzec głęboko zakopany bezpieczny styl mimo przeżytych traum czy zaniedbań ze strony opiekunów. Bez względu na zakodowane od dziecka zachowania i reakcje mamy możliwość nauczenia się na nowo posługiwać swoimi wrodzonymi zasobami, aby postrzegać świat jako bezpieczny i przyjazny, a także radzić sobie z trudami i stresami życia codziennego na bardziej logicznym i racjonalnym poziomie niż ten wypracowany w nas od lat. Ten tytuł nie opiera się tylko na budowaniu relacji z innymi, bo również bardzo przyda się osobom, którym opornie idzie nawiązanie kontaktu przede wszystkim z samym sobą i pomoże zrozumieć, jak rany przywiązania wpływają na nasze relacje w dorosłym życiu. Autorka wyczerpująco przedstawiła każdy styl przywiązania, rozwinęła je o przykłady z życia innych osób i dołożyła świetne ćwiczenia z zakresu uziemiania i bycia tu i teraz. Dzięki tej książce przekonujemy się, że nasze zachowania nie biorą się znikąd i ich podłoże właśnie tutaj znajdziemy. Przebyłam wraz z autorką bardzo przyjemną i potrzebną drogę do ukrytej podświadomości!

Szczerze polecam ten poradnik wszystkim - ja znalazłam w nim wsparcie i wiedzę jako dorosła osoba, nie całkiem świadoma pochodzenia moich obecnych problemów, a także jako mama, bo autorka przy tłumaczeniu poszczególnych stylów skupia się głównie na tym, jak rozwija się układ nerwowy w bardzo wczesnym dzieciństwie i jak zachowania rodziców i opiekunów wpływają na psychikę dziecka. Zrozumienie siebie umożliwia zrozumienie innych 🩵
⬇️
Tu kupicie książkę:
https://www.empik.com/twoj-styl-przywiazania-jak-tworzyc-glebokie-relacje-i-celebrowac-intymnosc-poole-heller-diane,p1445587516,ksiazka-p?utm_source=app&utm_medium=share&utm_content=produkt

Uwielbiam książki o samorozwoju od @wydawnictwo_feeria, bo to już mój trzeci poradnik od wydawnictwa i oczywiście jestem zachwycona! Z czystym sumieniem powiem, że wezmę w ciemno każdy tytuł! ❤️

współpraca reklamowa @wydawnictwo_feeria ❤️🩵

„Twój styl przywiązania” głównie ma na celu uświadomić nam, że mimo wszystko w każdym człowieku tkwi najważniejszy bezpieczny styl...

“Nie ufaj swojemu cieniowi ani przepołowionemu sercu.”

W Richmond zaczyna się seria m0rd3rstw na czarownicach. Dowody zbrodni wskazują na tylko jeden gatunek - na pewno stoi za nimi któryś wampir. Aislinn Carmody, księżniczka i strażniczka królowej - swojej siostry Caitrii, wraz z resztą strażników prowadzi niełatwe dochodzenie w sprawie tajemniczych zab0jstw czarownic. Z czasem robi się coraz bardziej niebezpiecznie i nie dość, że Aislinn jest zaangażowana w śledztwo, to jeszcze sen z powiek spędza jej nadchodzące zaćmienie…
Pewnego dnia król wampirów - Renan Ward zaskakuje koronę czarownic pewną propozycją. Czy sojusz między czarownicami a wampirami dojdzie do skutku? Czy obie strony na tym skorzystają?

współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony 🖤✨

To było moje pierwsze spotkanie z urban fantasy i powiem szczerze, że było świetne! Ta książka jest genialna!
Lekka, nieskomplikowana i łatwa fantastyka. A jakże wciągająca! Świat czarownic, wampirów i wilkołaków. Bardzo dużo się dzieje już od początku i tak do samiutkiego końca. Nie ma zbędnych opisów, jedynie akcja, akcja i jeszcze raz akcja. Wszystko jest bardzo dynamiczne i co chwilę wymyślałam nowe teorie, które i tak nie były ani trochę zbliżone do tego, co naprawdę się stało. Jestem pod naprawdę wielkim wrażeniem fabuły i porządku, który mimo chaosu panującego w Richmond, został perfekcyjnie zachowany. Wszystko się ze sobą łączy! Agata stworzyła świetny i prosty świat z ciekawymi zasadami. Myślę, że nawet osoby, które nie czytają fantastyki, zakochałyby się w tej historii. Świetne romantasy z głównym wątkiem aranżowanego małżeństwa i zbrodni, którą trzeba rozwiązać sprawiło, że moje serce biło nieregularnie przez całą lekturę i „książkowego kaca” będę mieć jeszcze długo.

Bohaterowie byli błyskotliwi i każdy ujął mnie na swój sposób. Aislinn jest typową silną kobiecą postacią, która ruszy w ogień za swoimi bliskimi nie zważając na konsekwencje. Poświęcenie nie jest jej obce, a waleczność ma we krwi. Niektóre decyzje i reakcje księżniczki były nieco przesadzone, w pewnych momentach nie rozumiałam jej wybuchowości, ale całokształt jej postaci pozwolił mi przymknąć na to oko. Natomiast Renan, to wampir, który jest jedną wielką tajemnicą. Zdecydowanie stawia na dobro ogółu, jest dobrym przywódcą i wzbudza szacunek. Bardziej interesował mnie on niż Ais i nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu będzie coś o nim wiadomo. Poboczni bohaterowie byli wspaniałym dopełnieniem historii, bo również każdy z nich został przedstawiony starannie. A ile się uśmiałam! Najbardziej z króla wampirów i Caspiana!
Relacja Renana i Aislinn wybijała się bardzo mocno na tle wątku kryminalnego, jednak jestem w wielkim szoku, bo mój umysł skupiony był tylko i wyłącznie na odnalezieniu sprawcy wszystkich zbrodni. A jak już się dowiedziałam wszystkiego… Ta książka to po prostu petarda! 🧨
Podsumowując - jeśli chcecie odpocząć od zawiłych światów fantasy, jednak pozostać w takim klimacie i bardzo dużo się pośmiać to „Pierwsza faza zaćmienia” będzie strzałem w dziesiątkę. Polecam wszystkim z całego serca!

“Nie ufaj swojemu cieniowi ani przepołowionemu sercu.”

W Richmond zaczyna się seria m0rd3rstw na czarownicach. Dowody zbrodni wskazują na tylko jeden gatunek - na pewno stoi za nimi któryś wampir. Aislinn Carmody, księżniczka i strażniczka królowej - swojej siostry Caitrii, wraz z resztą strażników prowadzi niełatwe dochodzenie w sprawie tajemniczych zab0jstw czarownic. Z...

współpraca reklamowa @katarzynawycisk @daniel wycisk 💜

„- Gdzie jesteś, Alice?
- Za daleko.
- Nie możesz wrócić?
- Nie znam drogi powrotnej.”

Wystarczyła jedna noc, aby strącić Kiliana do Krainy Czarów. Gdzie jest jawa, a gdzie sen? Co się wydarzy, gdy zamknie oczy? Czy znalazł się po drugiej stronie lustra? Kilian, podążaj za najsilniejszą z figur na szachownicy…

Druga część “GAMERKI” robi nam sieczkę z mózgu, co tu dużo mówić. To trzeba przeczytać, żeby zrozumieć ten duszny klimat zagubienia. Byłam tak mocno skupiona na przeżyciach Wiki i Kiliana, że dla mnie FIFA była tylko otoczką wśród walącego się życia bohaterów. Kasia kolejny raz nam pokazuje, że jest mistrzynią emocji, uwielbiam jej pióro. Jeszcze raz gratulacje zrobienia tak porządnego researchu odnośnie choroby. „GAMERKA 2” zmiotła mnie z planszy.
Pierwszy tom kończy się w momencie, w którym zaczyna się najmocniejsza jazda. Bałam się i jednocześnie nie mogłam się doczekać, żeby wiedzieć jak Kasia pociągnie temat dalej… I zrobiła to, czego oczekiwałam. Utrzymała moje napięcie i ścisk w klatce piersiowej przez prawie całą książkę. Klimat mocno się udzielał, zaopatrzcie się w tlen, bo w niektórych momentach możecie zapomnieć o oddechu. Opisywane przez Kasię odczucia i myśli Kiliana mocno wnikały w mój umysł, było niekomfortowo, ale lektury nie dało się odłożyć! Czym on zasłużył na to wszystko?

“- Gdy znów otworzę oczy, Ty tutaj będziesz, prawda? - pytam, muskając ustami jej słodkie wargi.
- Zawsze. I nigdy nie pozwolę ci utonąć w morzu własnych łez.”

Demony przeszłości, brak poczucia rzeczywistości, brak jakiejkolwiek kontroli, uwięzienie we własnym umyśle.. Było mocno. A w tym wszystkim Wiki - straszliwie było mi jej szkoda, jednak niezmiernie ją podziwiam za determinację i siłę. Kasia wykreowała najmocniejszą kobiecą postać ever! Śmiałam się, żeby za chwilę uronić łzę (a w pewnym momencie krztusić się płaczem) lub okropnie się wkurzyć.
Bohaterowie “GAMERKI” to ludzie z krwi i kości, szybko się do nich przywiązałam i bardzo mi przykro, że to już koniec ich historii.
Ta dylogia jest wyjątkowa. Nie znajdziemy w niej utartych schematów. Tu nawet nie wieje świeżością, tylko szaleje huragan zaskoczenia, emocji i kreatywności.
Jestem już parę dni po lekturze i dreszczyk dalej pozostał. To była zdecydowanie mocniejsza, mroczniejsza i cięższa część. Solidne 10/10 💜

współpraca reklamowa @katarzynawycisk @daniel wycisk 💜

„- Gdzie jesteś, Alice?
- Za daleko.
- Nie możesz wrócić?
- Nie znam drogi powrotnej.”

Wystarczyła jedna noc, aby strącić Kiliana do Krainy Czarów. Gdzie jest jawa, a gdzie sen? Co się wydarzy, gdy zamknie oczy? Czy znalazł się po drugiej stronie lustra? Kilian, podążaj za najsilniejszą z figur na szachownicy…

Druga...

Meredith Wilson zmaga się z traumą po tragedii, która spotkała ją dwa lata temu. W końcu decyduje się na spędzenie wakacji u dziadków w hiszpańskiej Frigilianie, gdzie ma grono przyjaciół z dzieciństwa. Do ich grupy dołączył Jordan South, z którym Mer ma przyjemność poznać się w nietypowych okolicznościach. Przyjaciele zaczynają spędzać lato jak na młodych dorosłych przystało, jednak Meredith nie daje sobie prawa do normalnego i spontanicznego życia, co zostaje zauważone przez Jordana. Los postawił ich na swojej drodze w odpowiednim momencie. Czy skorzystają z wyciągniętych do nich rąk?

„𝐖 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳𝐲𝐰𝐢𝐬𝐭𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐨𝐝𝐝𝐞𝐜𝐡 𝐰𝐜𝐚𝐥𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐫𝐨́𝐰𝐧𝐚 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐮.”

Mieliście kiedyś tak, że poznajecie kogoś i od razu między wami rodzi się TAKA nić porozumienia i TAKI wspólny vibe, że nie nadążacie nad wyrażaniem emocji? Aż kipicie z euforii, że ktoś jest TAK fajny od pierwszego wrażenia? No to ja mam właśnie tak z tą książką. Absolutnie się nie spodziewałam, że pokocham ją w takim stopniu. Po pierwszym rozdziale już podejrzewałam, że to książka w 200% w moim guście i oczywiście tak zostało do samego końca. Autorko, ukłon w Twoją stronę - piszesz tak pięknie, że nawet instrukcja obsługi odkurzacza Twojego autorstwa byłaby niczym najpiękniejszy wiersz. Czuć tutaj wielką pasję. Język powieści jest swobodny, przyziemny, naturalny. A zarazem mocno finezyjny i niebywale głęboki. Narracja trzecioosobowa nadaje jej melancholijny charakter, który przywołał mi wspomnienia ciepłych, letnich wieczorów, ale również tych deszczowych i bolesnych momentów. To absolutnie nie jest płytka młodzieżowa lektura.
Uwielbiam, gdy książka mnie mocno porusza, skłania do przemyśleń i jednocześnie bawi, ukazując codziennie życie bohaterów - to wszystko tutaj znalazłam. Poczucie humoru autorki mnie zniszczyło 🤣 z dialogów między postaciami rżałam na głos 🤣
Tu nie tylko urzekł mnie wątek emocjonalny, ale także cała fabuła. Autorka świetnie przedstawiła nam hiszpańskie miasteczko, stworzyła niepowtarzalny klimat powieści poprzez piękne opisy otoczenia. Wszyscy w tej historii są tacy prawdziwi, tacy ludzcy. Dominika wzorowo wykreowała bohaterów i ich osobowości. Tu nawet nie potrzeba magicznej różdżki do ich ożywienia, bo czuć ich tak, jakby mieszkali po sąsiedzku i byli totalnie realni. Meredith Wilson to kolejna postać, której oddałam cząstkę siebie. Pozornie uśmiechnięta, a zarazem złamana. Na swój sposób zdeterminowana, ale też zrezygnowana. Niezauważana. Jordan South - oj Jordan… Co ja o Tobie mam napisać? Że jesteś cudowny i masz wielkie serce mimo ran na ciele i duszy? To za mało powiedziane. Kocham Jordana od pamiętnego pierwszego spotkania z Mer. Mam z nim taką miłość od pierwszego wejrzenia. A relacja tej dwójki? Tu się zrodziła niewidzialna nić, ona go potrzebuje, a on jej. Po prostu. Widać to gołym okiem. Są dla siebie najpiękniejszymi wschodami słońca. Uczucie między Mer a Jordanem rodzi się bardzo naturalnie, dwie złamane osobowości natknęły się na siebie w odpowiednim momencie i powoli dążą do odbudowy siebie nawzajem. Tutaj od początku było czuć to rozważne przyciąganie.
Każdy z ich grupy znajomych dał się polubić, wszyscy odgrywają ważną rolę, jednak dla mnie Landon okazał się wyjątkowy spośród całej paczki. Od początku historii w powietrzu wisiała skrywana tajemnica.. Czy już wspominałam, że to dopiero pierwsza część powieści? Nie? To teraz to mówię. To dylogia. Spotkamy się w słonecznej Frigilianie w drugiej części, która mam nadzieję, uleczy moje serduszko, bo autorka zostawia nas w takim momencie, że nie wiemy co mamy ze sobą zrobić.
Chyba nie istnieje takie słowo na świecie, żeby określić mój poziom sympatii do tej lektury.
Ja po prostu jestem częścią tej historii i już. To obsesja. Oficjalnie ubóstwiam. Koniec, kropka.
Ta książka zaskoczyła mnie na każdej płaszczyźnie. Przyjęłam ją do swojego serca i poczułam do niej po prostu coś wyjątkowego, innego. To historia o demonach przeszłości, osobistej walce, o której nie mówimy nikomu.
Autorko - pisz dalej. Twoje słowa na papierze przenikały mnie na wskroś.
Jeśli przeczytacie tą książkę i pokochacie ją tak jak ja, to dajcie znać. Przyjmę was do „TBFY fanclub” 🫡
Mały, osobisty bonusik:
Mając zaburzenia lękowe, człowiek myśli, że jest w tym wszystkim jedyny i niezrozumiany. Gdy czytam historie, w których pojawia się taki wątek, niedopowiedzeniem byłoby nazwać moje odczucia wzruszeniem. Ja praktycznie wybucham płaczem z wdzięczności i radości dlatego, że czuję się zrozumiana.

Trzymajcie się mocno! 🤍

Meredith Wilson zmaga się z traumą po tragedii, która spotkała ją dwa lata temu. W końcu decyduje się na spędzenie wakacji u dziadków w hiszpańskiej Frigilianie, gdzie ma grono przyjaciół z dzieciństwa. Do ich grupy dołączył Jordan South, z którym Mer ma przyjemność poznać się w nietypowych okolicznościach. Przyjaciele zaczynają spędzać lato jak na młodych dorosłych...

Regina - studentka, w skutek tragicznego wypadku, w którym straciła matkę, porusza się na wózku inwalidzkim z racji paraliżu nóg. Od czasu traumatycznego wydarzenia, Gina unikała Helu, na którym miał miejsce wypadek, jednak pod namową koleżanek zgadza się na podróż i uczestniczenie w imprezie, która ma miejsce na kutrze. Z pozoru wszystko było w jak najlepszym porządku, do czasu…
„Klątwa kani” to pierwszy tom rozpoczynający cykl „Pajęczyna czasu” autorstwa Jagny Rolskiej. Jest oryginalnie, nie powiem. Książkę czyta się bardzo szybko, elementy kaszubskiej mowy wnoszą ciekawy klimat całej powieści. Motyw podróży w czasie bardzo mi się tu spodobał, autorka bardzo pomysłowo przeniosła nas ponad 600 lat wstecz. Na początku nie potrafiłam wkręcić się w nastrój i czar średniowiecznych bohaterów i ich rzeczywistości, jednak wraz z postępem czytania było mi coraz łatwiej doświadczać nowych realiów życia Giny. Ona sama na początku nie potrafiła się odnaleźć w średniowiecznym Helu, więc mamy ze sobą coś wspólnego. Jej wiedza historyczna pomaga we wtopieniu się w tłum i zapobiega gwałtownym ruchom. W tej książce nie spotkamy skomplikowanych wątków, wszystko jest jak najbardziej zrozumiałe i uznałabym ją za lekką powieść na rozluźnienie w jeden wieczór.
Podoba mi się przeplatanie rozdziałów ze wspomnieniami Giny, które nie są za dobre, bo przedstawiają jej matkę w dość niekorzystnym świetle, a także dzięki wspomnieniom powoli obserwujemy, jak elementy układanki łączą się. Z bursztynowymi oczami wiąże się niezła przygoda i urok. Co jakiś czas brakowało mi głębszego rozwinięcia istotnych wątków, jednak był to celowy zabieg, bo ostatnie rozdziały rozwiązały moje zagwozdki i z wielkim zaciekawieniem odkrywałam tajemnice razem z Giną. Końcówka książki zdecydowanie poprawiła moją opinię o niej, jednak „Klątwa kani” to wprowadzenie do całej historii, więc z początku może wydawać się nużąca i niezrozumiała, ale niebawem dostajemy wartką akcję i wiele ciekawych szczegółów. Koniec buduje napięcie i zostawia nas z niedosytem!
Podróż po średniowiecznym Helu była mile zaskakująca. Pierwszy raz czytałam powieść fantasy z akcją umiejscowioną w Polsce, było to bardzo ciekawe spotkanie z twórczością autorki i z chęcią przeczytam kolejne tomy cyklu!

Regina - studentka, w skutek tragicznego wypadku, w którym straciła matkę, porusza się na wózku inwalidzkim z racji paraliżu nóg. Od czasu traumatycznego wydarzenia, Gina unikała Helu, na którym miał miejsce wypadek, jednak pod namową koleżanek zgadza się na podróż i uczestniczenie w imprezie, która ma miejsce na kutrze. Z pozoru wszystko było w jak najlepszym porządku, do...

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. - Mówię łagodnym, cichym i drżącym głosem. - Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie.”

Dziękuję Sam, że Cię znalazłam, bo też chyba trafiłam na samą siebie.
_____________
🤍 𝐰𝐬𝐩𝐨́ł𝐩𝐫𝐚𝐜𝐚 𝐫𝐞𝐤𝐥𝐚𝐦𝐨𝐰𝐚 @proszynski.young 🤍

„Każdy coś ma. Niektórzy potrafią to po prostu lepiej maskować.”

Szesnastoletnia Samantha McAllister opanowała ukrywanie swoich zaburzeń do perfekcji. Nawet jej toksyczne i nieżyczliwe przyjaciółki nic nie podejrzewają. OCD - czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne utrudniają jej życie od ładnych paru lat.
Pewnego dnia Sam poznaje Caroline, która zaprowadza ją do tajemniczego Zakątka Poetów w podziemiach szkolnego teatru. Wydaje jej się, że w końcu znalazła miejsce, do którego pasuje i że powoli zaczyna się wszystko układać. Członkiem grupy jest także AJ, chłopak, któremu w przeszłości Sam uprzykrzała życie do tego stopnia, że musiał zmienić szkołę.
Jedna niewinna rozmowa sprawia, że jej życie bezpowrotnie się zmienia i cały świat wywraca się do góry nogami.
„To jedna z najsmutniejszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytasz…”
„Do ostatniego słowa” to historia, która chwyciła mnie za serce najmocniej z dotychczas przeze mnie przeczytanych. Uwielbiam tematy zaburzeń psychicznych w książkach, a ta konkretna zainteresowała mnie nie tyle występującym w niej OCD, co przeczuciem, że to naprawdę będzie ciężka i wzruszająca lektura.
I taka była. Im dalej w las, tym bardziej bałam się nadchodzącego zwrotu akcji… A gdy już się pojawił, przepłakałam resztę książki. Uwierzcie, łzy płynęły do ostatniego słowa. Chyba za sprawą totalnego utożsamienia się z główną bohaterką. Czułam jej ból, strach, dezorientację, niepokój, smutek.
Nie sposób opisać fabuły nie zdradzając nic istotnego. Najlepiej to nie czytać w ogóle opisu przed rozpoczęciem lektury, ale warto zapoznać się z TW. Dla mnie ta książka była niezwykle wciągająca i bardzo angażująca emocjonalnie.
Akurat w dniu, w którym przeczytałam „Do ostatniego słowa”, miałam ostatnią sesję psychoterapii i omówiłam z moją terapeutką tą książkę… I wiecie co? Dochodzę do wniosku, że to chyba książka mojego życia. Bo odbiór zależy od osobistych doświadczeń.
Przesłanie i wartości wynikające z historii Sam są światełkiem w tunelu, gdy myślisz, że już wszystko runęło. Co z tego, że miała wokół siebie grono przyjaciółek, skoro tak naprawdę była samotna? I wtedy pojawiła się Caroline. Jakby wiedziała, że nadszedł czas, żeby Sam stała się kimś lepszym.
*
„- Wiesz, kim jest Caroline Madsen?
- Pewnie, że wiem.
Moją przyjaciółką. Być może najlepszą.”
*
Postać Caroline jest niezwykle ważna w całej historii. Miała ona wszystkie cechy, których pożądała Samantha, aby odmienić swoje życie. Jednak każdy musi być swoim najlepszym przyjacielem, aby stać się szczęśliwszym i cieszyć się życiem.
O tej książce nie trzeba mówić więcej (a i tak mam wrażenie, że nie powiedziałam wszystkiego, co chciałam). Ją trzeba przeczytać. Znalazłam w niej wszystko, czego potrzebowałam. Słowa pokrzepienia, nadzieję, zrozumienie. Będę ją mieć w sercu do końca mojego życia.
Polecam ją wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy walczą z własnymi myślami i są zamknięci w swojej głowie.
Trzymajcie się zdrowo 🤍

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. - Mówię łagodnym, cichym i drżącym głosem. - Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie.”

Dziękuję Sam, że Cię znalazłam, bo też chyba trafiłam na samą siebie.
_____________
🤍 𝐰𝐬𝐩𝐨́ł𝐩𝐫𝐚𝐜𝐚 𝐫𝐞𝐤𝐥𝐚𝐦𝐨𝐰𝐚 @proszynski.young 🤍

„Każdy coś ma. Niektórzy potrafią to po prostu lepiej maskować.”

Szesnastoletnia Samantha...

Po unicestwieniu Króla Myszy, Klara i Finias żyją sobie spokojnie w królestwie pod panowaniem Lira i Luizy. Pewnego dnia kontaktuje się z nimi Drosselmeyer, informując o zniknięciu jego nowej pokojówki, która zwędziła mu potężną księgę z zaklęciami i ślad po niej zaginął. Nasza dwójka zakochanych staje na wysokości zadania i wyrusza na poszukiwania Alicji.
Cieszę się z obecności perspektywy Finiasa w tym tomie. Cukrowy Wróżek to moja absolutnie ulubiona postać, a jego przemyślenia i odczucia to złoto. Było tu wiele brutalnych i obrzydliwych treści, zwłaszcza we wspomnieniach Fina, ale jego humor i sposób bycia górują nad wszystkim. Klara jak zwykle zachowuje poziom, (o ile w ogóle można to tak nazwać 😆).
W tej części poznajemy Alicję. Głupiutką dwudziestolatkę, która przez swoją ciekawość i zachłanność wpadła w sidła Białego Królika i wskakuje z nim do „krainy czarów”. Do tego jest wścibska i niezrównoważona. Świetnie się zapowiada, no nie? 🤣
Biały Królik - Riordan i Kot - Caer to Fae zamieszkujący mroczną część królestwa, u boku królowej - Pożeraczki Serc. I przysłowiowa jazda zaczyna się właśnie z Kotem i Białym Królikiem. W tym tomie dzieje się więcej i MOCNIEJ.
Prosty język, łatwość tekstu i nieskomplikowana fabuła sprawiają, że książkę czyta się w mgnieniu oka świetnie się przy tym bawiąc. Sceny zbliżeń i ogólnie wszystko, co można przypisać do kategorii dla dorosłego czytelnika bywa naprawdę różne i kontrowersyjne, a jednocześnie tak mocno abstrakcyjne, że stanowi to chyba mój ulubiony element serii.
Pomysły na kreację bohaterów i ich przygody zapewniają mi nieustanną rozrywkę, krótko mówiąc - wielbię każdą cząstkę tej serii.
Mam wrażenie, że ta część jest na lepszym poziomie niż pierwsza. Więcej wiemy o bohaterach, złożoność ich rzeczywistości i kreacja rozmaitych dziwadeł zamieszkujących Faerie jest bardziej szczegółowa. A przede wszystkim podoba mi się fakt, że większość rozmów między postaciami jest poparta ich przemyśleniami i refleksjami. Mam wrażenie, że w pierwszym tomie większa część historii była opisana bardzo płytko, a tutaj dostajemy kawał emocji i zawiłości.
Podsumowując - jeśli potrzebujecie przeczytać coś innego, podróżować po przepięknej krainie Fae, bardzo mocno się odmóżdżyć i macie wysoką tolerancję na obrzydlistwo(🤣) - to zdecydowanie tytuł i seria dla was. Ja osobiście kocham i polecam, czekam na „Gród szmaragdów i zazdrości” ✨

Po unicestwieniu Króla Myszy, Klara i Finias żyją sobie spokojnie w królestwie pod panowaniem Lira i Luizy. Pewnego dnia kontaktuje się z nimi Drosselmeyer, informując o zniknięciu jego nowej pokojówki, która zwędziła mu potężną księgę z zaklęciami i ślad po niej zaginął. Nasza dwójka zakochanych staje na wysokości zadania i wyrusza na poszukiwania Alicji.
Cieszę się z...

Po analizie życia mojego i moich krewnych (która trwała dobre kilka miesięcy) doszłam do wniosku, że „coś” tu musi być na rzeczy. Gdy zobaczyłam zapowiedź książki “Znajdź swoje miejsce. 22 rytuały uwolnienia od dziedzictwa emocjonalnego” połączyłam kropki i uznałam, że koniecznie muszę się zapoznać z treścią książki.
Według autorki, traumy przodków najczęściej dziedziczy osoba, która ma największe szanse na przerwanie tego nieszczęsnego cyklu.
Epigenetyka, ekspresja genów, dziedzictwo emocjonalne - fachowe nazewnictwo nie brzmi zachęcająco, ale uwierzcie mi - to, co przeczytałam i jak wiele rzeczy z książki pokryło się z moim życiem autentycznie wywołało ciarki na moim ciele! Osobiście wierzę w takie rzeczy i myślę, że dużo kwestii w tym temacie ma przełożenie na rzeczywistość!
Poradnik złożony jest z czterech części, w których dowiadujemy się jak postępować, aby przerwać cykl dziedzictwa traum. Krótko mówiąc - jest to świetna instrukcja obsługi energii, którą nieświadomie zarządzamy. Natacha Calestrémé podpowiada nam, co zrobić, żeby nie żyć w cieniu innych i wykorzystać swój stłumiony przez dziedziczone traumy potencjał. Ten poradnik otwiera oczy na to, czego najczęściej nie widzimy i spychamy na dalszy plan, a te małe rzeczy okazują się niezbędne do osiągnięcia harmonii i samoakceptacji. Autorka zrozumiale przeprowadza nas od wiedzy teoretycznej po praktykę, tłumacząc wszystko bardzo przystępnie - przykładami z życia różnych osób.
Holistycznie podejście Natachy uświadamia czytelnikowi, jak bardzo nasza dusza i ciało są zintegrowane, co oznacza, że rytuały zawarte w tej książce mają realny wpływ na rzeczywistość. Moje racjonalizowanie wszystkiego nie ma tutaj znaczenia, bo akurat rzeczy związane z naszą duchową energią bardzo mnie ciekawią i wierzę, że rytuały praktykowane odpowiednio i z pełną świadomością zdołają zdziałać dobro. Będę próbować, bo tak samo jak uwielbiam medytacje, tak rytuały brzmią równie uwalniająco i pokrzepiająco, a na pewno też zmienią moje postrzeganie świata na bardziej pozytywne.
Ocena 5/5 to ocena książki pod względem merytorycznym jak i według mojego własnego zdania! Niektórych może znuży, niektórzy będą bardzo usatysfakcjonowani.
Podsumowując - jest to poradnik dla osób, które są zainteresowane obszarem naszej energii, dziedzictwa emocjonalnego i holistycznego podejścia do życia, jednak osoba całkowicie niezorientowana w temacie również dostanie tutaj masę ciekawej treści, która rzuci całkiem nowe światło na świat! Polecam przeczytać każdemu, choćby z czystej ciekawości 🩵

Po analizie życia mojego i moich krewnych (która trwała dobre kilka miesięcy) doszłam do wniosku, że „coś” tu musi być na rzeczy. Gdy zobaczyłam zapowiedź książki “Znajdź swoje miejsce. 22 rytuały uwolnienia od dziedzictwa emocjonalnego” połączyłam kropki i uznałam, że koniecznie muszę się zapoznać z treścią książki.
Według autorki, traumy przodków najczęściej dziedziczy...

„Ból, żądza, gniew, pasja - byłam gotowa na wszystko, bo moje serce stwardniało. Moją duszę - jeśli w ogóle ją miałam, bo tego nie byłam już pewna - ogarnęła martwota.”

Wyobrażasz sobie być wypranym z emocji? Odciętym od uczuć? Dziewiętnastoletnia Mia Jett żyła tak przez ostatnią dekadę. W jeden tragiczny dzień opuściła wajchę odpowiedzialną za jej wspomnienia, przeżycia, emocje. Zablokowała wszystko, co odcisnęło na niej piętno i stała się pusta w środku. Sądziła, że ma tylko kontrolę. Nie pamięta nawet jaki był jej ulubiony kolor ani kim chciała zostać jako ośmioletnia dziewczynka.
Według jej ojca, ostatnim ratunkiem przed psych!atrykiem było wysłanie jej do Uniwersytetu Dolor, placówki dla trudnej i skrzywdzonej młodzieży. Mia chciała zwyczajnie odbębnić dwa lata w Dolor, jednak los zaplanował dla niej całkowicie inny scenariusz. Tym scenariuszem był Ollie Masters. Chłopak, który w przeciwieństwie do Mii, czuł za dużo.
„Stay with me” bardzo mocno mnie zaskoczyło. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że autorka tak pokieruje fabułą. Już po pierwszym rozdziale ten tytuł aspirował na 5/5 i finalnie tak zostało. Przepadłam bez reszty w tej historii, zdominowała mnie relacja Mii i Olliego. Dwójka ludzi z wyjątkowo okrutną przeszłością, oboje wykorzystani do granic możliwości. Emocji mamy tu od groma. Fiorina szczegółowo zagłębia się w umysły bohaterów i operuje słowem tak, że wbijało mnie w fotel. Kocham takie angażujące lektury, w których nacisk położony jest na sferę emocjonalną.
Na próżno szukać tu płytkich opisów zachowań i przelotnych myśli naszych postaci. Każdy ruch został szeroko rozwinięty. Mia - jest po prostu genialna, stworzona z dbałością o każdy szczegół. Zdobyła moją uwagę już pierwszymi słowami. Intrygująca, zimna, bez wyrazu, z ciętym językiem, jej powierzchowna tajemniczość przyciąga. Natomiast Ollie Masters to jej całkowite przeciwieństwo. Takie mroczniejsze grumpy x sunshine, ale tym słoneczkiem jest Ollie. W brutalnej rzeczywistości uczelni Dolor, oni mieli swój mały, własny świat. Uczyli się siebie, on uczył ją jak czuć. Stawiali czoła własnym demonom i powoli otwierali się na nowo. Byli jak ogień i woda. Światło i mrok. A oboje dla siebie jak jedność. Mury, które Mia wokół siebie wybudowała, aby wyprzeć do podświadomości wszystko, co ją spotkało, pomału zaczynają słabnąć, jednak czy doprowadzi to do ich wyburzenia?
Ta książka wryła się w mój umysł i nieustannie o niej myślę, jest naprawdę mocna i porusza BARDZO ciężkie tematy (między innymi: p3dof!li4, gw4łt, sam0b0jstwo, n4rk0tyki). Nie sądziłam, że spadnie mi na głowę taka bomba emocji, już po pierwszym rozdziale łzy mimowolnie się pojawiły. I tak było przez całą lekturę - łzy, dreszcze, ulga, niepokój, radość, smutek, znowu łzy. Jak w kalejdoskopie.
Ten tytuł jest inny od wszystkich, które czytałam i może romans tej dwójki jest na swój sposób słodki, ale nie przypisywałabym tego określenia do całości. Szaleją tu przykre i bolesne wspomnienia, rozgrywają się brutalne sceny. Do teraz nie rozumiem zakończenia.. A raczej nie chcę zrozumieć. Zagubienie przejęło stery, mroczna otchłań umysłu wzięła górę. Prolog jest epilogiem. Zatem boli od pierwszej strony. Moja dusza i serce zostały zmasakrowane i z niecierpliwością czekam na drugi tom…
Tą pozycję śmiało umieszczę w topce roku.
Podsumowując - książka warta uznania i uwagi. Ogromnie polecam zapoznać się z pierwszym tomem trylogii „Stay with me”. Jeśli lubicie dosłownie wniknąć w rzeczywistość obciążającej lektury, psychologiczne romanse, slow burn, grumpy x sunshine, bardzo 🌶️ sceny, ale tolerujecie drażliwe i trudne tematy, to zdecydowanie jest to tytuł dla was.

„Ból, żądza, gniew, pasja - byłam gotowa na wszystko, bo moje serce stwardniało. Moją duszę - jeśli w ogóle ją miałam, bo tego nie byłam już pewna - ogarnęła martwota.”

Wyobrażasz sobie być wypranym z emocji? Odciętym od uczuć? Dziewiętnastoletnia Mia Jett żyła tak przez ostatnią dekadę. W jeden tragiczny dzień opuściła wajchę odpowiedzialną za jej wspomnienia, przeżycia,...

Trauma to bardzo trudne i przykre zjawisko. Aby ją przepracować, ocaleniec musi włożyć w tą pracę wiele siły i energii. Czeka go masa poświęceń z tym związanych. Zwykle ludzie dotknięci traumą żyją na tzw. autopilocie, zamknięci w swojej głowie, zawierzający we wszystko, co podsunie im własny rozum, nie ufają sobie, nie opiekują się sobą, a ich ciało i umysł są odrębnymi bytami. Dla nich nie istnieje integracja tych dwóch części. Wszystkie cielesne wrażenia spowodowane wyzwalaczami sprawiają, że ocaleniec coraz bardziej odsuwa na bok swoje ciało, byleby nie czuć się niekomfortowo i dalej żyje w swoim umyśle. A wyzwalacze to nic innego jak miejsca, słowa, myśli, gesty czy dźwięki powodujące gwałtowne i niekontrolowane reakcje emocjonalne. Człowiek z traumą omija szerokim łukiem wyzwalacze i jednocześnie pozostaje odizolowany.
Nierzadko nie potrafi nawet spokojnie usiąść i odpocząć, a co dopiero żyć rzeczywistością i być tu i teraz.
„Od nowa po traumie. Czuła droga do poczucia bezpieczeństwa” jest wspaniałym kompendium wiedzy dla osób dotkniętych traumą. W rozumieniu słowa „trauma” - to nie musi być tragiczny w skutkach wypadek, bądź śm!3rć bliskiej osoby. To może być każde inne zdarzenie, które odcisnęło piętno na człowieku.
Ten poradnik, dla mnie, to strzał w dziesiątkę. Metoda bezpiecznego ucieleśniania (BSE - becoming safely embodied) skupia w sobie 9 umiejętności, dzięki którym otworzą ci się drzwi do satysfakcjonującego życia pełną piersią.
Osobiście powiem, że większość już znam z mojej terapii i z czystym sercem stwierdzam, że to po prostu DZIAŁA. Autorka Deirdre Fay prowadzi psychoterapię w nurcie Gestalt (odkrywanie siebie poprzez świadomie doświadczanie teraźniejszości, bycie „tu i teraz”) - świetnie, bo ja również uczęszczam na terapię w ramach tego nurtu. Poradnik podzielony jest na 3 części: fundamenty, umiejętności w działaniu i oczywiście zakończenie czyli PRAKTYKA z chwilami wdzięczności.
„Kiedy potrafisz zaufać sobie samemu i jesteś świadomy twoich zmieniających się myśli, uczuć i wrażeń, otrzymujesz ciągły pozytywny feedback.”
Autorka proponuje nam pracę ze sobą w bardzo przystępnej formie, kluczową rolę pełnią tu przede wszystkim uważność i koncentracja. Umiejętność bycia „tu i teraz” jest naprawdę ważna w całym procesie. Praktykowanie metod, ćwiczeń i umiejętności zawartych w poradniku pozwala skutecznie i świadomie oddzielić przeszłość od teraźniejszości. Rozsypane życie ocaleńca ma szansę złożyć się w całość z powodzeniem, pod warunkiem, że skrupulatnie będzie działał on w tym kierunku. Przeczytanie tego poradnika magicznie nie uzdrawia, ale z pewnością przynosi ulgę i dając nam przydatne wskazówki rzuca cień możliwości na nowy start.
„W poszukiwaniach bardziej satysfakcjonujących sposobów bycia w ciele, istotną rolę odgrywa zaciekawienie. Kiedy jednak doświadczamy czegoś nowego czy intensywnego, czasem zaślepia nas lęk przed nieznanym.”
Deirdre fachowo raczy nas wskazówkami i utwierdza w skuteczności opracowanej przez nią metody. Wyciąga pomocną dłoń do ocaleńców i zapewnia, że da się zacząć żyć życiem, którego pragną, a nie tym, które dyktuje im traumatyczna historia. Nie ukrywam, że właśnie jestem w trakcie tej drogi, a to nie jest kolejny poradnik z cyklu „przestań się zamartwiać, wystarczy spojrzeć, jakie życie jest piękne.” - nie, to są słowa i doświadczenia człowieka, który również to przeszedł. Deirdre rozumie osobę, która sięgnęła po jej książkę. W trakcie czytania nie raz uroniłam łzę z tego powodu. Nieustannie towarzyszyło mi wrażenie, jakby ktoś wszedł do mojej głowy i przelał na papier moje myśli. Czuję się zrozumiana i wdzięczna.
„Pamiętaj, że posiadasz dostęp do wspierającej cię, wewnętrznej mądrości.”

Trauma to bardzo trudne i przykre zjawisko. Aby ją przepracować, ocaleniec musi włożyć w tą pracę wiele siły i energii. Czeka go masa poświęceń z tym związanych. Zwykle ludzie dotknięci traumą żyją na tzw. autopilocie, zamknięci w swojej głowie, zawierzający we wszystko, co podsunie im własny rozum, nie ufają sobie, nie opiekują się sobą, a ich ciało i umysł są odrębnymi...

„Tydzień pierwszy i drugi za mną, a ja nie poszłam na plastykę, dwa tygodnie omijałam korytarz, na którym stało się „to”.”

_____________
• współpraca reklamowa @wydawnictwoyoung •
_____________
na następnych kafelkach opis od wydawcy i kilka cytatów z książki ➡️
_____________
𝐓𝐖: gw4*t, m0l3st0wan!e, $lut-sh4m!ng, gr00m!ng

𝐏𝐨𝐳𝐧𝐚𝐣𝐜𝐢𝐞 𝐀𝐥𝐢𝐜𝐢𝐞̨ 𝐑𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬.

„Droga Meduzo” to nie jest zwykła książka. To najbardziej poruszająca i ciężka historia jaką poznałam. Nie przeczytałam jej jednym tchem. Bolała i dosłownie musiałam dawać sobie czas na ochłonięcie.
Moje myśli w trakcie czytania wędrowały od „boże, dziecko, czemu Ci to zrobili” do „błagam, powiedz komuś”. Autorka opowiedziała nam niełatwą historię, poruszyła ogromnie trudne tematy, ale dzięki stylowi, w jakim została napisana, jest lekka w odbiorze, jeśli mogę to tak ująć. Tytułowa Meduza pokazuje nam swój stan i uczucia poprzez pisanie, z nikim nie rozmawia na temat jej traumy, poezja jest jej jedynym ujściem dla emocji. Moja wrażliwa dusza ucierpiała, choć dostała pięknie napisany wiersz, lecz o bestialskiej treści. Czytanie tych słów było trudnym i intymnym doświadczeniem. Masa przemyśleń przelatuje przez mój umysł.
Dziewczyna jest bardzo mądra, świadoma tego, co się wydarza, a zarazem nienawidzi samej siebie i widzi się jako potwora. Ale to przecież nie ona nim jest. Została skrzywdzona, przywłaszczona, odebrano jej znaczącą część siebie. Porzucona przez przyjaciółkę i odtrącona przez rówieśników. Przestała biegać. Zatraciła się w bezsilności.

„Patrzyłam mu w oczy,
zostając po lekcjach, żeby zadać pytania,
bo czułam się przy nim bezpieczna
na tyle, żeby przyznać, że nigdy tak naprawdę nie rozumiałam podstawowych kwestii
takich jak równania równoważne
lub nazewnictwo i wzory.

Przyszłam do niego jako uczennica,
a on do mnie jako nauczyciel,
aż
do
dnia,
w którym przyszedł
jako wilk.”

W trakcie czytania nie płynęły mi łzy, byłam po prostu zbyt zszokowana i przejęta. Nawet teraz, gdy piszę tą recenzję i przypominam sobie sytuacje z życia Alicii, odczuwam niepokój i ucisk. Emocje sięgnęły zenitu w momencie, w którym Alicia podjęła próbę odzyskiwania siebie. Wtedy zalałam się łzami. Byłam przeszczęśliwa, że nasza bohaterka zaczyna walczyć o swój głos, swoje ciało. Że supeł na jej gardle w końcu odpuszcza i powoli się rozwiązuje. Nawiązanie do mitologicznej Meduzy ma doskonałe przełożenie na rzeczywistość naszej tytułowej postaci. W dalszym ciągu targa mną wiele emocji, ale jestem dumna, że poznałam przypadek Alicii.
Podsumowując - bardzo smutna, ale piękna i przede wszystkim potrzebna powieść, która uzmysławia nam skalę tego problemu i pozwala obserwować osobę skrzywdzoną w taki sposób. Zdecydowanie nie jest to historia dla wszystkich. Jeśli czujecie się na siłach czytać o tematach gw4ł*u, m0lest0w4ania, $lut-sh4mingu, gr00m!ngu - zachęcam was do sięgnięcia po tą pozycję.
Pamiętajmy, to nie świat jest zły. Osobne jednostki i poszczególne wydarzenia składają się na jego postrzeganie. Nie bójmy się sięgać po pomoc. Nie walczmy sami.

„Tydzień pierwszy i drugi za mną, a ja nie poszłam na plastykę, dwa tygodnie omijałam korytarz, na którym stało się „to”.”

_____________
• współpraca reklamowa @wydawnictwoyoung •
_____________
na następnych kafelkach opis od wydawcy i kilka cytatów z książki ➡️
_____________
𝐓𝐖: gw4*t, m0l3st0wan!e, $lut-sh4m!ng, gr00m!ng

𝐏𝐨𝐳𝐧𝐚𝐣𝐜𝐢𝐞 𝐀𝐥𝐢𝐜𝐢𝐞̨ 𝐑𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬.

„Droga Meduzo” to nie...