Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znacie to uczucie, kiedy czytacie opis książki, potem patrzycie na jej okładkę i już wiecie, że bedzie to dla Was książka 5/5⭐️? Dokładnie tak miałam z Furyborn. Zakochałam się w tym już po samym prologu, a z każdym kolejnym rozdziałem było tylko lepiej!

Uwielbiam dopracowaną i czasem skomplikowaną fantastykę ze światem, który zachwyca, a każde napisane słowo ma znaczenie w późniejszej części książki. Jestem tą historią zupełnie oczarowana. Zachwyciła mnie od samego początku, wciągnęła w swój świat, zajmując wszystkie moje myśli (dosłownie zapytajcie moich znajomych ile im o tej książce opowiadałam).

Chyba największym plusem tej książki jest podwójna perspektywa. Dwie królowe. Zupełnie od siebie różne (a może jednak trochę podobne?), żyjące w różnych erach. Dwie zupełnie inne historie. A jednka tak samo mocno wciągające. Uwielbiam obie te perspektywy. Nieważne, czy czytałam akurat o Rielle czy o Elain, byłam tak samo podekscytowana i ciekawa dalszego biegu wydarzeń.

To jest też książka pełna plot twistów - któryś z nich na pewno Was zaskoczy. Ja niektóre fragmenty czytałam z dosłownie otwartymi ustami.
Potrzebujecie jeszcze jakiejś zachęty? Proszę bardzo: oprócz intryg, niesamowitej magii, tajemnic, walk i przepowiedni znajdziecie tu też wątek romantyczny!! Nie powiem za wiele, ale momentami było gorąco. KOCHAM TO.

Szukacie fantastyki, która Was nie zawiedzie? Czytajcie Furyborn, a ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom!

Znacie to uczucie, kiedy czytacie opis książki, potem patrzycie na jej okładkę i już wiecie, że bedzie to dla Was książka 5/5⭐️? Dokładnie tak miałam z Furyborn. Zakochałam się w tym już po samym prologu, a z każdym kolejnym rozdziałem było tylko lepiej!

Uwielbiam dopracowaną i czasem sko...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam klasyki, choć rzadko je czytam. Kiedy już po nie sięgam zawsze mam ogromne oczekiwania. Tak też było w przypadku „Carmilli”, tym bardziej, że sama historia obiecywała mi relację wlw z wampirami.

Uwielbiam gotycki klimat tej książki. Mroczny zamek, dziwne, niewyjaśnione sytuacje, ale przy tym zupełnie nowe (jak na tamte czasy) spojrzenie na kobiety, bo te tutaj są bohaterkami silnymi czasem aroganckimi i ciekawskimi.

Mimo, że fabuła jest raczej przewidywalna to nadal wciąga Was już od pierwszych stron. To książka na jeden wieczór, niecałe 200 stron do pochłonięcia na raz.

Muszę też zwrócić uwagę na to przepiękne wydanie. Ilustrowane, w twartej okładce. Coś pięknego. Czytanie takiej książki to sama przyjemność.

Jeśli chodzi o relację wlw to, jak na książkę wydaną po raz pierwszy w 1872 roku, jest naprawdę dosadna. Carmilla przyciąga do siebie wszystkich, ale sama też popada w obsesje na puncie drugiej głównej bohaterki.

Sama postać Carmilli też jest niezwykle ciekawa. Tajemnicza kobieta, niezwykle piękna… tylko, że pod jej pięknem kryje się istota niebezpieczna i zabójcza.

Lubicie gotyk, wampiry i dwie zakochujące się w sobie kobiety, a nie znacie jeszcze „Carmilli” - czytajcie, najwyższa pora!

Uwielbiam klasyki, choć rzadko je czytam. Kiedy już po nie sięgam zawsze mam ogromne oczekiwania. Tak też było w przypadku „Carmilli”, tym bardziej, że sama historia obiecywała mi relację wlw z wampirami.

Uwielbiam gotycki klimat tej książki. Mroczny zamek, dziwne, niewyjaśnione sytuacje...

Rozwiń Zwiń

2 tom „Gamerki” był jedną z książek, na które czekałam najbardziej. Pierwszy na prawdę mi się podobał, ale jednocześnie zostawił mnie z niemym krzykiem na ustach (zakończenie prosiło się o natychmiastową kontynuację). W końcu dostałam dalsze losy Wiki i Kiliana i na nowo mogłam wkręcić się w ich pogmatwany, ale pełen pasji i uczuć świat.

Uwielbiam styl pisania autorki. Przez każdą jej książkę po prostu się płynie - nie ważne czy to fantastyka czy, jak w tym przypadku, obyczajówka. Kiedy pierwszego dnia usiadłam z zamiarem przeczytania pierwszych 50 str, ostatecznie przeczytałam ich 150!

Muszę przyznać, że bałam się tej kontynuacji. Miscomunication nie należy do moich ulubionych wątków, jednak tutaj zostało to dobrze wyjaśnione. Choć pod koniec 1 części nie do końca rozumiałam zachowanie Kiliana, w 2 zostało ono wyjaśnione tak, że nawet jego upór w unikaniu i niewyjaśnianiu Wiktorii sytuacji zaczynał mieć sens.

Mówiąc o Kilianie… moje odczucia co do niego to była istna sinusoida. Właściwie nadal nie wiem co mam o nim myśleć. Nie zrozumcie mnie źle - uwielbiam bohaterów, którzy nie są jednolici. Kilian jest postacią, której jednocześnie nie da się lubić i nie da się NIE lubić. Przeczytacie - zrozumiecie.

Właściwie moim jedynym „ale” są SMUTne sceny. Były dobrze napisane - jak już wspomniałam autorka ma świetny warszatat. Po prostu ja chyba za nimi nie przepadam, a w tym tomie trochę ich było. (To nie minus, tylko moje upodobania - jeśli lubicie 🌶️🌶️ sceny, te na pewno Wam się spodobają).

Prawie bym zapomniała. W tym tomie jeszcze bardziej niż w pierwszym wspomniana jest schizofrenia. Przyznam, że poruszenie tak ważnego tematu (razem z chodzeniem na terepie) to ogromny plus tej książki!

W każdym razie jeśli lubicie motyw esportu, który tutaj jest naprawdę ważny i jednocześnie świetnie prowadzony + romans i MOTYW ALICJI W KRAINIE CZARÓW - przeczytajcie - to coś dla Was!

2 tom „Gamerki” był jedną z książek, na które czekałam najbardziej. Pierwszy na prawdę mi się podobał, ale jednocześnie zostawił mnie z niemym krzykiem na ustach (zakończenie prosiło się o natychmiastową kontynuację). W końcu dostałam dalsze losy Wiki i Kiliana i na nowo mogłam wkręcić się...

Rozwiń Zwiń

Pierwsze zdanie i… BUM! Byłam tak strasznie ciekawa tej książki. Choć przyznam, że z początku nie byłam przekonana. Dużo imion na raz, ciężko było mi się połapać kto jest tak na prawdę kim, z którego królestwa i tak dalej.
Na szczęście już koło 100 strony zaczęło się dziać na tyle dużo (w pozytywnym sensie), że po prostu nie mogłam się od tego oderwać. TA KSIĄŻKA DOSŁOWNIE MNIE ZAHIPNOTYZOWAŁA!

Kiedy już zorientowałam się w bohaterach, szybko ich polubiłam. Byłam ciekawa dokąt poprowadzi ich historia ale przede wszystkim uwielbiam to jak queerowa jest ta książka!! Transpłciowy książę i Val, który/a samx nie wie kim tak naprawdę jest - dziewczyną czy chłopakiem (a może obiema na raz)? Odkrywanie siebie przy okazji wojny między królestwami - czemu nie? Mnie totalnie to kupiło!

No i romans!! Jeju… chyba mam obsesję (powie mi ktoś czy będzie 2 tom? - potrzebuję go…). Enemies to lovers - naprawdę fajnie i nie za szybko poprowadzone. Napięcie między Cadem i Val - jakie to było świetne!!

Podsumowując… lubicie magię, tajemnice, romans w tle, intrygi, świetną queerową reprezentacje i szukacie teoretycznie klasycznych motywów, ale w innym stylu? Czytajcie to!!

Pierwsze zdanie i… BUM! Byłam tak strasznie ciekawa tej książki. Choć przyznam, że z początku nie byłam przekonana. Dużo imion na raz, ciężko było mi się połapać kto jest tak na prawdę kim, z którego królestwa i tak dalej.
Na szczęście już koło 100 strony zaczęło się dziać na tyle dużo (w...

Rozwiń Zwiń

Chyba warto już na starcie zaznaczyć, że jest to debiut, pewnie dobrze Wam znanego, Maksa @bookovicz i trzeba też przyznać, że jest to naprawdę dobry debiut. Już nie mogę się doczekać kolejnych pomysłów autora!!

Ale od początku. Przede wszystkim naprawdę szybko i przyjemnie czytało mi się tę książkę. Z przyjemnością pochłonęłam ją w dwa dni! Choć do samego rozpoczęcia i pierwszych ok. 100 stron nie byłam do końca przekonana.
Wiem, że książka miała pokazać autentyczność młodych bohaterów i miała nas momentami rozbawić, co jak najbardziej się jej udało, ale osobiście nie do końca lubię w książkach słowa typu „slay”, „silly goofy”, „sis” i kilka podobnych, w wypowiedziach bohaterów - nie jest to oczywiście minus, raczej po prostu moje upodobania.

Szczerze mówiąc to tyle z moich „ale”, cała reszta była po prostu świetna! Komfortowa, ale i ważna. Uwielbiam to jak poruszone zostało zdrowie psychiczne, chodzenie na terapie, radzenie sobie z traumą - jako coś normalnego, ale i potrzebnego!

Do tego realizm magiczny, którym zachwycałam się od samego początku! Aleks i jego Hope - border collie, z którym potrafił rozmawiać (tak, naprawdę ją rozumiał, a ona jego). No i oczywiście dziwna przypadłość Daikiego, która ciekawie wpływała na cały otaczający go świat. Były momenty w książce, w których realizm magiczny spadał na dalszy plan i trochę zapominałam, że jest to naprawdę istotny wątek, ale zaraz potem o sobie przypominał, bo znów działo się coś dziwnego, a ja znów zaczynałam wymyślać, dlaczego Aleks umie rozmawiać ze swoim psem, albo co tak właściwie dzieje się z Daikim?

No i sama relacja Daikiego i Aleksa. No błagam… to było tak cudowne. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak bardzo uśmiechałam się do książki! Strasznie wkręciłam się w fabułę i nie chciałam się od tego odrywać. Uwielbiam to, że dostałam książkę jednocześnie zabawną i przypominającą o zdrowiu psychicznym, z queerową reprezentacją, ale i z reprezentacją osoby neuroróżnorodnej, cudowny romans między dwoma przeżywającymi trau/mę chłopcami, ale też motyw found family i realizm magiczny, które dopełniły fabułę.

Chyba warto już na starcie zaznaczyć, że jest to debiut, pewnie dobrze Wam znanego, Maksa @bookovicz i trzeba też przyznać, że jest to naprawdę dobry debiut. Już nie mogę się doczekać kolejnych pomysłów autora!!

Ale od początku. Przede wszystkim naprawdę szybko i przyjemnie czytało mi się...

Rozwiń Zwiń

Gdybyście zobaczyli dziewczynę, która pisze listy i wiersze do swojej zmarłej siostry, a po ich napisaniu zostawia je w różnych miejscach, zebralibyście je? Przeczytalibyście?

Mniej więcej tak wygląda pewna część życia Lennie - to ona jest autorką tych wierszy. To ona je pisze, to ona cierpi po stracie siostry, to ona (czasem nieświadomie) rozrzuca, napisane na losowych rzeczach słowa, zdania - wiersze, listy.

Kiedy dostłam maila od wydawnictwa, zobaczyłam zdanie „książka do przeczytania dosłownie NA RAZ”. Zazwyczaj podchodzę trochę sceptycznie do takich określeń, ale tutaj… o jeju, ta książka jest tak pięknie napisana… tak przyjemnie i przede wszystkim tak SZYBKO się to czyta!!

W tym miejscu wspomnę jeszcze, że mimo tego, co napisałam wyżej, nie jest to lekka książka. Porusza temat żałoby, cierpienia po stracie najbliższej sobie osoby. Pokazuje jak łatwo zatracić się w cierpieniu, zapomnieć o tym, że nie jesteśmy w żałobie sami. Jeśli jest to dla Was trudny temat, albo jeśli sami przeżywacie podobną sytuację, może warto przemyśleć decyzję o sięgnięciu po „Niebo jest wszędzie” i trochę poczekać z czytaniem tej książki.

Mimo, że jest to naprawdę dobra i piękna historia zupełnie nie trafił do mnie wątek romantyczny. Sama koncepcja uciekania w romanse po stracie siostry jest ciekawa i relacja Lennie z Tobym jak najbardziej była poprowadzona dobrze (choć musicie pamiętać, że nie była ona do końca zdrowa dla nich obu).
No dobra, co mi się więc nie podobało? Relacja Lennie z Joe… Ahh.
Za szybko. Romanse „od pierwszego wejrzenia” nie są za bardzo w moim typie. Wszystko między nimi działo się za szybko. Jednego dnia byli w sobie zakochani, drugiego jedno z nich robiło coś głupiego, chwilę się „obrażali”, jeden dzień i znów są razem (trochę to podkoloryzowałam, ale jak dla mnie to zdecydowanie minus tej książki).
Z drugiej strony jest ona na tyle, krótka, że chcąc zamknąć się w tych 300 stronach nie da się poprowadzić tego wątku romantycznego wolniej.

Na koniec wrócę jeszcze do listów głównej bohaterki. Wy nie musicie ich szukać. Znajdziecie je na stronach książki. Gwarantuje, że czytając będziecie tylko czekać na kolejny.

Gdybyście zobaczyli dziewczynę, która pisze listy i wiersze do swojej zmarłej siostry, a po ich napisaniu zostawia je w różnych miejscach, zebralibyście je? Przeczytalibyście?

Mniej więcej tak wygląda pewna część życia Lennie - to ona jest autorką tych wierszy. To ona je pisze, to ona ci...

Rozwiń Zwiń

Już po samym, wyżej napisanym, pytaniu możecie się domyślić co sądzę o tej książce. Choć to też nie tak, że była zła, po prostu nastawiłam się na coś genialnego i w mojej głowie trochę innego. Dostałam książkę poprawną, ale sporo brakowało jej do książki jaką była w moich wyobrażeniach, zanim zaczęłam ją czytać.

Ale może zacznijmy od pozytywów, bo są w tej książce oczywiście aspekty, które bardzo mi się podobały.
Klimat małego, może trochę mrocznego miasteczka. To było coś. Kocham fantastykę, która intryguje i w piękny sposób przedstawia swój świat.

Na bohaterów też nie mogę narzekać. Tak samo Weston jak i Margaret (główni bohaterowie) mieli ciekawe charaktery i swoją historię, gdyby nie nadmiar opisów i okropnie wolno rozwijająca się akcja (o czym zaraz), pewnie śledziłabym ich poczytania z dużo większym zapałem.
Chyba mój ulubiony wątek czyli cała tajemnica dotycząca rodziny i przede wszystkim matki głównej bohaterki. Czekałam na to całą książkę i choć mogło być tego pod koniec trochę więcej, to nadal mi się podobało.

No i oczywiście kilka zdań o wątku romantycznym. Slow burn na całego, choć ja to akurat lubię. Napięcie i uczucia poniędzy Wesem i Margaret rozwijały się powoli. Ostatecznie jednak iskra między nimi zamieniła się w ogień. To było naprawdę dobre.

Teraz czas na tę mniej lubianą przeze mnie część każdej recenzji, czyli co było w książce nie tak.
Przede wszystkim - po prostu była nudna. To był jej największy minus. Przeczytanie tego było wyzwaniem, bo przez całe 300 stron nie działo się praktycznie nic. Może przesadzam bo teraz, kiedy o tym myślę umiem wymienić ważne wydarzenia, które miały miejsce przed całym polowaniem, ale jestem pewna, że gdyby spisać tylko je, bez całej reszty zbędnych (choć ładnych) opisów i rozwlekania akcji, nie zajęłyby więcej niż 150 stron.

Co jeszcze? Gon - turniej, polowanie. Sama akcja podczas jego trwania była jak najbardziej ciekawa i dobrze mi się ją czytało. O co mi więc chodzi? Czytając opis książki nastawiłam się na historię, w której polowanie na magiczne zwierzę, gra najważniejszą rolę (czyli trwa przynajmniej połowę całej książki). Jakie było moje zaskoczenie kiedy turniej rozpoczął się dosłownie 30 stron przed KOŃCEM książki.

Nie nastawiajcie się więc na książkę o turnieju a raczej o wszystkim co dzieje się przed nim. To historia o magii, o pragnieniach i o podróży bohaterów, którzy zdesperowani pragną ratować swoją rodzinę, nawet jeśli udział w Gonie kłóci się z ich wartościami.

Już po samym, wyżej napisanym, pytaniu możecie się domyślić co sądzę o tej książce. Choć to też nie tak, że była zła, po prostu nastawiłam się na coś genialnego i w mojej głowie trochę innego. Dostałam książkę poprawną, ale sporo brakowało jej do książki jaką była w moich wyobrażeniach, za...

Rozwiń Zwiń

To jest chyba pierwsza pisana przeze mnie recenzja, z którą mam aż taki problem. Nie mam pojęcia co Wam o tej książce powiedzieć.
Żebyście źle mnie nie zrozumieli - „Droga Meduzo” to niezwykła książka - wyjątkowa, ważna, naprawdę świetna.

Przez jej formę (pisana prawie jak wiersz - jak krótkie wiersze złączone w całą historię) bardzo ciężko ją odłożyć. Czytacie, czytacie, czytacie aż w końcu orientujecie się, że przepłynęliście przez całość. Bo mimo bólu jaki niesie w sobie ta książka, pochłaniacie ją na raz.

Pełna bólu… no właśnie. To nie jest urocza, słodka historia. To raczej opowieść, która zaciśnie Wam serce, sprawi, że będziecie obracać w myślach najróżniejsze cytaty i zastanawiać się nad nimi i nad samym sobą. To książka, która Was zniszczy, złamie, pozostawi pustkę… ale nie będziecie żałować jej przeczytania. Jeju ta historia była tak dobra, tak potrzebna!

Brakuje mi słów żeby opisać tę książkę. Chyba musicie sami ją przeczytać żeby zrozumieć.

Może wspomnę jeszcze o głównej bohaterce. Alicia - potwór we własnej historii - tak mówi o samej sobie. Każdy kto czytał wie, że to nie prawda. Że zniszczyła ją tràuma, z którą nie umiała sobie poradzić. W każdym mężczyźnie widziała wilka, nie rozumiejąc, że to wszystko sprowadzało się do tego jednego - pierwszego wilka. Nie rozumiejąc, że ludzie nie mieli racji. Że to nie była jej wina. Że nigdy nie powinno spotkać ją to, co spotkało…

Podrzucam Wam trigger warning (przeczytajcie go i zastanówcie się czy jesteście na tę książkę gotowi): slvt-sh@ming, gro0ming, mol€st0wanie, gw@łt.

To jest chyba pierwsza pisana przeze mnie recenzja, z którą mam aż taki problem. Nie mam pojęcia co Wam o tej książce powiedzieć.
Żebyście źle mnie nie zrozumieli - „Droga Meduzo” to niezwykła książka - wyjątkowa, ważna, naprawdę świetna.

Przez jej formę (pisana prawie jak wiersz - jak ...

Rozwiń Zwiń

Szukaliście może książki, która nie dość, że złamie Wam serce to jeszcze pozostawi w Was złość, smutek i… pustkę? Jeśli tak - jesteście w dobrym miejscu, bo dokładnie tak czułam się po skończeniu „Wszyscy byliśmy za młodzi”.

To nie jest jedna z tych słodkich i pięknych historii o dorastaniu. To opowieść o bólu, chowanym przed całym światem. O niezrozumieniu i nienawiści (również tych do samego siebie). O uczuciach, o które nie prosiliśmy i których najchętniej jak najszybciej byśmy się pozbyli. „Wszyscy byliśmy za młodzi to książka tak prawdziwa, że to aż przerażające.

Wciągnęłam się w tę historię już od samego początku. Choć początek nieźle „wbił mnie w fotel”. Proszę, dla własnego bezpieczeństwa - zanim zdecydujecie się czytać tę książkę, zapoznajcie się z Trigger Warningiem.

Mimo, że to naprawę uważam tę historię za dobrą, było w niej kilka niedociągnięć. Chyba najbardziej irytowały mnie niektóre opisy. Co rodział kolejna informacja o ubranich bohatera albo bohaterki - nie konieczne mnie to obchodziło…

A co z bohaterami? Sama nie wiem. Co chwilę zmieniałam o nich swoją opinie. Rozumiałam ich, choć rzadko kiedy pochwalałam ich zachowania. Na plus napewno jest to, że bardzo łatwo jest się z nimi utożsamić (choć znając tę historię to też wydaje się przerażające). Ja odnalazłam siebie w Chloe. Nawet jeśli nie do końca ją polubiłam…

To nie jest książka dla każdego. Nie każdy będzie na nią gotowy. Ale jeśli przeczytaliście TW i macie ochotę na książkę, która pozostawi w Waszym sercu dziurę - myślę, że to jest to.

Szukaliście może książki, która nie dość, że złamie Wam serce to jeszcze pozostawi w Was złość, smutek i… pustkę? Jeśli tak - jesteście w dobrym miejscu, bo dokładnie tak czułam się po skończeniu „Wszyscy byliśmy za młodzi”.

To nie jest jedna z tych słodkich i pięknych historii o dorasta...

Rozwiń Zwiń