Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z całą pewnością mogę tę lekturę zaliczyć do tych, które czytało mi się z przyjemnością. Mając na uwadze fakt, że nie przepadam za wierszowanymi utworami, uważam, je tym bardziej za wybitne. "Dziady" nie tylko mnie nie zanudziły, ale i porwały głębią opisów, umiejętnie stworzonym nastrojem grozy i, chyba przede wszystkim, nietuzinkową historią pełną poplątanych wątków. Gorąco polecam więc "Dziady" - w całości!

Z całą pewnością mogę tę lekturę zaliczyć do tych, które czytało mi się z przyjemnością. Mając na uwadze fakt, że nie przepadam za wierszowanymi utworami, uważam, je tym bardziej za wybitne. "Dziady" nie tylko mnie nie zanudziły, ale i porwały głębią opisów, umiejętnie stworzonym nastrojem grozy i, chyba przede wszystkim, nietuzinkową historią pełną poplątanych wątków....

Najważniejsze spostrzeżenie dotyczące "Lemingów": czytelnik sięgający po tę książkę musi być "określony". Co to znaczy? A no musi mieć przede wszystkim własne zdanie i z góry wiedzieć po co wchodzi w jej posiadanie. Powinien mieć oprócz tego trochę dystansu i znać pojęcie ironii. Bo przy tej książce byle burak się nie pośmieje. A ja się akurat uśmiałam. I polecam "Lemingi" wszystkim, którzy czasami (choćby tylko po to by nie zwariować) wolą na nasze lemi-piekiełko patrzeć z rozbawieniem, a nie z przejęciem.

Najważniejsze spostrzeżenie dotyczące "Lemingów": czytelnik sięgający po tę książkę musi być "określony". Co to znaczy? A no musi mieć przede wszystkim własne zdanie i z góry wiedzieć po co wchodzi w jej posiadanie. Powinien mieć oprócz tego trochę dystansu i znać pojęcie ironii. Bo przy tej książce byle burak się nie pośmieje. A ja się akurat uśmiałam. I polecam...

Istnieje taki rodzaj uwielbienia, który jest szczególnie szkodliwy dla czytelnika. Jest nim uwielbienie autora.
Nie jestem stałą czytelniczką Kinga i nie zamierzam nią zostać. Kwestia gustu. Jednak nigdy nie stykając się z jego książkami i nie mając konkretnego zdania na jego temat, mogę z czystym sumieniem napisać opinię, która nie będzie pozytywnie zabarwiona ze względu
na okrzyknięcie go przez ogół "królem horroru".
Przyznam szczerze że nie dotrwałam do końca. Przez około dwieście stron miałam ochotę książkę oddać z powrotem osobie, która mi ją pożyczyła. Potem to zrobiłam. Nie żałuję.
Przez pierwsze sto główny bohater pracuje z przyjaciółmi w parku rozrywki i myśli o zaliczeniu swojej dziewczyny. Przez drugie sto dalej pracuje w lunaparku i jest podłamany bo dziewczyna rzuciła go dla innego. Wszystko to okraszone jest oczywiście pretensją do świata, ludzi, Boga - do wszystkiego co się nawinie.
Jest gdzieś tam w tle nawiedzona Fortuna i na trochę bliższym planie - zabójstwo młodej dziewczyny. Potem pojawia się kobieta z synem, ale czy ta para ożywia całą historię na ostatnie ponad sto stron? Nie ciekawi mnie to kompletnie. Historia obrzydła mi wystarczająco żeby mnie to nie obchodziło.
Podczas lektury wyczuwa się skrywane zgorzknienie i nihilizm. Czy pochodzą od samego autora, czy może są częścią wykreowanej postaci - nie wiem. Wiem, że wywołuje u mnie pustkę moralną.
Nie wiem czy inne książki Kinga są lepsze. Nie wiem czy są gorsze. Nie interesuje mnie czy jest królem horroru czy królem pierdół. Wiem, że nie polecam Joylandu.

Istnieje taki rodzaj uwielbienia, który jest szczególnie szkodliwy dla czytelnika. Jest nim uwielbienie autora.
Nie jestem stałą czytelniczką Kinga i nie zamierzam nią zostać. Kwestia gustu. Jednak nigdy nie stykając się z jego książkami i nie mając konkretnego zdania na jego temat, mogę z czystym sumieniem napisać opinię, która nie będzie pozytywnie zabarwiona ze...